Categorie: USA 2012

Back to the US of A – Klein medisch dossier

Na mijn val over een domme stoeptegel in Casper, Wyoming, een uithoek in het Middenwesten van Amerika, heb ik eigenlijk opmerkelijk weinig klachten. Ik ben hard bovenop mijn gezicht gevallen en mijn rechterschouder. Ik verwachtte eindeloze spier- en bottenpijn, maar alles viel mee. Wie weet dankzij mijn extra calcium en magnesiumpillen die ik al tijden slik. Wat minder is de verkleuring op mijn schouder en rond mijn oog. Het sneetje in mijn wenkbrauw is geplakt, daar zit een soort Y vormige korst, maar het vel tussen mijn wenkbrauw tot en met het ooglid is verkleurd en gezwollen. Ik heb al niet wat je noemt een strak oogvelletje (meer). Maar wat er nu zit is erg. Er hangt een soort bruingeel, gekreukeld zakje onder mijn wenkbrauw…Echtgenoot zegt natuurlijk dat het wel meevalt, maar ik vind absoluut van niet. Dit gecombineerd met mijn blauwzwarte schouder is in de zomer in bikini toch niet je van het. Temeer daar het ook nog eens verdacht lijkt.

Echtgenoot zoekt al dagen naar een T-shirt met opschrift: I didn’t do it! 

Terwijl we nog aan het wachten waren in de behandelkamer van de Eerste Hulp in Casper werd er iemand in doodsnood binnen gebracht. Een enorm gekots, gehoest en gehijg en snikkende geluiden. Is dit een spoedbevalling, een hartaanval, een dodelijk ongeluk? We luisteren met afgrijzen. Dit is tenslotte de ER. ‘Put her in 2’ roept onze nurse, ‘she can wait!’. We kijken hem verbaasd aan en hij lacht: ‘she is here everyday, we’ve gotten used to it, sorry’.

De medische hulp in het kleine ziekenhuis was erg goed. Zeer vriendelijke verpleegkundigen die me allemaal ‘honey’ en ‘darling’ noemden. De nadruk op privacy viel me weer op. Ik moest mijn bovenkleding uitdoen om de schouder te laten onderzoeken door een arts en kreeg een gewaad aangereikt om aan te doen.  Het enige nut van zo’n jurk is dat je niet in je blootje zit te wachten. Ik vind dat prettig. In Nederland is het de gewoonste zaak van de wereld. Je zit in een kamertje te wachten in je nakende nakie en een wildvreemd iemand komt binnen, schudt jouw hand, alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat ik daar in mijn blote vel zit en begint een zakelijk gesprek over hoe en wat. Ik kan er wel mee leven, maar voel me toch altijd lichtelijk ongemakkelijk.

Ik heb de jurk niet aangedaan hoor, tenslotte zat ik gewoon in mijn hemd. Maar het gebaar vond ik prettig. Verder moest ik zelf besluiten of er gehecht of geplakt moest worden en of ik een röntgen van de schouder wilde. Hechten mocht, röntgen mocht, maar echt nodig was het niet, mar de keuze was aan mij. Over dat hechten hoefde ik niet lang na te denken: plakken die boel! Een tetanus injectie leek me raadzaam. De röntgen leek me overbodig en om de gezondheidszorg niet op hogere kosten te jagen heb ik me snel laten ontslaan.

Back to the US of A – Rocky Mountain National Park

Geen grotere tegenstelling denkbaar. Gisteren reden we door de vlaktes van Wyoming, indrukwekkend, maar toch saai en slaapverwekkend op een gegeven moment. Vandaag liepen we over de tundra in de Rocky Mountains.

Estes Park waar we twee overnachtingen hebben is een klein stadje in een vallei van de Rocky Mountains en ligt op 7.500 ft = ruim 2000 m. hoogte. Je voelt het aan de sterke straling van de zon die we vandaag eindelijk op onze huid voelden.

