Categorie: Reizen

fietsen door het verleden

Helaas geen wireless hier, dus alle blogs moet ik opslaan en straks in een keer op de site gooien. Met het risico dat de lezer denkt, dat is me teveel van het goede…Nou ja, in ieder geval heb ik dan m’n eigen herinneringen geboekstaafd.

Woensdag 2 mei.
Opnieuwe een stralende dag, met een flinke bries. Beter weer kan ik me eigenlijk niet voorstellen. Ik zit in korte broek (die van Kim 😦 ben m’n eigen vergeten) en een hemdje in de tuin te bloggen. Net terug van een lange fietstocht in de omgeving die echt prachtig is.
Thiescourt, Lassigny en weer terug.  Heuvel op (hijg,hijg), heuvel af. Vrijdag voor de vakantie nog een conditietestje gedaan op fitness, niveau 8, en daar kwam ‘goed’ uit. Kan ik merken. Tien jaar geleden, in Limburg, viel ik na een halve heuvel al in zwijm,
zo slecht was m’n conditie toen.

Het huis-in-Frankrijk kwam weer ter sprake. In Lassigny 2 huizen gepasseerd die in aanmerking voor permanente bewoning zouden komen. Onder voorwaarde dat we een schuurtje met twee bedden en een kacheltje om op te koken in Nederland houden om regelmatig terug te komen.
Zo ging ongeveer de fantasie. Toch benieuwd wat de prijzen hier zijn. Zo dicht bij Parijs zou dat wel eens heel prijzig kunnen zijn. (inmiddels gezien dat de prijzen hier nog heel erg redelijk zijn! Zeker wanneer je in aanmerking neemt hoeveel land je bij zo’n huis hebt…)
Lassigny is een zeer leuk dorpje. Met supermarkt, 2 restaurantjes, een sportclub, enz. Wat wil zeggen: er is leven. Dit in tegenstelling tot veel andere dorpen in de omgeving.

Onze patron zei dat hij probeert zoveel als mogelijk de plaatselijke winkels in de buurt te bezoeken om zo hen te steunen in de overlevingsstrijd. Wij waren (om een tuinstoel te kopen, ivm mijn ongemakkelijke achterkant, niet geschapen voor de franse smeedijzeren schattige tuinstoeltjes) naar de Hypermarche geweest in een stad verderop.
Daar rondlopend zeiden we ook tegen elkaar dat het geen wonder is dat al die dorpen zonder winkels zitten.
Niemand kan tegen zulke giganten en hun prijzen op.

Op weg naar Lassigny vanmiddag hebben we in Thiescourt een Duits militaire begraafplaats bezocht uit de Eerste Wereldoorlog.Er lagen denk ik minstens tweeduizend soldaten begraven. De grote kerk, vlakbij de begraafplaast had als ziekenhuis gediend in die oorlog. Zowel Duitse als Franse soldaten werden er verpleegd.
De kerk zelf raakte zwaar beschadigd door een bombardement en is in 1920 gerestaureerd.

Het was er zo stil, zo vredig. Heuvelachtig, groene velden, koolzaadvelden en in de verte de bossen. Boerderijen, af en toe een weide  met koeien, die je verbaasd aan staren. Je probeert je in te denken hoe het daar toen was.
Ik ben Geert Mak aan het lezen, Europa. De hoofdstukken over de Eerste Wereldoorlog vond ik heel aangrijpend.
Iedereen ging nog de oorlog in met een gevoel van eer en vaderlandsliefde. Zingend trok men weg, toegejuicht door de achterblijvers. Om terecht te komen in een van de meest zinloze oorlogen, jaren lang verschanst in een loopgraaf. Mak beschrijft de gruwelen van die oorlogsvoering heel beeldend.

En dan loop je daar op zo’n kerkhof. Bijna al die jongens kwamen om, of in 1914, direct na hun aankomst, of in 1918, toen er een beslissende keer kwam. Werkelijk honderden duizenden zijn omgekomen toen. En de overlevenden leidden een zeer moeizaam leven. Van Post Traumatische Stress Stoornis had nog niemand gehoord. Shell shock heette het toen, geloof ik. Plastische chirurgie stond in de kinderschoenen. En juist de loopgravenoorlog droeg het in zich om mensen helemaal krankzinnig te maken.
Opgesloten in een kuil beschoten worden en om je heen de een na de ander letterlijk kapot geschoten te zien worden..
Wanneer is het jouw beurt?

