Categorie: kunst

Huis Marseille – Guy Tillim

 

Gezien: Guy Tillim, Second Nature, fotografiemuseum Huis Marseille Amsterdam

Verbijsterende foto’s. Vooral landschappelijk, opnames van Tahiti,  en als tegenpool, stedelijke landschappen in Rio de Janeiro.

Verbluffend vond ik met name de serie Polynesische foto’s. Iedereen denkt  wel eens bij een schilderij, dit moet een foto zijn. Maar voor het eerst stond ik voor foto’s (groot formaat!) en dacht dit moet geschilderd zijn. Zo tastbaar, zo gruizig, zo net of er met grove kwaststreken dikke plakkaten verf op geschilderd en gekneed is.

Het zijn echt foto-opnames. Gemaakt met een technische camera, waarmee, volgens mijn vriendin, oneindig scherper gefotografeerd kan worden. Groot en lastig om mee rond te lopen, maar met ongekende mogelijkheden. De foto’s doen iets met je hersenen merkten we. Alles is even haarscherp en je hersenen hebben moeite met de focus. Je bent gewend aan perspectief, diepte en focus. Als het hele vlak even scherp is lijken dingen of bol of vlak te worden. Een hele vreemde gewaarwording.

De foto’s zijn realistisch, niet geromantiseerd, wat op een zg. paradijselijk eiland makkelijk kan. Het zijn scene’s waar je aan de ene kant zo kunt binnen stappen, aan de andere kant vreemd sprookjesachtig. Vaak met een licht dreigende sfeer vanwege de donkere luchten. Eindeloos mooi.

Guy Tillim is Zuidafrikaan en werd in 1962 geboren in Johannesburg. Hij studeerde economie aan de universiteit van Kaapstad. In de jaren tachtig begon hij met fotograferen, vooral als fotojournalist ook voor grote buitenlandse media. Hij heeft veel prestigieuze prijzen gewonnen.Hij is bekend voor zijn soms schokkende beelden van armoede en geweld in Afrika.

Huis Marseille is een tot museum verbouwd  prachtig 17e eeuws pand aan de Keizersgracht wat alleen al een bezichtiging waard is.

Info:Guy Tillim – Second Nature
tentoonstelling: t/m 3 juni, 2012
Locatie: Huis Marseille – Keizersgracht 401
Entree: € 5,– (€ 3,– voor studenten / 65+ / groepen > 8 personen / CJP / Stadspas / Rembrandtpas, gratis te bezoeken met de museumkaart)

Kunst Junushof Wageningen

Leuke expositie en extra trots. Vriendin Ans Wouters toont 10 schilderijen in het theatercafé van de Junushof in Wageningen. Vandaag waren we bij de opening. Op deze site staan haar schilderijen.

In het schilderij rechts, gemaakt nav een vakantie in IJsland, zit as verwerkt.

Antwerpen, veertigdagen/ notities bij het vasten (2) en de sperzieboon

Antwerpen
We zijn twee dagen weg geweest naar Antwerpen. Op zondag mijn ‘nalaten der dingen’ opgeschort omdat je op zondag niet hoeft te vasten. Het is immers de dag van de Opstanding. (Voor nieuwe lezers lees mijn blog Stilte en As) Het voelde rijk en luxe! Koffie na de kerk, wijntje ’s avonds bij het eten. Mijn (op dit moment) favoriete serie gekeken, Upstairs Downstairs.

Maandagochtend reden we richting Antwerpen en bespraken of we deze twee dagen wel of niet doorgingen met ‘vasten’. Ik blijf het een wat groot woord vinden voor wat ik doe (niet doe) maar goed, de dingen hebben een naam nodig. We besloten dat, aangezien we niet zo erg vaak op een korte vakantie gaan, we deze twee dagen wat coulance zouden betrachten. Anders was het vakantiegevoel weg. Het is natuurlijk een beetje slap, maar ik heb gauw de neiging door te slaan en mijn echtgenoot staat er wat makkelijker in. Ik volg hem dus graag.

