Back in the USA 4

We hebben een paar dagen met zware regen achter de rug. Orkanen als Dennis (alles goed met Leendert, Sas?) trekken er gelukkig niet over ons heen, maar de gevolgen merken we wel. In de vorm van wind en regen!! Het heeft ons er niet van weerhouden leuke dingen te doen. Het tempo ligt laag, ook vanwege Niek, maar we beleven van alles.

Buiten, bij het raam waar ik nu zit te bloggen zit een schattig eekhoorntje hevig te piepen..(of is nu een chipmunk?)
Volgens Kim is dat een ‘roep’. Nou, ik heb nu even geen zin om te spelen dus ik hoop dat hij/zij een ander vriendje vindt.

Jes en Dos zijn net met de grootouders mee naar Boston vertrokken. Ze gaan daar een paar dagen heen om wat makkelijker de stad te verkennen. Mijn schoonouders wonen hartje Boston met alles makkelijk binnen bereik, ook OV, dus dat is beter dan almaar met de auto de stad in en parkeergeld betalen tot je scheel ziet.. $22 voor een paar uurtjes bij een museum, zelfde bedrag bij Blanca en Chris in de garage daar!

Ik heb dus voor 5 dagen afscheid moeten nemen van Niekepiek… Hij heeft een enorme sprong in z’n ontwikkeling gemaakt. Het lijkt wel of hij 1 kilo gegroeid is en 10x zo bewust is. Lachen en spelen met speeltjes, en alles maar observeren met grote aandacht. Z’n dijen zijn als malse kipkluifjes en z’n armpjes rond als kussentjes. Goed, voor ik helemaal in vervoering raak zal ik me op een ander onderwerp richten, wat voor de lezer interessanter is (wellicht).

Onze omgeving is niet erg opwindend. Typisch amerikaanse, landelijke wijken. Brede asfaltwegen, enorme esdoorns en dennenbomen, tuinen als golfvelden rond de comfortabel grote huizen. Allemaal in de New England stijl, klassieke vormen, van hout. Oorspronkelijk dan, er zijn er nu veel die van een soort kunststof gemaakt worden. Maar de aanblik is plezierig. Vooral comfortabel, niet erg creatief. Ik mis de variatie die je in Nederland ziet in oudere wijken en de inventiviteit van architecten. Het staat hier voor mijn gevoel een beetje stil. Als het maar practisch is en comfortabel. Is natuurlijk wat voor te zeggen!

In Boston zijn we naar het Fine Arts Museum geweest. Prachtige quilt- tentoonstelling gezien.

,

links: Allie Pettway Housetop, 1970-1975

rechts:annie mae young, blocks,2003

rechtsonder: Linda Pettway Blocks and Strips, 2003

Een gemeenschap van ex-slaven uit het zuiden van Amerika bleef bij elkaar wonen, en produceerden de mooiste quilten. Voor eigen gebruik, tot ze ontdekt werden. Alleen oude kleren en dergelijke werden verwerkt. 1 quilt bijvoorbeeld die ik gezien heb, bestond uitsluitend uit verknipte denim (spijker) broeken. Indigoblauw, met soms opzettelijk een eerder versteld gedeelte als centrum van een blok of lap. De vervaging van de kleur, de aparte naden, alles werd op een artitieke manier gebruikt. Toen ik er rondliep dacht ik gelijk enthousiast: ik gooi nooit meer een kledingstuk weg. Alles wordt van nu af aan quilt!! Maar ja, ik ben nu weer wat gekalmeerd. Misschien probeer ik nog ‘es een dekentje voor Niek…(voor de quilters onder jullie:www.quiltsofgeesbend.com/quiltmakers/)

We zijn ook naar de zg. Brimfield Antique Show geweest. Een eindeloos uitgestrekte curiosamarkt, zeg maar. Iets van 1.5 km x 0,5 km. 4000 stands. Op boerenland. Schitterend. Jes en Dos hebben mooi glas gekocht (help…het vliegtuig…) en ik heb er nota bene mijn eigenste spaarpot van toen ik 5 jaar was terug gevonden!! In Nederland ook wel gezien maar daar vroegen ze er 40 euro voor. Hier kon ik ‘m voor $5 meenemen. De spaarpot is van een soort metaal. Het is een hondenhok, met de hond ervoor. Met een schuifje doe je z’n bek open en komt een tong tevoorschijn. Daar lleg je een munt op en dan druk je op een knopje en floep, weg is de tong. Als kind was ik daar zo door gefascineerd….Margreet is in elk geval heel blij, ook als het een ander wellicht minder aanspreekt !

Er komt ook familie langs of we gaan daarheen. Kim’s ouders zien we heel regelmatig, Robin (broer onder KIm, woont in de buurt van New York) en Wendy waren er gisteren met Robinson, hun zoon. Brook (Jongste broer, woont sinds kort in New Hampshire, 3 uur van Boston) en Katy, met Alouette, hun dochtertje van 3, zijn eerder al een middag geweest. Steeds op dagen dat we lekker buiten konden zijn. Yani (jongste zus, tweeling met Brook, hebben we in Boston gezien. Die geeft leiding in een camp voor kinderen waar ze in 2 weken tijd 3 musicals instuderen + alle kostuums en wat dies meer zij…Yani was moe…De ander broer en zus zullen we niet zien. Die wonen aan de westkust. We spreken ze wel regelmatig voor de telefoon. Volgende week heeft Kim een kleine reunie. De vriend die we in de museumwinkel ontmoeten heeft wat anderen opgetrommeld en we gaan met elkaar eten! Heel leuk.

Auteur: Margreet

Ik vind het heerlijk om te peinzen over de dingen van alledag, de grote en de kleine. Mijn interesses? Lezen, gesprekken met vrienden en kinderen, koken, tweedehands spulletjes zoeken, films kijken, tuinieren, tegenwoordig vooral inheems en biologisch. Verder mijn kleinkinderen, die niet meer zo klein zijn, mijn Nederlandse, Amerikaanse en Franse familie, kortom te veel om op te noemen. Het volle, rijke, soms moeilijke leven met zijn ups en downs, daarover schrijf ik, met plezier. Toon alle berichten van Margreet