Onder de Duitse graven zagen we zelfs twee Joodse. De Davidsster en een Hebreeuwse tekst erop. Toen nog wel.
Bij de Franse militaire graven lagen vele Islamitische jongens begraven. Waarschijnlijk Algerijnen, toen nog een kolonie van Frankrijk.
Fascinerend om zo de geschiedenis te ‘lezen’ op een kerkhof!

huisje in Frankrijk?

maandag 30 april

‘Zou je zelf een huisje willen in Frankrijk?’  vroeg Kim tijdens het eten. We aten trouwens heerlijke witte asperges met gebakken aardappelen.

Terwijl we buiten aten stelde Kim die vraag. Het lijkt zo leuk. Een plekje waar je ten allen tijden terug kunt komen om uit te rusten en te genieten. Maar net daarvoor had ik zitten denken, bedachtzaam mijn asperges kauwend:
"als dit nu mijn tuintje was, zou ik dan net zo rustig hier zitten? Of zou ik toch denken, dit moet anders, dat is nog nodig, morgen dit enz."?
Ik moet eerlijk bekennen dat dat wel zo zou zijn. Iets wat van mezelf is bekijk ik kritischer dan wanneer ik het huur.
Nee, volgens mij is het rustiger om lekker af en toe een huisje te huren.
Juist die afstand maakt dat je het niet kan schelen wanneer er dingen het niet of slecht doen. Melden bij de eigenaar, en verder ben je ervan af!

Gisteravond hebben we lekker gegeten in een restaurant in Noyon, aanbevolen door de verhuurder van onze gite.
Dame Journe, Franse keuken. Echt lekker eten, naar verhouding goedkoop. We hadden een menu gekozen, voor 25 euro.
Hele grote porties (te groot voor mij) van zowel voor- als hoofdgerecht. En drie keuzes voor een nagerecht wat aan tafel gebracht werd op een rijdende wagen. In het Frans moest ik vervolgens uit 10 dingen kiezen..Is gelukt hoor,gewoon op m’n ogen af gegaan en aanwijzen met m’n wijsvinger, heb ik geen frans voor nodig.
Wat me altijd opvalt in Frankrijk is dat je niet gewoon een glas wijn kunt bestellen. Je word min of meer verplicht een fles te bestellen. En jezelf dus tipsy te drinken…
En daarmee verdienen ze dan een heleboel geld. Maar goed. Ik klaag niet. Het was heel gezellig en het is ook speciaal om ’s chique uit eten te gaan. Hoewel ik me altijd ietsepietsie onzeker voel. Vooral als ik de wijn moet voorproeven…"Hmmmm, ja lekker hoor, doe maar…" Ik zal ‘m echt niet terugsturen. Zeker niet omdat we toch snel
even de meest redelijk geprijsde wijn gekozen hadden!

Op weg naar Frankrijk hebben we in Belgie een nacht B&B gedaan in Oud-Heverlee. Ook altijd een leuke ervaring.
Gewoon bij iemand thuis. Dit was een heel smaakvol ingericht huis, prima kamer en het ontbijt was heerlijk.
Op aanraden van de gastvrouw (gepensioneerd lerares aan het Gymnasium daar) ’s avonds nog even Leuven ingegaan.
Prachtig universiteitstadje met uiteraard een indrukwekkend stadhuis en kathedraal.
Alle terrasjes afgeladen vol, plein, na plein, na plein.

Wat een bizar weer is het toch! Het heeft de sfeer van hoogzomer, maar het is gewoon nog april!
 

het franse plaatelan’

Zondag 29 april

Zondagmiddag. Cannectancourt, Frankrijk. Om precies te zijn: Noord-Frankrijk, Picardie, een uurtje ten noorden van Parijs. het is warm, zeer warm. Afgelopen nacht heeft het hier overigens wel hard geregend en geonweerd. Voor de boeren in deze omgeving ideaal groeiweer.

