Het ChristenUnie congres is rustig verlopen. Opmerkelijk. Ik had verwacht dat er verhitte discussies gevoerd zouden worden en harde woorden zouden vallen. Hoewel ik zelf niet aanwezig was heb ik uit betrouwbare bron vernomen (:)) dat het erg meeviel.
Ik ben blij met de uitkomst, maar niet met de vertaling ervan in sommige media. "Ruimte voor homo’s bij CU", kopte een krant. Blijkbaar hebben veel mensen (terecht?) de indruk dat die er niet was!
Maar goed, waar het om gaat is dat er geen extra lijstje van ‘not-done’s’ gemaakt is. Wel is, wat al in het verkiezingsprogramma stond, meer expliciet geworden: de bijbelse visie op seksualiteit is dat die exclusief bedoeld is voor het huwelijk, tussen een man en een vrouw.
Dat is helder en duidelijk. Wie daar anders over denkt kan moeilijk de CU geloofwaardig vertegenwoordigen. Dat geldt ook voor samenwonenden. Niemand wordt gedwongen op de CU te stemmen, de CU vertegenwoordigen vraagt om bepaalde overtuigingen die je deelt met de partij.
Het is niet goed 1 zaak, zoals een homoseksuele leefwijze, apart te benadrukken als niet acceptabel voor een CU vertegenwoordiger. Dat is belangrijk maar niet exclusief het aller belangrijkste. Je zoekt bij een CU vertegenwoordiger iemand met een bepaald profiel, en z’n publieke leefwijze is daar een belangrijk onderdeel van. Komt die overeen met wat christenen alle eeuwen door en over de hele wereld als norm hebben gezien.
Als christenen hoeven we ons er niet voor te schamen dat we een bepaalde opvatting hebben over seksualiteit, die we ontlenen aan de Bijbel. Maar die opvatting gaat dieper dan een lijstje ‘preutse’ regels van wat mag en niet mag. Dat is veel meer een totaalvisie op hoe God de wereld en de mensheid schiep en met welk doel. En hoe God denkt dat de mens werkelijk tot bloei kan komen en tot zijn/haar recht. Dat maakt het gesprek met andersdenkenden vaak zo lastig. Het geeft me vaak het gevoel dat ik het vijfde hoofdstuk moet uitleggen uit een dikke roman met 20 hoofdstukken en een plot met meerdere lagen. Maar ik mag alleen refereren aan de feiten en personen uit dat ene hoofdstuk. Of twee pagina’s. Meer ruimte krijg je vaak niet. Zeker niet over dit onderwerp, waar hevige emoties een rol spelen.
De tweede kwestie over de embryo selectie vind ik heel moeilijk. Mijn hart zegt eigenlijk nee tegen iedere vorm van selectie, ook bij IVF. Ik heb het gevoel dat we daar met z’n allen door de technische mogelijkheden over een grens zijn gezogen die uiteindelijk niet heilzaam is. En dan bedoel ik nog niet eens het feit dat er bij IVF embryo’s ‘overblijven’, maar de enorme psychische belasting van het ondergaan van een IVF behandeling. De voorbereidingen, de plaatsing, het wachten, alles zeer zwaar voor de vrouw (en ook voor de man). En dan de teleurstelling als het niet lukt, soms meerdere keren achter elkaar. Ja, als het wel lukt (en ik ken mensen die zo kinderen hebben gekregen), is het natuurlijk geweldig. Ik vel geen oordeel, wie ben ik, met 4 kinderen. Maar het maakt een standpunt in de actuele discussie ontzettend lastig.
Ik geloof dat je alleen vanuit het principe van de heiligheid van het leven en daarom de beschermwaardigheid ervan tot een oordeel kan komen. Het leven is niet van ons en niets geeft ons het recht daarom om leven te vernietigen. Niet van te voren als embryo, niet tijdens de zwangerschap als foetus en niet daarna. Hoe voor de hand liggend het ook kan lijken door de huidige technieken. En op een principieel standpunt zijn in extreme situaties altijd uitzonderingen mogelijk. Ook dat is alle eeuwen door zo geweest.
Laat me weten wat je vind als lezer.
