Seoul. Lopen, veel kijken en zoeken.

Parkeren

‘Ik weet het zeker’, zegt echtgenoot, ‘we parkeerden aan de westkant van het station!’ Nadrukkelijk een richting wijzend loopt hij voor me uit. We zijn op zoek naar onze auto na een lange dag in Seoul. Het is rond zes uur ’s avonds en we komen net terug van het treinstation.
Ik denk alleen in rechts en links en in plaatjes. Het westen? Als jij het zegt geloof ik het graag. Ik volg hem gedwee. Zijn richtingsgevoel is fenomenaal. In vijftig jaar huwelijk heeft hij te vaak gelijk gekregen om hem nu te wantrouwen. Op dit gebied dan.
Maar. Ik ben ook niet geheel zonder inzichten. Ik weet zeker dat we langs een bouwput kwamen om het station te bereiken. Minzaam zegt echtgenoot dat er aan beide kanten bouwwerkzaamheden zijn, dus dat helpt niet.
Goed. Ik volg. En zeg maar niet dat ik het onmiddellijk zou herkennen als ik het zie. Terwijl hij dan nog op zijn telefoon tuurt of dit wel echt het westen is…

Al lopend komen we erachter, dat er vier (!) uitgestrekte parkeerplaatsen zijn. Een vriendelijke Koreaan laat ons op Naver (Google maps in Korea) zien hoe de vork in de steel zit. Natuurlijk vinden we de auto pas op de vierde en allerlaatste parkeerplaats. In het westen en naast mijn bouwput.
Vijftig minuten gelopen! Wat een vreugde om onze auto te vinden!

Naar het hart van Seoul met de KTX

Dit gebeurde aan het einde van een lange dag in de hoofdstad van Zuid-Korea, Seoul. Met een indrukwekkend inwoneraantal van bijna 10 miljoen mensen. Volgens Wiki een van de dichtstbevolkte steden ter wereld. Dat merk je als je er rondloopt. Veel, heel veel mensen. En toch. Het grote verschil met oude steden als Amsterdam of New York is, dat in Seoul door nieuwbouw er veel ruimte gecreëerd is. Dat is dan wel in de belangrijke, grote wijken waar de grote kantoren, winkels en bedrijven gevestigd zijn. Daar zijn de trottoirs breed en de wegen hebben een avenueachtige allure. Om de zoveel tijd kom je langs speciaal ontworpen met bomen beplante rustplekken, met schaduw en zitplaatsen waar je even op adem kunt komen. Er mag nadrukkelijk niet gerookt worden staat dan met grote borden aangegeven. ook niet gevaped. Bij de oversteekplaatsen, breed en wijds, staan steeds grote verankerde parasols waaronder je tegen de zon kunt schuilen.

KTX-Hoge snelheidslijn

We kwamen met de trein. De hogesnelheidslijn. Uiterst comfortabel. In drie kwartier waren we in hartje Seoul. Je koopt een ticket, en je hebt daarmee een gereserveerde stoel. Op het perron zoek je het nummer van de wagon van je trein op (staat op je ticket). Vervolgens naar het nummer van je stoel. Dan stel je je daar op om te wachten tot de deuren opengaan. En nergens anders. Wat een genot! Geen geren, geduw en getrek! Het is weliswaar eerste klas, maar toch. Alle andere treinen volgen het principe van wachten bij het nr. van de wagon. Een beetje van dat soort orde kunnen we in Nederland wel gebruiken. De prijs van de ticket is overigens de helft van wat het bij ons is. Openbaar vervoer is nog altijd top in dit land. Bussen met stoelen die qua luxe in een vliegtuig in de businessklasse vindt. Ook goedkopere bussen, die een paar keer per uur naar plaatsen in het hele land vertrekken. Ook stadsbussen die kris kras door het platteland rijden. En dan heb je nog de taxi’s. Duurder, natuurlijk, maar niet onbetaalbaar, zoals in Nederland.

Museum

De reis begon dus comfortabel. In Seoul zouden we naar het Nationaal Folk Museum. Dat was een aardige tippel vanaf het station daar. En het was warm. Maar leuk om te doen. Je krijgt echt een gevoel voor de stad en de bewoners als je zo rondloopt. Na anderhalf uur bereikten we de poort van het museum. Ik was er wel aan toe. Ondanks m’n pothoedje en zonnebril begon mijn hoofd aardig te bonzen. Het museum was echt de moeite waard. Er was een heel kunstzinnig samengestelde speciale tentoonstelling over een aantal karakteristieke Koreaanse ambachten en producten. Gemoderniseerd zijn die nog steeds van grote waarde. Daar wil ik een aparte blog over schrijven, zo bijzonder. Onder andere over het gebruik van Koreaans geschept papier “Hanji”, bij het restaureren van antieke meubels in het Louvre, Frankrijk!

Memory Lane

We dronken een heerlijke ice-ginger/coconutlatte (smoothie-achtige drank met blokjes ijs) in het museum café voor we vertrokken. Op weg naar de uitgang zagen we een expo aangekondigd onder de naam ‘Memory Lane’. We dachten, laat maar. Oude landbouwwerktuigen, of zo. Been there, done that. Toch even gluren. Het bleek een straatje te zijn met de sfeer van de jaren zeventig/tachtig! Precies zoals het was toen we hier woonden. Het badhuis (zelf nooit geweest, maar het was een wezenlijk onderdeel van het leven van de gewone Koreanen), het cafeetje, met de rode stoeltjes met een hoes om de rug, het fotowinkeltje, compleet met Fuji fotorolletjes en ontwikkelenveloppes. (Daar hebben we heel wat foto’s en dia’s laten ontwikkelen, voor het thuisfront!) Het winkeltje waar je bus muntjes kon kopen. We liepen hard te ah’en en te oh’en, met zoveel plezier! Dat straatje alleen al maakte de reis de moeite waard!

Terug naar het station met de metro was weer even zoeken. Maar vraag een (jongere) Koreaan om hulp en ze nemen alle tijd! Lopen met je mee, komen zelfs nog extra een keer terug, als ze denken niet duidelijk geweest te zijn. Met Google translate een eitje trouwens tegenwoordig als je de taal niet beheerst. Koreanen zijn digitaal zeer vaardig. We kwamen er, met een keer overstappen. Men staat niet meer voor je op, zoals vroeger, merkten we. Noch pakt een zittende persoon je zware tas om even te voor je vast te houden, als jij moet staan. Vervlogen tijden. Maar vriendelijkheid en behulpzaamheid blijven een prachtig kenmerk van het Koreaanse volk.