Reflections on the Feast of St. Francis

Bron: Reflections on the Feast of St. Francis

Dit is een blogpost van de website Spiritual Friendship, een beweging van christelijke celibataire homofielen (m/v).  Celibatair leven zien zij als hun opdracht vanuit de bijbel. Maar wie celibatair leeft heeft diepe vriendschappen nodig. Vriendschappen die uitstijgen boven het samen eten of naar de film gaan.

Ron Belgau, de schrijver van deze blog is katholiek en in het bijzonder geinspireerd door Franciscus van Assisi.

De moeite van het lezen waard!

KINDERDOOP NORMAAL – UITSTEL SOMS – HERDOOP NOOIT

Mooi artikel over de achtergrond van de kinderdoop in de geschiedenis van de kerk.

Voor de liefhebbers!

Ernst Leeftink's avatarErnst Leeftink - Predikant / Pastor in de Nederlandse Gereformeerde Kerken

– over de doop van kinderen  in de eerste driehonderd jaar na Pinksteren –

Er zijn christenen die tegen het dopen van kinderen zijn. Daarom doen ze het op latere leeftijd nog een keer over. Soms heel erg eerlijk (‘de kinderdoop is onbijbels, dus nu laat ik me pas echt dopen’), soms wat omfloerst (‘ik waardeer mijn kinderdoop wel, maar ik laat me nu op geloof dopen’). In beide gevallen wordt vaak gezegd, dat er in het Nieuwe Testament en in de eerste 300 jaar van de christelijke kerk geen kinderen gedoopt werden. De kinderdoop zou pas ingevoerd zijn, toen het christendom tot staatsgodsdienst werd verklaard door keizer Constantijn. Klopt dat? Nee dus.

Het DOPEN van KINDEREN: een PRAKTIJK zonder DOGMA

Strange - kinderen in de vroeg-christelijke kerkIk heb al meer dan 15 jaar een heel mooi boekje in mijn kast staan met als titel ‘Kinderen in de vroeg-christelijke kerk’. Het is geschreven door dr. W.A…

View original post 1.143 woorden meer

Observations of a non-American visiting Boston – New York, rythm and gentrification

I was going to New York to pay a visit to my daughter who lives there. First things first though: I had to do a load of laundry. This is a very exerting job in my father-in-law’s appartement. It requires me going up and down the elevator four  times. Down, to the laundry room in the basement of the building to put my load into the machines. Up, to wait for 25 minutes and read the paper. Down again, to stick the same load into the dryer for 30 minutes. Up again, 16 floors and read while waiting and yes, down again, to fold the laundry. Such an effort! I was exhausted after all that work (note: irony! Husband said, after reading this: really? Were you tired?)

Well, I took the Megabus of four o’clock pm to NYC. A great way to travel! I reserved tickets a couple of days in advance and paid $13! Because I wanted an aisle seat, I reserved a chair for $6 extra. Total for one way ticket: $19,00! Return ticket the same. For a 4,5 hour trip not bad. (Prices depend on type of days and how much in advance you book!).

feetbus
I have a terrific view
columbus av NYC
Coming into New York City – Columbus Ave

Seats are reasonably comfy. I ended up on the top deck, in the very first front seat. Great view, but with the fast driving and the potholes in the road, a little bumpy and scary! Could take some good pictures, though.

On my way to the bus in Boston, I walked among the many commuters, well dressed, well groomed. And passed the chique restaurants with tables on their sidewalk patio’s. They  have opened since the Greenway was established. So pleasant, so beautiful. Above the Greenway a gorgeous piece of art by Janet Echelman was installed. A gauzy looking, hammock like, enormous (ruim 2000 m2) netting/cloth in mainly orange, blue/green, oily colours. It  moves and softly changes color in the wind (always blowing in this part of Boston) Very impressive. I was told it weighs more than a ton and is carefully anchored unto the buildings around the area. Title: As If It Were Already Here.

greenway

crown heights
Crown Heights

After my 4,5 hour trip on the bus plus an 1,5 hour by subway to daughters place in Crown Heights, I got off the train in a different world, it seemed. Litter everywhere on the streets. Whereas in Boston (my neighborhood) black people are an exception, here I am the stranger. I feel very white and Dutch. Millions of little shops, colorful people with rasta hats or other custumes,  cars with boom boxes playing rap or reggea driving around. Many of the black people come from Jamaica, originally. And many of the women I see have ‘rythm’. Meaning: big wiggly buts. This was said to daughters’ black friend by somebody in the street: Sista’, you got rythm!’ It is a compliment!

