moeder

Ach wat lijd ik mee met m’n arme moeder. Niets aan haar gebeurt nog natuurlijk, behalve ademhalen. Sonde voor de voeding, katheter voor het plassen, klisma’s, infuus voor insuline en anti-biotica. En ondertussen blijven de suikerwaarden te hoog, blijft de koorts. Communiceren gaat moeilijk, praten lukt niet meer…En dan opeens die ogen, die me intens aankijken: hallo mam, hoe gaat het nou??? Dan huilt ze een beetje en probeert m’n gezicht te strelen.

Hoe verder. Twijfels bekruipen me als ik zie dat alle middelen tot nog toe geen echte verbetering tot stand hebben gebracht. Hoe lang moeten we haar aan al die slangen en naalden vast laten liggen?

Ze is 88, zwak en aan het opraken. Is de tijd gekomen om te zeggen Here, we leggen haar leven in uw Handen? Geen nare sonde, en katheter, geen prikken de hele dag, rustig wachten tot God haar haalt?

Maar hoe rustig is dat? Kan ze nog vocht naar binnen krijgen, hoe gaat het met de infecties, zonder medicijnen?

Ik weet het nog niet. Alleen dat ik wil dat ze zo min mogelijk lijdt!

Auteur: Margreet

Ik vind het heerlijk om te peinzen over de dingen van alledag, de grote en de kleine. Mijn interesses? Lezen, gesprekken met vrienden en kinderen, koken, tweedehands spulletjes zoeken, films kijken, tuinieren, tegenwoordig vooral inheems en biologisch. Verder mijn kleinkinderen, die niet meer zo klein zijn, mijn Nederlandse, Amerikaanse en Franse familie, kortom te veel om op te noemen. Het volle, rijke, soms moeilijke leven met zijn ups en downs, daarover schrijf ik, met plezier. Toon alle berichten van Margreet