nog een keer jetlag, nu Cuba

Gisteren m’n jongste dochter Saskia van het vliegveld afgehaal. Ze kwam terug van 3 weken Cuba. Rondgetrokken met haar vriend. Niet in de hotels en de resorts maar gewoon zoveel mogelijk de Cubanen een Cubaan. Met het openbaar vervoer, in de pensionnetjes, de eettentjes enz. ” Daar ga ik nooit meer heen”, was het eerste wat ze uitriep na uiteraard een innige begroeting! “Zo heet, zo arm, zo vermoeiend”! Na een poosje kwamen de verhalen los, de goede en de slechte. Ze spreekt zelf geen spaans en dat valt niet mee als je van nature een echte prater bent. Drie weken je mond houden behalve als je met je vriend praat…En in alles afhankelijk van zijn vertaling. Niks voor mijn zelfstandige dochter. Maar goed, het was een wereldervaring. Ze liep met een nieuw bewustzijn van rijkdom en overdreven welvaart door de winkels. Vooral de keuze tussen tig soorten ham, zeep, jam en brood om maar wat te noemen viel haar nu zo op. In Cuba is er ham. Punt. Vieze roze ham. Er is nauwelijks tandpasta, laat staan 2 soorten…

Maar ja, dat zijn de zegeningen van het communisme. Iedereen hangt op straat, er is grote werkeloosheid, maar van vadertje staat krijgt iedereen ontbijtbroodjes. Iedereen mag een opleiding volgen, maar een baan vinden is moeilijk tot onmogelijk. Ik ben geen fan van de VVD of de Republikeinse ideologie ” ieder voor zich”, maar je ziet toch duidelijk dat een mens geschapen is om uitdagingen te hebben en te onderzoeken maar dat ‘ie zondig genoeg is om daarvoor wel een drijfveer nodig te hebben!

De beruchte jetlag sloeg ook toe bij Sas. Niet gewoon moe, maar dat zware gevoel van nergens meer zin in te hebben, uitputting en meer van dat soort akelige gesteldheden.

Sinds dinsdag ben ik weer enigszins mezelf. ’s Ochtend werd ik wakker en ik dacht: Chips, ik heb weer zin in de dag!! Bijna drie weken na aankomst….

rondleiding verpleeghuis

Om half vier zaten we rond de tafel in een ontmoetingsruimte in het verpeeghuis NEBO in Den Haag. Er waren familieleden van drie kandidaten. Mijn broer Ed, Kim en ik voor mijn moeder. Een echtpaar voor (schoon)moeder. Een echtpaar met dochter voor (schoon) vader/ opa. Voorlichting door Rita Haasjes, maatsch. werker NEBO.

Uitstekende introductie  Zodanig dat je bijna zelf zin kreeg om er te gaan wonen. Dan gaat er natuurlijk een alarmklok af: Niet alles is zoals het nu lijkt! Maar ik moet zeggen, dat Rita eerlijk antwoord gaf op vragen die er veelvuldig gesteld werden. Alles was mogelijk in overleg, maar de regel was bijvoorbeeld: éénmaal per week douchen. Dat vind ik veel te weinig. Zeker voor mensen die incontinent zijn! Maar vaker kon ook, geen probleem, dat zou dan in het zorgplan worden opgenomen. Ik ben wat sceptischer geworden sinds ik met de realiteit van een verzorgingstehuis te maken heb. De wil is er vaak wel, maar de tijd, de communicatie en soms zelfs toch ook de motivatie ontbreken vaak.

We hebben het hele huis gezien. Modern, licht en zonnig. Met een binnenplein waar een restaurant is en de kapsalon e.d. Gezellig en bedrijvig. Kleuren aangenaam, veel kunst, planten, activiteiten op niveau (klassieke muziek luisteren, lezen, schilderen enzovoorts)

We hebben ook de PG afdeling gezien. Een gesloten afdeling waar de ambiance  gelijk anders was. Weinig activiteit (het was bijna 5 uur, misschien wachtte men op eten), weinig beslotenheid, alleen veel stilte, veel starende of slapende mensen en de onmiskenbare geur van urine…..