Met de auto zijn we het park ingereden en nog een eind gestegen, tot 11.000 ft= ruim 3000 m. (De hoogste bergpiek, Long’s Peak is 14.000 ft). Ergens geparkeerd en driekwart van een zogenaamde ‘trail’ gelopen. Geweldig! Wat een panoramisch uitzicht en wat een weidsheid. We waren op ‘alpen’ hoogte. Het pad voerde door de tundra. Met grillige rotsformaties, korstmos in alle kleuren grijs en groen en alpenvegetatie. Ieniemienie bloemetjes met de meest prachtige kleuren, edelweiss,en vetplantjes. Alles blijft dicht bij de grond omdat het daar een stuk warmer is.

Het pad dat we liepen/klommen is al eeuwenoud. Het heet het Ute trail, Ute is de naam van een Indianenstam die het pad al liepen van hun winter- naar hun zomer verblijfplaats. Later werd het gebruikt door de kolonisten die kwamen jagen op herten en elanden, waarvan het vlees werd verkocht aan slagers en restaurants in steden als Denver.

Het was koud! Er stond een harde wind en ondanks de zon waren we blij dat we capuchons hadden om onze oren tegen de wind te beschermen.

Een geweldige ervaring. De ijle lucht, de zon, de wolken, de snijdende wind en het uitzicht op die machtige besneeuwde bergen. Wat is een mensenleven dan klein en kort. Hier proef ik de grote scheppingskracht van God. In de grootsheid van de bergen en de schoonheid van die kleine bloemen en het korstmos.

Back to the US of A – Estes Park Colorado

Een korte update. Het gaat goed met mij. Op een blauwzwarte, pijnlijke schouder en een gezwollen wenkbrauw na voel ik me prima, na mijn struikelpartij gisteren in Casper, Wyoming. Onderweg van Casper naar Colorado vandaag viel het glas uit het gebroken montuur van mijn bril. Gelukkig wel in de auto, maar het stuk glas verdween in een plekje waar we met geen mogelijkheid bij konden met onze handen. Kim heeft met gedoseerd geweld een plastic ‘ding’ losgetrokken en daar zat het vermaledijde glas achter. Zucht. Ik durf mijn bril niet meer aan te raken.

Na alle commotie over het glas waren we vervolgens de autosleutel kwijt. Er passeerden ons heel wat SUV’s en trucks en jeeps voordat we eindelijk onder het tapijtje de sleutel terug vonden. Alles heeft een doel, in ieder geval om geduld te oefenen, zullen we maar zeggen. Enigszins verdwaasd vervolgden we onze weg.

Die weg werd allengs steeds meer slaapverwekkend. Prairie is prairie, kaal, vlak, en eindeloos. Het enige afwisselende waren de autokerkhoven die we op gezette tijden passeerden. Ook de kerkhoven waren van Amerikaanse afmetingen, gigantisch. Roestende tractoren, jeeps, SUV’s, en alles langs de kant van de snelweg. Zo maar, alsof er misschien wel iemand op weg van Casper naar Colorado een verroest auto onderdeel nodig zou hebben.

Onmiddellijk over de grens met Colorado veranderde het landschap, groener, meer bergachtig en dichter bevolkt. Ik werd weer wakker. Morgen hopen we de bergen in te gaan en wat te wandelen, als we het droog houden. Estes Park ligt bij Rocky Mountain National Park. Vanaf hier zien we besneeuwde bergen.

Back to the US of A – Casper Wyoming

Ooit van Casper, Wyoming gehoord? Ik niet in elk geval, tot vandaag. Het is een overnachting op onze reis naar Rocky Mountain National Park in Colorado waar we een paar dagen in de bergen willen wandelen. We boeken een hotelkamer voor één nacht, ongeveer op de helft van de reis die in totaal 10 uur zal zijn.

