Als we maandag wakker worden is de grond aan mijn kant van het bed kletsnat. Het raam waarin de tijdelijke Airco geplaatst is blijkt nu te lekken als een mandje. Voor we weg kunnen moet dat raam dicht en echtgenoot trekt en sjouwt het ding eruit. Op dat moment beslis ik dat het nu genoeg is en dat ik geld terug ga vragen. Inmiddels is de helft van het geld teruggestort met excuses. Een airbnb in Brownsville, Crown Heights heeft zo zijn risico’s.
Vandaag is Memorial Day, dodenherdenking maar met een feestelijk tintje. Veel families hebben vrij, en er wordt volgens traditie overal gebarbecued. Veel musea zijn dicht en eigenlijk hebben we na een dag binnen wel zin in buiten-zijn. Maar wanneer in New York moet je toch minstens naar de MET, of MOMA, of Guggenheim. We checken op internet en gaan in overleg. Eigenlijk vind ik Manhattan te ver, toch zeker een uur, anderhalf onderweg. De musea in Brooklyn zijn dicht (gelukkig) dus we besluiten naar een park te gaan. Met een picknick.
Prospect Park, Brooklyn Bridge Park, welke gaan we doen. We kiezen voor Brooklyn Bridge Park. Met uitzicht op de New York skyline is daar langs de Hudson rivier een schitterend, uitgestrekt park aangelegd op het puin en de afgraving van het nieuwe World Trade Center. Het is er druk maar er is zoveel ruimte, we genieten! We eten onze boterhammetjes, knabbelen onze pretzels met guacamole dip en eten een ijs toe. Ik kan er geen ijsje van maken, daar zijn de Amerikaanse afmetingen niet naar.
Uitgebreide BBQ plekken voor familiesUitzicht op ManhattanBrooklyn Bridge Park
Overal picknicktafels
We lopen einden door het park en relaxen. Zo kan ik New York wel aan. Maar als we teruglopen naar de metro en onze bagage gaan ophalen bij onze dochter denk ik, ik ben blij dat ze daar niet lang meer woont. De wijk zuigt alle energie uit me, en ik ben blij wanneer ik in de bus zit richting Boston. Als ik daar uitstap en richting de flat van schoonvader loop adem ik de zeelucht van de haven in en ben weer thuis. Mijn tweede thuis.
Zaterdag 29 januari nemen we vanuit Boston de Greyhound bus naar New York om dochter te bezoeken. De bus is een behoorlijke zit, rond 4,5 uur, maar goedkoop en snel. Voor een retourtje betalen we $35 pp. Voordeel is ook dat je wat ziet onderweg, hoewel het dan wel vroeger moet zijn dan 4 uur, de tijd dat wij vertrekken. Het is ook in Boston vroeg en snél donker. Ook is er geen verlichting op de snelwegen, dus veel uitzicht had ik dit keer niet. Het was aardedonker.
Rond 9 uur komen we aan in hartje Manhattan. Nog een minuut of vijftig met de metro en we arriveren in Brooklyn, Crown Heights, waar dochter een appartement deelt met een vriendin. Crown Heights is een levendige, armere wijk met overwegend Caribische inwoners. Jamaïca, Haïti, Domincaanse republiek enzovoort. Je ziet er aanhangers van de Rastafari beweging met hun lange dreadlocks, soms verborgen onder een veelkleurige muts. Aan de andere kant van een grote weg die Crown Heights in tweeën splitst wonen de Chassidische Joden.
Het is er een komen en gaan van mensen, maar nu in de winter, minder lawaaierig dan in de zomer. Dan is iedereen buiten, met harde muziek, men schreeuwt over en weer, auto’s parkeren met de boombox op volle sterkte en alsof dat nog niet genoeg is, de brandweer rukt om het uur uit met gierende sirene. Gevolgd door de politie-auto’s eveneens met gillende sirene’s. Ik heb ze gehoord. Toen ik er een paar nachten (niet)sliep.
Maar nu niets van dat alles. Ramen dicht houdt veel lawaai buiten. Het is rustig en we slapen prima. En wat ga je doen als je in New York bent om een dochter te zien? Veel toeristische plannen hebben we niet, maar een paar dingen wil ik dit keer toch doen. Onder andere het Ground Zero monument zien. En wellicht het Immigration Museum op Ellis Island. Ik weet nu tenslotte dat mijn betovergrootvader daar is aangekomen in 1878!
