Categorie: Daily life

Vandaag voor het eerst de politie gebeld omdat ik het zat was in de tuin te zitten en de rap aan te horen van de een van de 10 buren naast ons. Het buurhuis is een kamerverhuurbedrijf en er wonen minstens 10 mensen. Tot nu toe, bijna 5 jaar, hebben we er redelijke buren aan gehad. Er woonden veel hotelschoolstudenten die veel weg waren en af en toe een feestje hadden, nou ja, moet kunnen.

Maar er wonen nu totaal andere mensen. Met voor mij onbekende bezigheden. Veel thuis, veel buiten en met veel muziek. Een paar oudere mannen, Turks en Antiliaans. Eén werkt, de anderen zijn altijd thuis en zitten in de voortuin thee te drinken. Heeft wel iets gezelligs. Maar dan een heel aantal anderen die,tja, wat doen ze? De jongen van wie wij het meeste last hebben is vrij jong, als je hem spreekt heel rustig, maar niet voor reden vatbaar waar het muziek afspelen betreft. Hij heeft een voorkeur voor rap waarin zoveel mogelijk de woorden ‘fuck’ en ‘bitch’ voorkomen. Hij speelt die muziek dan het liefst met z’n ramen wijdopen en zo hard dat ik niets meer kan doen behalve meeluisteren. En dat wil ik niet!! Hele gesprekken hebben we gehad. Maar hij vindt dat hij moet kunnen leven op zijn manier en dat wij niet moeten zeuren. Punt. Nou vanmorgen dacht ik, je kunt me wat, ik ga de politie vragen of ik nu zeur of dat hij onredelijk is.

Ze zijn gekomen en hebben met hem gepraat. En met ons natuurlijk. Inmiddels had de buurjongen, na een klacht van ons eerder, de rap al veranderd naar muziek (even hard)waarvan hij waarschijnlijk dacht: dat vinden die oudjes wel mooi (zijn concessie?). Dus de politie kwam ons ook vertellen dat er van beide kanten natuurlijk compromissen moeten zijn. Hè, hè, dat snap ik ook. Maar als je ondertussen ook nog de muziek moet verstouwen van de buurman onder, die naar de winkel is en gewoon z’n muziek aanlaat, ook weer met ramen open, wordt het discogehalte van mijn tuin wel erg hoog hoor….

Pfffff, lekker rustig zondagje.

Is het nu een slecht getuigenis als christen om zoiets te doen?

Ik schrijf niet zoveel zegt Suus, m’n dochter. Hmmmm, ja, waar, ik schrijf minder de laatste tijd. ’t Gewone leven is weer begonnen en dan is tijd om te schrijven vinden een ware worsteling. Heb ik wat te melden? Ja, de jetlag is weg! Opeens voelde ik het opklaren in m’n hoofd. Ik zie beter, de lucht is helderder en ik heb weer zin in dingen. Pluspunt van de week! 

Verder een heftige week. Ik schiet soms tekort in mijn toewijding aan geliefden omdat ik zoveel tegelijk op m’n bordje heb. Die geliefden trekken dan terecht aan de bel.  Maar tekort schieten en eraan herinnerd worden is auuuw!! Ik probeer beter.

Keep the Faith weer opgepakt. Durfde een poosje zelfs niet op de site te kijken omdat ik bang was een geheel verouderde home-page te vinden, maar wie schetst mijn blijdschap: Simon Holwerda, onze penningmeester (kijk maar even op www.keepthefaith.nl onder: wie is wie?), heeft een aantal hele lezenswaardige artikeltjes erop geplaatst.  Recensie van ‘En God beschikte een worm’ door prof. van Woudenberg o.a.  Lering voor mij? De wereld draait ook door zonder mij en wordt er zelfs beter op 🙂

Op m’n werk (raadsfractie ChristenUnie-SGP Den Haag) gonst alles van de Begroting 2007. Vandaag de Raad een tijdje bijgewoond en verbaas me er altijd over hoe kort de lijntjes eigenlijk zijn, terwijl je als burger dat absoluut niet zo ervaart.  Tussen middag- en avondgedeelte wordt 2x per jaar een buffet gehouden waar iedereen aanwezig in de raadzaal aan mag deelnemen. Iedereen mag daar dus zijn.  Want alle vergaderingen zijn publiek en toegankelijk voor elke inwoner van Den Haag.  En daar mengt zich het eenvoudige volk met raadsleden, journalisten, wethouders en andere hoge ambtenaren.  Niks ivoren toren. Maar ja, de burgers moeten dan wel komen…En de raadsleden wel zo praten dat iedereen het volgen kan. En dáár schort het nog aan, in veel gevallen.  Het grote thema vanavond was overigens wel goed: hoe kunnen we de samnleving weer echt een ‘samen’-leving maken. Met een goed Nederlands woord: civil society, de plek waar mensen respect voor en medeleven met elkaar betonen.  De speech van het GroenLinks raadslid leek wel de Bergrede af en toe!  Hopelijk kunnen we als ChristenUnie-SGP een wezenlijke bijdrage leveren aan de plannen en vormgeving!  Daar zijn we dus juist een christelijke partij voor.

