Back to the US of A – Rocky Mountain National Park

Geen grotere tegenstelling denkbaar. Gisteren reden we door de vlaktes van Wyoming, indrukwekkend, maar toch saai en slaapverwekkend op een gegeven moment. Vandaag liepen we over de tundra in de Rocky Mountains.

Estes Park waar we twee overnachtingen hebben is een klein stadje in een vallei van de Rocky Mountains en ligt op 7.500 ft = ruim 2000 m. hoogte. Je voelt het aan de sterke straling van de zon die we vandaag eindelijk op onze huid voelden.

Met de auto zijn we het park ingereden en nog een eind gestegen, tot 11.000 ft= ruim 3000 m. (De hoogste bergpiek, Long’s Peak is 14.000 ft). Ergens geparkeerd en driekwart van een zogenaamde ‘trail’ gelopen. Geweldig! Wat een panoramisch uitzicht en wat een weidsheid. We waren op ‘alpen’ hoogte. Het pad voerde door de tundra. Met grillige rotsformaties, korstmos in alle kleuren grijs en groen en alpenvegetatie. Ieniemienie bloemetjes met de meest prachtige kleuren, edelweiss,en vetplantjes. Alles blijft dicht bij de grond omdat het daar een stuk warmer is.

Het pad dat we liepen/klommen is al eeuwenoud. Het heet het Ute trail, Ute is de naam van een Indianenstam die het pad al liepen van hun winter- naar hun zomer verblijfplaats. Later werd het gebruikt door de kolonisten die kwamen jagen op herten en elanden, waarvan het vlees werd verkocht aan slagers en restaurants in steden als Denver.

Het was koud! Er stond een harde wind en ondanks de zon waren we blij dat we capuchons hadden om onze oren tegen de wind te beschermen.

Een geweldige ervaring. De ijle lucht, de zon, de wolken, de snijdende wind en het uitzicht op die machtige besneeuwde bergen. Wat is een mensenleven dan klein en kort. Hier proef ik de grote scheppingskracht van God. In de grootsheid van de bergen en de schoonheid van die kleine bloemen en het korstmos.

Back to the US of A – Estes Park Colorado

Een korte update. Het gaat goed met mij. Op een blauwzwarte, pijnlijke schouder en een gezwollen wenkbrauw na voel ik me prima, na mijn struikelpartij gisteren in Casper, Wyoming. Onderweg van Casper naar Colorado vandaag viel het glas uit het gebroken montuur van mijn bril. Gelukkig wel in de auto, maar het stuk glas verdween in een plekje waar we met geen mogelijkheid bij konden met onze handen. Kim heeft met gedoseerd geweld een plastic ‘ding’ losgetrokken en daar zat het vermaledijde glas achter. Zucht. Ik durf mijn bril niet meer aan te raken.

Na alle commotie over het glas waren we vervolgens de autosleutel kwijt. Er passeerden ons heel wat SUV’s en trucks en jeeps voordat we eindelijk onder het tapijtje de sleutel terug vonden. Alles heeft een doel, in ieder geval om geduld te oefenen, zullen we maar zeggen. Enigszins verdwaasd vervolgden we onze weg.

Die weg werd allengs steeds meer slaapverwekkend. Prairie is prairie, kaal, vlak, en eindeloos. Het enige afwisselende waren de autokerkhoven die we op gezette tijden passeerden. Ook de kerkhoven waren van Amerikaanse afmetingen, gigantisch. Roestende tractoren, jeeps, SUV’s, en alles langs de kant van de snelweg. Zo maar, alsof er misschien wel iemand op weg van Casper naar Colorado een verroest auto onderdeel nodig zou hebben.

Onmiddellijk over de grens met Colorado veranderde het landschap, groener, meer bergachtig en dichter bevolkt. Ik werd weer wakker. Morgen hopen we de bergen in te gaan en wat te wandelen, als we het droog houden. Estes Park ligt bij Rocky Mountain National Park. Vanaf hier zien we besneeuwde bergen.