Hij mag als eerste beginnen met het moeilijkste onderdeel van het A diploma voor zwemmen: duiken, onder water door een gat zwemmen en dan verder met de schoolslag, één baan heen en een baan terug. En geen kinderbaantje, nee een normale grote mensen baan van 25 meter.
Kleinzoon Kris kan niet wachten om te beginnen,stralend loopt hij in de rij van twintig kinderen het zwembad binnen met de stevige bad juffen en de badmeester van wie hij had leren zwemmen. Eén, twee in de maat. Korte uitleg, de meneer van de zwembond wordt voorgesteld (Kris babbelt vrolijk onder alles door) en zijn naam werd afgeroepen.
Daar staat hij met zijn stevige lijfje, armen naar voren in de duikhouding. En weg is hij. Door het gat, proest naar boven en verder zwemmen. In de schoolslag dus, het onderdeel waarvoor hij een week lang (iedere dag anderhalf uur) extra had moeten oefenen vanwege een griepaanval. We kijken met spanning toe, gaat hij het redden? Zeer geconcentreerd maakt hij de bewegingen: strekken,buigen, strekken..langzaam, maar zeker zwemt hij zijn baantje.
25 meter zwemmen duurt best lang voor een jongetje van 1.10 m. Na driekwart baan verslapt even onze aandacht. De mannen (vader en opa) raken in gesprek, de vrouwen (moeder en twee oma’s) kijken met aandacht maar wisselen ondertussen de laatste nieuwtjes uit.
Kris tikte aan en begint aan de terugtocht. Neus in de lucht, kin net boven water, zwemt hij dapper het eindeloos lijkende parcours. Er zwemmen kinderen van zijn leeftijd zo iel en klein dat ik ze nog geen drie zou schatten, allemaal met grote inspanning bezig zich te kwalificeren als geoefend zwemmer.
Opeens: Kris begint een afwijking naar rechts te vertonen en komt in aanraking met de lijn die daar hangt. Eerst lijkt het een toevallige botsing, maar al gauw zien we een benauwd gezichtje, bloep, bloep, net boven het water uitkomen. Het gaat niet goed…Hij hangt aan de lijn. Een schreeuw van de badmeester: Kris, in het midden zwemmen!
Het mannetje doet een verwoede poging maar vlucht naar de lijn terug. Er is iets. Buikpijn, zegt zijn moeder, met een van spanning dichtgeknepen keel. Ze kan het weten, want dat is steeds het probleem bij het zwemmen geweest, Kris slikt te veel water door en krijgt vervolgens buikpijn.
Het ventje wordt uit het water gehesen en door één van de bad juffen apart genomen. Met een straffe hand onder zijn kin en een vinger al zwaaiend onder zijn neus spreekt ze hem streng toe. Met zijn vijven van ellende door de tribunevloer zakkend kijken wij toe, we willen allemaal tegelijk schreeuwen laat onze lieveling met rust! Hij kán niet meer!
Maar als een volleerde topsporter na een ferme peptalk met zijn trainer, staat Kris weer op, al ja knikkend en begeeft zich naar het water. Terwijl naast mij een navelstreng knapt, springt hij vol goede moed erin en begint opnieuw aan het eindeloos lange zwemtraject. De zenuwen gieren ons door de gezamenlijke kelen, het huilen staat ons nader dan het lachen en grote broer Niek durft haast niet te kijken. Hoe loopt dit af?
Hij zwemt het hele lange stuk overnieuw, met succes. Het zweet druipt van onze gezichten. Kris is zich van geen spanning bewust en begint welgemoed aan de volgende opdrachten. Borstcrawl, rugcrawl, drijven,watertrappelen, sterretje vormen op je buik, op je rug, het gaat maar door. Maar hij slaagt met glans voor alle onderdelen. En eindelijk is het dan zover: uit handen van de badmeester en -juffen ontvangt hij zijn A diploma!
We hebben allemaal de rest van de dag nodig om weer bij te komen. Behalve Kris. Die is helemaal happy met zijn cadeaus en de buikpijn is weer over. ‘Ja’, zegt hij ‘had je niet gezien dat ik moest overgeven tijdens het rugzwemmen?’
Nee, Kris, als we dat ook nog hadden moeten zien, weet ik niet of we het overleefd hadden. Die aanblik is ons bespaard.
Kleinzoon Kris is nogal vlot van de tongriem gesneden, naast het feit dat hij zeer goed weet wat hij wel en niet wil. Gisteren op zijn verjaardag had hij veel Lego gekregen, wat direct met grote toewijding en concentratie in elkaar werd gezet. We hebben het hier niet over Duplo maar over Ninjago, vrachtauto’s en ander ingewikkeld bouwspul, wat mij in het geheel nooit heeft aangetrokken als kind. Niek (bìjna 8) en Kris (nu 5) zijn experts in Lego-constructie. Ook wel omdat hun moeder er altijd veel plezier in had en hen kan helpen als er even iets niet lukt. Daar had ik gelukkig toen de kinderen klein waren nooit ‘last’ van, van mij was geen steun te verwachten wanneer er iets niet ging zoals het moest. Ik zuchtte meestal diep en zei dat ik het heel vervelend voor ze vond en zo…