Ik doe op het ogenblik Bijbelstudie met Babita.  Een uit India afkomstige vrouw, getrouwd met een Hindoestaanse Surinamer, overigens gewoon in Nederland geboren.  Eet gewoon een frikadel zonder religieuze problemen, zeg maar.  Babita is, net voor ze trouwde 8 jaar geleden, in India christen geworden. Haar schoonfsmilie in Nederland heeft het haar erg moeilijk gemaakt, maar sinds kort woont het gezin zelfstandig en komt elke zondag in de kerk. We lezen nu samen de Bijbel, zij in het Hindi, ik in het Nederlands en dan legt zij uit wat er in het hindi staat en ik in het nederlands. Heel boeiend, vanwege de taalnuances. Ik leer zelfs een beetje hindi zo.

Het ene wizkid geeft les aan het andere.

File tussen Schiedam en Den Haag. Om mij heen een wirwar van asfaltwegen, geluidschermen en betonnen vangrails. Ergens in de hoogte, boven de geluidschermen uit, zie ik nog een brede rand groen. Rijen bomen die in de zomerwind meebuigen. De bladeren ritselen en vangen het zonlicht op, zodat het groen verschiet van geel naar wit naar donkergroen. Er gaat een heerlijke suggestie van de koelte en stilte van de natuur vanuit.

Niets is verder verwijderd van deze plek dan juist dat. Verkwikkende stilte die hoorbaar wordt door het geluid van een zomerbries.

Hier is alleen het allesoverheersend geluid van mijn eigen auto en duizenden anderen, het blazen van de airco en de radio.  Een beetje muziek om het filerijden dragelijk te maken. Het is bloedheet, boven de 30 graden. Het asfalt zindert in de zon. Ik zie de uitlaatgassen als een vuil gazen nevel omhoog stijgen. Smog.

Opnieuw valt het me op dat langs deze weg, waar ik zo snel mogelijk alleen maar weg wil, woonhuizen staan. Hier wonen gewoon mensen.  Die ademen dus dag en nacht hevig vervuilde lucht in. Kinderen groeien op met geen ander idee dan dat dit normaal is, dag en nacht verkeer voor je deur voorbij zien scheuren…

De file begint langzaam op te lossen. Nog geen kilometer verder leidt de snelweg plotseling langs boerderijen en weilanden.  Zo was dus eerst het landschap.  Polders, groene weilanden met koeien, paarden en schapen, rustig grazend alsof er geen duizenden auto’s voorbij razen. Langs een vaartje staan de knotwilgen, zo kalm, gebogen naar het water. Gele lis staat onverdroten in zomerpracht.  Vuile lucht? Ach, ik bloei gewoon zoals ik dat elk jaar doe. Niks aan de hand.

Deze drukste snelweg van Nederland was ooit misschien een karrespoor tussen Delft en Rotterdam. Het stemt me weemoedig.  Ik zit dan wel lekker koel met m’n airco in m’n grote Renault, dus ik ben net zo medeplichtig aan de vuile lucht. Maar wat gaat onze technische vooruitgang toch gepaard met een geweldig verlies aan leefbaarheid. Ik ben opgelucht als ik Scheveningen binnenrij en iets van de zeelucht opsnuif. Het lijkt in elk geval schoner hier.

Thuis pak ik de krant op en lees dat de meeste Nederlanders grote behoefte hebben aan meer stilteplekken, die steeds schaarser worden. Ik ben er voor en zal me nog meer inspannen de auto, zo veel als mogelijk is, te laten staan. 

Leve de stilte, leve de natuur, leve de schepping, leve de Schepper. 

mijn weblog is verhuisd en ik moet even goed uitvogelen hoe alle nieuwe én oude toepassingen werken…

Trip down memorylane, zo voelde ons bezoekje aan l’Abri in Eck en Wiel, afgelopen zaterdagmiddag. We gingen erheen om onze jongste dochter te zien. Ze woont er nu sinds een week of drie en het lijken wel drie maanden! Ook voor haar. De omgeving is zo anders, het dagpatroon, de prachtige ligging van villa Kortenhoeve, alles maakt dat je op een half uurtje van Utrecht het idee hebt in het buitenland te zijn. Eigelijk was alles nog hetzelfde, met wat verbouwingen hier en daar, maar niets wat echt onherkenbaar was. Het zeventiger jaren gevoel was nog sterk aanwezig. Iets van: bewust-niet -meehollen- met- de- moderne- snelle- maatschappij. Op de studie staat één, nog niet aangesloten, redelijk oude computer. Verder luistert iedereen nog, net als ik 31 jaar geleden, naar cassettebandjes. Niet dezelfde bandjes overigens, om het niet al te gedateerd te doen lijken! De lezingen hebben al die jaren voortgang gevonden en de bandjes zijn daar een weergave van. We hebben er, ook dat net als 31 jaar geleden, een overheerlijke lunch gegeten, met dochter en de andere gasten, om drie grote tafels. Supergezellig, as ever. Daarna hebben we een tour door het gebouw en over de gronden gemaakt. De oeroude boomgaard is niet meer, op 1 rij bomen na, voor de geschiedenis. De studie is verhuisd naar een andere plek, de moestuin is teruggebracht naar minieme proporties. Er is meer tuin, er zijn meer bloemen en er is een heel bos gegroeid waar in mijn tijd nog een kaal stuk land lag. Oh, wat word ik oud….Waar zijn de jaren gebleven? In het dorpscafé waar Kim en ik 32 jaar geleden voor het eerst hand in hand zaten en allebei dachten: dit is ‘m/ ze, hebben we een paar uurtjes gekletst en de blikken verdragen van de autochtone Eck en Wielers. Die bekeken ons als waren we van de Hare Krishna. Nu had dochter wel een roze muts op (ze was nog niet eens kaal!) en had schoonzus ‘kunstenaarskleren’ aan en spraken we ook nog Engels en moesten we veel (en hard) lachen… Een beetje uit de toon vielen we dus wel. Dochter heeft het goed op l’Abri, en krijgt er, net als ik toen, een stuk rust en christelijke wijsheid mee. Daar ben ik God heel dankbaar voor.