Toch besluiten we ons vooral te concentreren op de drie K’s. Te weten Kletsen, Koffiedrinken en Cakejes eten. Na een ochtend kwijt te zijn aan de pillen en nog een ochtend aan DUO (dochter moet studentenlening aflossing regelen, met een eindeloze wachttijd) blijft er voor Ellis Island geen tijd meer. We kiezen voor het Memorial.
De dag dat we gaan is grijs, grauw en guur. Er valt natte sneeuw en er staat een harde wind. Het weer vormt een passende achtergrond voor de plek waar we uiteindelijk staan. Voor een van de twee rechthoekige, gigantische bassins gevuld met water. Langs de kanten stroomt een waterval die een spiegel vormt voor de skyline. In het midden een onheilspellende, diepzwarte afgrond. Een abyss. Een krater. Symbolisch voor de velen die nooit zijn teruggevonden? Verdwenen in het niets. Langs de randen van de twee bassins, de namen van de drieduizend omgekomen New Yorkers.
Toren 1 New York
We stonden een tijd zwijgend, vol ongeloof. Hoe vaak heb ik de beelden niet gezien op TV? Maar nu, op de plek des onheils zelf, is het niet te bevatten dat de twee torens, hoger dan de wolkenkrabbers die hier nog staan, als een kaartenhuis in elkaar zakten. De proporties, de peilloze hoogte, de hoeveelheid mensen die omkwamen (hoewel er 30.000 mensen werkten in de gebouwen!) en de reden waarom, het is alles van een diepe tragiek waarvan de volle omvang pas tot me doordringt als ik daar sta. Mensen ook van werkelijk elke ethnische achtergrond die te bedenken valt.
in memoriam
De naam van een zwangere vrouw
We verlaten Ground Zero. Om wat op te warmen en onze van huis meegebrachte sandwiches op te eten (vandaag is geldbesparingsdag!) duiken we het nieuwe metro/treinstation in. Een kolossaal, monsterachtig gebouw dat de Occulus heet.
Van binnenVan buiten
Het gebouw kostte iets van $4,5 miljard. Geld wat volgens mij ook heel anders besteed had kunnen worden…!
’s Middags staan we voor een belangrijke keuze: Goodwill Store (Kringloop) of the Metropolitan Museum . Er zit niets anders op: onze wegen splitsen. Dochter en ik begaan de materialistische weg van het kledingshoppen en echtgenoot houdt de naam hoog door zich in het culturele te storten. Dochter en ik scoren goed in de Goodwill. Een leren rok voor haar en een truitje, en ik een rok. Voor een totaal van $15.
I was going to New York to pay a visit to my daughter who lives there. First things first though: I had to do a load of laundry. This is a very exerting job in my father-in-law’s appartement. It requires me going up and down the elevator four times. Down, to the laundry room in the basement of the building to put my load into the machines. Up, to wait for 25 minutes and read the paper. Down again, to stick the same load into the dryer for 30 minutes. Up again, 16 floors and read while waiting and yes, down again, to fold the laundry. Such an effort! I was exhausted after all that work (note: irony! Husband said, after reading this: really? Were you tired?)
Well, I took the Megabus of four o’clock pm to NYC. A great way to travel! I reserved tickets a couple of days in advance and paid $13! Because I wanted an aisle seat, I reserved a chair for $6 extra. Total for one way ticket: $19,00! Return ticket the same. For a 4,5 hour trip not bad. (Prices depend on type of days and how much in advance you book!).
I have a terrific viewComing into New York City – Columbus Ave
Seats are reasonably comfy. I ended up on the top deck, in the very first front seat. Great view, but with the fast driving and the potholes in the road, a little bumpy and scary! Could take some good pictures, though.
On my way to the bus in Boston, I walked among the many commuters, well dressed, well groomed. And passed the chique restaurants with tables on their sidewalk patio’s. They have opened since the Greenway was established. So pleasant, so beautiful. Above the Greenway a gorgeous piece of art by Janet Echelman was installed. A gauzy looking, hammock like, enormous (ruim 2000 m2) netting/cloth in mainly orange, blue/green, oily colours. It moves and softly changes color in the wind (always blowing in this part of Boston) Very impressive. I was told it weighs more than a ton and is carefully anchored unto the buildings around the area. Title: As If It Were Already Here.
Crown Heights
After my 4,5 hour trip on the bus plus an 1,5 hour by subway to daughters place in Crown Heights, I got off the train in a different world, it seemed. Litter everywhere on the streets. Whereas in Boston (my neighborhood) black people are an exception, here I am the stranger. I feel very white and Dutch. Millions of little shops, colorful people with rasta hats or other custumes, cars with boom boxes playing rap or reggea driving around. Many of the black people come from Jamaica, originally. And many of the women I see have ‘rythm’. Meaning: big wiggly buts. This was said to daughters’ black friend by somebody in the street: Sista’, you got rythm!’ It is a compliment!
