Sterke wil

Twee blauwe, amandelvormige ogen onder een bos zwarte krullen kijken me aan. Smekend. Met wild gebarende handen probeert de kleuter me ervan te overtuigen dat hij het meent.
‘ Ik heb het niet koud, ik hoef geen jas aan buiten, Oma! Echt niet!’
Buiten giert de wind, het is net droog en de slierten koude mist hangen boven het weiland. Echtgenoot wilde even naar de speeltuin, tussen de buien door.

Ik blijf standvastig en zeg dat hij echt een jas aan moet buiten. Wanhopig wrijft hij over zijn haar, de ogen vullen zich langzaam met tranen, maar opgeven staat niet in zijn woordenboek. ‘Ooooh’, roept hij uit bij zoveel stommiteit van zijn omgeving. En gaat demonstratief op de oudpapiermand zitten, armen stijf over elkaar, kin op de borst, onderlipje trillend en twee tranen op de wangen. ‘Ik doe geen jas aan!
‘Kom’ zegt zijn tante die op bezoek is en niet weg wil zonder hem.
‘Kom’ zegt zijn opa die zo’n blije respons kreeg op zijn voorstel naar buiten te gaan.
‘Kom nou’, zegt zijn ongeduldige grote broer van negen, ‘ doe je jas nou aan en snel!’
‘NEE!’ krijst de kleuter, ‘ik hoef geen jas!’

Dan vertrekt het gezelschap, met pijn in het hart, zonder de boze vierjarige-met-ijzeren-wil. Stil verdriet.
Dan loopt hij naar de keuken en vraagt of hij dan, snik, stroopwafeltjes mag. Hij steekt zijn hand omhoog en telt met zijn vingers af: vier vingertjes en de duim vouwt hij naar binnen, ‘zoveel?’
Ik geef hem een bakje met de miniwafeltjes, blij hem afgeleid te hebben. Even is het stil terwijl hij met het bakje op schoot zijn wafels oppeuzelt.
Dan staat hij weer naast me. Weer met dat handje in de lucht en telt af dat hij er eigenlijk maar twee, vier, drie heeft gehad en er meer mag. Deze suikerfobische oma vindt dat het eigenlijk niet kan. Ik voorzie een nieuwe strijd.
Plotseling gaat de voordeur open. Opa verschijnt.
‘Zullen we samen Lego bouwen?’ De kleuter vergeet onmiddellijk de jas- en koekstrijd en racet naar de legobak: Yessss, opa kom!

Opgelucht stop ik de wafeltjes terug. Kleinzoon is weer happy, het leed is geleden. Voorlopig. Straks moet hij wel weer naar huis. Met jas.
Gelukkig is mamma er dan.

Auteur: Margreet

Ik vind het heerlijk om te peinzen over de dingen van alledag, de grote en de kleine. Mijn interesses? Lezen, gesprekken met vrienden en kinderen, koken, tweedehands spulletjes zoeken, films kijken, tuinieren, tegenwoordig vooral inheems en biologisch. Verder mijn kleinkinderen, die niet meer zo klein zijn, mijn Nederlandse, Amerikaanse en Franse familie, kortom te veel om op te noemen. Het volle, rijke, soms moeilijke leven met zijn ups en downs, daarover schrijf ik, met plezier. Toon alle berichten van Margreet