Ons huisje is een idyllisch, voormalig deel van een boerderij. Helemaal afgesloten van het erf door een houten schutting begroeid met blauwe regen en rozen. Die zijn niet gisteren geplant, maar zien er uit of de situatie al jaren zo was. Ik kan me voorstellen dat hier een bejaard echtpaar op het erf van kinderen heeft gewoond. Het huisje voldoet aan de eisen van deze tijd, maar heeft nog wel iets zeer ouds en ruikt naar geschiedenis en soms naar beesten van vroeger en zo. Kan ook een gewone dode muis zijn, maar ik maak er liever iets meer romantisch van.

Het is hier een en al boerenland wat de klok slaat. Mooi glooiend, velden vol van Gogh geel koolzaad. Uitgestorven dorpen, zoals we vorig jaar ook zagen in N-Frankrijk. Geen winkeltjes, geen Bar-Tabac. Gewoon niks. Zelfs de kerk wordt niet meer gebruikt, volgens mij. Het is iets minder doods dan de streek waar we vorig jaar zaten. Maar wel net als toen komt de bakker om 11 uur langs de deur en heeft een weids gebied tot zijn/haar beschikking. Fransen in deze streek eten dus geen vers stokbrood voor het ontbijt. Ontdooien in de magnetron lijkt me ook niet echt lekker..Wij eten nu als thuis muesli en melk. Oudbakken stokbrood is niet te eten. Daarbij raak ik van 2x stokbrood per dag toch verstopt.

Heel landelijk is het geluid van de kippetjes die achter ons in de schuur rond lopen te tokkelen. Een trotse haan (aan z’n geluid te horen) stapt er tussen door. Hanen kraaien de hele nacht. Ik had het al eerder gehoord, maar weet het nu uit ervaring. Het zijn net waakhonden. Bij ieder geluid laten ze een vrolijk gekukel horen. En ben ik wakker. Gisternacht was het helemaal bal. Het rommelde de hele nacht met af en toe bliksem. Koning haan was er druk mee. Bij iedere rommel of lichtstraal reageerde hij. En ik, voor het eerst in m’n nieuwe bed bedacht dat de geneugten van het franse platteland velen zijn: rust, stilte en hanengekraai. En, om die er direct maar bij te noemen: vliegen in alle soorten en maten. Gelukkig zijn die alleen overdag actief.

Ons tuintje is volledig afgeschermd. Heel prive. Als tuinmeubilair staat er een schattig stelletje smeedijzeren stoeltjes met tafeltje. Een marteling om op te zitten voor mijn gevoelige achterkant en zo, maar wel heel Frans. Ook binnen is het meubilair er niet neergezet om uren te lezen, maar duidelijk voor tijdelijke bezetting. Ik ben dus druk in de weer met kussens, e.d. een soort zetel te creeeren die me tenminste een uur lezen toestaat, ha, ha.

Ben bezig in Knielen op een bed violen, en daar kan ik toch niet langer dan een uur in bezig zijn zonder een uitblaaspauze. Pffff, wat een beklemmend boek. Ik wil alsmaar iets roepen: hou op, schei uit! Maar ja. Kim zegt wel steeds dat Siebelink natuurlijk vanuit z’n kinderherinneringen schrijft en sommige dingen misschien minder extreem waren in werkelijkheid. Dat kan ik inzien. Maar toch. Wat een tragiek. En waarom? Het is me niet duidelijk geworden. De hoofdfiguur heeft z’n eigen vader erom gehaat, omdat die het leven van hem en z’n moeder zo moeilijk maakte. Wat dreef hem er nu toe diezelfde kant op te gaan? Schuldgevoel? Niet los kunnen komen van een verleden?

Ik lees ook andere dingen om een beetje in balans te blijven, hoor!

Vandaag hebben we voor het eerst wat gefietst. Uitproberen hoe steil de wegen zijn. Daar kom je in de auto niet echt achter. Nou, het valt niet mee. We zullen best wel wat kunnen fietsen, maar de wegen zijn onvoorspelbaar en kunnen opeens enorme steiltes vertonen. We trekken natuurlijk de aandacht in dit niet-toerischtische gebied. Twee mensen op redelijk gewone fietsen??? ‘Dat moet’n buutenlanders weez’n’, zie je denken.