We hebben twee leuke dagen gehad ondanks het werkelijk grauwste, miezer-weer. Mooie Rubensen gezien in de Onze Lieve Vrouwe kathedraal. Sublieme (gratis) rondleiding gehad van een gids. De kathedraal en Rubens zijn overdadig prachtig en mooi. Vooral de laatste hadden we tijdens het soberen echt van ons lijstje moeten schrappen. ’s Avonds nogal gezocht naar een plek om te eten en uiteindelijk in een Marokkaans restaurantje terecht gekomen met een Egyptische eigenaar. Lekkere Tajine met lamsvlees genuttigd.

De tweede dag, vandaag, hebben we een kleine tentoonstelling bezocht, heel veel gelopen, koffietjes gedronken en wat tweedehandswinkels ge- en bezocht. Niet veel bijzonders gevonden. Ik wilde ook niets kopen, maar snuffelen is altijd leuk.

Sperziebonen
Na het het eten thuis werden we geconfronteerd met het probleem van de sperzieboon. Die aten we niet, maar was het onderwerp van de achterkant van de overdenking van onze vastenkalender van Tear, een organisatie die mensen in kerken wil helpen zich te verzetten tegen onrecht en armoede. De sperzieboon wordt in de winter vaak ingevlogen uit Kenia, alwaar tevens de grootste hongersnood heerst. Wij halen goedkope sperziebonen bij de Aldi, terwijl in het land waar de boon verbouwd wordt de mensen sterven van de honger. Rare wereld. Er is iets totaal uit balans.

Maar moet ik nu stoppen met die boon te kopen in Nederland? Ook omdat het heel vervuilend is (vliegtuigen die de bonen invliegen enz.)? Moet ik alleen bonen uit mijn omgeving gaan eten. Biologische liefst? Daar steun ik hier boeren mee, die het ook niet makkelijk hebben, ik spaar het milieu want er worden geen tonnen gif gespoten. Maar die arme boer in Kenia dan? Als wij zijn bonen niet kopen heeft hij geen inkomsten meer. Misschien als hij geholpen wordt iets anders te verbouwen, wat de mensen daar ook kunnen eten? Er is volgens voedseldeskundigen en economen voldoende voedsel in de wereld voor iedereen, maar de verdeling is volledig uit het lood geslagen.

Het thema van de overdenking voor vandaag was, God liefhebben en je naaste als jezelf. Voer voor gesprek en een stimulans voor mij om er meer over te willen lezen.

Veiling de Zwaan

Ik ben op mijn eerste veiling geweest, in Amsterdam! Dit was een gevaarlijke gebeurtenis want het was zo leuk dat ik, nu ik eenmaal de drempel over ben, beslist vaker mijn geluk ga beproeven. Deze keer heb ik maar één dingetje gekocht, een imitatie-schilpad bijouterie doosje uit 1920. Maar de verleiding is groot om volgend keer met een ruimer budget te gaan en in het achterhoofd het excuus dat ik vast wel iets verkopen kan met winst..Om het daarna nooit meer te willen afstaan.

We gingen met vrienden. Zij waren in Canada al vaker geweest maar in Nederland nog niet dus dit was uitproberen. Ik durfde tot nog toe niet in mijn uppie, dus het kwam goed uit. Het viel me 100% mee. Bij een veiling van antiek en curiosa denk je toch al gauw aan chique en rijk, maar dat was hier niet het geval. Het chique dan bedoel ik, want rijk kun je niet altijd zien aan mensen. De ambiance was die van een veredelde rommelmarkt, informeel en lichtelijk chaotisch. Maar toen de veilingmeester en de notaris kwamen ging het officiële gedeelte van start. Léuk! De start prijs werd genoemd, en bij geen reactie zakte die met tientjes tegelijk. Als het rond de 20 euro werd kreeg ik belangstelling. Eén keer geluk gehad dus. Sommige dingen gingen voor enige honderden, maar niets eigenlijk voor veel meer dan dat.

