Categorie: Reizen

Toch nog jetlag?

Ik meende dat het wel redelijk goed ging.  Donderdag was ik rond 13.00 uur weer terug in Nederland. Kim stond me op te wachten en het was heerlijk elkaar weer te zien. Twee nachten helemaal niet slecht geslapen en opeens, laat vanmiddag, word ik getroffen door een mokerslag. Ik voel me helemaal niet senang. Misschien is het wel het eten…(heb linzen op).  Nou ja, ik hou het maar kort vandaag.
De rest van de tijd in Canada was aanmerkelijk rustiger dan de eerste 4 dagen, met voorbereiding, de bruiloft zelf, en het afscheidsfeestje van Kees Gootjes.  (Die zag ik dus gisteren weer in Nederland, want hij woont in huis bij zoon Lukas).

Ik heb met Dinie dinsdag en woensdag twee heerlijke klets-(heel veel geleerd van haar over voeding en zo) en shopdagen gehad, we hebben geluncht in een (gigantische) Healthfoodstore (met de vrolijke naam ‘Goodness Me’) en de dag erna bij de Koreaan.  Ik heb m’n portie kimchie weer binnen! Heb zelfs bij de Koreaanse supermarkt inkopen gedaan met een in Hamilton woonachtige Koreaanse vriendin van Dinie, Yu shin (die had ook al een zeer smakelijke Koreaanse maaltijd voor me klaar gemaakt). Ben wel jaloers op de Canadezen. Koreaanse ingredienten zijn heel makkelijk te verkrijgen.  Waarom nog steeds niet in Nederland? Hier heb je toch een grote Koreaanse gemeenschap? De meeste spullen kun je hier wel bij elkaar sprokkelen bij Chinese of Indonesische toko’s (meest Japanse import) , maar rode peper pasta en -poeder nergens en die is zo uniek van smaak, die is niet te vervangen door sambal of cayennepeper.

Het blijft me verbazen dat Korea relatief gezien zo onbekend blijft qua keuken en als toeristische bestemming.  Het is er zo mooi en het eten zo lekker.  Het zal de knoflook wel zijn…In Korea wordt de meeste knoflook ter wereld gegeten. Maar ja als iedereen het doet heeft niemand er last van. Toch?

Griekenland

Schoonzoon is half Grieks. Zijn vader kwam uit Griekenland. Uit het noordwesten, pal onder de grens met Albanië, tegenover het eiland Corfu. Ze hebben dit jaar met kleinzoon het geboortedorp van zijn vader bezocht. Het dorp wordt in de winter nauwelijks bewoond, maar in de zomer trekken de weggetrokken oud-bewoners terug naar hun zomerhuizen.  Ook schoonzoons ouders hebben er een zomerhuis. Nichten en neven met hun kinderen, nog een oom geloof ik en aangetrouwde familie is dan een aantal weken cq maanden terug in de oude omgeving.  Niek was er voor het eerst en werd hartelijk onthaald!  Het is een prachtige streek van Griekenland.  Bergachtig, met eeuwenoude olijfgaarden, fruitbomen en zonder toerisme. olivegroves1.

recepten

vijfmaal redelijk eenvoudige recepten voor een grote groep

Lukas z’n recept: gambas, feta en tomaten met tagliatelli.
Dos z’n recept: spaghetti met ham en roomsaus
Suzy en Rob’s recept: aardappels in de oven, erwtjes met kip, courgette met ui en kalkoen.
Kim’s recept: hamburgers met knoflook op de BBQ
Saskia’s recept: roerei met kruiden en kaas, braadworstjes met warme broodjes

Met z’n negenen

Een intensieve week! Vanaf zondag 30 juli waren we met z’n negenen in ons Duitse vakantie- ruilhuis.  Eerst arriveerden oudste dochter met haar man en kleinzoon Niek van anderhalf. ’s Avonds laat een andere zoon en dochter en de dag erop, maandag, last but not least onze tweede dochter met vriend.

Ik was erg blij dat het niet meer zo vreselijk warm was! We hebben stadjes (Marburg, Herborn)  bezocht, gezwommen in de Aartalsee, ontzettend veel gekletst,gelachen, koffie gedronken op terrasjes, om de beurt gekookt en ons eindeloos vermaakt met Niek.