Hassidic Jews are also quite a sight around Crown Heights. There is a large community here. The high hats, the women wearing wigs, the teenagers dressed not for fashion but only, it seems, to cover themselves completely. Long sleeves, long skirts, stockings, nothing really attractive is allowed.

How colorful though, how noisy, how wonderfully messy. I feel I’ve come back to reality. The affluence and the many tourists of my Boston neighborhood creates a kind of distance and isolation.

Crown Heights

Here people more easily engage in a conversation, they live outside and comment on what’s going on (like the Rythm comment, :)) Daughter tells some of the shopowners I’m her mom and from that moment on I’m ‘Momma‘. ‘How you’re doin’, Momma?’, they will call to me in the next coming days. It feels homey and warm. It reminds me of Korea where my tall, blond, whiteness also made me stand out. Sometimes annoyingly so, but also a privilege! I was always greeted in stores and at the market. At first, standing anonymously in line at supermarkets in Holland took getting used to. It felt cold and lonely. Of course, it takes missing something before you really come to appreciate it! I was probably more irritated at the time in Korea…longing to be anonymous. Anyhow, now I feel at home in this sloppy, colorful. multicultural neighborhood, even when it means being adressed as Momma.

But the noíse…! At night I have a hard time sleeping, to put it mildly. People yell, play music, party and to top it off there is a firestation in daughters street, with huge trucks taking off once an hour or so, with loud sirens. When I finally dose off, I’m woken again by the screams, spouting from a church below the appartement. Doors wide open, people sing and dance and clap their hands. And the pastor gets going. This is no yelling. No screaming, This is what I call, having a fit! How can they stand it? The man has screamed his voice all hoarse and hardly has a voice left, and still he continues. It is a sign of the presence of the Spirit, is what they believe, I guess. An organ plays chords in an ever increasing crescendo.

churchsign

This church is not the only one. On our way to our own church later we walk by several, small but loud gatherings of the saints. Many peope in the streets are in their sunday best, literally! Beautiful to see.

After church (Trinity Grace, Crown Heights) we walk around for a long time. We have a bite at Franklin Park, also called Dutch Boy Burger. Dutch Boy turns out to be an old paint brand. Next day we go to Park Slope, another area in Brooklyn. Much gentrified since the ’70s.

map park slope mapcrownheights

 

This happens to many neighborhoods in New York. Because rent is so extremely high, young people, students, artists, will move into cheap, poor neighborhoods because of affordable rents. But after a while these places become interesting to landlords who buy up whole blocks, renovate them minimally and then will rent them for double the price. Poor people are forced in the end to move away, out of these neighborhoods. The ‘hood  will look increasingly beautiful, more green, with the old brownstones and historic places. By than it is an easy guess, rents are once again unaffordable for the original inhabitants and for young people. It is an ongoing cycle.

This process is just beginning to happen  in the part of Crown Heights where daughter lives.

St. John's Place
St. John’s Place
5th_avebird
View of the Bird shop daughter works now. 5th ave, but in Brooklyn!

Observations of a non-American visiting Boston – Upside/downside of some churches

photo from the site of City Life
photo from the site of City Life Presbyterian

Last week sunday daughter Sas was with me here in Boston and we visited Citylife Presbyterian Church, a missionary church and part of the church-planting network of Redeemer Presbyterian Church in New York City.

Upside: Lots of young, Asian people, contemporary music (veeerry loud! boom boxes right next to my ears!) and very good, solid preaching by pastor Um, pastor since 2001. He has been preaching apparently through the book of Micah and this sermon was on the last chapter of the book: the primary tension in the bible between a just God and a loving God. Between a God of wrath and a God of forgiveness. The pastor’s point: for love to mean anything there must be anger as well. Anger in the sense of caring enough about someone that you cannot just condone his or her wrong actions. I thought he did a very good job of explaining and applying the biblical message of anger and love meeting in Jesus on the cross. It is not easy to preach that message without it being ‘cliché’ or unbalanced. Pastor Uhm did well, both my daughter and I thought. The whole series can be listened to here : sermons on Micah.