Veel koper ging voor bijna niets weg. Mooie oude doofpotten bijv. Veel bestek ook, dozen vol. Ik heb me voorgenomen volgende keer wat beter voorbereid te gaan. Het bieden zelf is ook een sport. Achteloos mijn nummertje in de lucht steken. Niet op het verkeerde moment op je hoofd krabben en bij alles onthouden dat er 28% bovenop de prijs gerekend wordt voor veilingkosten en BTW!

IMG_4960 
 

Wilders, die Brucke en der Blaue Reiter

Niet bepaald onderwerpen die onderlinge samenhang vertonen, behalve de laatste twee dan. Wel de onderwerpen die me de laatste dagen bezig hielden.
Toen ik vorige week woensdag bezig was met stembiljetten tellen in Scheveningen kwam ik ze al tegen, de felrood gekleurde blokjes onderaan lijst 20 van de PVV. De laatste naam was die van Wilders en tot mijn verbazing waren er veel voorkeurstemmen voor hem. Ik dacht toen, jammer dan voor de kiezer maar dat is een verloren stem, een lijstduwer wordt geen lijsttrekker.
Maar helaas, vandaag kwam het nieuws naar buiten dat Geert Wilders toch mee gaat draaien in de gemeenteraad van Den Haag. En tegelijk lid blijft van de Tweedekamer. Welk bestuur wordt hier nu niet serieus genomen? De Tweedekamer of dat van Den Haag? Ook Fritsma, de lijsttrekker van de PVV, blijft Tweedekamerlid. Het moest niet mogen!

Vrijdag en zaterdag was ik in Groningen om de tentoonstelling over Duitse expressionisten te zien, die zich die Brucke noemden. Voor het eerst in het Gronings museum, wat een bijzondere ervaring was. Heel eigenzinnig vormgegeven, met veel pastel en kleurige accenten. De tentoonstelling vond ik prachtig. De felle kleuren van de expressionisten raken me. De grove lijnen en vormen, de primaire kleuren en het figuratieve spreken me erg aan. Emil Nolde springt er voor mij uit.Links overigens een schilderij van Kirchner

Vandaag in Den Haag een andere uiting van Duits expressionisme gezien, schilderijen van de Duitse kunstenaarsgroep der Blaue Reiter, met Kandinsky als de meest beroemde vertegenwoordiger. Leuk om uit ongeveer dezelfde periode werk van twee van dit soort kunstenaarsverbonden te zien. Brucke was stadser, met veel voorstellingen van variete en danseressen. Blaue Reiter was vooral veel bezig met het weergeven van de natuur.

Is er nog een verband te bedenken tussen Wilders en de andere, de kunstenaars die leefden aan het begin van de 20e eeuw? Breken met de traditie, misschien? Radicaal anders willen zijn? Nee, sorry nu krijgt Wilders al te veel eer. Kunstenaars waren bezig met de werkelijkheid om zich heen, de mens, de natuur, de stad. Hoe ze die zagen en beleefden. En alles kreeg daarin een plaats, niets was daarvan uitgesloten. Ook de donkere kanten van de samenleving probeerden ze te vatten op het doek. Dan voel je de dreiging, de wanhoop, de armoede.

Wilders voelt niet maar is altijd aan het oordelen en indelen. Ik mis ten ene malen ontferming, meeleven en een verlangen naar goedheid. Natuurlijk zijn er problemen, natuurlijk moet er strenger worden opgetreden in sommige situaties. Maar arm volk dat iemand als Wilders tot leider kiest.

bij de migratie van sanoma naar WordPress zijn helaas niet alle foto’s meegekomen.

