Na 31 jaar toch nog onenigheid: waarom ziet hij mijn manier van aandacht zoeken niet? Ik wil contact met degene van wie ik hou, éven als vanouds, éven zoals het was, maar zijn (en mijn) schema zit er atijd tussen. En in zijn (en mijn) drukke bestaan wordt vrije tijd ook heilig: even schaatsen kijken, even het nieuws, even, vóór het slapen gaan, lezen. Ik begrijp het, maar heb soms zo’n behoefte aan spontaniteit, aan passie die het lezen en tv kijken te boven gaat, die niet gepland, geagendeerd en afgesproken is: morgen tussen 2 en 4 maken we tijd voor elkaar…
Dan lokt het verre en het landelijke. De boerderij in de VS of op het platteland in Nederland. De open haard die brandt, de honden die zich uitrekken en vredig bij het vuur gaan slapen, de verre roep van een dier in de nacht en wij, wij zien de avond voor ons uitstrekken. Muziek op de achtergrond, de luie stoelen naast elkaar, nog even de laatste ronde en dan is de avond er om samen door te brengen. Om te schrijven, om te luisteren, om lief te hebben.
Het heeft iets van de nieuwe aarde: vervuld, voldaan, verzadigd. Maar elkaar kunnen we dat onmogelijk blijvend geven, dat is een droom. Iemand Anders zal de volheid geven en wat nu soms nog zo pijnlijk leeg blijft vullen met wat Hij in overvloed heeft.