Downside: The congregation meets on the 6th floor of a chique hotel, which may make it hard for some people to enter. Also the church was not very welcoming I must say. No greeters, no coffee, no chatting except among the members. Afterwards, everybody went his or her merry way. Point of improvement!

parkstreetYesterday I went to the service at Park Street Church, an historic building and congregation in the heart of Boston.

Upside: The church has been around since the early 19th century and is well known for its community service. They minister weekly to the (many) homeless people, who hang around the Boston Common, across the street. Long- and short term missionaries are supported by the church in several countries. They combine relief work with gospel preaching. It is a fairly large congregation, with maybe as much as 500 people attending a service in the morning. The liturgy is traditional, but of high quality. Organ, choir and orchestra accompany the singing of traditional hymns. At the beginning, middle and end there is a solo of either choir and/or orchestra. The tempo of the service is high! The preaching is usually very good, thorough and biblical. Yesterday’s sermon was a little exemplary. Preaching about the 4 friends who lowered their paralyzed friend in front of Jesus, the pastor managed to develop a missional methodology in 4 points. Amusing, actually quite usefull, but slightly farfetched.

Downside: The church hall was freezing, with cold AC winds sweeping over me. Luckily I remembered from before and brought my sweater. The pastor shook hands at the door afterwards, but nobody else spoke to me. Everything is very orchestrated and at 12.30 there was an international fellowship, ( to which I couldn’t go), beforehand there was Sunday school. What to do with guests just coming in for the service is not written up in the handbook of the church. It seems over-organizing leaves little room for spontaneity.

Griekenland 2015 – Kassandra, Pella en Paulus

kassandraIk heb met twee voeten in het water van de Kassandra Golf gestaan en ben er toen snel weer uitgerend. Koud! De zon op mijn huid voelde weldadig, het water aan mijn voeten was nog ijs. Ik zie mezelf deze reis nog niet in badpak in het water spartelen, hoe graag ik dat ook zou willen! April is lente, zelfs in Griekenland. Mooie lente, dat wel. Warmer en zonniger dan in het Noordelijk halfrond. Sinds vorige week geen jas nodig gehad, geen paraplu. ’s Avonds nog wel heerlijk een vest en in bed een dekbed. Mijn ideale klimaat.

kassandra

Buiten bloeit alles hevig (Vasalis). In onze stadstraat zijn de bomen intens groen, de bloesembomen in andere straten zijn knalroze en de wilde bloemen langs de weg zijn door de felle zon neonroze, -rood, -blauw, en -geel.

Het schiereiland Kassandra was één uitstapje, een ander was dat naar Pella. Geboortestad van Alexander de Grote (356-323 voor Chr.). Vanuit Pella is hij zijn grote veroveringstocht begonnen richting het Oosten. Hij is zo ver als het Noorden van India gekomen. Omdat zijn soldaten het getrek beu waren is hij omgekeerd, maar niet linea recta terug gegaan naar Griekenland. Hij maakte een behoorlijke omweg en is onderweg in Babylon gestorven aan koorts. 33 jaar is hij maar geworden.

Pella, ten N-W van Thessaloniki
Pella, ten N-W van Thessaloniki

In Pella is het begonnen, daar heerste zijn vader Philip als koning en werd Alexander opgeleid o.a. door Aristoteles . Nu is daar, naast een archeologische site, een indrukwekkend archeologisch museum. Meestal ga ik gapen bij het woord archeologie. Na 3 scherven en 4 vuurstenen heb ik het wel gezien. Het vraagt teveel van mijn fantasie om me daar iets bij voor te stellen. Ik ben meer van de wat latere geschiedenis, met echte plaatjes en zo.

