Garnalen en broccolibomen

Een ouderwets dagje oppassen vandaag. Dochter Jes moest naar een bespreking van haar werk, schoonzoon Dos heeft weer een baan (bij de gehandicapten Sportbond), en is huisman af, oma Tonny heeft het in haar rug en dus moest de stand-by oma worden opgeroepen. Werkdag geruild van dinsdag naar maandag en op naar Woudenberg. Gelukkig kon Kim mee. Moest weliswaar studeren, maar zou daar Augustinus ook kunnen lezen, leesstof voor deze week van z’n studieverlof. Thema: Hart voor de stad. Maar vandaag ook af en toe hart voor onze kleinkids in het durp.

From oppassen januari 2009

From oppassen januari 2009

Het begon rustig met een slapende Kris. Niek vermaakte zich uitstekend met van alles en nog wat. Wat wilde hij eten, vroegen we voor opa boodschappen ging halen. ‘Wat vind je lekker Niek?’ ‘Hhmmm…garnalen…’ ‘Ok..,garnalen it will be…’

Met spelen heeft Niek geen enkele moeite. De hele dag hoor ik hem harder of zachter tegen zichzelf praten. Hele fantasiewerelden bouwt hij op. Zijn legobouwwerken nemen toe in complexiteit en hij is heel inventief in het vinden van oplossingen voor verbindingen. Meest favoriet is het bouwen van stations en perrons, compleet met hekjes, zodat ‘de kinderen niet eraf vallen’.

From oppassen januari 2009

Een andere grote passie is tekenen, nu ook met kleuren. Ik heb hem nog niet betrapt op simpele tekeningen van mensen en bomen. Alles is techniek wat de klok slaat. Hoewel ik vandaag een prachtig zelfportret zag. Maar wel met een trein ernaast. 
Grappig is dat zijn treinen steeds menselijker aandoen. Met ogen en een mond, heel vriendelijk. Zo beleeft hij treinen, denk ik, als echte vriendjes.

Kris wordt immer blij wakker en keek duidelijk uit naar alle wilde capriolen die broer Niek weer uit ging halen met ‘m. Hij draait zich direct naar de deur met glansogen, een armpje gestrekt in de richting van beneden: ‘die’, zegt hij dan. Eerst nog een luier is wel veel gevraagd. Alleen met een speen kan ik hem enigszins rustig houden.
Beneden begroet hij Niek enthousiast met een vreugdekreet. Hij volgt hem, al kruipend en schuifelend langs de bank en stoelen Niek op de voet. En, omdat Niek er niet altijd van gediend is wordt hij door Niek af en toe achtervolgd. Ze hebben samen veel lol. Kris groeit op met een dikke laag eelt. Hij is sterk als een beer en huilt zelden. Hier volgt een kort moment van vreugde en samenspel…Oh en ’s avonds aten we rijst met vis-garnalensaus en broccolibomen. Ging er in als koek.

From oppassen januari 2009

Auteur: Margreet

Ik vind het heerlijk om te peinzen over de dingen van alledag, de grote en de kleine. Mijn interesses? Lezen, gesprekken met vrienden en kinderen, koken, tweedehands spulletjes zoeken, films kijken, tuinieren, tegenwoordig vooral inheems en biologisch. Verder mijn kleinkinderen, die niet meer zo klein zijn, mijn Nederlandse, Amerikaanse en Franse familie, kortom te veel om op te noemen. Het volle, rijke, soms moeilijke leven met zijn ups en downs, daarover schrijf ik, met plezier. Toon alle berichten van Margreet