$2.500 dollar en andere kosten

 

Massachusetts-General-Hospital.jpg (750×422)

En toen zat ik in de wachtkamer van de International Walk-in Clinic van Massuchusetts General Hospital, beter bekend als Mass. General hier. Reden: vergissing in het tellen van het aantal pillen om mee te nemen thuis. Te weinig blijkt, waarschijnlijk een doosje op tafel laten liggen.

Eerste reactie toen ik het ontdekte was: geen paniek. Ik vraag iemand die het gebruikt in Nederland, wat op te sturen. Met een appje was dat zo geregeld. Na een dag toch wat meer negatieve gedachtes. Als dat pakketje niet op tijd arriveert, vóór ik zaterdag vertrek voor een verblijf van vier dagen bij dochter in New York, ben ik alsnog de sigaar. Hmmm. Misschien een afspraak met de huisarts van schoonvader. Oh nee, die hebben ze hier niet in Boston…Ok, dan toch maar naar de walk-in clinic, voor reizigers en onverzekerden.

Uiteraard een ellenlang formulier in viervoud ingevuld, zoals te doen gebruikelijk hier in de VS. Mijn verzekering had een akkoord gegeven. Betalen en dan thuis declareren. Goed. Terwijl om mij heen allerlei buitenlanders rondzwermden, op zoek naar medische hulp, wachtte ik geduldig af, gesterkt door een tonijnsandwich en koffie.

Een discreet ‘Margreet!’ klonk vanaf de balie, of ik even wilde komen. Met een fluisterstem legde het zeer vriendelijke meisje uit dat ik  niet geholpen kon worden vanwege het soort medicijn, een antidepressivum. Daarvoor moest echt een afspraak met een specialist geregeld. Echtgenoot wilde graag weten of dat dezelfde prijs was als de ‘gewone’ arts ($400,-), en dat bleek niet het geval. Minimaal toch wel $1500,-.

Na een korte pauze om onze adem weer te hervinden zeiden we dat we dat toch wel èrrug duur vonden. Het meisje keek begripvol, maar kon er niets aan veranderen. En de Eerste Hulp dan? $2500,-.  Wá-at?? Na ja…Forget it! Misschien ga ik nog een keer terug vermomd als dakloze….dan krijg ik het gratis tenminste. En nog eens goed navragen bij de verzekering hoe dat nou zit.

Schoonvader stelde ons gerust dat dit niet de prijzen zijn die de doorsnee (verzekerde)Amerikaan betaald. Maar er zijn teveel niet-doorsnee Amerikanen die hier toch wel tegen aan zullen lopen. Wat is Nederland toch een mooi land!

Flights of Angels

Op de avond van onze derde dag in het ziekenhuis komen de engelen Blanca halen.

De dag begint als de vorige. ’s Ochtends na het ontbijt rijden we naar Mass. General Hospital, zoals we dat nu bijna gewend zijn, nemen de lift naar verdieping 8 en begroeten Mom en wie er op dat moment is. Meestal blijft er iemand slapen in de kamer bij Mom zodat ze niet alleen zal zijn wanneer het moment van sterven komt. Dat zijn onrustige nachten. Het bed is prima, maar de geluiden van een ziekenhuis verstoren een ontspannen slaap. Mom slaapt zeer diep en snurkt en maakt zware geluiden bij het ademhalen, mede door de morfine. Verder ligt ze er rustig bij. Ze beweegt zich niet. De verzorgers verleggen haar om doorliggen te voorkomen.

17 maart is een prachtige dag, koud, maar helder en zonnig. Door de sterke wind voelt het ijzig aan buiten. Het is zondag, maar niets herinnert ons eraan. In het ziekenhuis zijn alle dagen gelijk. Alleen het restaurant sluit om 7 uur in plaats van om 9 uur ’s avonds. Een mini concessie aan de zondagsrust voor het personeel. ’s Middags gaan echtgenoot en ik naar de kerk en worden bijna vermorzeld door de menigte in de subway. Het is St. Patricksday, groen carnaval in Boston. Zo ver verwijderd van die ziekenhuiskamer in Mass. General.

Iemand liet een groot eetbaar boeket bezorgen in het ziekenhuis. In een grote bol boerenkool zitten plastic prikkers met daaraan allerlei soorten fruit. Fantastisch om van te snacken. Iemand anders heeft een enorme bak met ontbijt’koekjes’ neergezet bij de deur. Enorme plakken koek vol met gedroogd fruit, granen en banaan. Inderdaad genoeg voor een ontbijt! De kaarten, telefoontjes en bloemen stromen binnen. Vooral de telefoontjes worden Chris soms te veel. Iedereen bedoelt het goed, maar de vermoeidheid begint toe te slaan. Hij begroet zijn zo geliefde Blanca en zit verslagen naast haar bed. Haar zo te zien doet hem zichtbaar pijn. Zijn sprankelende, altijd bezige en projecten plannende Blanca, roerloos, stervend in een bed. Hadden we maar afscheid kunnen nemen, zei hij de avond daarvoor. Het gebeurde zo plotseling. Op het ene moment zit ze de krant te lezen en het volgende moment is ze weg. Voorgoed.

Diezelfde avond vormen we een kring rondom haar bed en iedereen, op eigen wijze, verzekert haar dat het goed is om te gaan. We hebben haar lief, we weten dat zij ons heeft lief gehad. Maar nu mag ze loslaten. We zullen voor elkaar zorgen. Het zouden de Batteau’s niet zijn als daar ook niet de nodige grappen en grollen tussendoor vliegen.

Chris spreekt als laatste zijn geliefde vers van Shakespeare: May flights of angels sing thee to thy rest (uit Hamlet).

Chris is moe en rond half tien rijden we het korte ritje naar huis. We zijn nog niet zo lang binnen wanneer het telefoontje komt. Kom snel, ze ademt niet meer. Om half elf zijn we weer in kamer 868. Vol familie, verdrietig, opgelucht, huilend en lachend. Maar Blanca is er niet meer.

De engelen hebben haar meegedragen en haar lichaam gaan we vrijdag begraven.