Hassidic Jews are also quite a sight around Crown Heights. There is a large community here. The high hats, the women wearing wigs, the teenagers dressed not for fashion but only, it seems, to cover themselves completely. Long sleeves, long skirts, stockings, nothing really attractive is allowed.
How colorful though, how noisy, how wonderfully messy. I feel I’ve come back to reality. The affluence and the many tourists of my Boston neighborhood creates a kind of distance and isolation.
Crown Heights
Here people more easily engage in a conversation, they live outside and comment on what’s going on (like the Rythm comment, :)) Daughter tells some of the shopowners I’m her mom and from that moment on I’m ‘Momma‘. ‘How you’re doin’, Momma?’, they will call to me in the next coming days. It feels homey and warm. It reminds me of Korea where my tall, blond, whiteness also made me stand out. Sometimes annoyingly so, but also a privilege! I was always greeted in stores and at the market. At first, standing anonymously in line at supermarkets in Holland took getting used to. It felt cold and lonely. Of course, it takes missing something before you really come to appreciate it! I was probably more irritated at the time in Korea…longing to be anonymous. Anyhow, now I feel at home in this sloppy, colorful. multicultural neighborhood, even when it means being adressed as Momma.
But the noíse…! At night I have a hard time sleeping, to put it mildly. People yell, play music, party and to top it off there is a firestation in daughters street, with huge trucks taking off once an hour or so, with loud sirens. When I finally dose off, I’m woken again by the screams, spouting from a church below the appartement. Doors wide open, people sing and dance and clap their hands. And the pastor gets going. This is no yelling. No screaming, This is what I call, having a fit! How can they stand it? The man has screamed his voice all hoarse and hardly has a voice left, and still he continues. It is a sign of the presence of the Spirit, is what they believe, I guess. An organ plays chords in an ever increasing crescendo.
This church is not the only one. On our way to our own church later we walk by several, small but loud gatherings of the saints. Many peope in the streets are in their sunday best, literally! Beautiful to see.
After church (Trinity Grace, Crown Heights) we walk around for a long time. We have a bite at Franklin Park, also called Dutch Boy Burger. Dutch Boy turns out to be an old paint brand. Next day we go to Park Slope, another area in Brooklyn. Much gentrified since the ’70s.
This happens to many neighborhoods in New York. Because rent is so extremely high, young people, students, artists, will move into cheap, poor neighborhoods because of affordable rents. But after a while these places become interesting to landlords who buy up whole blocks, renovate them minimally and then will rent them for double the price. Poor people are forced in the end to move away, out of these neighborhoods. The ‘hood will look increasingly beautiful, more green, with the old brownstones and historic places. By than it is an easy guess, rents are once again unaffordable for the original inhabitants and for young people. It is an ongoing cycle.
This process is just beginning to happen in the part of Crown Heights where daughter lives.
St. John’s PlaceView of the Bird shop daughter works now. 5th ave, but in Brooklyn!
‘It is so clean here!’, says my daughter, who lives in New York, Crown Heights, a low-income Jamaican neighborhood.
‘And where have all the black people gone? I haven’t seen so many white and Asian people in a long time, except Holland of course.’ Another one of her observations while walking to the station where the bus will take her back home to New York. ‘When I get of the subway in my neighborhood I might as well have moved to the moon. It is such a different world, here or there…!’
I am staying in a rather affluent neighborhood in Boston, where (mostly white) people basically either come to work in banks and trading companies or they come to work in the shops, restaurants and other entertainment places, catering to the the first group. The second group is multi cultural. The first group dresses well, looks well off and leaves town at night. The second group looks more casual, not very rich and they leave town as well, but much later in the evening.
On the other hand, the area around here is a big tourist attraction. Hordes of people from all over the world come to the waterfront in Boston to take boat rides, watch the seals and fantastic sea life in the Aquarium, or go for the famous Duck tour in the city.
Boston is an historic city as well. Its history goed back to the 17th century. In the 18th century colonists decided to stop paying the English taxes and fought for independence. A famous revolutionary was Paul Revere. His house and other famous building from that era can still be visited.
