Tag: voetbal

Tivoli en Oranje

tivoliEchtgenoot wilde de wedstrijd Nederland-Costa Rica erg graag op een groot scherm zien. Het liefst met heel veel mensen. Het Museumplein in Amsterdam leek hem het Mekka. Ik zei, ga er vooral heen, mij krijg je niet mee. Hij trachtte wat anderen te ronselen, maar die bedankten ook vriendelijk voor de eer. Zoon nodigde hem uit mee te gaan naar TivoliVredenburg. Groot scherm, maar overdekt en iets minder grote massa’ s. Zo besloten. Voor E4,00 een kaartje besteld en het was geregeld. Naarmate de wedstrijd naderde kreeg ik ook de kriebels. Toch wel leuk een keer mee te maken…leuk om het samen te doen….en meer van dat soort gedachtes. In een overmoedige bui bestelde ik een kaartje voor mezelf.

Zaterdag was het zover. We weten nu hoe de wedstrijd verliep, maar dat was toen nog een open vraag. Om half tien schuifelden we naar binnen waar wij samen onmiddelijk de gemiddelde leeftijd  omhoog deden springen. Er was veel, heel veel jong spul. Uitgedost in oranje uiteraard. Ik had een keurig oranje bloesje aangetrokken op het laatste moment en echtgenoot droeg zijn sportshirt van het oranjeteam. De hoed met bellen had ik verboden, op straffe van dat ik dan thuis zou blijven. Dat hielp.

De muziek die vanuit de boomboxen klonk droeg bij aan de feeststemming maar was HARD. De decibellen denderden mijn oren in. Maar ik was flink. Ik ging niet direct als een ouwe knar met mijn vingers in mijn oren staan, natuurlijk! Er werd me bier aangeboden. Volgens mij, behalve water, het enige vocht dat te bestellen was. In afmetingen van glas tot halve emmer. Daar zouden we later meer van merken.

Halverwege het eerste pilsje begon de wedstrijd. Ik was ervan uitgegaan dat ik me na een kwartier behoorlijk zou gaan vervelen, maar niets was minder waar. Het samen kijken bracht een extra dimensie die alles spannender en boeiender maakte. Of was het gewoon een spannender en boeiender wedstrijd dan gemiddeld? De neiging tot juichen en schreeuwen was in ieder geval sterker aanwezig dan thuis. Met wel dit probleem dat ik geen stem had, door een kou. Veel juichen en schreeuwen in gedachten dus, met hier en daar een rauwe kreet.

Veilig aan de zijkant van de menigte, niet te ver van de uitgang, heb ik genoten van de wedstrijd. Tot aan de penalties toe. Om die te zien had ik de morele support van mijn groepje mannen nodig, dus begaf ik mij dapper tussen de menigte. Wat een spanning! Bij de eerste stop door Krul goot iemand van pure opwinding zijn bierglas leeg over mijn rechterkant. Bij de tweede stop brak er iets los wat ik alleen omschrijven kan als een oorverdovende extase. Het bier daalde op me neer als de neerdwarrellende mist van een fontein, de massa sprong op en neer, en op mijn tenen. Ik wist niet hoe snel ik mij weer naar de zijkant begeven kon. Muziek brak los, oranje schlagers die iedereen mee kon bulderen en het licht flitste onophoudelijk. Wat een sfeer.

Met een halfnatte  broek en mijn haar hard van het bierspray als van goedkope haarlak, liep ik,  moe van ruim 2 uur staan, voldaan naar de parkeergarage. Toch de moeite waard om een keer mee te maken.

Maar volgende keer weer gewoon thuis of bij vrienden en familie. De bierplensbui hoeft niet meer.

r

Zo zal ik het later nooit doen..

Er was eens een tijd (best al lang geleden) dat ik het niet leuk vond dat mijn echtgenoot iedere zaterdag naar het voetbalveld ging om te kijken naar de voetbal wedstrijden van onze zoon Lukas. Er waren toch ook wel eens andere dingen te doen? Klussen in huis, boodschappen, of iets gezelligs met mij bijvoorbeeld. Want de rest van de dag was al gereserveerd voor het afmaken cq schrijven van de preek en andere kerkelijke zaken, aangezien hij predikant is. Er bleef op de vrije zaterdag dus niet veel tijd over voor andere dingen. Ik mopperde er dus geregeld over. Moet het nou al weer? Andere vaders stonden daar toch ook niet iedere zaterdag! Hij kon toch wel eens een keer overslaan? Onder druk deed hij dat dan wel. Maar nooit van harte.

Jaren gingen voorbij en we kregen het een keer over onze kinderjaren, wat was belangrijk, wat deden we, hoe gingen onze ouders om met van alles en nog wat. Opmerkelijk genoeg herinnerde Kim zich weinig van wat hij samen met zijn (jong overleden) vader deed. Dat was een echte geleerde, leefde in zijn eigen wereld, lag veel op de bank in de lucht te staren (in Kim’s herinnering) terwijl hij briljante dingen bedacht, waarschijnlijk.