Dwars door de prairies rijden we van Rapid City, SD, richting het Westen en dan zuidwaarts naar de staat Wyoming. Er wonen 500.000 mensen in heel Wyoming. Een gebied dat waarschijnlijk vijf keer de oppervlakte van Nederland heeft. En dan spreken we over één van de vijftig staten in de VS. Dit land is immens. Ik voel me een dwerg in deze ruimte. Zover mijn oog kan zien reiken de vlaktes, heuvels, velden, graslanden, en nog eens vlaktes. En daarboven de hoogste luchten met de meest grillige wolkenformaties, die als de zon schijnt hun even grillige schaduwen op het landschap projecteren. Ik moet aan een strofe uit een gedicht van Vasalis denken waarin ze dat zo mooi verwoordt:
Het licht vlaagt over ’t land in stooten
wekkend het kort en straf geflonker
der blauwe wind-gefronste sloten;
het gras gloeit op, dooft uit, is donker.

.

In Caspar aangekomen vinden we ons hotel en gaan op zoek naar een restaurantje om wat te eten. Caspar is uitgestorven. Er is geen kip op straat. Het is Memorial Day en iedereen is blijkbaar elders. Middenop de straat maak ik een foto. Er zijn zelfs geen auto’s en dat in dit land. Met 500.000 inwoners heeft Wyoming waarschijnlijk wel 1,5 miljoen auto’s op z’n minst! En niet van die kleintjes ook.

Maar nee, de straten en stegen zijn verlaten. Mijn echtgenoot en ik lopen een rondje door het centrum of wat daarvoor moet doorgaan. En we besluiten terug te gaan naar de auto en ergens anders ons geluk te beproeven.

In een fractie van een seconde veranderen de plannen. We lopen een lichte helling af, Ik struikel over een ongelijke stoeptegel, en ga keihard tegen de grond, met mijn snufferd als stootkussen. En dan zit ik op de grond en voel het bloed door mijn vingers sijpelen. Echtgenoot rent naar het dichtstbijzijnde huis, maar ook dat is verlaten, net als de rest van de spookstad. Wat te doen? Ik denk dat ik doodbloed en wil niet alleen blijven. Eindelijk stuurt God twee engelen in een auto. Ze stoppen, hebben keukenpapier om het bloed te stelpen en ik word in de auto gehesen richting Emergency. Are you from the Netherlands? Awesome! What in the world are you doing out here in Caspar? Well….just staying overnight…

Alles valt natuurlijk mee. Een snee in je hoofd bloedt als een rund maar achteraf hoef ik alleen geplakt met een soort sekonde lijm. Ik krijg een tetanusprik en een icepack voor mijn schouder die meer dan mijn gezicht de eerste klap op heeft gevangen. Eind goed al goed.

Ooit van Casper, Wyoming gehoord? Ik zal het in elk geval niet meer vergeten. 

Back to the US of A – Rapid City en de Indianen

Vandaag was een Native American dag. Het weer is beneden alle peil hier in Rapid City SD. Ik heb sinds woensdag nog geen hogere temepratuur afgelezen van de gigantische electronische thermometer voor het hotel dan 47 gr. F, dat is zoiets als 10 gr. C! Daarbij regent het. Hele natte regen.

Vanmorgen was het enige tijd droog en togen wij naar downtown Rapid City om wat vertier te zoeken. Naast het Journey museum, een museum over de geschiedenis van de Black Hills is er ook het Dhal Arts Center. Een combi van galerie, museum en educatie. Uiteraard volledig in handen van vrijwilligers. Mooie kunst gezien van South Dakota kunstenaars professioneel en amateurs van een middelbare school. Derde plaatje van links is van een scholier.

Er bleek daar tevens een Indiaanse kunstmarkt gaande. Met dansoptredens en muziek.. Rapid City kent een grote populatie Indianen, die hier politiek correct, Native Americans worden genoemd. Je herkent ze direct aan hun uiterlijk, donker, Aziatisch met veelal lang haar in een staart of vlecht en helaas aan het feit dat de meerderheid aan obesitas leidt. Ze behoren veelal bij de armste laag van de bevolking. De oudere generaties leven op de reservaten, grote stukken land hen ooit toegewezen, in armoedige huisjes/krotten. De jongere generaties woont ook wel in de stad zelf. Er zijn hier Indiaanse scholen, die echter vaak van bedenkelijk niveau zijn. De situatie van de Amerikaanse Indianen is triest. Ze leven van een uitkering, als een goedmaker voor de slechte behandeling in het verleden. Het heeft tot armoede geleid omdat men geen enkele stimulans had en heeft om te werken. Op de site van de Lakota Stichting vond ik een link naar een journaal item van de NOS over het Pine Ridge reservaat dat bij Rapid City ligt.