Vanmorgen naar een katholieke dienst geweest. In de kathedraal tegenover het geboortehuis van Calvijn! De kathedraal waar hij zelf ook menige dienst zal hebben bijgewoond. In de verschillende oorlogen en revoluties is de kerk zwaar beschadigd geraakt,en het is niet goed te zien wat er nog van de oude kathedraal over is. Maar schuin tegenover de kerk staat het Calvijnmuseum, het geboortehuis van Calvijn. Kim zei vanmorgen: als Calvijn ons zou zien, zou hij zich omdraaien in z’n graf..Nou ik weet ’t niet hoor. Ik denk dat de katholieke kerk in zijn tijd veel corrupter en decadenter was dan die van nu. Ik luister altijd met veel plezier naar kardinaal Simonis en Kim leest de boeken van de pauzen en zegt ook vaak dat de nadruk op Christus zo groot is dat je veel herkenning hebt met wat er geschreven en gezegd wordt.

Boston, goodbye

Nog een laaste blog. Om 19.15 vliegen we over de oceaan richting de Lage Landen. Dat ze laag en vooral plat zijn heb ik weer eens aan den lijve ervaren…Sinds onze wandeling vrijdag, in de bergen bij Kim’s broer in de buurt, heb ik enorme spierpijn in mijn voor-dijbenen (of heet dat gewoon bovenbenen? Trapklimmen doe ik genoeg, maar de trap af, of een steile helling af is toch heel wat anders vindt mijn lijf blijkbaar. Hier denken ze allemaal dat ik net zo’n slechte conditie heb als de gemiddelde amerikaan die alleen maar van voordeur naar z’n auto loopt en ’s avonds vice versa..

Maar goed. Gisteren stroomde het hier van de regen, een goeie dag om in de Mall cadeautjes te zoeken. Redelijk geslaagd, kids..Maar ik werd duizelig van alle winkels en mogelijkheden. Wel een hele mooie Mall. Het had goed gekund dat Kim en ik ipv gezelig te winkelen elkaar de hele middag hadden moeten zoeken: ik stapte in de metro terwijl Kim net op dat moment zag dat het de verkeerde was. Beng, de deuren dicht en ik kon nog net zwaaien, daaag..Dan diep nadenken wat is nu het meest logische, of liever wat is het meest logische dat de ander zou doen?? Ik meende: uitstappen bij het volgende station en terug. Maar nee, massa’s mensen maar geen Kim. Ok, dan maar de trein naar onze eindbestemming. Intussen had Kim de trein naar het volgende station genomen, uitgestapt en wachtte daar op mij. Geen Margreet. Wat nu? Terug? Wachten? Gelukkig: ook Kim nam de trein naar de eindbestemming alwaar wij elkaar verheugd in de armen vielen. Mobieltje toch wel handig!!

’s Avonds verwend door Kim’s ouders, naar het theater, een kleinschalige komische musical : The Putnam Spelling Bee en van te voren uit eten. Het went nooit en blijft voor mij altijd het ultieme uit-gevoel! Zo lief en genereus als mijn schoonouders zijn is werkelijk geweldig.

Vanmorgen naar Parkstreet Church. Prachtige dienst, mooie muziek, heerlijk gezangen gezongen en een getuigenis aangehoord van ene Eric Sorensen, hoe God in zijn leven heeft gewerkt door alles heen. Rijke, succesvolle zakenman. eerst succesvolle piloot, maar niets kon zijn onzekerheid werkelijk ontzenuwen. Mooi vond ik dat hij zei: onzeker ben ik nog steeds, maar het is nu omwikkeld (wrapped around) met God’s ingrijpen in m’n leven.
De preek had hetzelfde thema. Veel humor en tegelijk veel diepte. Een kerk waar het goed toeven is.

