hoe rouwt een mens tegenwoordig?

Ik ben in de rouw. Vroeger zou ik zwarte kleding dragen. Bepaalde dingen niet doen tot zoveel maanden na de begrafenis. Zeker niet door Antwerpen zwalken. Eerlijk gezegd was dat misschien wat later ook leuker geweest. Vandaar ook mijn vraag: Hoe rouwt een modern westers mens?

Vandaag heb ik, in plaats van met m’n neus de boeken in te duiken (mijn escape) de stilte opgezocht in de duinen. Al sinds vorige week was er een aansporing daartoe blijven hangen. De EO gids had ivm vastentijd een extra gidsje meegestuurd over Stilte. Mooie artikelen, van o.a. Victor van Heusden. Stil zijn en God’s nabijheid zo leren ervaren. Dat is oefenen, blijkbaar.

Ik besefte het weer eens op de fiets vandaag: wat kan ik toch moeilijk m’n gedachten tot rust brengen. Om echt stil te worden moet je door een chaos van gedachten en ‘ik moet nog dit en dat’ flarden heen.

Het intrigeert me. Stil zijn brengt ook de herinneringen naar boven. Aan hoe moeders was, niet was, wat ze heeft meegegeven en wat ze zelf niet had en dus ook niet geven kon. Dat is rouwen dan in elk geval. Rust en tijd zoeken en de herinneringen laten komen. En dan ook verdrietig durven zijn omdat het definitief nu op aarde voorbij is voor haar-en-mij.

Zo, als op deze foto, zal ik me mijn moeder herinneren, denk ik.

Auteur: Margreet

Ik vind het heerlijk om te peinzen over de dingen van alledag, de grote en de kleine. Mijn interesses? Lezen, gesprekken met vrienden en kinderen, koken, tweedehands spulletjes zoeken, films kijken, tuinieren, tegenwoordig vooral inheems en biologisch. Verder mijn kleinkinderen, die niet meer zo klein zijn, mijn Nederlandse, Amerikaanse en Franse familie, kortom te veel om op te noemen. Het volle, rijke, soms moeilijke leven met zijn ups en downs, daarover schrijf ik, met plezier. Toon alle berichten van Margreet