De foto’s van Rome laten op zich wachten..Ik heb ze in Utrecht laten liggen en kan dus niet scannen. Maar ze komen wel!

Dinsdag is Kim’s jongste zus Yani gearriveerd uit de US. Ze blijft een paar maanden. Ons huis is homebase en ze zal op en neer reizen naar vrienden in Europa. Yani is kunstenares, illustrator en en ontwerper van o.a. geweldige kostuums waarmee ze op allerlei festivals rondloopt. Ze maakt alles zelf, enorme hoofdtooien, met fruit en groenten, zon maan en sterren en noem maar op. Ze is vooral bekend door haar Yanimals, fantasiefiguren waarvan ik er ook een paar ga opzoeken om te scannen. Verder speelt ze banjo in een bandje. Een echte allround Batteau!

Wat geldt voor de meeste kunstenaars, geldt echter ook voor Yani: er is met kunst moeilijk een droge, laat staan een belegde boterham te verdienen. Ze is dus vele uren per week in de weer als huisschilder. Zwaar beroep voor een vrouw, als je ook net 50 bent geworden!

Vandaag hebben we samen op Niek gepast. Oma en oudtante Yani. Grappig idee al die generaties.
Niek zit nog onder de korsten van de waterpokken en krijgt er twee tandjes bij. Life is hard

Lukas is gisteren bevestigd in het ambt van ouderling, om het met kerkelijke taal te zeggen. Het geeft iets meer weer van de leiding van God die er is in de hele zaak. Niet 1 op 1. Maar het is gelukkig geen parlementsverkiezing, zo’n ouderlingen/diakenenverkiezing. Ik weet heus wel dat er allerlei menselijke en verkeerde (niet direct hetzelfde!) motieven een rol spelen in het proces. Maar ik hou vast aan de leiding van God, door alles heen. Juist dat is het wonderlijke van God, dat Hij Zich geen strobreed in de weg laat leggen door menselijk gekonkel om Zijn eigen doelstellingen te halen. Het grote Voorbeeld is natuurlijk Jezus Zelf. Je kunt geen langere lijst van foute, zondige, jaloerse motieven bedenken bij mensen die Hem uit de weg wilden ruimen. En toch. Kijk hoe God dat gebruikt heeft!

Zo kijk ik dus ook aan tegen alle wendingen en beslissingen in mijn eigen leven. Hoe ondoorgrondelijk ook soms, als ik ze in Gods handen leg zal er, goeie of foute beslissing, toch zegen zijn. In de diepste zin van het woord dan.

Goed, terug naar de ouderlingen van Utrecht Noord West, gereformeerde kerk vrijgemaakt, waartoe Lukas voorlopig behoort. Allemaal jonge kerels, in de bloei van hun leven en dan staan ze daar op een rijtje en zingen: hef nu uw handen naar omhoog, sla naar het heiligdom uw oog. In opperste afhankelijkheid. Dat is zo puur van de Geest. Ik was ontroerd.

Moeders was gisteren wat beter te spreken. Ze lachtte meerdere malen en sprak duidelijke zinnen. Meest ontroerende dit keer: ‘waar is uw man’, tegen mij, en toen direct, ‘nee niet uw man..’.en ze zocht naar Kim z’n naam. We hebben in het restaurant een kop koffie met gebak gedronken en dat vindt ze heerlijk. ‘Enig’ zegt m’n moeder altijd als iets leuk is. Volgens mij is dat inmiddels een ouderwets woord, klopt dat? Ik gebruik het woord ‘althans’ vaak en dat vinden mijn kinderen mooi, maar wel ouderwets.

Niek heeft de waterpokken!! Hij heeft er (nog) geen last van. Goeie tips onder de lezers tegen jeuk en krabben??

Morgen ga ik wat Italiaanse foto’s plaatsen, dus hou m’n log in de gaten: Viva Roma!!