Ik blijf het een raar woord vinden. Heel negatief terwijl we het over mensen hebben die al jaren trouwe dienst bewezen hebben. Honderden mensen in de echt verbonden en er wat moois van hebben proberen te maken. Wel of niet geslaagd, dat maakt niet uit, de wil was en is er. En dan heet je opeens ‘weigerambtenaar’. Omdat je wegens principes niet kunt voldoen aan de wens van de meerderheid nl. het in de echt verbinden van twee mannen of twee vrouwen. Dat was nooit een huwelijk, want het wetboek definieerde huwelijk als de verbintenis tussen een man en een vrouw. Aan die definitie acht je je gebonden omdat het de definitie is die voortvloeit uit je christelijke levensbeschouwing.
Dan ontstaat er een vreemde situatie. In plaats van in de minne te schikken (dat doe je in families en bedrijven toch zoveel mogelijk?): ik heb begrip voor jouw moeite, jij doet alle ‘gewone’ huwelijken, ik heb geen moeite met homo- of lesbische huwelijken, die doe ik dan wel, moéten alle ambtenaren alle huwelijken sluiten. Geen uitzonderingen. Geen gewetensbezwaarden. Hup, allemaal in dezelfde mal en geen gezeur. China is er niets bij vergeleken.
Is er sprake van discriminatie wanneer je bezwaar maakt tegen een homo- of lesbisch huwelijk. Zo van: je kunt ook niet weigeren zwarte mensen of gehandicapten te trouwen. Dat argument hoor je vaak. Ten onrechte, want het gaat niet om lichamelijke kenmerken en ook niet om homo- of lesbisch zijn, maar om de aard en definitie van het huwelijk. Het tussentijds zo ingrijpend veranderen van de definitie is de reden dat er zoveel ambtenaren zijn die dit niet mee kunnen maken.
Waarom kan er geen tolerantie zijn voor een kleine groep trouwe ambtenaren? Wat verliezen we daar mee? Dat is alle eeuwen door toch de kracht van Nederland geweest, klein, dicht bevolkt met mensen overal vandaan, christenen, joden, chinezen, heidenen…Voor zover mogelijk een plek voor iedereen.
Ik vind het Tweedekamer besluit drammerig, intolerant en getuigen van weinig respect voor mensen met een andere geloofsopvatting.