Dit museum echter overtrof al mijn verwachtingen. De overweldigende rijkdom aan vondsten in de regio van Pella is tentoongesteld op zo’n fraaie manier dat je het leven van de Macedoniërs mee ingezogen wordt. De vondsten dateren vanaf de 5e eeuw voor Chr. en zijn van hoge kwaliteit. Prachtig gereconstrueerde voorwerpen. Van het dagelijkse leven, van het religieuze leven, van het koninklijke leven. Van een sierlijkheid en schoonheid dat je je afvraagt of het wel echt is. Zo blasé ben ik dan. Het is te mooi voor mensen uit die tijd…pffff.

crowngoldpella'15
Eikenbladeren gouden kroon met eikeltjes
Gouden dodenmasker met sieraden voor een koningin
Gouden dodenmasker met sieraden voor een koningin

En het goud! Het meeste is gevonden in graven rondom Pella, als grafgiften voor het leven na de dood. Ringen, kettingen, armbanden, gebruiksvoorwerpen. Wat waren deze mensen voor kunstenaars dat ze dit konden fabriceren? Volgens de gids, die ons vrijwillig begeleidde in het uitgestorven, marmeren gebouw, zijn tot op heden nog geen overblijfselen gevonden van iets dat maar op een goudsmederij lijkt. Maar het goud is bewerkt op een manier die de hand van de meester verraadt. Flinterdunne repen goud, gegraveerd met bloempatronen of andere fijne decors. Kettingen met bedeltjes zo fijn dat, volgens de gids, men wel iets van een lens-achtig iets gehad moet hebben, zo delicaat is de bewerking. We zijn diep onder de indruk, van zowel de schoonheid als van de hoeveelheid goud. Als Dijsselbloem hier maar geen beslag op gaat leggen.

We rijden het (nieuwe) stadje in om wat te drinken. We parkeren onze auto en lopen richting een terrasje. Een paar mannen zijn een looppad aan het aanleggen in een moestuin. Een van hen roept ons toe: ‘Where are you from?’ Men ziet blijkbaar direct aan ons dat we toeristen zijn. ‘Holland!’, roepen we. The Netherlands kennen ze hier niet. ‘Aah!’, roept de man, ‘Jeroen!’

no greek beer
no greek beer

Echtgenoot pijnigt zijn geheugen om een voetballer te bedenken die Jeroen heet, vertelt hij later, maar ik heb ‘m door! ‘Yes, Jeroen Dijsselbloem!’ roep ik neutraal, want ik weet niet hoe de pet staat hier. We riskeren niets en roepen: ‘Not so good, right? Too strict?’ De man kijkt ons aan en denkt even na en verklaart dan heel ernstig:  ‘I think Jeroen is a good man, good for our economy. He means very well.’ We worden er warm van. Jeroen is tenslotte ook een beetje van ons. We wensen hem sterkte en zoeken een terrasje op. Om de Griekse economie weer een kleine impuls te geven bestellen we Grieks bier. ‘Sorry’, zegt de kelner, ‘we only have Heineken and Amstel’.

Ja, zo schieten we niet op natuurlijk!

Onze tien dagen Thessaloniki zitten erop. Het was een zeer boeiend bezoek aan deze stad. Er is veel te zien aan (zeer oude) kerken, ruïnes uit de Romeinse tijd en de heerlijke zee altijd in de buurt. Het is er levendig, heel veel jonge mensen, alle terrassen zitten altijd vol. We hebben lang niet alles gezien nog.

agora
Agora Thessaloniki

Indrukwekkend was ook om over de Agora, marktplaats, van het oude Thessaloniki te lopen waar vrijwel zeker de apostel Paulus ook zijn werkplaats gehad moet hebben als tentenmaker en waar hij problemen kreeg met de Joden omdat ze niet wilden dat hij er het evangelie over Jezus als Messias verkondigde. Ze beklaagden zich bij de Romeinen en lieten hem wegjagen. Onder de Griekse bekeerlingen tot het jodendom waren er namelijk die de woorden van Paulus geloofden. Hier speelde zich het af. We hebben als eervolle nagedachtenis een kleine magneet-icoon van de apostel Paulus gekocht. Iconen te kust en te keur maar deze was toch moeilijk te vinden.

Morgen vertrekken we naar de bergen. Naar Metsovo. Wordt vervolgd!

Griekenland 2015 – Dieven, Duits en Doe-oeg!