En nu zijn de koffers gepakt, we drinken nog een laatste drankje en off we go. We bidden dat we elkaar over een jaar weer mogen treffen, in gezondheid. Het is nooit vanzelfsprekend maar wanneer je ouders hoogbejaard zijn wordt de werkelijkheid van ernstige ziekte en de dood reeeler.

herfstkleuren en tweedehands kleren

Ik raak de tel van de dagen een beetje kwijt..Vandaag is donderdag, een thuisdag. Gisteren zijn we in de ochtend de herfstkleuren wezen kijken in de omgeving van Boston, in Concord, een historisch stadje met gebouwen en huizen die nog uit de 18e eeuw stammen. Leaves In feite zijn de kleuren over hun hoogtepunt, maar nog steeds indrukwekkend. New England is beroemd vanwege de vele esdoornbossen die in de herfst prachtig verkleuren. Fel geel, diep rood, oranjebruin. In Concord hebben we met Kim’s moeder koffie gedronken in de Colonial Inn, een oude herberg die nog steeds als hotel gebruikt wordt.

Toevallig was er net naast de Inn een leuke sieradenwinkel. Aangezien Kim’s moeder niet ver kan lopen was dit heel plezierig. Binnen mooie dingen bekeken, en ik moest natuurlijk wat kopen…De keuze viel op een ring van Venetiaans glas, heel bijzonder.

Amerika is ook helemaal in de greep van Halloween, een mijns inziens stompzinnige viering die uit de hand loopt door all nadruk op geesten, skeletten en dergelijke. De pompoenen zijn wel leuk. Die zie je langs de weg overal te koop liggen, lange rijen. Soms zie je ze al staan bij de mensen thuis: uitgesneden met een kaarsje erin. Grappig effect. Ergens lang geleden in een vorig leven heb ik het ook eens gedaan, toen we in Seoel woonden en Jes naar een internationale kleuterschool ging. Pumpkin Ze heeft toen ook rondgelopen om snoep op te halen, maar van skeletten en geesten kan ik me niks herinneren. Nu zingt Kim’s nichtje van vijf over de geesten van dode mensen die uit hun graf je bang komen maken..hmmm.Pumkin_met_kaarsje

Pumkin_de_schreeuw

                           

’s Middags de metro genomen naar Somerville, een voorstad van Boston in de buurt van Cambridge, waar Yani woont. Haar appartement is ontzettend leuk, artsy op en top. Vol met leuke meubels die ze overal en nergens vandaan heeft gesleept en al dan niet heeft opgeknapt. Echt om een artikel over in Eigen Huis of zo te schrijven. Geweldig.

Toen Yani in Nederland was gingen we zeer regelmatig naar de Kringloopwinkel samen; dus, om een goeie traditie voort te zetten, liet ze mij nu haar tweedehands winkels zien. Bij het Leger des Heils aldus eindeloos rondgesnuffeld. Resultaat: een mooie suikerpot voor de verzameling, 2 shirts voor Kim en een leuk sneeuw/regenjack van Winnie de Pooh voor Niekepiek! Zelf had ik geen zin in passen. Altijd leuk zo’n speurtocht. Deze winkel deed me erg denken aan Canada waar Sas en ik tijdens de 5 maanden dat we daar woonden ons verkneukelden op een van de weinige uitjes die er waren: een trip naar de Goodwill van het Leger des Heils :>))

’s Avonds naar ‘the Queen’ geweest, een schitterend geacteerde film over de Engelse koningin en de crisis in het Engelse koningshuis die ontstond toen Diana stierf in een auto-ongeluk. Een aanrader! Tony Blair en koningin Elisabeth spelen de beste rollen, maar ook de anderen zijn zeer overtuigend.

meer foto’s

Boston_skyline
Boston city

Dscn0632
Yani, Robin, me and Kim; voor: uncle Woody, Lark, Mom

Gisteren een echte familiedag, opnieuw. In de ochtend in ganzenpas naar het winkelgedeelte in de buurt van waar Kim’s ouders wonen, Quincy Market. Woody en Mom lopen allebei nog goed, maar langzaam, dus het was een hele wandeling. Woody kocht cadeautjes, Lark en ik laarzen…op Mom’s creditcard :). Altijd leuk, shoppen met je schoonmoeder, tenminste deze schoonmoeder!