Het is mijn gebed dat m’n moeder toch nog wat langer in de Linde mag blijven. Overdag gaat het redelijk, maar blijkbaar ’s nachts is ze erg onrustig. Veel bellen en van haar kamer afkomen en door het huis dwalen. Het verzorgingstehuis is daar niet op ingesteld en vindt haar rijp voor een PG afdeling. We hebben om nog wat uitstel gevraagd. Het is een hele stap en voor mijn moeder het zwaarst. Helemaal opnieuw beginnen en dan bij mensen komen te wonen die verder heen zijn dan zij…

Toen wij op de afdeling kwamen werden we bijvoorbeeld onmiddellijk ‘besprongen’ door een demente dame die, weliswaar vrolijk, maar toch heel nadrukkelijk, onze aandacht opeiste: dansend en tikkertje spelend en dan weer ernstig sprekend, volgde ze onze groep. Zulke mensen is mijn moeder nog helemaal niet gewend. Moeilijk. Het is ook nog zo dat, wanneer er een kamer vrij komt, mijn moeder direct de volgende dag daarheen moet met een koffertje. Ik vind dat onmenselijk. En dat is een puur economische kwestie. De kamer kost geld dus het bed mag niet leeg blijven, anders worden de tehuizen financieel gekort. Zelfs bij overlijden wordt de familie dezelfde dag verzocht de kamer leeg te maken. In het verzorgingshuis mag het een week duren. Er wordt van de familie heel veel gevraagd. Soms bekruipt me het gevoel: ik neem haar zelf in huis. Waarom niet? In plaats van haar te dumpen op zo’n deprimerende, gesloten, stinkende PG afdeling….Waar zijn we eigenlijk mee bezig?

weer thuis met een jetlag

Het is zo’n cliche, thuis uit Amerika met een jetlag…Maar wat heb ik daar een last van, zeg. Ik heb bijna een week niet meer dan een paar uur geslapen ’s nachts en verder liggen luisteren naar het afgrijselijke kabaal dat echt honderden zeemeeuwen maken hier vanaf 04.30 uur ’s ochtends.
Toen ik pas in Scheveningen woonde was dat geluid me zo welkom: zee, zon, strand, vakantie…alleen de beste associaties! Nu kan ik die vogels wel de nek omdraaien…(ik beloof het niet te doen, dierenliefhebbers..). Wat een kabaal maken die beesten.

Inmiddels heb ik al 2 nachten doorgeslapen en m’n lichaam en geest beginnen zich te herstellen. Ik heb me voorgenomen om, als het enigzins kan, niet meer ’s nachts te reizen.

Kleinzoon Niek heeft zich alweer aangepast en slaapt bijna de nacht door, vertelde dochter Jes vandaag. Blijkbaar is teruggaan naar het oude, normale slaappatroon voor een baby minder ingrijpend dan andersom, wennen aan een nieuw ritme. In Amerika sliep hij pas aan het einde van het verblijf een beetje door. Een echte uitrustvakantie is het dus voor zijn pappa en mamma niet geweest. Maar wel een hele bijzondere. Om overgrootmoeder nog te kunnen laten genieten van haar achterkleinzoon, en actief nog van alles met elkaar te ondernemen, dat was het allemaal meer dan waard!

Ik ben sinds maandag weer aan het werk. De enorme stapel post die er lag na een maand was niet echt leuk om te vinden…Dan ga ik altijd twijfelen aan m’n baan: heb ik hier nu echt wel zin in…? Maar goed, als alles is weggewerkt krijg ik weer tijd voor andere, leukere dingen. Er is een meisje aangenomen voor 8 uur die mij gaat assisteren. Heel leuk op zichzelf maar iemand had het plan bedacht haar te laten beginnen op de dag dat ik voor het eerst terug kwam. Slecht plan. Nog zwevend van de jetlag en slaapgebrek moest ik het arme kind gaan uitleggen hoe die gigantische poststapel te lijf te gaan.