Niek loopt als een kievit, onderzoekt alle dingen en heeft grenzeloos veel plezier in het leven.  Hij maakt geluiden alsof hij praat, en weet met stem en mimiek exact te communiceren wat hij wel en niet wil.  Het grappige is dat hij zichzelf prima vermaakt met van alles en nog wat en hij is zo gezellig bezig dat je allemaal wil vragen of je mee mag spelen.  Dat vindt Niek natuurlijk prima!  Dus hij wisselde voortdurend van speelkameraad.  Er was altijd wel iemand die zin had in een partijtje knuffelen,stoeien of rondsjezen met hem, stralend van plezier, in een doos of zo.  Niek vermaakt zich overigens uitsluitend met ‘echte’ dingen.  Dozen en lichtknopjes en pannen en potten of ping-pongen met Pappa. Hij staat dan op de tafeltennistafel, hangt als een pop in zijn vader’s armen, die het batje in Niek’s hand en in die van hem vasthoudt. Zo slaan ze samen het balletje heen en weer.. De tegenspelers moesten er een beetje rekening mee houden, maar het ging al erg goed. Niek wordt natuurlijk Nederlands kampioen tafeltennis! Speelgoed is voor de dommen, Niek gaat daar niet voor.
Vanavond zijn Niek en zijn ouders weer vertrokken.  Het is stilletjes in huis.  Ik ruim nog wat rommeltjes op, denk af en toe Niek te horen.  Als zes volwassenen kijken we elkaar aan en zeggen: wat heeft dat jochie een energie!  Wij zijn allemaal uitgeput, terwijl hij er morgen weer helemaal voor gaat.  Tja, zei zoon Luuk, hij heeft nog nauwelijks last van de zwaartekracht.  Lukas houdt van wetenschappelijke verklaringen.

koeler weer

Eindelijk zijn de temperaturen wat normaler! Gisteravond was het voor het eerst sinds we hier zijn onder de 20 graden om 11 uur!  We zijn naar een schitterend jazzconcert geweest van het Landes Jugend Jazz Orchester Hessen, een lange naam, maar het is dan ook big band jazz! Jazzband Ik hou niet van big band jazz op CD, maar live is het geweldig.  Er was een zangeres met een prachtige jazz-stem. Heel klein en onopvallend, beetje wiskunde studente type, maar zo gauw ze begon te zingen veranderde ze in een soort Billy Holliday…Genoten.  Het concert zou buiten plaatsvinden, in het Rosengärtchen (klinkt zo leuk) maar vanwege het zware onweer was het verplaatst naar de schouwburg. Jammer. 

Erna hebben we tot twaalf uur op een terrasje gezeten, genietend van de frisse lucht.  Iets verder op was er een Weinfest, lange rijen met lange tafels en banken, omringd door verschillende tenten waar wijnen (meest witte uit de regio) werden verkocht.  Weinfest Mensen kochten flessen tegelijk, gingen lekker aan de tafels zitten, ‘und jetzt trinken wir!!’   Als het niet zo prop-en propvol geweest was hadden we ook wel een flesje aangeschaft, maar er was geen doorkomen aan!

.   Wetzlar1

Wetzlar is een heel leuk stadje. Met veel oude vakwerkstraatjes en pleinen. En mooie parken.
Het leukste gedeelte hebben we pas een paar dagen geleden ontdekt.Wetzlar

Gisteren en vandaag is het weer dus koeler.  Met als gevolg dat we de paden op en de lanen in gewandeld en gefietst zijn. Gisteren gewandeld, een uur of 2.  Ging goed met de voet en het was heerlijk om de natuur te ruiken en de wind te voelen zonder tegelijk weg te smelten en uit te drogen.

Vandaag hebben we gefietst maar daar is Margreet toch niet voor in de juiste conditie…Mein Lieber, wat een steile heuvels en paden.  We hebben een rondje gefietst van 3 uur, onderweg op een idyllisch plekje buiten, bij een gaststube, een heerlijke duitse boterham met kaas gegeten (2 dikke plakken brood met volgens mij 2 ons kaas..) Dat was allemaal nog te doen.  De terugweg was minder.  Enkel klimmen op een gegeven moment en het werd nog heet ook! 

Thuisgekomen een ijskoude witbier gedronken, hemel op aarde, en toen zijn we beiden volledig weggezakt in een diepe slaap.

Roeien_lahnVolgende week gaan we varen op de Lahn  en van alles doen met de kids die komen.  Morgen Jesseka en Dos met Niekepiek, en maandag de anderen: Lukas en Saskia in een auto en Rob en Suzy in hun auto. 