It strikes me how many Asian and Indian/Pakistani families walk around here on free days. Here, among other reasons because of sons and daughters studying at MIT (te vergelijken met de TU in Delft) or any of the other famous colleges and universities in the area. I imagine they have their parents over for holidays and sometimes it’s a funny sight to see. Parents (or even grandparents?) flown in directly from the hot countryside in India, their skins a grooved and wrinkled, their eyes into splits still, from the hot tropical sun, walking around the harbor. Slightly dazed by the opulence and freshness of the port.
Asians love to come here as well. There is a big China Town near here and many places cater to these Chinese Bostonians. There is even a direct busline from Boston to New York and back, Lucky Star, where all service is in Chinese, according to my sister-in-law. The bus is cheap but technically less reliable than some of the other ones, I hear.
The Chinese do well. The Asians in general do well. The Indian people do well. Not as many black people do as well. It is more difficult to say anyway. There is no such thing as The Black people, like Chinese or Japanese. Black people come from all over, some born here, others directly from Africa, the Caribean or elsewhere. The novel I read, Americanah, opened my eyes to this. They all have different histories, cultures and aspirations. Those who were born here often still suffer the sore results from centuries of slavery, but those who immigrated later for economic or educational reasons, have a different experience altogether. They were not in slavery, were not poor and suppressed, many of them were, or became, well-to-do. And Africa is a huge continent, with as many cultures as the West.
Race is a difficult and complicated issue and I’m learning not to simplify it. It is easy to do that. But I’m white and privileged, just because of that first fact. Hard to imagine, hard to realize, but I believe it to be true. ‘Boston is racist’, say my daughters black friends in New York. I wished it weren’t true.
And expensive it is as well. Take it from me. We go to a large supermarket in Somerville, next to Boston, to get anything for a decent price. And even there some tings are on the high end. Except meat. But as I said in my previous blog, I meekly follow my father-in-law along the aisles. I haven’t searched for biological meat yet. It’s probably not as cheap as the regular stuff.
Binnenkort vertrekken echtgenoot en ik naar de Verenigde Staten voor vijf weken. Allereerst staat op het program een bezoek aan drie synodes van drie verschillende kerken in de VS. Kleine kerken met elk hun geschiedenis.
De eerste die we zullen bezoeken is de Reformed Church in the US. De synode wordt gehouden in Rapid City, South Dakota. Kleine stad (70.000 inwoners) in het Middenwesten van de VS. Volop Indian country. Onlangs stond er zelfs een berichtje in de krant (ND) dat een of andere organisatie in de VS vindt dat de Black Hills, het gebied rondom Rapid City, terug moet worden gegeven aan de oorspronkelijke bewoners. Inclusief het beroemde Mount Rushmore met de uit de rotsen gebeeldhouwde koppen van vier voormalige presidenten. In elk toeristisch blaadje dat ik tot nu toe over de plek gelezen hebt wordt ook sterk geleund op de erfenis van de native Americans, zoals ze in politiek correct Engels heten.
We zullen het zien. Na Rapid City gaat de reis met een omweg via Yellowstone Park naar Chicago. Maar daar doen we dan een dag of zeven over. We willen in elk geval naar West Franfurt Illinois, waar de vader van echtgenoot werd geboren en opgroeide. Zelf niet meer gelovig stamde hij uit een Southern Baptist geslacht met een vader als parttime predikant! Door de week werkte hij als postbode en in de avonden en weekeindes als predikant. Volgens een ver familielid is er in de kerk waar hij preekte zelfs een glas-in-lood raam aan hem gewijd. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan! We gaan natuurlijk het raam bezichtigen.
In Chicago, waar de synode van de OPC wordt gehouden in de buurt, verblijven we een week in een appartement dat we via http://www.airbnb.com gevonden hebben. Dat zijn kamers, appartementen en soms complete huizen die door de eigenaar te huur worden aangeboden en waar je meestal zelf voor je maaltijden zorgt. Het is net wat informeler dan een Bed&Breakfast en meestal goedkoper. Het voordeel is dat je veel vrijheid hebt, wat betreft eten en drinken. Je kunt namelijk gebruik maken van de keuken. En met de desastreuze Amerikaanse eetgewoonten vinden we het wel fijn zelf wat controle over onze eetporties te hebben!
Daarna gaan we door naar New York waar we opnieuw in een B&B verblijven in Yonkers, ten noorden van de Bronx in New York City. De synode van de United Reformed Churches wordt gehouden in Nyack, een half uur daar vandaan. Een half uur naar NYC voor mij met de trein en een half uur voor echtgenoot met de auto naar Nyack.
Nu nog de moed verzamelen om alleen al die steden te bezoeken terwijl echtgenoot vergadert!
Toren 1 New York