Jongste dochter is op vakantie gegaan de dag voordat wij terugkwamen. Zij is in Cuba. Ze kent daar iemand en zodoende. Veilig aangekomen, gelukkig. Hoop dat ze het heel goed zal hebben en dat ze niet teveel onder de gevolgen van heet weer en slecht eten hoeft te lijden met haar gevoelige darmen…

ladies in lavender

Een aanrader! Prachtig gefilmd en sterk geacteerd door vooral Judie Dench en Maggie Smith, twee van die geweldige Britse actrices die al decennia meedraaien. Het verhaal lijkt triviaal als je het leest. Op het strand bij hun huis in Cornwall vinden Ursula en haar zus (ben naam even kwijt), minstens 60 jaar allebei, een schipbreukeling, de jonge Andrea, uit Polen. Het is 1930 of zo. Ze raken zeer aan hem gehecht en vooral Ursula merkt bij haarzelf gevoelens van verliefdheid die haar (en haar oudere zus!) verwarren. De film gaat vooral over hoe ze allebei omgaan met die gevoelens. Andrea wordt een beetje hun bezit en een jonge vrouw die belangstelling toont wordt gezien als een bedreiging. Ik moest vaak lachen en was af en toe ontroerd. Vrijgezelle Ursula die worstelt met wat voorbij is en nooit meer komen kan: verliefd zijn als een jong meisje, moeder worden, al die diep menselijke verlangens.

Mooie film!

terug naar holland

Het is weer zover. Dinsdag vliegen we d.v terug naar Nederland. De vakantie zit erop. En meer van dat soort gemeenplaatsen.

Morgen nog de verjaardag vieren van Alouette, dochtertje van Kim’s jongste broer. Ze wordt 4 en het zal niet gauw weer gebeuren dat ze jarig is op de dag dat haar oma in Amerika en haar oom, haar nicht Jes en haar achterneefje Niek uit Nederland, op het feestje zullen zijn!! Vier generaties. Het blijft bijzonder.

Nog wat laatste indrukken.

Amerika =
…heel veel asfalt
…heel warm (tussen de 30 en 35 C al weken hier)
…heel, heel veel reclame op TV
…verrukkelijk gebak en ijs!!!!!!!!

…nog steeds vieze koffie
…zoooo comfortabel!
…vriendelijke mensen
…verfrissend informeel in kerk en maatschappij
…onleefbaar zonder auto
…niet te befietsen…

Vanmiddag de dienst bezocht van een OPC kerk in Newton. Een fusie van een Koreaanse kerk met een OPC evangelisatiepost in Boston. 90% koreaans!! Maar de meesten jong en geboren en getogen in de VS. Wij hadden langer in Korea gewoond dan de meesten van hen ooit. Maar ze spraken wel Koreaans omdat hun ouders dat nog deden thuis. Grappig. Een gemengde dienst: eerst ‘praise’ met band en ‘praiseleader’, daarna de meer traditionele dienst met gezangen e.d. Toch is de sfeer gemoedelijker, informeler. Het was een raar tijdstip dat de dienst begon (14.00 uur) dus ik had een suikerdip. In Nederland zou ik niet zo gauw een banaantje eten tijdens de dienst, maar hier…In stukjes, dat wel hoor!

Sas, als je dit leest zit je misschien al in Cuba! Kusjes!!! Veel drinken!!! Asta la vista

Back in the USA 6

Customs, de kloof, Christians en de schoonfamilie

Buiten is het nu menens: 30 C in de schaduw + een hoge vochtigheidheidsgraad = onaangenaam warm. Binnen is het niet veel beter. Ondanks de bijna automatische gewoonte van Amerikanen om overal airco te hebben, is dit huis ervan verstoken, op 1 kamer na. De ‘familyroom’. In feite de enige kamer die we, behalve de slaapkamer en de keuken, gebruiken. Er zijn verder nog een eetkamer, een ‘parlor’, zeg maar: een meer formele visitekamer. Grappig hoe zowel in Canada en Amerika die oude gewoonte bewaard is gebleven die volgens mij oorspronkelijk uit een agrarische samenleving komt: de woonkeuken/kamer om te leven en de opkamer voor het ‘hoge’ bezoek. Voorwaarde in deze tijd is natuurlijk voldoende ruimte. Daaraan hebben de huizen in de wijken hier in elk geval geen gebrek!!