Dieven

Vrijdag lopen we naar het Museum van Volkenkunde, niet ver van waar we een AirBnB hebben in Thessaloniki. We bivakkeren in de nieuwe stad, één en al hoogbouw, maar op een plezierige manier gebouwd. Om problemen met parkeren te vermijden lopen we de meeste afstanden. Dat is ook een leuke manier om de stad ‘op te snuiven’ en dingen te ontdekken die je niet persé zoekt, zoals die dag een grote, open markt in de Chalkidikistraat. We lopen er min of meer tegenaan.

Kim's impressie van de vismarkt
Kim’s impressie van de vismarkt

We besluiten er een tijdje rond te lopen. Hadden we dat maar nooit gedaan. We zien veel kleding, veel tassen, zoals op elke markt in de wereld. Maar allengs begint het voedselgedeelte. En dan vind ik het interessant worden. Prachtige fruit en groente, gedroogde vruchten, kazen, enorme kramen met alléén maar olijven. En dan de kramen met oogverblindende, zilver-verse vis: makreel, sardines en soorten waarvan ik de naam niet ken, maar die zo mogelijk nog meer versheid spetteren dan de sardientjes en de makreel tezamen. Oh, wat een schoonheid bij elkaar. Verse inktvis, gamba’s, glinsterend zwarte mosselen, het houdt niet op.

Ik besluit van al dat moois een foto te maken. En dat is het moment waarop onze dag in één seconde verandert van puur plezier in frustratie van het zuiverste soort. Ik zeg het netjes. Ik grijp namelijk in een leegte. Na drie keer mijn tas ondersteboven gekeerd te hebben is het 100% zeker: mijn mobiel is er niet meer. Verschwunden, gepikt, weg! Alle behulpzame Grieken weten onmiddellijk wie het gedaan hebben: de Bulgaren. Dat weet ik niet. Wel dat een of andere gluiperd zijn tengels in mijn tas gestoken heeft en mijn digitale smartbaby gestolen heeft. Ik ben geamputeerd.

Naar de politie. Niet makkelijk te vinden. Als we in Nederland meer blauw op straat wensen, dan weet ik niet wat er op het politieke verlanglijstje van de Grieken staat: we moeten de eerste patrouillerende agent nog tegenkomen hier. Het kost ons nogal wat moeite het politiebureau te vinden dat nergens aan de buitenkant is gemarkeerd met zelfs maar het woord politie. De blauwe hekjes buiten zijn eigenlijk het enige wat ons doet vermoeden dat hier (wellicht) het bureau is. Zijn de Grieken misschien anti-politie door hun militaire verleden?

Binnen spreken we een aardige politieagent in burger. Zijn kantoor ziet er meer dan armetierig uit. Stoeltjes met het schuimrubber eruit puilend, gordijnen met af en toe een haakje en aan de muur vergeelde iconen, uitgeknipt uit een tijdschrift en scheef ingelijst. De man spreekt gelukkig Engels en begint met de aangifte. Tot mijn grote verbazing is de eerste vraag hoe mijn vader en moeder heten. Ik schiet in de lach en zeg dat die allang dood zijn. Ik vind het ontroerend eigenlijk dat ik op mijn zestigste nog beginnen moet met de namen van mijn pappa en mamma. Father: Henk en mother: Coba, schrijf ik op een wit vel papier voor de agent. Ze moesten eens weten. Het zal een reden hebben en ik ben tenslotte nog steeds hun dochter…Na lang wachten is het formulier klaar. In het Grieks. No English? No English. No Deutsch? No Deutsch.

Een rotdag dus.

Duits

Vandaag waren we in de Grieks Evangelische Kerk. Hartje Thessaloniki. Op goed geluk erheen gereden met het voornemen de dienst te ondergaan al zouden we er niets van begrijpen. Maar onze achterbuurvrouw regelt bijna onmiddellijk een tolk voor ons. Een Griekse zuster die in Duitsland opgroeide als kind en simultaan de preek voor ons vertaalt in het Duits. Een Zweedse zuster luistert mee. Na de dienst worden we hartelijk begroet door verschillende mensen, ofwel in het Duits (oudere broers en zussen) ofwel in het Engels (jongeren). Men is heel gastvrij en vriendelijk. De voorganger van vandaag, Alexandros Pipilios  komt uit Athene en heeft in Amerika gestudeerd. Hij kent zelfs Nederlandse theologen. Zoals Stefan Paas en Rikko Voorberg. Kleine wereld. Alexandros leidt een gemeente in een achterstandswijk in Athene. Leuke kennismaking!