Thuis gekomen kwam Yani en uit New York de volgende broer: Robin. Weer in de grote kring, kletsen, lachen, herinneringen ophalen van ‘toen’. Ik ben op de leeftijd gekomen dat ik, als ik te hard lach, ik een snelle gang naar de WC moet ondernemen. Die duik heb ik wel een paar keer moeten maken! Vooral Kim en Robin samen, die anderhalf jaar schelen en veel samen optrokken hebben de gekste verhalen samen. Robin is een stand-up comedian-achtig iemand, dus ook uit m’n ogen vloeide het vocht rijkelijk.

Onontbeerlijk in de Batteau familie is muziek. Robin had z’n gitaar en mandoline meegenomen, Yani haar banjo, Lark haar stem! Er is zelfs een gezamenlijk lied geproduceerd, dat Robin uit gaat werken en misschien wel zingen op z’n volgende optreden in november. Cool. Dscn0563_1 

kerk, ballet en pizza

De ochtenddienst in Parkstreet kerk was druk bezet en mooi. De helft van de gemeente is Aziatisch, heel opvallend is dat in Amerika. Zoveel christenen van Koreaanse, Chinese of anderzins Aziatische achtergrond.

Heerlijk gezongen, traditionele gezangen, maar lekker tempo en met goeie begeleiding. Ook een koor, met 1 lied. Er was dopen. Twee jongetjes (12 en 10) uit Ivoorkust. Hun moeder was moslim, dochter van een vooraanstaande imam, maar bekeerde zich tot het christendom omdat ze geen rust kon vinden in de islam. Gevlucht naar de US, in levensgevaar vanwege haar bekering en doop. Waarom de jongentjes pas nu gedoopt werden en waar de vader was werd niet duidelijk. Maar de jongens lazen elk een soort getuigenis voor waarom ze graag gedoopt wilde worden. Dat was zo ontroerend! Kim en ik hadden allebei tranen langs onze wangen stromen. Met veel water werden ze toen gedoopt in de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest. Prachtig.

Preek was over Openbaring 5. Over de paradox in het christelijk geloof dat overwinning komt door schijnbaar verlies, kracht zich ontplooit door wat zwak lijkt. In het visioen van Johannes heeft de engel het over de Leeuw van Juda, de wortel van de stam van David. Aanduidingen van een meer dan koninklijk persoon, krachtig, machtig, vol van majesteit. Wat Johannes dan uiteindelijk te zien krijgt is een lammetje, en nog bloedend ook. Wat staat nu meer symbool voor zachtheid en zwakheid dan een lam, helemaal als het ook nog gewond is. Dat is dus inherent aan het christendom, aan christen-zijn. Niet succes, resultaat, groei en glamour zijn de tekenen van een geestelijke werkelijkheid. Wie zou van de bloedende, stervende man aan het kruis van Golgotha gezegd kunnen hebben:daar hangt de Koning van hemel en aarde? En toch. Het is niet zoals het lijkt. Er is een onzichtbare werkelijkheid. Daaruit leven we. Daarop hopen we. En van daaruit kunnen we veel doen voor de zwakken en kwetsbaren. In Jezus weten we waar het op uit gaat lopen! Zo kunnen we onze eigen zwakheid ook aanbieden aan God om er Zijn doel mee te bereiken.

’s Middags door naar het ballet. Ook druk bezet, maar heel anders 🙂 Mooi ballet, werkelijk heel bevlogen en ongelofelijk knap. Leuk om mee te maken.
Zelf zou ik er alleen geen $95 voor over hebben.Boston_ballet

Thuis hebben we heerlijk nagekletst. Kim’s zussen vroegen over de kerkdienst, dus we hebben uitgebreid kunnen vertellen. Mom was trouwens mee en was onder de indruk van de informatie die we kregen over het daklozen project. Iedere dinsdag trekt een groep gemeenteleden het park in de buurt van de kerk in om koffie en cake uit te delen aan daklozen en in gesprek te raken. Iets wat wij in Nederland ook steeds meer moeten gaan doen. Ik zou wel eens een maaltijd willen organiseren in de kerk voor alle straatkrantverkopers in Scheveningen bijvoorbeeld!