Ik heb lopen nadenken over wat nu echt anders is. Ruimte, grote huizen, grote winkels, OK. Dat is gauw geconcludeerd. Maar zijn Amerikanen nu zo verschillend van Nederlanders cq Europeanen? Ik moet zeggen dat ik bij mezelf merk minder m’n best te doen heel beleefd en vriendelijk te zijn….Een rare reactie misschien, maar als ik het analyseer snap ik opeens, terwijl ik schrijf, wat het is! In Nederland ben ik altijd op m’n hoede (ik heb het vooral over het openbare leven, winkels, restaurants en dergelijke). Voor je het weet krijg je in Nederland een grote bek (excuse me). Om dat te voorkomen doe ik blijkbaar m’n gloeiende best om die niet uit te lokken. Ik overdrijf uiteraard maar dat is om duidelijk te maken wat onder de oppervlakte een rol speelt.

Hier daarentegen is iedereen zo relaxed en vriendelijk, waar je ook maar komt, dat ik me minder hoef in te spannen, zakelijker durf te zijn. Ik zie zoveel klanten die in mijn definitie ronduit bot zijn. Maar je zou het ook zakelijk kunnen noemen. Je doet gewoon je ‘business’ en that’s it. Amerikanen zijn directer wordt vaak gezegd. Dat is zo, maar ik zou eerder zeggen, ze minder ‘tussen de regels’ dan nederlanders. Bij ons zijn de manier waarop je iets zegt, de toon, enzovoort. zo belangrijk dat we veel meer op onze hoede zijn. Even heel globaal: Amerikanen zeggen wat ze vinden en denken met minder afstemming op de ontvanger omdat men erop kan vertrouwen niet direct met agressie te maken te krijgen. Ik zei: heel globaal, want ik heb het nu over de Amerikanen die ik tegen kom en ik heb nog geen arme achterstandwijken bezocht. Wel een ruzie tussen twee daklozen waar het er ook niet echt beleefd aan toe ging…

Ach ja, ik heb noch sociologie, noch psychologie, of antropologie gestudeerd. Het is gewoon leuk om zelf een beetje voor je uit te theoretiseren Ik ga in elk geval als ik thuis kom direct het boek van Charles Groenhuizen kopen over Amerika!

Wat me ook opvalt overigens is dat er hier een scherpere kloof tussen christenen en niet-christenen bestaat. Als er ergens agressie en vijandigheid is dan wel tussen die twee. Links=democraten=niet christenen of grotere vrijzinnige kerken=ik haat Bush, get our boys out of Iraq. Rechts=republikeinen=christenen, orthodoxe joden e.a. = God bless America, support the troops in Iraq

In mijn schoonfamilie is het niet gemakkelijk een discussie te voeren over al die vragen! Ze doen me soms denken aan vrijgemaakten die nooit over de muren van hun kerk hebben gekeken of met andere gelovigen of ongelovigen hebben gesproken. Zwager en schoonzus bijvoorbeeld. schrokken zich dood toen echtgenoot durfde zeggen dat hij Bush steunt (kritisch weliswaar). Mijn schoonvader noemt hem regelmatig : The idiot in the White House. Volgens sommigen is Bush aan de macht gekomen door fraude, dus niet de democratisch verkozen president van Amerika. En dus mag je alles over hem zeggen, hoe oneerlijk en respectloos ook. Niemand in de regering wordt serieus genomen, het zijn allemaal charlatans uit op de vernietiging van vrij (lees:links) Amerika. Een beetje in de stijl van D’66. De enige vrijheid is die bepaald door hun definitie…

Tja..dan wordt het moeilijk praten. Voor de rest hebben we het heel goed trouwens, hoor,  .

back in the USA 5

Dit is geen 4 sterren hotel, gewoon een ruilhuis, maar toch….Maandag kwamen we thuis en het huis glom en blonk en rook als een pas geboende badkamer. Dat was dus ook het geval. Vandaag werd ik wakker van een andere ‘help’, die speciaal gekomen was om de bedden te verschonen….Ik dacht even dat ik nog droomde. Maar nee, Mary ging voortvarend te werk en alle bedden zien er uit om zo weer in te duiken! Geweldig.