Leuke kunstblog

ProeflabKunstenaars kom je overal tegen. Om brood op de plank te krijgen moeten ze wel een baan hebben die de verzekeringen en de huur of hypotheek betaalt. Zo leerde ik Daphne kennen bij mijn vorige baan op de communicatieafdeling van het Medisch Centrum Westeinde in Den Haag. Ze had de kunstacademie gedaan, maar had daarnaast altijd gewerkt. Heel leuk samen gewerkt. Ze had ook een blog vertelde ze, maar het heeft lang geduurd voor ik die gevonden had…

Daphne maakt kunst die fantaseert over architectuur en stadsontwikkeling. Door de ontwerpen maakt ze wat foeilelijk is vrolijk en eigenlijk aantrekkelijk. Door haar fantasie en kleurgebruik ga je met andere ogen kijken naar de westerse verstedelijking en zie je nieuwe mogelijkheden die zo gek nog niet zijn. Flatgebouwen in de vorm van bergen waardoor ze in het landschap opgaan bijvoorbeeld. Humor, kleur en heel veel fantasie. Ik word er vrolijk van.

Een film en een tentoonstelling

We hebben er zin in de afgelopen dagen. Soms zijn we lui (lees ‘ik’, Kim is nooit lui) en laten veel moois aan onze neus voorbij gaan. Den Haag heeft een eindeloos aanbod aan films, tentoonstellingen, muziek, galerieën, noem maar op, maar soms ben ik net zo lief thuis met een boek of een video…

Maar gisteravond waren we in het Filmhuis (wat is dat toch een heerlijk theater, vergeleken met de Pathé’s met vloerbedekking van popcorn) om ‘Les plages d’Agnes’ te zien.

Agnes Varda is een filmmaker uit Frankrijk, mij onbekend maar met veel titels op haar naam. Ze wordt 80 en maakt een autobiografisch portret van zichzelf en haar leven. Ze gebruikt scenes uit haar eigen films en allerlei gebruiksvoorwerpen, zoals foto’s, spiegels om herinneringen en gebeurtenissen te verbeelden. Heel creatief en prachtig gefilmd. De zee speelt een belangrijke rol in haar leven dus op een inventieve manier komt die steeds weer terug. Ze vertelt haar eigen verhaal, is soms acteur, laat haar kinderen en kleinkinderen scenes spelen, kortom het is een echt kijkspel. Iets aan de lange kant, maar boeiend tot het einde.

Ze treurt in de film om de dood van haar man Jacques met wie ze graag oud geworden was. En om, zoals iedere tachtigjarige wel moet beleven, de dood van zo vele vrienden.  Ze bedenkt ontroerende rituelen voor sommige van die geliefden om hun herinnering te eren. Het deed me beseffen hoe goed dat eigenlijk is. Vaak is er zo’n leeg, onwezenlijk gevoel als we aan onze doden denken. Door te benoemen of verbeelden wie ze voor ons waren en wat ze voor ons betekenden krijgen ze een stem.

Vanmiddag zijn we naar een expositie van Michael Readecker geweest. Ook een heel bijzondere kunstenaar. Op grote doeken, meestal met een licht, leisteen kleurige achtergrond verft en borduurt hij hele subtiele voorstellingen. Een tafelkleed met twee bordjes, een taart, of een ruïne-achtige voorstelling met pilaren en muren. Vooral de combinatie van verf en textiel is heel verrassend. Hij is ooit begonnen als mode-ontwerper en dat zie je in de schilderijen terug. Ongelooflijke techniek.

Scheveningen, wat ben je toch mooi

Belgisch Park, begin 20e eeuw

(schilderij van Andreas Carl Sommer)

In deze Indian Summer lopen we regelmatig intens te genieten van de buurt waarin we wonen. Misschien wel onder invloed van de gedachte dat we hier de langste tijd gehad hebben, althans wat dit plekje in Scheveningen betreft. Ons huis staat in een wijk van Scheveningen die Belgisch Park heet. Een prachtige 19e eeuwse wijk met villa’s en herenhuizen in Jugendstil stijl. Gebouwd door rijken en oud-Indiegangers, bestuurders en regenten. Die kwamen hier genieten van de gezonde zeelucht. Kolossale villa’s omgeven door weidse tuinen. De Stevinstraat loopt dwars door deze wijk, maar wordt gaandeweg, richting oud-Scheveningen, dus weg van Scheveningen Bad, eenvoudiger. Ons huis staat in een rijtje van zg. kapiteins woningen.
Groot, maar niet zo overdadig met details versierd als de woningen even verderop aan de andere kant van de Nieuwe Parklaan.