Pizza gegeten, en nu is de dag lang genoeg geweest. Kim zit al te knikkebollen op de bank: ‘the man with hammer’ is langs gekomen en heeft een klap uitgedeeld aan hem!

verslagje 2

zaterdag 21 oktober

Redelijk goed geslapen, ondanks hoestaanvallen en nieuw bed. De beruchte Amerikaanse slaapbanken hebben we inmiddels overwonnen door direct na aankomst bij m’n schoonouders het matras op de grond te leggen in plaats van op het onderstel van de bank. Dat voelt nl. aan alsof je op een pijnbank ligt ipv op een bed.

’t Is ook altijd even wennen aan het klimaat in het appartement van m’n schoonouders. Warm, kurkdroog en weinig frisse lucht. In onze slaapkamer gaat dus het raam onmiddelijk open, maar op de 16e verdieping, aan de haven, met uitzicht over de zee, vang je nogal een stevige wind. Gevolg: gegier, waardoor we niet slapen kunnen. Slechts een paar voorbeelden om aan te geven met welke onoverkomelijke problemen we hier te kampen hebben, ha,ha.

Lark, m’n schoonzusje vroeg of ik op m’n blog vermeld had dat we op reis zijn. Dat was gevaarlijk volgens haar want er zijn voorbeelden dat mensen beroofd worden op grond van informatie die van internet gehaald wordt. Ben ik even blij dat er mensen in ons huis logeren om op de poesjes te passen.

Vandaag was een echte ‘reunion’-dag. Eerst een ontmoeting met een vriend van Kim nog van de middelbare school en Harvard, Doug Myers. Heel leuk om oude vrienden van Kim te ontmoeten uit z’n jeugd. Ik leerde Kim kennen toen hij 28 was en in Nederland. Dan mis je een stuk geschiedenis van iemands leven. Doug had bijvoorbeeld Kim’s eigen vader vaak ontmoet. Hij heeft een zeer goed geheugen, want kon nog precies beschrijven hoe de kamers er uit zagen bij Kim thuis in Cambridge. Hij noemde Kim als degene die hem klassieke muziek had leren kennen en waarderen en noemde een aantal muziekstukken die toen tot Kim’s favorieten behoorden, waaronder een paar van Beethoven. Kim wist het zelf niet meer en keek lichtelijk verbaasd omdat hij niet zo’n Beethoven fan is. Grappig.

Thuis gekomen startte de volgende reunie. Kim’s twee zussen, Lark en Yani waren er al, Brook en Katy, Kim’s jongste broer en vrouw met hun dochtertje Alouette waren in aantocht. Lark woont in Californie, Ventura en is een week over om Kim te zien o.a., Yani woont in Somerville, dichtbij Boston, Brook woont in Shelburne Falls, een dorpje op ongeveer 2 uur rijden afstand van Boston. Woody, Kim’s oom, broer van z’n moeder is ook hier sinds een paar dagen, uit Florida. Jammergenoeg konden Robin en David, twee broers er niet zijn. Robin hopen we maandag te zien. Uncle Woody is trouwens 83, 1 jaar jonger dan mijn schoonmoeder, ook nog zo kwiek als een vent van 65. Hij is heel sportief, speelt tennis 2 keer per week en is pas sinds 2 jaar met pensioen! Geweldig.

Een gezellige middag dus. We aten met z’n allen, eten gehaald bij een cateraar. Daarna hebben we muziek gemaakt en gezongen. Yani speelt banjo, Brook en Kim gitaar en voor de aanwezige kinderen (er waren ook nog vrienden van Lark met 2 meisjes van 4) hebben we heerlijk allemaal van die klassiekers geblerd met elkaar: I’ve been working on the railroad, old McDonald had a farm, This land is your land, If I had a hammer enz. Heerlijk.