Gisteren een ‘roots’dag gehad in Cambridge, waar echtgenoot is opgegroeid en waar we ontelbare malen met de kids geweest zijn tijdens ons verblijf in Korea. Als tussenstop onderweg naar Korea of Nederland. Altijd weer leuk om rond te dwalen. De beroemde Harvard University, waar we nu overigens niet aan toe kwamen omdat we te lang in de Harvard Bookstore bleven hangen. Harvard Square, het fascinerende plein+straten erom heen met honderden boetiekjes, exotische winkels, eco-supermarktjes, en wat dies meer zij.

Echtgenoot wilde graag naar een andere beroemde plaats, nl. Mt. Auburn Cemetery. Een van de oudste begraafplaatsen in de omgeving en werkelijk schitterend om te vertoeven, hoe vreemd dat misschien ook mag klinken. Maar het is een toeristische trekpleister vanwege de natuur, de vogels en de toren die er in 1870 is gebouwd. Vanaf de bovenste verdieping heb je een prachtig uitzicht op de Boston skyline.

We hebben er rondgedwaald, oude grafstenen gelezen en de verhalen erachter tot ons door laten dringen. Vooral de kindergrafjes zijn altijd zo aandoenlijk. Er liggen veel, voor Amerika, beroemde mensen begraven, met indrukwekkende tombes. Het oudste gedeelte is heuvelachtig en langs de hellingen liggen overal verspreid de grafstenen. Je mag overal tussendoor en langs lopen. We hebben op een prachtig plekje gepauseerd (geen picknick, dat is verboden), op de trappen van een grafhuisje. In de diepte lag een meertje, overschaduwd door gigantische ‘weeping beeches’.

Op dezelfde begraafplaats ligt ook Kim’s vader begraven sinds 1967, jong gestorven op z’n 50e. Verdronken in de oceaan bij Hawai tijdens een wetenschappelijk onderzoek dat hij daar deed voor de marine. Heel tragisch. Kim is nu al 9 jaar ouder dan zijn vader ooit geweest is. Vreemd idee. We hebben even stilgestaan bij z’n graf en bij gebrek aan beter heb ik van een bloeiende hosta in de buurt 1 bloem geplukt en bij z’n graf gelegd. Niet een erg gereformeerd gebruik, maar ik had behoefte aan zo’n gebaar.

Back in the USA 4

We hebben een paar dagen met zware regen achter de rug. Orkanen als Dennis (alles goed met Leendert, Sas?) trekken er gelukkig niet over ons heen, maar de gevolgen merken we wel. In de vorm van wind en regen!! Het heeft ons er niet van weerhouden leuke dingen te doen. Het tempo ligt laag, ook vanwege Niek, maar we beleven van alles.


Buiten, bij het raam waar ik nu zit te bloggen zit een schattig eekhoorntje hevig te piepen..(of is nu een chipmunk?)
Volgens Kim is dat een ‘roep’. Nou, ik heb nu even geen zin om te spelen dus ik hoop dat hij/zij een ander vriendje vindt.

Jes en Dos zijn net met de grootouders mee naar Boston vertrokken. Ze gaan daar een paar dagen heen om wat makkelijker de stad te verkennen. Mijn schoonouders wonen hartje Boston met alles makkelijk binnen bereik, ook OV, dus dat is beter dan almaar met de auto de stad in en parkeergeld betalen tot je scheel ziet.. $22 voor een paar uurtjes bij een museum, zelfde bedrag bij Blanca en Chris in de garage daar!

Ik heb dus voor 5 dagen afscheid moeten nemen van Niekepiek… Hij heeft een enorme sprong in z’n ontwikkeling gemaakt. Het lijkt wel of hij 1 kilo gegroeid is en 10x zo bewust is. Lachen en spelen met speeltjes, en alles maar observeren met grote aandacht. Z’n dijen zijn als malse kipkluifjes en z’n armpjes rond als kussentjes. Goed, voor ik helemaal in vervoering raak zal ik me op een ander onderwerp richten, wat voor de lezer interessanter is (wellicht).