Oorspronkelijk had ik in deze post mooie foto’s staan van de wijk. Bij de verhuizing van mijn blog naar WordPress zijn die helaas niet meegekomen. Ik verwijs daarom naar de volgende sites, met prachtige foto’s van deze wijk:

Een geweldig informatieve en mooie site van Chris Schram over alles in Den Haag, ook het Belgisch Park.

Een andere site is Scheveningen 1813-2013, met een schat aan informatie, erg leuk bijvoorbeeld is dat alle kunst geïnspireerd door Scheveningen door de eeuwen heen,er te vinden is.

waarom ik toch niet op de Veluwe wil wonen

We zijn weer een paar dagen weg geweest. Kim had een vrije zondag (helemaal vrij, een uitzondering!) en dus konden we als normale Nederlanders eens een weekendje weg. Eerst naar Woudenberg, dat vrome dorp midden op de Biblebelt, waar nog steeds onbekend is wie er nu op Oudejaarsavond met stenen naar de ME gegooid heeft. Het is daar ‘ons kent ons’ blijkbaar. Je verlinkt niet je zoon of buurman. Elfde gebod, of zo.

Een van onze kinderen heeft daar met echtegenoot een huis gekocht, rijtjeshuis, middelste van drie. Erg mooie ligging t.o. plantsoen en huis zelf is licht, ruim en eigenlijk helemaal kant en klaar. mooie keuken en badkamer, 4 slaapkamers,wasmachineruimte, tuin, schuur enzovoort.

Komt goed uit dat ik werkeloos ben nu, kan ik veel helpen. Vrijdag al wat tapijt gesloopt, nou ja echtgenoot dan, ik heb me bezig gehouden met het bellen van de KPN die weer eens een Kafka situatie had doen ontstaan. Ik zal jullie het verhaal besparen. Schoonzoon had inmiddels al haren uit z’n hoofd getrokken, dus die is de vloerbedekking aan het slepen gegaan terwijl dochter en ik nog een onderkoelde poging waagden het telefoonprobleem te doorgronden. Tegen een tarief van 0,45 euro per minuut….Uiteindelijk hebben we het hoofd in de schoot moeten leggen. Tegen het SYSTEEM kan een gewoon mens niet op.

Rond 4 uur doorgereden naar Otterlo, alwaar we een B&B gereserveerd hadden. Maar niet voordat we in de omgeving onze ogen de kost gegeven hadden. Gestopt in Scherpenzeel en bij 2 makelaars in het raam gespiekt. Wat kost nu een stulpje hier? Een paar huizen leken aardig, één terug in Woudenberg, dus we zijn gaan toeren. Straatjes in, langzaam rijden, staren, weer verder. Leuk hoor, we kregen er lol in. Maar behalve het huis in Woudenberg was er echt niks bij. Van die poppenhuizen. Dat komt natuurlijk omdat we slechts een kabouterhypotheek kunnen afsluiten, maar toch. Ook vond ik die dorpjes allemaal zo netjes…Van die keurig aangeharkte tuinen, geen stukje afval, nergens iets wat niet door de beugel kon, zelfs geen hondenpoep. Vandaar dat ze met oudejaarsavond dus allemaal uit hun dak gaan, waarschijnlijk..

Wij voelden ons niet aangetrokken tot het wonen op de Veluwe. Hoe mooi het er overigens ook is!! Want na onze huizenjacht kwamen we in Otterlo, bij Vogelvlucht. Een B&B dat eigenlijk meer een huisje is. We kregen de beschikking over een comfortabel 4 p. huisje, met ontbijt, midden in het bos. Goed verwarmd gelukkig want het vroor die nacht 6 gr. of zo.