Doeoeg

Na de dienst zoeken we een terrasje (when in Rome…) voor een kop koffie. Ik neem een dubbele espresso. Verrukkelijk. De Grieken weten hoe je een kop koffie moet zetten. In de zon, met een zacht windje vanaf zee, ah..het leed van de telefoon lijkt lang geleden. Wat doen bezittingen ertoe wanneer je na een mooie kerkdienst-met-avondmaal je zo mag koesteren in de zon en het Licht van Gods liefde?

Als we de auto gaan ophalen uit de garage stoppen we nog even bij een eettentje waar we een quiche-achtige snack kopen voor middageten. De Griekse verkoper wil weten waar we vandaan grieksemankomen en als ik ‘Nederland’ zeg begint hij te stralen en roept heel hard: Goe Gaat Get?? Hij heeft op de Griekse eilanden gewerkt vroeger en een mondje Nederlands geleerd. Hij spreekt ook goed Engels en we leggen hem een aantal van onze meest prangende vragen over de Griekse taal voor. Hij blijkt een goeie leraar en we leren weer een paar woordjes erbij! Hij zou uren door kunnen gaan, maar er komen nieuwe klanten binnen. We kopen onze broodjes en wensen hem veel succes en zeggen dat we deze week nog weleens terug zullen komen.

Als we de winkel uitlopen en hem in ons beste Grieks groeten horen we opeens, terwijl we al buiten staan: Doe-oe-oeg! Met precies de juiste intonatie. Hoe Nederlands!

From Orange Jumpsuits to White Robes

Ontroerend commentaar op de gruwelijke moord op de Koptische mannen in Libië onlangs. Geschreven door een Koptische vrouw in de VS.

We do not forget you!

First they came for the communists,
and I did not speak out—
because I was not a communist;
Then they came for the socialists,
and I did not speak out—
because I was not a socialist;
Then they came for the trade unionists,
and I did not speak out—
because I was not a trade unionist;
Then they came for the Jews,
and I did not speak out—
because I was not a Jew;
Then they came for me—
and there was no one left
to speak out for me.”

~ Martin Niemöller ~

 

Als uiting van ontzetting en tegelijk als een teken van ondersteuning aan de miljoenen vluchtelingen en verdrukten in de wereld zou ik (met hulp van anderen!) een manifestatie willen organiseren. Alleen al in Nigeria zijn in de laatste maanden meer dan 2000 christenen vermoord, honderden meisjes ontvoerd en verkracht. In Syrië zijn miljoenen mensen ontheemd, christen en moslim, en op de vlucht. In Irak hebben na 2000 jaar de laatste christenen het land verlaten, shiite moslims, gematigde soeni moslims, yezidi’s, niemand is veilig voor de fundamentalistische krachten als IS, Al Shabaab, Al Quaida, die dood en verderf zaaien. Zoals ook deze week weer in Frankrijk.

We kunnen niet zelf de wapens oppakken, maar wel regeringen zoals in Nigeria, Pakistan en andere landen oproepen tot het bieden van betere bescherming van kwetsbare groepen en minderheden. Velen van ons kunnen niet naar vluchtelingenkampen, waar het leven bijna onleefbaar is, maar we kunnen wel regeringen oproepen hun verantwoordelijkheid te nemen en zich te ontfermen over deze miljoenen. Niet uit liefdadigheid, maar omdat het de taak is die regeringen van God gekregen hebben. Gerechtigheid is een plicht! We kunnen opstaan en tonen dat we vinden dat er méér gebeuren moet. Meeleven, en luid en duidelijk laten horen dat we de ellende van miljoenen wereldburgers niet willen vergeten en niet  kunnen tolereren.
.
Ik denk aan een manifestatie met verschillende sprekers. Een politicus als Joël Voordewind bijvoorbeeld, moslim sprekers die net als christenen zien dat geloofsgenoten gedood en vervolgd worden. Muziek. Theater.