Ik heb grote waardering voor Kim’s ouders die dit op hun hoge leeftijd toch nog steeds mogelijk maken! We zaten met toch 14 man, eten en drinken, alles even lekker en vooral Kim z’n moeder straalt dan. Als een kapitein op een schip wijst ze de mensen aan die moeten zingen of spelen. Ik ben dit keer de dans ontsprongen, maar vaak genoeg wijst dat vingertje met die lange nagel in mijn richting: Margrete you know a nice song? Als jonge bedeesde schoondochter kreeg ik daar nachtmerries van. Ik voelde me dan zo verschrikkelijk lomp, niet-artistiek, links en onhandig. Zo Nederlands in die toch ten diepste latin-american familie.

Het weer is fantastisch. Zon, helder en fris. Herfst op z’n best.

Morgen gaan we naar Parkstreet kerk. ’s Middags naar een balletvoorstelling met de hele club. Kaartjes en al zijn gekocht dus tja, wat te doen. ’t Is niet helemaal onze normale zondagsbesteding, maar goed. We kunnen naar de kerk en dat is het belangrijkste.

Yani, mom en Woody

Dscn0554

in de lucht

Eerste deel van een verslagje van onze reis naar Boston, Amerika.

Dit is een ongekende luxe: mijn eigen laptop! Heb nog niet uitgezocht hoe ik op internet kan komen in het vliegtuig. We vliegen nu sinds een minuut of tien en dit is m’n eerste test. Ik voel me de koning te rijk.

Een paar uur later. Helaas geen verbinding met internet kunnen maken, hoewel het signaal wel aanwezig was. Uitzoeken nog dus. Heb wat geslapen, film gekeken, ‘The devil wears prada’, of zoiets. Meryl Streep in een glitzy rol als hoofd van een modehuis voor wie iedereen vliegt en draaft. De nieuwe assistente is eigenlijk journaliste van beroep en vind alles maar overdreven. Ziet er ook niet echt fashionable uit. Natuurlijk wordt ze langzaam beinvloed, steeds glamoureuzer en dreigt haar alternatieve vrienden te verliezen. Eind goed al goed, ze kiest tegen de terreur van de mode en voor het authentieke leven, hoera.De mode wereld komt er niet echt goed vanaf. Macht, begeerte en biiiig ego’s…zal ook wel kloppen.

Voor me zitten mensen met een jongentje van Niek’s leeftijd dat bijna de hele reis al huilt.Vader en moeder worden steeds bleker. Hij is nu gelukkig even stil.

Wat moeten wij toch vermoeiende reizen gehad hebben vroeger met vier kids..toch ging het eigenlijk altijd wel goed.Kan me niet herinneren dat we wanhopig met een huilend kind rondliepen. Wel eens even, maar niet een hele reis. Stel je voor…die reizen duurden van deur tot deur toen nog minstens 20 uur. 8 uur naar Alaska, uitstappen om het vliegtuig schoon te maken en dan nog eens 10 uur. Eerst waren we dan al vanuit Pusan vertrokken naar Seoel met een binnenlandse vlucht van een uur. Eindeloos leek die reis. Ik besef de laatste jaren pas hoe medepassagiers hun hart vast gehouden moeten hebben als wij met onze stoet kinderen het vliegtuig binnenkwamen..! Vier kinderen, hoe zal dat gaan..

Kim en ik zijn allebei zwaar verkouden, keelpijn, hoofdpijn. Algehele malaise. Hopelijk knappen we snel op, want eigenlijk hebben we nu alleen maar behoeft aan een bed.

Keep the Faith avond gehad gisteravond. Rob van Houwelingen heeft een lezing gehouden over het onstaan van de Bijbel, vooral als achtergrond voor de da Vinci code theorie dat de kerk allerlei documenten heeft weggemoffeld omdat ze haar niet uitkwamen. Bijvoorbeeld ook het Judas evangelie. Er waren 35 -40 mensen dus een mooie opkomst! We haden dit keer weer live muziek, Ronald Geleynse met 2 anderen hebben een nieuwe groep gevormd ‘ Underdog’, bluesmuziek. Erg leuk volgens de experts, Lukas en Kim.

Het weer in Boston is nat, maar vrij zacht. Voor morgen, zaterdag wordt zon voorspeld. Ik geloof dat er morgen ballet op het programma staat. Ik duik nu ons bedje in!

Wordt vervolgd.