gedicht

AlzheimerIk snap nu wat jammeren is:wanneer ik bij je kom en je stem klinkt als de fladderende vleugelsvan een vogel in het nauw;

De woorden willen niet komen
en trillen in je mond –
maar zoals je je hoofd naar me toebuigt
dat spreekt boekdelen;

het verdriet vergeet je even gauw
als mijn bezoek-
nu schijnt de zon en ben ik er
altijd nu, altijd nu

Ontdek meer van PARELPAD

Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.

Onbekend's avatar

Auteur: Margreet

Ik vind het heerlijk om te peinzen over de dingen van alledag, de grote en de kleine. Mijn interesses? Lezen, gesprekken met vrienden en kinderen, koken, tweedehands spulletjes zoeken, films kijken, tuinieren, tegenwoordig vooral inheems en biologisch. Verder mijn kleinkinderen, die niet meer zo klein zijn, mijn Nederlandse, Amerikaanse en Franse familie, kortom te veel om op te noemen. Het volle, rijke, soms moeilijke leven met zijn ups en downs, daarover schrijf ik, met plezier.

3 gedachten over “gedicht”

Geef een reactie op thea Reactie annuleren