Ik weet dat ik niet haten mag. Ik moet liefhebben, of ik er nu zin in heb of niet. Liefhebben is doen, gevoelens volgen wel enzovoort. Ik weet het. Echt.
Maar…ik heb het nu niet over irritante mensen, die met hun ongevoelige opmerkingen of niet-empathische houding het me soms heel moeilijk maken.
Ik heb het nu over een wezen, een organisch, levend wezen dat zó walgelijk is, zo slijmerig, stroperig, gluiperig, kruiperig weerzinwekkend, dat ik me niet kan voorstellen dat dit in God’s gedachten is opgekomen toen Hij de wereld schiep. Het is een absoluut geval ‘gevolgen van de zondeval’, waaronder ik poepvliegen en muggen ook reken.
Maar de intense haat die ik momenteel ervaar richt zich op de Naaktslak.
De Naaktslak. Het woord alleen al duidt op iets wat gewoon niet kan. Een slak is al erg en dan is deze ook nog naakt! Heb je er weleens eentje aangeraakt? Het kost je een uur om het lijmslijm van je vingers te boenen. Ik kan het weten want ik doe niet anders dan worstelen met de viezerds.
Net als veel andere mensen ben ik door AH enthousiast geraakt door de zaadjes die je bij alle boodschappen kreeg. Ik had wel eerder in potten sla en tomaatjes gekweekt, maar nu was ik serieus begonnen met komkommerplanten en courgettes. Ik heb gegoogled om te zien hoe en wat en zag foto’s van kleine balkonnetjes voorbijkomen, volgestouwd met weelderige planten in bakken en schalen. De hele zomer eigen komkommers eten, courgettes plukken, watermeloenen verorberen in de warme zomerzon. Wat een hemel op aarde werd me hier voorgepiegeld. Ik had er zo’n zin in. En ik heb een tuin, op het zuiden! Alle voorwaarden waren aanwezig om een rijke oogst te krijgen.
U voelt het al aankomen natuurlijk. Ik had namelijk in dit paradijs buiten de zondeval en haar gevolgen gerekend. De Naaktslak. Wat ik ook deed. Hoe ik me ook inspande. Waar ik ook maar korrels en koffiedik strooide, het mocht niet baten. Langzaam, doelgericht, een glanzend zilveren slijmspoor achter zich latend, vrat het beest zich door mijn planten heen. De zelfgezaaide bloemen, ze hoefden maar hun groene neusje boven de grond te steken of ‘hoppa’ weg ermee, zongen de monsters in koor. Maar nooit waar ik bij ben, hè? Heel laf, ’s nachts, als ik diep in slaap ben, komen ze met hun trage gang hun alles vernietigende werk doen.
Bloemenzaailingen weg, smak smak; zoek, zoek, wat is er nog meer te smullen? Ah, groenteblaadjes! Komkommer, courgette, zelfs kruiden versmaden we niet. Weg zelfgezaaide tym.
Maar het ergste komt nog. Gisteravond had ik van overgebleven bladerdeeg (koelkast schoon gemaakt) een strudel gebakken. Die stond op het aanrecht uit te wasemen. Ik kwam binnen uit de tuin en zag (het was donker) een lekker stukje boven de schaal uitsteken. Zo’n randje wat je net kunt opeten, zonder dat iemand merkt dat je aan het gebak hebt zitten pulken. Mijn hand strekte zich verlangend uit om het korstje te pakken….het korstje was ijskoud en plakte….Het bleek het eindstuk te zijn van een enorme naaktslak!! Wat er toen door me heenging en wat er uit mijn mond kwam…..echtgenoot kwam aanrennen omdat hij ervan overtuigd was dat iemand mij de keel had doorgesneden!
Niet. Ik heb echtgenoot de heuse moord laten doen. Buiten weliswaar. Ik heb me over de appelstrüdel ontfermd. En nog denk ik, wáár kwam dat beest nu binnen vandaan? Het begint een Egyptische plaag te worden.
Nou ja. Ik zal ermee moeten leren leven. Er zijn ergere dingen. Maar ja, toch…Wie nog tips heeft? Ik ben bereid om ze persoonlijk (wel effectieve) korrels met een lepeltje door hun strot te duwen, als ik zo van het ongedierte af kan komen.
