Indian Summer Dress – workshop SaskimoBloem

Daar sta ik dan. Nog niet helemaal genezen van een griep, met een hoest alsof ik 1 pakje per dag rook. In mijn onderbroek en BH. Zes paar ogen kijken naar me en analyseren mijn figuur. We hebben een groot papier met voorbeelden: de triangel, de omgekeerde triangel, de zandloper, het vierkant, de cirkel of de appel en nog een paar. Er wordt gekeken naar brede of smalle  schouders, brede heupen, dijen, dikke buik, grote borsten of niet. Een bepaalde combi levert een bepaald figuur op. Ik blijk een omgekeerde triangel te zijn, met dunne benen. Een soort aardappel op stokjes, zeg maar. Doel van de analyse is te weten te komen wat je wel en wat je niet moet dragen.  Je mooie  elementen benadrukken en de mindere niet extra onderstrepen door de verkeerde kleding te dragen.

Om de beurt staan we, heel kwetsbaar, voor de groep. Het leuke is dat niemand zich echt ongemakkelijk voelt. Vrouwen onder elkaar, niemand met een modellenfiguur. Het is gewoon gezellig. Na de sessie voelen we ons zo op ons gemak dat we bijna vergeten ons weer aan te kleden… ‘Oh ja, ik had ook nog een broek aan’.

Ik ben op de workshop Indian Summer Dress van SaskimoBloem, twee meiden die met hun diploma coupeuse op zak op een creatieve manier er wat mee willen doen. We gaan namelijk een jurkje naaien, op onze maten gemaakt op patroon en onder begeleiding van de professionals. Ik kan wel naaien, maar net als de meeste dingen in mijn leven heb ik het zelf allemaal een beetje uitgevogeld en nooit echt de fijne kneepjes en details geleerd die maken dat er ook af en toe wat lukt..

Nu gaat het volgens de regels van de kunst, knippen, raderen, rijgen, passen, aanpassen, weer rijgen en dan pas stikken. Pffff, wat een karwei eigenlijk zeg. Ik heb nog meer bewondering voor onze coaches Saskimo en Bloem die twee jaar lang jurkjes, kraagjes en bloesjes op schaal (!) moesten maken om het vak te leren.  

Na 2,5 dag is mijn werkstuk bijna klaar, ik helemaal uitgeput maar wel voldaan. Met een groep meiden zo een paar dagen bezig zijn is erg leuk en stimulerend. Alleen de techniek blijft het grote hoofdpijnpunt. Net als een computer die altijd op het meest ongeschikte ogenblik dienst weigert, heeft een naaimachine de neiging rare geluiden te maken als je net midden in een belangrijke naad zit. Eerst wil je het negeren, maar dat is onmogelijk. En ja hoor, het spoeltje zit niet goed en rammelt als een gek in zijn ‘huisje’ of er is iets met de spanning en er zit opeens ipv 2 draden een soort kabel van draden achter de stof en die zit ook nog ergens muurvast in een gaatje.

En dat was dus de reden dat ik er in het verleden mee kapte. Als ze geen machines kunnen maken die betrouwbaar zijn doe ik er niet meer aan mee had ik toen bedacht.

Daar is helaas nog geen verandering in gekomen. Maar onder begeleiding van iemand werken die desnoods ter plekke je naaimachine uit elkaar haalt en weer aan de praat krijgt, kijk dat was nieuw voor mij!

Geleerde les: als ik iets wil meer op zoek gaan naar hulp en assistentie. Het maakt het een stuk makkelijker en gezelliger.

Auteur: Margreet

Ik vind het heerlijk om te peinzen over de dingen van alledag, de grote en de kleine. Mijn interesses? Lezen, gesprekken met vrienden en kinderen, koken, tweedehands spulletjes zoeken, films kijken, tuinieren, tegenwoordig vooral inheems en biologisch. Verder mijn kleinkinderen, die niet meer zo klein zijn, mijn Nederlandse, Amerikaanse en Franse familie, kortom te veel om op te noemen. Het volle, rijke, soms moeilijke leven met zijn ups en downs, daarover schrijf ik, met plezier. Toon alle berichten van Margreet