Ook Kelly Looking Horse, een Lakota indiaan met wie we in gesprek raakten op de markt deelde de pessimistische visie op zijn volk. Een oudere man die zich inzet voor het behoud van de Lakota taal en cultuur. Hij gaf aan dat de uitkering een van de redenen is dat er onder Indianen zo weinig initiatief is. We zijn een ‘waiting nation’, zei hij. We wachten op ons geld en we wachten op onze voedselbonnen. En dat is het dan.

Het is een vicieuze cirkel. Met tragische gevolgen. Alcoholisme, drugsgebruik, werkeloosheid, armoede en een steeds toenemend gebrek aan gezondheid.

Kelly Looking Horse gaf ons echter een ander gevoel. Hij is een trotse man. Bezig met de schoonheid van zijn eeuwenoude cultuur. Hij vertelde ons contact te hebben met (of all places!) een organisatie in Nederland, de Lakota Stichting. De stichting organiseert reizen naar de prairies van Noord Amerika en Indianen dienen als gidsen en reisleiders. Frappant toch wel. De stichting heeft een heel informatieve site.

De cultuur van Indianen fascineert me. De oude foto’s van Indianen in hun traditionele kleding, trots en fier, staan in zo’n schrijnende tegenstelling tot wat er van dit volk geworden is. Waar ligt dat aan? Waarom is het ene volk initiatiefrijk en actief in staat zich aan nieuwe omstandigheden aan te passen? En blijft het andere volk bij de pakken neerzitten en verzandt in armoede en ellende? Het is mij een raadsel.

Prachtig was het te zien hoe trots opa Kelly was op zijn drie kleinkinderen die traditionele dansen opvoerden onder begeleiding van hun grootvader!

het derde kleinkind was 18 maanden en verdween af en toe uit beeld, maar deed zeker ook haar best mee te draaien in de dans. Links een jongen, rechts een meisje.

Back to the US of A – Rapid City1

Het is even wennen, een synode bijwonen van de Reformed Church in the United States in Rapid City, SD. Alle afgevaardigden passen in de kerkzaal, waar het bloedheet is, vanwege een haperend koelsysteem. Veel van de vrouwen van dominees en ouderlingen zijn meegekomen en een heel stel kinderen. De sfeer is ontspannen en doet me eerder denken aan een soort familiereünie dan een synode. Mensen lopen af en aan, er wordt gebeld, kinderen beginnen te huilen. Het is eigenlijk een heel gezellige boel. Ondertussen is er wel een officiële voorzitter en iemand die de agenda in de gaten houdt. Vanmiddag zijn de buitenlandse zusterkerken aan de beurt om hun groeten en andere opbouwende opmerkingen te geven.

Ik zit achterin, met andere ladies. Achter mij zit een rijtje ijverig te breien en haken wat me eerst als heel ouderwets en rolbevestigend overkomt, maar dan vermaan ik mezelf me niet zo aan te stellen. Iedereen is vreselijk aardig, er wordt veel gelachen en de sfeer is prima.

Ik ben eerlijk gezegd nog nooit in Nederland op een synodevergadering geweest, maar ik weet wel zeker dat men daar niet als gezin vergadert. Velen komen hier van ver (meest vanuit het Westen, t/m Californië) en maken er gelijk een korte vakantie van. De tafelheer tijdens het avondeten die een soort humoristisch commentaar levert op aanwezige collegae, draagt hetzelfde rode polsbandje van het hotelzwembad als ik. Het geeft een hele informele sfeer. Zijn kinderen zitten naast me aan tafel, net als zijn vrouw.