Schloss Oranienstein

Soms moet je wel heel erg je best doen om een museum te vinden. In onze gids stond beschreven hoe in Diez een Oranjemuseum te vinden is in een slot, gebouwd door de dochter van Frederik Hendrik (zoon van Willem van Oranje, broer van Maurits) en Amalia van Solms.  Amalia van Solms was erfdochter van het gebied rond Diez en toen Agnes, de dochter, weduwe werd is zij hierheen gekomen om het land te beheren.  De middeleeuwse burcht in Diez beviel haar niet, ze was opgegroeid op Paleis Huis ten Bosch in Den Haag en had behoefte aan wat meer luxe. Tot zover de informatie in de gids.  Het slot was te bezichtigen en enkele kamers waren als museum in gericht.  Klonk interessant.  Maar waar was het slot?  In de oude stad vermoedden wij. Nee, daar was inderdaad het middeleeuwse onderkomen wat Agnes niet beviel.  Maar het andere slot?

Na veel zoeken en verkeerd rijden vonden we eindelijk een wegwijzer en kwamen we aan bij het slot.  Dat bleek echter een streng afgesloten militaire basis te zijn.  Op een klein bordje hing ter informatie dat er 4x per dag een rondleiding was.  Mooi, dachten we, wachten dus op de eerstvolgende.  De tijd verstreek, maar geen gids in zicht.  We liepen naar de wachtpost van de basis, maar daar werden we onverbiddelijk terugverwezen: u wordt opgehaald.  Nou, dank je de koekkoek, niet dus. Leve de mobiele telefoons. Gebeld naar een nummer op het informatiebord en daar kregen we de gids aan de lijn.  Het speet haar, maar niemand had doorgegeven dat er mensen stonden te wachten….
Oh, communicatie, wat kan het toch lastig zijn!

Onze moeite werd echter beloond want we kregen een privé-toer door de  inderdaad prachtige zalen (maar 4 opengesteld voor het publiek) van het Schloss Oranienstein.

koele auto, warm museum

We dachten voor vandaag een slim plan gemaakt te hebben om de hitte te omzeilen. Een lange tocht door het binnenland naar Frankfurt, dan heel lang in een koel museum dwalen, en dan in de avond, als het wat koeler was, ergens lekker eten.

De tocht was mooi. Want de auto was koel, 22 gr., terwijl het buiten afwisselend 35 of net onder de 30 was, afhankelijk van hoe hoog we zaten.  De weg voerde door stadjes, en langs mooie bossen en velden en werd steeds steiler. We reden door het Taunusgebergte en het Westerwald.  Het wald was erg donker, van die deprimerende pijnbomen waartussen alleen maar diepe duisternis heerst en geen straaltje zonlicht doordringt.  Ik moest vaak aan Hans en Grietje denken. Echte gebroeders Grimm bossen. In Frankfurt aangekomen regende het en dat deed de temperatuur even onder de dertig zakken, liet onze thermometer in de auto weten.  Toen we uitstapten bij het museum (Städelicher Kunstinstitut) viel de warmte als een natte deken op ons.  Gauw het museum in om koel te blijven..dachten we.  Het was daar binnen helaas net zo vies warm als buiten. De machines in de zalen om de temperatuur te beheersen stonden op volle toeren te blazen, maar dat had weinig effect.

Mooie kunst gezien, al wapperend met m’n gidsje. Het museum heeft een prachtige collectie 19e en 20e eeuwse schilderijen.  Aan de rest (alle andere eeuwen..)zijn we niet toegekomen.  Alles plakte en ik had het spaans benauwd. 

Naar buiten dus toch maar, waar we een stukje langs de Main gelopen hebben en op een terrasje wat gedronken.  Best weer leuk zo midden in de stad vanaf ons platteland!  Langs de straat bij een Indiaas restaurantje (wat tegelijk ook pizzaria was) lekker linzen gegeten met Indiaas brood.  Toen droop het zweet ons helemaal tussen de ogen.  Pittig eten!! Van een koele dag was niet zoveel mterecht gekomen, maar leuk was het wel.

Nu de kelder ingedoken, achter de pc, in ons vakantiehuis waar het eindelijk, voor het eerst vandaag, koel aanvoelt.  Het is hier waarschijnlijk 24 gr. of zo, maar dat is een koelkast vergeleken met de kamer boven.  Ik ben niet gemaakt voor een warm klimaat, dat is inmiddels wel duidelijk.  Ik raak helemaal uit m’n doen ervan.  Dat de hittegolf maar snel mag ophouden.  Wat verlang ik naar de winterstormen, zeg.

