Het is ongeveer 54 jaar geleden dat ik een hap nam uit het hoofd van een medescholiertje. Niet vrijwillig, uiteraard. Maar wel echt.
Op het schoolplein speelden we in de pauze een spel. Ik weet nog dat we een grote cirkel tekenden en dat je er in een kring omheen stond. Iemand riep dan hard ‘ik verklaar de oorlog aan…!’ met iemands naam en dan rende je weg zo hard als je kon.
Zo stond ik op scherp om me om te keren en keihard weg te lopen. Met dat ik me omdraai en mijn eerste stap wil zetten, passeert een ander kind mij, rennend. Zijn hoofd botst met een enorme klap op mijn mond, die ik blijkbaar half open heb in de opwinding van het spel. Want een fractie van een seconde later bevindt een stuk tand zich in zijn/haar voorhoofd en zijn mijn twee voortanden voorgoed verpest.
Na een jaar lang gekweld te zijn door de dorpstandarts die alles zelf wilde knutselen, heb ik twee stifttanden. Die in de daarop volgende jaren op de meest ongelegen momenten zullen afbreken. Om weer gerepareerd te worden.
Tot een paar weken geleden. Met een loszittende tand ging ik vlak voor de vakantie even bij de tandarts langs in de veronderstelling dat er weer wat gesleuteld kon worden. Maar de tandarts fronste zijn wenkbrauwen boven mijn open mond en sprak resoluut zijn veto uit. “Niets meer aan te doen”. Gekrompen wortelgestel, verdwijnend bot en meer enge zaken passeerden de revue, terwijl ik machteloos achterover in de stoel lag. Nieuw bot uit een stuk kaak, implantaten en nieuwe kronen. En dat hoor je net voor de dag dat je op vakantie gaat. Met een los zittende tand.
Nadat ik weer rechtop mocht zitten vroeg ik voorzichtig wat dat allemaal zou gaan kosten. Ik kreeg een uitgebreide berekening te horen van de verschillende onderdelen. Die ben ik vergeten. Alleen het eindcijfer staat in mijn geheugen gebrand: 3000 euro! Enigszins uit het lood geslagen deed ik de deur van de praktijk achter me dicht. Want, zo had de tandarts me nog gezegd, helaas worden implantaten niet vergoed.
En daar breekt mijn klomp. Ik ben reuze dankbaar voor mijn zorgverzekering. Met een kleine aanvulling krijg ik veel vergoed. Fysio, controles voor diabetes, ziekenhuisbehandelingen enzovoorts. Maar boven de hals houdt het blijkbaar opeens op. Bij nadere informatie blijkt dat ik wel al mijn tanden en kiezen mag laten trekken voor een gratis kunstgebit. Maar implantaten zijn nog een luxe? Ik kan dat niet bevatten.
Vorige week is de behandeling gestart. 54 jaar na het ongeluk moet ik weer maandenlang onder het tandartsmes. ‘Een ogenblik van onbedachtzaamheid kan maken dat men jaren schreidt’, was een geliefd gezegde van mijn moeder. Dat bewijst dit geval maar weer. Ik was een paar dagen van de leg door alles. Vier dikke spuiten, twee voortanden eruit, opeens een onhandig plaatje in mijn mond…en dan moet ik er nog voor betalen ook!
Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe het is afgelopen met het hoofd van mijn klasgenootje. Zou hij daar ook nog schade van hebben?
