Het is de eerste dag dat we er gedurende ons tijdelijke verblijf hier in Cheonan Zuid-Korea op uit gaan. We zijn uitgerust van de lange reis en hebben boodschappen nodig. We vonden een grotere supermarkt via Google dus we vertrekken die richting uit.
De auto via onze Home-Exchange start zonder problemen, ondanks een maand stilstand. De navigatie zetten we van het Koreaans naar het Engels kunnen verzetten, en we weten waar we naar toe willen. Een grote supermarkt, de Emart, ongeveer 20 minuten rijden, richting het centrum. Helaas is er niets dichterbij zoals er in Holland in iedere wijk een redelijk grote super staat. Hier heb je buurtwinkeltjes, maar behalve veel snoep en pakjes cake en wellicht wat melk kun je daar niet kopen. Waar wij nu verblijven is overigens geen stad als Seoel, maar meer een provinciestad. En dan staat ons huis aan de buitenkant, richting het platteland.
We gaan van start. Via een paar steile straatjes in onze buurt, met mooie, grote huizen en nog mooiere tuinen met overal bloeiende azalea’s, komen we op de snelweg. Na ongeveer tien minuten bedenken we, dat we de envelop met contant (Koreaans) geld thuis hebben laten liggen. En ik mijn portemonnee. Maar goed stellen we elkaar gerust, we hebben vier creditkaarten op zak, dus geen zorgen. Overal in Korea kun je met creditkaart betalen, heeft men ons verzekerd. Ook de tol op de snelwegen.
De tol
De eerste tolpoort nadert. Kosten W1500, omgerekend E 0, 90. We leggen de visacard in de hand die uit het raampje steekt, maar die komt even zo snel weer terug. “Andae!” (werkt niet).
Ok, tweede poging, geen succes. Geen van de vier kaarten wordt geaccepteerd. Nu verschijnt het gezicht van de dame bij wie de hand hoort. Ze ziet buitenlanders en meent onmiddellijk dat we haar beter verstaan als ze hard gaat schreeuwen.
‘Geld, geld’, gilt ze in het Koreaans. Of we geen pasje hebben?
Nee, dat hebben we niet.
Contant geld dan?
Beschaamd moeten we toegeven dat we ook dat niet op zak hebben.
Verdwaasd kijkt ze ons aan. Niet eens zo’n klein bedrag op zak, zie je haar denken, van welke planeet zijn die lui hier geland?
Ik roep in mijn beste Koreaans haar toe dat we gisteren pas zijn aangekomen! Misschien schenkt dat haar wat mededogen.
‘Dan ga je nog niet zonder geld de deur uit’, gilt ze. Terecht.
Mijn Koreaans is niet toereikend om uit te leggen dat iedereen had gezegd dat een creditkaart volstaan zou.
Achter ons vormt zich een rij auto’s die ongeduldig beginnen te toeteren. Het zweet begint zich op mijn rug te vormen, maar echtgenoot blijft rustig. Gefrustreerd duwt de dame ons een formulier in handen. Telefoonnummer! Dat moeten we eerst nog opzoeken want er zit net een Koreaanse simkaart in de telefoons.
Dan mogen we door.
De geldautomaat
Het eerste obstakel achter ons, haasten we ons naar de Emart. Het eerste wat we zullen doen daar is bij een geldautomaat een smak geld opnemen. Om de boodschappen te betalen (stel je voor dat hier onze pas ook niet werkt…) en de tol op de terugweg! Niet weer zo’n zenuwslopende ervaring!
Na enig zoeken vinden we een geldautomaat. Opluchting! Pasje erin, bedrag geld ingetoetst en tappen maar.
Hap. Slik, zegt de automaat. Weg pasje. Alle knoppen ingedrukt, een paar flinke bonzen op het apparaat, in het gleufje gegluurd of we iets zagen, maar tevergeefs. Pasje weg en geen flappen.
Een vriendelijke Koreaan die de automaat naast die van ons gebruikt biedt hulp aan. Hij spreekt gelukkig (en graag) Engels. Hij belt de storingsdienst voor ons. ‘We komen eraan!’, is de boodschap, maar het kan even duren. We babbelen de tijd vol. Het duurt meer dan een half uur voordat een monteur eindelijk de muil van de machine openbreekt. Hij tovert ons pasje tevoorschijn.
Onbeschrijfelijk geluk ervaren we, wanneer we vijf minuten later met een stapel KWonbiljetten de supermarkt instappen.
Later bij de kassa werkt ons pasje wel.
Dit was het eerste ‘uitje’. Een hoop geleerd!
Altijd contant geld bij je hebben.