Wat hem het meest stoorde was het feit dat zijn vader nooit naar sport wedstrijden van hem was wezen kijken. Zijn moeder stond door weer en wind trouw aan de kant hem aan te moedigen, maar vader was er niet, te druk met andere dingen. Kim  had zich toen voorgenomen dat nooit met zijn eigen kinderen te doen, schitteren door afwezigheid.

Voor het eerst viel toen bij mij het kwartje. Daarom stond hij dus altijd langs de kant. Daarom wilde hij geen wedstrijd missen als het even kon. ‘Waarom heb je me dat nooit gezegd’, gilde ik natuurlijk. ‘Nu begrijp ik het, en als ik dat had geweten had ik er niet zo over gezeurd…’

Het frappante was dat hij het zich voor het eerst zo duidelijk realiseerde dat dit verband er lag. Blijkbaar kun je in je onderbewustzijn besluiten nemen en je er aan houden zonder je er echt van bewust te zijn. Pas wanneer je gaat praten en je verdiepen in ‘hoe zat het toen’ kunnen zulke onderliggende motieven boven komen drijven.

Ik vind het een mooi voorbeeld van hoe je belevenissen als kind je beïnvloeden in hoe je tegen het leven aankijkt. Je daarvan bewust worden alleen al kan voor jezelf of je omgeving heel verhelderend zijn. Sindsdien heb ik er niet meer over gemopperd, maar voelde ik eerder vertedering omdat het zo’n duidelijk blijk van vaderliefde was!

Er volgde zelfs een periode dat de teamgenoten van onze zoon, toen inmiddels 16, 17 jaar, van wie de vaders al lang niet meer kwamen kijken, zich afvroegen “wie toch die man was die altijd langs de kant stond te schreeuwen”. Waarbij Lukas enigszins onverstaanbaar mompelde dat het zijn vader was.

Lente, ADO en SOC

Genieten, hoor deze dagen! Wat een zon en warmte zo vroeg in april. Alles begint weer te borrelen: eindelijk de tuinbank in de grondverf, viooltjes geplant, roestplekken in het tuinhek bijgewerkt (echtgenoot!), kortom we komen uit onze winterslaap.

Volkomen onverwacht zaterdagavond naar een wedstrijd ADO-RKC geweest in het Zuiderpark stadion. Sinds een paar weken kennen we een van de spelers, Jamie Smith, uit Schotland. Hij is getrouwd met een vrouw die christen is en lid van onze zusterkerk in Schotland, de Free Church of Scotland. Jamie is sinds de laatste 2, 3 jaar ook steeds meer geinteresseerd geraakt in het evangelie en is sinds kort christen. Op verzoek van zijn Schotse predikant hebben we hem ontmoet en zo is het gekomen…Zijn vrouw is niet in Nederland, hun oudste meisje kon niet wennen aan de school. Een moeilijke situatie dus voor beiden. Gisteren is Jamie mee naar onze dienst geweest en we hopen hem wat gezelschap te bieden. Ik was in geen jaaaaaaren bij een live voetbalwedstrijd geweest (op de geweldige matches van onze zoon voor Bennekom na dan..)

ADO staat niet echt bekend als de club met de meest beleefde fans…Maar het was een leuke ervaring. We zaten aan de goede kant van de tribunes en de sfeer was ontspannen en gezellig. Ik heb zelfs niet één vloek gehoord!

Onze diensten waren zondag voor mij bijzonder in de zin dat echtgenoot naast me zat, i.p.v. zelf voor te gaan. ’s Ochtends leidde een van de ouderlingen en ’s middags was er een vriendendienst. Mooie dienst. Op het laatste moment was er een predikant gevonden die voor kon gaan. Daar moet je wel enige gaven voor hebben want het is een dienst met moderne middelen als beamer, video enz en muziek. Drums (bescheiden), piano fluit en gitaar. De liturgie is dezlefde als in een klassieke dienst. Een goed vormgegeven combinatie vind ik. Naderhand was er eten met elkaar. En een presentatie over Save our Children, hulp aan Soedanese kinderen.

Door de oorlog is het zuiden van Soedan verwoest en totaal achtergebleven op alle terreinen. Tegelijkertijd komen er duizenden vluchtelingen terug vanuit Kenia, Oeganda en uit het Noorden naar hun dorpen, nu er een begin van vrede is. Er is alleen geen onderwijs, geen ziekenzorg enz. De Islamitische regering zet van alles op poten maar men moet moslim zijn om mee te draaien op de scholen enz. Onze evangelist onder de moslims, zelf een gewezen imam uit Soedan, is erg bezorgd over deze ontwikkeling. Het Zuiden van Soedan is van origine christelijk en zou op deze manier alsnog gedwongen kunnen worden te islamisering! Sylvador roept dan ook op zoveel mogelijk chistelijke hulp te sturen naar Zuid-Soedan. SOC is een van de (kleine) organisaties die een poging doet.

Tijd om te gaan fitnessen.