Onze omgeving is niet erg opwindend. Typisch amerikaanse, landelijke wijken. Brede asfaltwegen, enorme esdoorns en dennenbomen, tuinen als golfvelden rond de comfortabel grote huizen. Allemaal in de New England stijl, klassieke vormen, van hout. Oorspronkelijk dan, er zijn er nu veel die van een soort kunststof gemaakt worden. Maar de aanblik is plezierig. Vooral comfortabel, niet erg creatief. Ik mis de variatie die je in Nederland ziet in oudere wijken en de inventiviteit van architecten. Het staat hier voor mijn gevoel een beetje stil. Als het maar practisch is en comfortabel. Is natuurlijk wat voor te zeggen!

In Boston zijn we naar het Fine Arts Museum geweest. Prachtige quilt- tentoonstelling gezien.

,

links: Allie Pettway Housetop, 1970-1975


rechts:annie mae young, blocks,2003


rechtsonder: Linda Pettway Blocks and Strips, 2003

Een gemeenschap van ex-slaven uit het zuiden van Amerika bleef bij elkaar wonen, en produceerden de mooiste quilten. Voor eigen gebruik, tot ze ontdekt werden. Alleen oude kleren en dergelijke werden verwerkt. 1 quilt bijvoorbeeld die ik gezien heb, bestond uitsluitend uit verknipte denim (spijker) broeken. Indigoblauw, met soms opzettelijk een eerder versteld gedeelte als centrum van een blok of lap. De vervaging van de kleur, de aparte naden, alles werd op een artitieke manier gebruikt. Toen ik er rondliep dacht ik gelijk enthousiast: ik gooi nooit meer een kledingstuk weg. Alles wordt van nu af aan quilt!! Maar ja, ik ben nu weer wat gekalmeerd. Misschien probeer ik nog ‘es een dekentje voor Niek…(voor de quilters onder jullie:www.quiltsofgeesbend.com/quiltmakers/)

We zijn ook naar de zg. Brimfield Antique Show geweest. Een eindeloos uitgestrekte curiosamarkt, zeg maar. Iets van 1.5 km x 0,5 km. 4000 stands. Op boerenland. Schitterend. Jes en Dos hebben mooi glas gekocht (help…het vliegtuig…) en ik heb er nota bene mijn eigenste spaarpot van toen ik 5 jaar was terug gevonden!! In Nederland ook wel gezien maar daar vroegen ze er 40 euro voor. Hier kon ik ‘m voor $5 meenemen. De spaarpot is van een soort metaal. Het is een hondenhok, met de hond ervoor. Met een schuifje doe je z’n bek open en komt een tong tevoorschijn. Daar lleg je een munt op en dan druk je op een knopje en floep, weg is de tong. Als kind was ik daar zo door gefascineerd….Margreet is in elk geval heel blij, ook als het een ander wellicht minder aanspreekt !

Er komt ook familie langs of we gaan daarheen. Kim’s ouders zien we heel regelmatig, Robin (broer onder KIm, woont in de buurt van New York) en Wendy waren er gisteren met Robinson, hun zoon. Brook (Jongste broer, woont sinds kort in New Hampshire, 3 uur van Boston) en Katy, met Alouette, hun dochtertje van 3, zijn eerder al een middag geweest. Steeds op dagen dat we lekker buiten konden zijn. Yani (jongste zus, tweeling met Brook, hebben we in Boston gezien. Die geeft leiding in een camp voor kinderen waar ze in 2 weken tijd 3 musicals instuderen + alle kostuums en wat dies meer zij…Yani was moe…De ander broer en zus zullen we niet zien. Die wonen aan de westkust. We spreken ze wel regelmatig voor de telefoon. Volgende week heeft Kim een kleine reunie. De vriend die we in de museumwinkel ontmoeten heeft wat anderen opgetrommeld en we gaan met elkaar eten! Heel leuk.

back in the USA 3 – stukje geschiedenis

The decade-long political feud between the British government and the American colonists, determined to retain their rights as British subjects, came to a devastating climax as British regulars clashed with colonial militia and minute men at Lexington, Concord’s North Bridge and on the long, bloody road back to Boston. The fighting that began that day soon grew into a war for independence that lasted more than eight years. Many years later, Ralph Waldo Emerson used the phrase “the shot heard round the world” to describe the significance of this event.