Ik heb nog geen concrete uitwerkingsplannen, maar dit is een eerste stap om te peilen in mijn netwerk wie mee wil doen en zou willen helpen in de organisatie.

Neem contact op met me wanneer je je aangesproken voelt en organisatietalent hebt !

2014-2015 onze Kleine Oorlog

Het Grote Knallen is weer voorbij, de rommel bijna opgeruimd. Een aantal vingers missen her en der, veertig auto’s stonden in de brand, hulpverleners zijn weer flink gehinderd in hun werk, kortom we hebben een ‘fantastische’ oudejaarsavond achter de rug.  Onze Kleine Oorlog uit verveling.

In de stilte van de oudejaarsdienst in onze gemeente drong de grote afstand tussen ‘binnen’ en ‘buiten’ schril tot me door. Binnen zongen we en waren we stil voor God. Herdachten we onze gestorven broeders en zusters, droegen in gebed onze zwaar gekwelde broeders en zusters in oorlogsgebieden en dictaturen op aan de Vader. Om ons heen, buiten, knalde en gierde het vuurwerk en gingen de ‘bommen’ af.

Veilig, welvarend, maar dwaas Nederland, dat voor €65 miljoen de lucht in schiet en zichzelf op de borst klopt als er €12 miljoen wordt opgehaald voor misbruikte en mishandelde vrouwen in de wereld. Goed natuurlijk, maar kunnen we echt niet meer? En ook meer dan geld geven?

Hoe kunnen we opstaan tegen al het onrecht? Hoe kunnen we vervolgden  hier en elders bemoedigen en steunen? Niet alle leed van de wereld op je schouders nemen, maar wel opstaan. Opstaan tegen onrecht dat op zo’n grote schaal plaatsvindt. Hoe zou het zijn als ons land onder wrede dictatuur kwam of bezet werd door een brute buitenlandse macht en in China en Afrika zouden er miljoenen protesteren? Daar zou toch kracht vanuit gaan? We worden niet vergeten.

Een tocht voor al de vervolgde, gemartelde, gevangen genomen, ontvoerde, verkrachte, vernederde , gedode, en hulpeloze medemensen. Met aan begin en eind een gebed tot de Vader namens allen die niet in vrede en veiligheid leven, om toch wakker te worden en zijn schepping te verlossen van alle kwaad. zou dat niet een goed initiatief zijn?

Word wakker! Waarom slaapt U, Here?
Word toch wakker! Laat ons toch niet meer in de steek.
Waarom keert U ons de rug toe?
Waarom trekt U Zich onze ellende en moeiten niet aan?
Wij stellen zelf niets meer voor
en liggen hulpeloos op de grond.
Sta op, Here, en help ons;
bevrijd ons terwille van Uw goedheid en liefde
psalm 44 

Alvast een voornemen voor 2015. Wie doet er mee?

Duivels, demonen, genezingen en de woestijn van psalm 63

Dit bericht plaatste ik in 2008. Het geeft duidelijk weer hoe ik geloof in de kerkelijke gemeente als plek waar we als gelovigen mogen bloeien, ondanks en juist door verschillen.

Margreet's avatarPARELPAD

Ik weet het niet… Ik krijg een onprettig gevoel, iedere keer dat ik een oproep lees of hoor om toch vooral meer aandacht te schenken aan duiveluitdrijvingen (CV Koers van maart), meer te zoeken naar genezingen en heelmaking van het lichaam omdat dit toch de belofte van de Bijbel zou zijn. Op de omslag van EO visie prijkt prominent het verhaal van een vrouw die plotseling genezen werd. (Ik ben om misverstanden te voorkomen blij voor deze vrouw. Het gaat me meer om de aandacht die ik disproportioneel vind).

Waarom treft me dit onaangenaam? Is het onbijbels om te zeggen dat je genezen bent? Nee, natuurlijk niet! Ik ondervind m’n hele leven door genezingen. Het blijft een wonder iedere keer dat mijn lichaam zich herstelt na griep, of een verwonding of anderszins. Is het dan onbijbels om te geloven in de duivel en z’n demonen en dat die…

View original post 1.022 woorden meer