De volgende dag hebben we Otterlo verkend. Dat was snel klaar. Het enige museum, het Tegelmuseum ging pas om 13.00 uur open en verder was er niks. Ja, het Kroller-Moller museum, daar zouden we ’s middags heen. Wel hebben we aangenaam gelouncht in Boutique Hotel. De krant gelezen, zelfs onze mail gecheckt en een heerlijke tosti zalm gegeten. Hotel is echt luxe, met fitness en zwembad. Zag er leuk uit.

Op de witte fietsen zijn we toen de Hoge Veluwe opgegaan met onze vrienden. Koud, koud, maar heerlijk om met dat weer daar te fietsen, zeg! Extra rondje gemaakt langs de Hubertusvijver.

Het museum overweldigt me iedere keer weer. Er hangt een gigantische verzameling kunst. En de beelden! Geweldig. Twee schilders zijn me dit keer bijgebleven, Verster en (opnieuw) Charley Toorop. Kroller Moller heeft een leuke site waar je veel kunst bekijken kan.

’s Avonds hebben we heerlijk gegeten bij onze vrienden in Andelst en zeer voldaan hebben we de tweede nacht als roosjes geslapen in onze Vogelvlucht bedden.

Waarom ik toch niet op de Veluwe wil wonen? Ik vind het mooi, prachtig mooi, maar ik mis iets. Uiteraard de zee, maar ook mensen, activiteit, iets bruisends. In de stad word je er af en toe doodmoe van maar gedoseerd en met mate is het op z’n tijd ook heel verfrissend.

Waar kun je nu spontaan beslissen op Valentijnsdag  je man te verwennen met een balletvoorstelling en een Koreaanse maaltijd vooraf (Kimchie House, Korte Molenstraat, Den Haag, uitstekend eten)? En dat alles op fietsafstand! Dat is het grote voorrecht van de grote stad. Toch maar hier een (klein) huis gezocht!

Via Barneveld (kerk) naar Utrecht (even de kleinzoons zien) en toen weer naar de Randstad.
We zijn weer thuis.

 

Dierendag in Amsterdam

Wij zijn dus op dierendag getrouwd. Geen goed idee want al die jaren hoor ik dezelfde reactie als ik zeg dat 4 oktober onze trouwdag is. Oh, dat is dierendag! Nee! Dat is onze trouwdag.

We hebben vanmiddag heerlijk in de zon door Amsterdam gelopen. De dag begon als 32 jaar geleden, druilerig en grijs. We zouden naar een museum. Maar het klaarde op en toen hebben we in de buurt van het Rijksmuseum rondgedwaald. Eerst even de PC Hooftstraat ‘gedaan’, maar daar wilde ik snel weg. Kim had namelijk net voor deze gelegenheid, bij gebrek aan beter, een oud, veel te groot regenjack aan gedaan. Nog uit de tijd van de oversized-mode! Na 32 jaar kan ik wel tegen een stootje, hoor, maar dat jack en dan de PC Hooftstraat was nét iets teveel gevraagd…

Goed, we zijn naar de grachten gelopen en daar hebben we heerlijk geneusd in wat galerietjes. Bijna bij Smelik en Stokking een bronzen beeldje gekocht via de kunstkoopregeling (in termijnen betalen betekent dat, haha) maar twijfelden nog wat. Carla Wiersma heet de kunstenares. Het beeldje is van een “paar”, licht naar elkaar toegebogen, in elkaar passend. Een beeld met mooie lijnen en iets zachts en kalms. We vonden het wel een mooie symbool voor ons huwelijk na 32 jaar. We hebben het goed met elkaar, er is rust na (ook) vele zware jaren. En God is betrouwbaar gebleken: onze liefde is dieper dan ooit.

In dezelfde ruimte hing ook een expositie van ene Michael Brady. Hele lichte kleurige schilderijen van allerlei straatscenes in New York. Het licht deed ons aan Hopper denken, alleen niet zo onheilspellend. Integendeel dit waren ronduit vrolijke schilderijen.