Twee families vertrokken op een goeie dag naar Zuid Korea. Met elk twee kinderen. De oudste (die van ons) was nog geen vier, de jongste drie maanden (ook van ons). School was nog geen urgente zaak. Maar twee jaar later werd het tijd dat er iets in de plaats van de Koreaanse kleuterschool kwam waar de oudste twee kinderen inmiddels heen gingen. Ze hadden genoeg dansjes geleerd. Iets waar de Koreanen verzot op waren.
Onze eerste onderwijzeres kwam in 1983. Ze begon met een leerling in groep 3 en een leerling in groep 1. Beetje saai, maar het was maar een halve dag. De start van de school lag pas in de winter omdat het lang duurde voor alles (visum, tickets enz.)geregeld was. Ik werd dus min of meer gedwongen alvast thuis te starten met onderwijs. Onze oudste was tenslotte zes en stel je voor dat ze achter zou raken.
Met materiaal uit Nederland maakten we een begin met rekenen en taal. Wat een confronterende bezigheid was dat, zeg. Ik had totaal geen geduld, merkte ik. Ik had tenslotte geen enkele vaardigheid in het toegankelijk maken van lesstof voor kinderen. Er zijn niet voor niets PABO’s zullen we maar zeggen. Leren schrijven was geen probleem, maar rekenen was een crime. Als getraumatiseerd product van sadisitische wiskundeleraren die er plezier in hadden om mij te laten zien hoe dom ik was in algebra en meetkunde (die vakken alleen al..) had ik weinig vertrouwen om onze oudste in te wijden in de mysteries van de getallen. Zo gauw ze zei dat ze iets niet snapte vloog ik tegen het plafond. Hoe zo, niet snappen? Ik had het toch net uitgelegd! Arm kind. Net voor er ongelukken konden gebeuren kwam juf Emmy die ons twee jaar lang de last van het onderwijs uit handen nam. Na juf Emmy volgde juf Arja die zes, meester Frank die zeven kinderen en toen juf Nella, die er acht in de klas had, in even zovele groepen.
Nella was voor onze kinderen de laatste juf. Voor onze oudste was de middelbare school aangebroken en wij keerden terug naar Nederland.
Het vreemde Nederland waar 30 kinderen in een klas zaten, waar kinderen niet stil werden als juf of meester dat vroeg, waar kinderen roddelden en je niet begrepen. Die je uitlachten omdat je een accent had of gekke kleren droeg. Waar je voortdurend op je hoede moest zijn of je wel de juiste dingen deed of zei om niet buiten de groep te vallen.
Het was erg wennen.
Ontdek meer van PARELPAD
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Wow, ik realiseer mij nu pas dat Jes op school ook echt wel heel erg heeft moeten wennen. Ik kwam halverwege de brugklas uit de school in Groningen overwaaien naar Amersfoort en dat was al een cultuurshock. Voor mijn broertjes die nog op de basisschool zaten, gold hetzelfde. Dus dat laatste is heel herkenbaar, zelfs als je binnen het land verhuisd bent.
LikeLike