Marburg Schloss

Ondanks de hitte (37 gr.) gisteren naar Marburg getogen. Een Schloss leek ons wel koel genoeg om enige tijd in door te brengen. Half uurtje rijden (auto met airco :-)), mooi duits landschap, golvende velden, bossen, af en toe een stadje.  Of die bewoond zijn moet je maar aan nemen, want alles is er uitgestorven…Geen terrasjes, geen winkeltjes, geen flanerende toeristen. Echt boer’nlaand, dat is het hier. Mensen werken en drinken ‘des abends’ een pul bier voor het slapen gaan. Tot nu toe hebben we in de wijde omgeving nog maar 2 buitenlandse auto’s gezien, waaronder 1 US army. Ik heb soms het gevoel dat we worden nagekeken.

Marburg is een echte stad, waar we overigens ditmaal niets van gezien hebben, want we zijn rechtstreeks naar het Schloss gegaan, hoog op een berg. Daar vond ooit het beroemde gesprek plaats in de winter van 1529,tussen Zwingli en Luther, in aanwezigheid van de (gereformeerde) Landgraaf van Hessen (toen 25 jaar),  over de betekenis van het Avondmaal.  Luther hield vol: Jezus zegt, dit brood is mijn lichaam, deze wijn is mijn bloed.  Zwingli,s positie was, Jezus zegt dit brood betekent mijn lichaam en de wijn mijn bloed. Luther kon zich niet verzoenen met Zwinglis uitleg en weigerde hem de hand te schudden na het overleg..Er hangt een prachtig schilderij uit de 19e eeuw waarop Luther verontwaardigd zijn hand terugtrekt als Zwingli die wil schudden.  De grote kop van Luther is heel mooi weergegeven. Je kunt zo zien: dat moet een zeer eigenwijze man geweest zijn! Maar goed, dat moet ook wel als je je in je eentje tegen de hele roomse kerk durfde verzetten.

In de grote zalen, nu ingericht als concertzalen en foyer, kun je nog een klein beetje proeven van hoe het toen was.

Het slot is prachtig bewaard gebleven en is nu tevens museum.  Beneden in de kelder mooie kerkelijke kunst van soms heel vroege datum, 11e, 12e eeuw.

Heel interessant zijn een aantal levensgrote houten kruisbeelden met daaraan een geklede Christus.  Hij draagt een lang gewaad en een soort riem om zijn middel. Het schijnt te verwijzen naar een oud Christusbeeld uit de 8e eeuw dat Jezus voorstelt zoals Hij in de Bijbel in het boek Openbaring wordt beschreven, wanneer hij aan Johannes verschijnt: als een mensenzoon, bekleed met een lang gewaad en een gouden riem om Zijn middel. Dat is de Opgestane Jezus. Zo wordt Hij dus aan het kruis verbeeld: gestorven én opgestaan. Mooi.

Eenmaal weer buiten verging ons iedere lust nog iets anders te bezoeken. Snel naar onze zwemplek gereden: Aartalsee, een groot stuwmeer, waar het water inmiddels 25 gr. is.  Maar nog schoon, er wordt geïnspecteerd!

Bier, schnitzels en Goethe

Ik heb vandaag zo waar 2 duitse boeken gekocht! Sinds ik in 1971 een halfslachtige poging deed om duits te studeren, die op niets uitliep, heb ik eigenlijk nauwelijks nog belangstelling gehad voor Duitsland. De Aldi was in feite het eerste duitse fenomeen wat me iets deed. Er kwam in elk geval heel lekker spul uit dat land, voor weinig geld.

Op m’n poll laatst, waarin ik vroeg wat voor associatie men had met Duitsland, reageerde meer dan de helft dat ze aan de 2e WO dachten, aan schnitzels en bier.

Erg toch. Maar goed, ik geef direct toe dat mijn interesse pas weer is gaan bloeien na lezing van “Europa” van Geert Mak.  Ik kan niet eens goed omschrijven waarom. Ik kreeg een soort schaamtegevoel z³ onwetend te zijn wat betreft een land dat notabene m’n buurland is. De oorlog is 60 jaar geleden beeindigd.  Zestig jaar!  En toch is mijn generatie nog zo sterk beinvloed door wat toen gebeurde. Ik ben 10 jaar na de oorlog geboren.  Hoe ouder ik word hoe dichterbij de oorlog dan lijkt. Wat is nu 10 jaar?  Ergens in m’n onderbewustzijn leefde altijd de vraag, wanneer ik in Duitsland was en er oudere mensen sprak: wat deed jij in de oorlog?