The story of Minute Man is more than just the events that took place at the North Bridge and along the Battle Road in 1775. Minute Man is also the story of an evolution of the ideals of freedom and liberty, and new notions of cultural independence and citizen responsibility which led to a revolution in American literature the following century. The ideals of both revolutions continue today and serve as an inspiration to people throughout the world.

back in the USA 2

Vandaag is de dag na de 4th of july, Amerika’s grootste feestdag. Het weer was stralend.Goed dus voor de miljoenen die aan het bbqen waren, de traditie op 4 juli. Het moet op een sateliet-foto van de VS te zien geweest zijn: een dikke rookwalm boven dit werelddeel, met nog een extra laag sulfur van al het vuurwerk dat door het hele land wordt afgestoken. Wel georganiseerd en professioneel.
Rotjes en miljoenenklappers zoals bij ons zijn hier volgens mij verboden.

Kim en ik zijn naar Fitchburg gereden, een half uur hier vandaan, waar we tussen grote
groepen families en vrienden, verzameld op alle grasvelden in het stadje, ge-ahd en ge-ohd
hebben bij het werkelijk spectaculaire vuurwerk. Om ons heen waren de toeschouwers zeer comfortabel geinstalleerd met dekens, quilts, tuinstoelen en, natuurlijk, veel eten!
Een gezellige boel.

Overdag waren we in Concord, een historische stadje waar de onafhankelijkheidstrijd
metterdaad begon in 1775. Op Old North Bridge (nu een monument) was het eerste treffen tussen
Engelse en Amerikaanse soldaten (toen minute men geheten), waarbij verschillende doden
vielen. De eerste daad van opstand! (Zie voor iets meer info Back in the USA 3)

Het is een prachtig stuk land daar, aan de ene kant van de brug de toegang tot het stadje
Concord en aan de andere kant van de rivier prachtige bossen en velden. Een vrijwilliger gekleed als Minute man gaf een geweldig goed verhaal over de geschiedenis. Alles kwam wel een keer langs.

Slaven, blanke en zwarte, positie van de vrouw, puriteinen en pelgrims
(vrolijker soort dan de eerste volgens hem! Zij betaalden alles wat ze van de Indianen
kregen. Hielden zich aan alle afspraken en stonden bij de Indianen goed bekend).

Op het terrein stond ook de villa waar o.a. Nathaniel Hawthorne woonde en schreef.
In de winkel die er bij hoorde kwamen we een oude vriend van Kim tegen, ooit eigenaar
van een Christian bookstore in Cambridge, waar Kim vandaan komt. Hij woonde toentertijd
(de vriend) in een christelijke commune, vlakbij Kim’s ouderlijk huis.
Ik ben er ook nog geweest! Na 27 jaar loop je elkaar weer tegen het lijf.
Bijzonder. Hij was ook predikant geweest en nu met pensioen. Een verrassende ontmoeting!

Zondag zijn we in W-Boylston naar een Gereformeerde Baptisten Kerk geweest. Hele goeie ervaring.
Prima prediking, liturgie die veel op de onze lijkt, wat meer relaxed, dat wel.
Na de dienst leuk gepraat met verschillende mensen. Op aanraden van de ds. ergens bij een meer wezen zwemmen. Prachtig, met zand en bossen.

Bij de afkondigingen werd overigens op verzoek nog meegedeeld dat er 2 vrijkaartjes beschikbaar waren voor een baseball-game die middag. Leek me wel een leuke voor Den Haag: ‘op verzoek deelt de kerkenraad nog mee dat er voor de ADO wedstrijd vanmiddag 2 kaartjes af te halen zijn bij br.X’…….

Het weer is wat benauwder geworden. Er wordt regen en onweer voorspeld.

Niek lijkt iedere dag groter en wijzer te worden. Dat zal wel van al dat drinken komen!!