Het is een reünie, predikantenconferentie en synode in één, en dat in minder dan 5 dagen! Misschien doen we er in Nederland in onze GKV kerken wel er-rug serieus over en lang!

En dan de maaltijden! Zoals ik al eerder schreef, iedere avond wordt er door een team vrouwen van de kerk in Rapid City een fantastische maaltijd gekookt. En bij iedere koffie- en theepauze liggen er weer versgebakken koekjes en brownies, zelfs glutenvrije, vers fruit, crackers met kaas, en nog veel meer. De lunches zijn bijna even uitgebreid als de avondmaaltijden. Onvoorstelbaar, zoveel tijd en liefde als men er in steekt.

Amerika heeft een sterke eetcultuur, vooral veel junkfood. Maar ik moet zeggen, hier wordt gezond en heerlijk eten bereidt. De hoeveelheden plastic die er echter doorheen gejaagd worden geven me een minder aangenaam gevoel. En de bakken van auto’s buiten op het parkeerterrein geven blijk van nog maar weinig bewustzijn van de noodzaak minder brandstof te gebruiken. Tijdens de avonduren, bij de borrel komen ook de verhalen over jagen los. Wat zit dat diep in het karakter van de Amerikanen uit deze omgeving. De vrijheid om met je jeep door de bossen en over de prairies te rijden, herten neer te schieten en met trots mee naar huis te nemen. Wij kunnen er afkeurend over doen, maar het is een essentieel onderdeel van de cultuur hier. Die sterke drang naar vrijheid is makkelijker te plaatsen in dit gigantische land, met onbebouwde vlaktes zover het oog reikt.

 

Back to the US of A 2012 – Rapid City South Dakota

     

Om in Rapid City, SD te komen moet je lang reizen. Tot Minnaepolis gaat het allemaal goed, ongeveer 8 uur vliegen. Maar dan moet je overstappen en dat kan tegenvallen. Onze vlucht sloot niet lekker aan, we moesten ruim 3 uur wachten. Nu heb je een deel van de tijd zeker nodig om door de douane te geraken. Die is, nog steeds, niet mals in dit verder zo gastvrije land. Eerst het land binnen zien te komen. Amerikaanse douaniers slagen er meestal in mij het gevoel te bezorgen een misdaad te hebben begaan waar ik zelf nog niet van op de hoogte ben. Met groot machtsvertoon worden de makke schapen die moe uit het vliegtuig gestapt zijn in rijen gedirigeerd en met een schreeuw ‘next!’ naar voren geroepen. Een lesje humblepie voor de trotse Nederlanders.

Dit keer, moet ik bekennen, kon er af en toe een grapje vanaf en dat is een unicum. In Boston, in het Oosten, zijn ze toch arroganter.

Na de douane komt de controle bij het overstappen. Ook altijd een heel gedoe. Maar het verkort de wachttijd. Nu hadden wij een middagvlucht, wat ons fijn leek omdat je dan bij aankomst (+8- 7) uur direct door naar bed kunt. Toch niet. Het tijdstip van aankomst was uiteindelijk 12 uur ’s nachts lokale tijd en dat was 7 uur ’s ochtends van de volgende dag voor ons. Een hele  nacht wakker blijven is niet ideaal.

In het holst van de nacht ons hotel gevonden, Best Western. Het staat in een woestijn van asfalt en Malls, buiten de stad. Ik heb al wat rondgelopen en veel te beleven is er in deze omgeving niet. Ik heb een ToysRus bezocht en ben er met overspannen gevoelens weer uitgelopen. Met een gevoelig hoofd van de jetlag is dat niet de juiste winkel om te starten. Het meest opvallende aan de winkels is de gigantische afmetingen en tegelijk het volkomen gebrek aan klanten. Als fabriekshallen zo groot, met af en toe een eenzame zoeker zoals ik.