Inmiddels zjn de beelden bijgesteld.  Nederlanders waren niet zo heldhaftig als we vlak na de oorlog voorgaven te zijn geweest en in Duitsland leefden velen in volstrekte misere omdat ze zich afzijdig hielden, niet mee wilden in de waanzin.  Maar je moest wel bijzonder sterk en onafhankelijk zijn om je tegen de massale hersenspoeling te verzetten.

Ik heb vandaag een boek gekocht, een autobiografie van een vrouw geboren in een aristocratische familie in 1913.  Ze beschrijft haar leven vanaf 1918 tot aan de wending in 1989. Ben begonnen met lezen en gelukkig: ik kan het volgen en het is nog boeiend ook.

Oh, een cultureel puntje: Goethe heeft in Wetzlar (vlakbij Asslar) gewoond (zie plaatje) en toen het verhaal geschreven :die Leiden des Jungen Werthers. Gebaseerd op historische feiten en liefdes. Nou dat is toch even wat anders dan schnitzels en bier!

Die hier overigens fantastisch smaken….Het bier dan. Schnitzels nog niet geprobeerd.

Asslar

Hier zijn we dan, in Asslar, ongeveer een half uur ten noorden van Frankfurt. Onze 2e huizenruil via homelink.  In ons huis woont nu een duitse familie: Stefan, Sabine, met hun drie tieners Johanna, Kristian en Josefine.  Gisteren arriveerden we rond 4 uur en van te voren hadden we al afgesproken dat zij ons wilden verwelkomen, met een barbecue!  Grote bewondering voor Sabine, want ik word op het laatst neurotisch als ik het huis aan het voorbereiden ben voor de ruil.  Het liefst wil ik dan bij de buren naar de WC en zo.  Maar Sabine was erg relaxed, maakte een uitgebreide maaltijd, en Stefan gaf ons een tour in de omgeving.  Heel leuk van ze.  Ze spraken allemaal engels, zelfs de kids, dus m´n duits nog niet erg hoeven oefenen.

Het weer is te heet. Vandaag wel een uur rondgereden om een zwemplek te vinden.  Tja, zeiden we tegen elkaar: heb je een lekker huis vlak aan zee, loop je hier in bloedje heet binnenland van Duitsland naar een plas water te zoeken…het was, niet gelogen, 33 graden in de schaduw vanmiddag!  Niet te harden. Gelukkig vonden we een meer waar het goed toeven was, tot je opdroogde natuurlijk, dan moest je er gauw weer in. Temp. van het water 24 gr. En koud dat het was als je er in stapte!

Ons huis is een houten, 2 onder 1 kap, canadees bouwwerk. Het is tegen een steile wand aangebouwd dus de tuin is een berghelling. Maar aan het huis gebouwd zijn 2 houten terassen, decks genoemd.  Het onderste is koel want daar komt de kelder op uit. In de kelder zijn 2 slaapkamers en de wasruimte+ een badkamer met douche, WC en ligbad. Beg. grond is een grote ruimte met keuken, eetkamer en woonkamer in een. En daar is de ouderslaapkamer, met eigen badkamer. Als verlenging van die ruimte heb je dus buiten het terras.  Op de 1e verdieping zijn drie slaapkamers ook met een eigen badkamer (voor de drie 1 dan).  Heerlijk ruim, licht en voor een zomerverblijf: belissimo.  Het deel van de buren, met wie het huis samen gebouwd is, is niet afgescheiden.  De terrassen lopen in elkaar over evenals de tuinen.  Schijnt prima te gaan.  Alleen gaan straks pa en moe op vakantie en blijven de 2 zonen van 17 en 18 thuis….Duimen maar dat er niet een discoparty georganiseerd gaat worden iedere avond 😦

Er is in de omgeving veel te zien, zowel wat betreft natuur als oude stadjes en steden.  Ik kijk er naar uit, maar eerst moet het koeler worden. Anders zie ik me genoodzaakt een groot deel van de dag door te brengen bij de Aldi.  Daar was het vanmiddag een verademing om even boodschappen te doen.  En nog meer lekkere dingen hebben ze hier!

Wordt vervolgd.