Tag: prairie

Back to the US of A – Estes Park Colorado

Een korte update. Het gaat goed met mij. Op een blauwzwarte, pijnlijke schouder en een gezwollen wenkbrauw na voel ik me prima, na mijn struikelpartij gisteren in Casper, Wyoming. Onderweg van Casper naar Colorado vandaag viel het glas uit het gebroken montuur van mijn bril. Gelukkig wel in de auto, maar het stuk glas verdween in een plekje waar we met geen mogelijkheid bij konden met onze handen. Kim heeft met gedoseerd geweld een plastic ‘ding’ losgetrokken en daar zat het vermaledijde glas achter. Zucht. Ik durf mijn bril niet meer aan te raken.

Na alle commotie over het glas waren we vervolgens de autosleutel kwijt. Er passeerden ons heel wat SUV’s en trucks en jeeps voordat we eindelijk onder het tapijtje de sleutel terug vonden. Alles heeft een doel, in ieder geval om geduld te oefenen, zullen we maar zeggen. Enigszins verdwaasd vervolgden we onze weg.

Die weg werd allengs steeds meer slaapverwekkend. Prairie is prairie, kaal, vlak, en eindeloos. Het enige afwisselende waren de autokerkhoven die we op gezette tijden passeerden. Ook de kerkhoven waren van Amerikaanse afmetingen, gigantisch. Roestende tractoren, jeeps, SUV’s, en alles langs de kant van de snelweg. Zo maar, alsof er misschien wel iemand op weg van Casper naar Colorado een verroest auto onderdeel nodig zou hebben.

Onmiddellijk over de grens met Colorado veranderde het landschap, groener, meer bergachtig en dichter bevolkt. Ik werd weer wakker. Morgen hopen we de bergen in te gaan en wat te wandelen, als we het droog houden. Estes Park ligt bij Rocky Mountain National Park. Vanaf hier zien we besneeuwde bergen.

Back to the US of A – Rapid City1

Het is even wennen, een synode bijwonen van de Reformed Church in the United States in Rapid City, SD. Alle afgevaardigden passen in de kerkzaal, waar het bloedheet is, vanwege een haperend koelsysteem. Veel van de vrouwen van dominees en ouderlingen zijn meegekomen en een heel stel kinderen. De sfeer is ontspannen en doet me eerder denken aan een soort familiereünie dan een synode. Mensen lopen af en aan, er wordt gebeld, kinderen beginnen te huilen. Het is eigenlijk een heel gezellige boel. Ondertussen is er wel een officiële voorzitter en iemand die de agenda in de gaten houdt. Vanmiddag zijn de buitenlandse zusterkerken aan de beurt om hun groeten en andere opbouwende opmerkingen te geven.

Ik zit achterin, met andere ladies. Achter mij zit een rijtje ijverig te breien en haken wat me eerst als heel ouderwets en rolbevestigend overkomt, maar dan vermaan ik mezelf me niet zo aan te stellen. Iedereen is vreselijk aardig, er wordt veel gelachen en de sfeer is prima.

Ik ben eerlijk gezegd nog nooit in Nederland op een synodevergadering geweest, maar ik weet wel zeker dat men daar niet als gezin vergadert. Velen komen hier van ver (meest vanuit het Westen, t/m Californië) en maken er gelijk een korte vakantie van. De tafelheer tijdens het avondeten die een soort humoristisch commentaar levert op aanwezige collegae, draagt hetzelfde rode polsbandje van het hotelzwembad als ik. Het geeft een hele informele sfeer. Zijn kinderen zitten naast me aan tafel, net als zijn vrouw.

Het is een reünie, predikantenconferentie en synode in één, en dat in minder dan 5 dagen! Misschien doen we er in Nederland in onze GKV kerken wel er-rug serieus over en lang!

En dan de maaltijden! Zoals ik al eerder schreef, iedere avond wordt er door een team vrouwen van de kerk in Rapid City een fantastische maaltijd gekookt. En bij iedere koffie- en theepauze liggen er weer versgebakken koekjes en brownies, zelfs glutenvrije, vers fruit, crackers met kaas, en nog veel meer. De lunches zijn bijna even uitgebreid als de avondmaaltijden. Onvoorstelbaar, zoveel tijd en liefde als men er in steekt.

Amerika heeft een sterke eetcultuur, vooral veel junkfood. Maar ik moet zeggen, hier wordt gezond en heerlijk eten bereidt. De hoeveelheden plastic die er echter doorheen gejaagd worden geven me een minder aangenaam gevoel. En de bakken van auto’s buiten op het parkeerterrein geven blijk van nog maar weinig bewustzijn van de noodzaak minder brandstof te gebruiken. Tijdens de avonduren, bij de borrel komen ook de verhalen over jagen los. Wat zit dat diep in het karakter van de Amerikanen uit deze omgeving. De vrijheid om met je jeep door de bossen en over de prairies te rijden, herten neer te schieten en met trots mee naar huis te nemen. Wij kunnen er afkeurend over doen, maar het is een essentieel onderdeel van de cultuur hier. Die sterke drang naar vrijheid is makkelijker te plaatsen in dit gigantische land, met onbebouwde vlaktes zover het oog reikt.