Na veel zoeken heb ik een bushalte gevonden. Morgen ga ik het avontuur van het OV in Rapid City aan. Ik kan me niet voorstellen dat er hier andere levende wezens zijn die er gebruik van maken, maar wie weet wat voor verrassingen mij staan te wachten. Rapid City here I come!

We zijn overigens in deze stad vanwege een synode van de Reformed Church in US. Een kleine gereformeerde kerk met een geschiedenis (voor de liefhebber!) die terug gaat tot protestantse Duitse vluchtelingen in de 17e eeuw. Mijn echtgenoot heeft hen vanmiddag namens onze kerken in Nederland (GKV) toegesproken en de groeten gedaan. Vanavond hebben we er gegeten, met ruim 140 personen. De maaltijd was klaargemaakt door een aantal vrouwen op onnavolgbaar Amerikaanse wijze. Grote pannen met ‘baked beans’, zelfgebakken maisbrood, gebraden kippenpoten en voor toe zelfgebakken taarten met dikke lagen frosting. Heerlijk.

Trouwens Jay Lenno heeft geen hoge pet op van  de toeristische mogelijkheden in South Dakota

Jay Leno heeft trouwens geen hoge pet op van het toerisme in South Dakota! Mount Rushmore ligt vlakbij Rapid City.

Back to the US of A

Binnenkort vertrekken echtgenoot en ik naar de Verenigde Staten voor vijf weken. Allereerst staat op het program een bezoek aan drie synodes van drie verschillende kerken in de VS. Kleine kerken met elk hun geschiedenis.

De eerste die we zullen bezoeken is de Reformed Church in the US. De synode wordt gehouden in Rapid City, South Dakota. Kleine stad (70.000 inwoners) in het Middenwesten van de VS. Volop Indian country. Onlangs stond er zelfs een berichtje in de krant (ND) dat een of andere organisatie in de VS vindt dat de Black Hills, het gebied rondom Rapid City, terug moet worden gegeven aan de oorspronkelijke bewoners. Inclusief het beroemde Mount Rushmore met de uit de rotsen gebeeldhouwde koppen van vier voormalige presidenten. In elk toeristisch blaadje dat ik tot nu toe over de plek gelezen hebt wordt ook sterk geleund op de erfenis van de native Americans, zoals ze in politiek correct Engels heten.

We zullen het zien. Na Rapid City gaat de reis met een omweg via Yellowstone Park naar Chicago. Maar daar doen we dan een dag of zeven over. We willen in elk geval naar West Franfurt Illinois, waar de vader van echtgenoot werd geboren en opgroeide. Zelf niet meer gelovig stamde hij uit een Southern Baptist geslacht met een vader als parttime predikant! Door de week werkte hij als postbode en in de avonden en weekeindes als predikant. Volgens een ver familielid is er in de kerk waar hij preekte zelfs een glas-in-lood raam aan hem gewijd. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan! We gaan natuurlijk het raam bezichtigen.

In Chicago, waar de synode van de OPC wordt gehouden in de buurt, verblijven we een week in een appartement dat we via http://www.airbnb.com gevonden hebben. Dat zijn kamers, appartementen en soms complete huizen die door de eigenaar te huur worden aangeboden en waar je meestal zelf voor je maaltijden zorgt. Het is net wat informeler dan een Bed&Breakfast en meestal goedkoper. Het voordeel is dat je veel vrijheid hebt, wat betreft eten en drinken. Je kunt namelijk gebruik maken van de keuken. En met de desastreuze Amerikaanse eetgewoonten vinden we het wel fijn zelf wat controle over onze eetporties te hebben!

Daarna gaan we door naar New York waar we opnieuw in een B&B verblijven in Yonkers, ten noorden van de Bronx in New York City. De synode van de United Reformed Churches wordt gehouden in Nyack, een half uur daar vandaan. Een half uur naar NYC voor mij met de trein en een half uur voor echtgenoot met de auto naar Nyack.

Nu nog de moed verzamelen om alleen al die steden te bezoeken terwijl echtgenoot vergadert!