foto’s

Rolletje film weggebracht een week of wat terug, van het bezoek van m’n schoonouders uit de VS o.a. Laatst opgehaald en tussen de foto’s ook opeens de foto van moeders kist zoals hij daar stond tijdens de afscheidsbijeenkomst.
Ach, wat gaat er dan weer veel door je heen. Moeders. bijna 3 maanden geleden gestorven nu. Had ik er last van met moederdag? Nee, eigenlijk niet. Dat vierden we al een paar jaar niet meer omdat ze er niets meer van wist. Hoewel, ik heb volgens mij alleen de laatste keer niet meer iets meegenomen. Nou ja, hoe het ook zij, de momenten waarop je verwacht haar te missen glijden voorbij zonder emotie. En dan opeens, uit onverwachte hoek is het er weer. Zoals bij die foto.

Het moeilijkst blijf ik vinden dat haar laatste jaren zo ongelukkig zijn geweest. Dat we daar als kinderen zo weinig aan konden veranderen en verbeteren. Leven met angst en wanen is ongelofelijk zwaar en er dan niet over kunnen praten omdat je spraak/taalbeheersing gestoord is…Hebben we genoeg gedaan om daarin tot hulp en steun te zijn? Had het beter gekund? Ik weet het niet en ik zal dat ook los moeten laten. Voor mijn moeder is het nu goed. Maar er zijn anderen net als mijn moeder. Het verpleeghuis blijft een dominant verschijnsel in de ouderenzorg en ik heb grote twijfels of de psycho-geriatrische zorg zoals die nu plaatsvindt goed is voor een (dementerend)mens. Daarom blijft het me wel bezig houden.

een van de gedichten die ik de afgelopen tijd over m’n moeders dementie geschreven heb:

Hoe erg het was

de vlekken in je kleding
je lange nagels en onverzorgde haar

ik wist niet hoe erg het was
tot ik je vandaag weer zag
zoals je was voor je hersenen
verkleefden en de laatste jaren
maakten tot een stroperige brei
waar jij en wij in dreigden te verstikken

ik wilde je verzorgen en vooral
begrijpen maar jouw woorden
waren als sprinkhanen
ze sprongen weg zo gauw
ik dacht ze te vangen
ik kreeg ze niet te pakken
ik liet jou achter
met in je ogen die bange blik
wie zal me hieruit redden?

Ik kon je niet meer blij maken
niet bereiken met mijn woorden
die als vlinders op je trachten
neer te strijken, zacht,
licht als lucht, liefkozend
maar je veegde ze weg als
motten die kleefden

in de mistige meren
van je ogen kwam
nog zo zelden een opklaring-
de zon was weg,
de sterren en de maan;
seizoenen, tijdperken en
je eigen geschiedenis
alles was geworden
tot een onbegrepen nu

ik voel pas nu
hoe erg het was.

Auteur: Margreet

Ik vind het heerlijk om te peinzen over de dingen van alledag, de grote en de kleine. Mijn interesses? Lezen, gesprekken met vrienden en kinderen, koken, tweedehands spulletjes zoeken, films kijken, tuinieren, tegenwoordig vooral inheems en biologisch. Verder mijn kleinkinderen, die niet meer zo klein zijn, mijn Nederlandse, Amerikaanse en Franse familie, kortom te veel om op te noemen. Het volle, rijke, soms moeilijke leven met zijn ups en downs, daarover schrijf ik, met plezier. Toon alle berichten van Margreet