Het is hier zo goed toeven!

Met onze eigen ‘spannende’ verkiezingen is Trump gelukkig als hoofdonderwerp uit de gesprekken verdwenen. Hij heeft ondertussen weer van alles uitgehaald, geloof ik, maar nu is onze eigen democratie even een hot item! En ik moet zeggen, hoe je de uitslagen ook duidt, we hebben wel bewezen een rechtstaat te zijn. Uitslagen worden geaccepteerd, grommend of niet, en iedereen zit alweer in de compromismodus: wie gaat er straks met wie? Want het land moet wel geregeerd.

Ik nam dat altijd als vanzelfsprekend aan vroeger, maar als je kijkt naar het reilen en zeilen van dictaturen als Noord Korea of in Afrika en heel recent natuurlijk de capriolen van The Donald, heb ik grotere waardering voor mijn kikkerlandje gekregen. Er is van alles mis, maar er is ook HEEL VEEL goed! Ja, de zorg moet beter, maar oh, wat mogen we de hemel op onze knieën danken dat de zorg momenteel is wat het is! (Dit helemaal gezien mijn recente ervaring met de zorg in de VS! lees hier en hier) Ja, het onderwijs moet beter, maar waar in Nederland komen jongeren van de middelbare school die nauwelijks kunnen lezen en schrijven, zoals in Amerika gebeurt? En denk aan al die kinderen die ontheemd zijn en in kampen wonen waar nauwelijks onderwijs is!

Nederland heeft het goed voor elkaar. En dat mag best weleens gezegd! Ik ben opgegroeid in een periode waarin bijvoorbeeld milieubewustzijn en protesten tegen apartheid en discriminatie ‘linkse hobby’s’ waren. Rechtse mensen en ook die in orthodoxe kerken hielden zich daar niet mee bezig. Er werd lacherig over gedaan. En iets als de apartheid in Zuid-Afrika werd zelfs met allerlei vaag wollige theorieën uit de bijbel verdedigd. Ik weet het nog goed, want ik had een vriendin op de middelbare school die juist heel erg betrokken was bij die bewegingen en we hadden er hele discussies over. Ik vanuit het zwarte gat van mijn volkomen gebrek aan kennis en zij redenerend vanuit boeken die ze gelezen had. Het was een discussie die ik bij voorbaat al verloor. Maar wat ik er van meegenomen heb, is een vroeg bewustzijn dat er meerdere opinies bestaan. Dat je iets van meerdere kanten bekijken kunt. Dat was verwarrend maar uiteindelijk toch winst.

En kijk nu eens! Zelfs Rutte zei dat we ons moeten bekommeren om het klimaat! Ik zal niet zeggen dat alle christenen voor de volle 100% warmlopen voor ecologisch verantwoord leven. Maar dat is bij geen ene bevolkingsgroep het geval. Hoewel ik vind dat wie belijdt dat de aarde niet van jezelf is maar van God die haar volmaakt schiep, je wel een extra verantwoordelijkheid draagt om er goed mee om te gaan. Maar in mijn eigen kerkverband, de Gereformeerde Kerken (vrijgemaakt) heeft een omslag plaatsgevonden! Fair-trade koffie na de dienst, dominees die in hun preek durven zeggen dat we echt minder vlees moeten eten en geen kilo-knallers moeten kopen…dat is positief, op zijn minst. Natuurlijk er moet nog veel meer gebeuren, maar als je nooit ziet wat er al gebeurd is dan word je mismoedig.

Wat ik met dit alles maar wil zeggen is, dat er goeie dingen gebeuren in ons landje en in de kerk. En dat ik die wil zien en benoemen. En dit zijn er dan nog maar een paar!

Morgen ga ik weer klagen.

 

$2.500 dollar en andere kosten

 

Massachusetts-General-Hospital.jpg (750×422)

En toen zat ik in de wachtkamer van de International Walk-in Clinic van Massuchusetts General Hospital, beter bekend als Mass. General hier. Reden: vergissing in het tellen van het aantal pillen om mee te nemen thuis. Te weinig blijkt, waarschijnlijk een doosje op tafel laten liggen.

Eerste reactie toen ik het ontdekte was: geen paniek. Ik vraag iemand die het gebruikt in Nederland, wat op te sturen. Met een appje was dat zo geregeld. Na een dag toch wat meer negatieve gedachtes. Als dat pakketje niet op tijd arriveert, vóór ik zaterdag vertrek voor een verblijf van vier dagen bij dochter in New York, ben ik alsnog de sigaar. Hmmm. Misschien een afspraak met de huisarts van schoonvader. Oh nee, die hebben ze hier niet in Boston…Ok, dan toch maar naar de walk-in clinic, voor reizigers en onverzekerden.

Uiteraard een ellenlang formulier in viervoud ingevuld, zoals te doen gebruikelijk hier in de VS. Mijn verzekering had een akkoord gegeven. Betalen en dan thuis declareren. Goed. Terwijl om mij heen allerlei buitenlanders rondzwermden, op zoek naar medische hulp, wachtte ik geduldig af, gesterkt door een tonijnsandwich en koffie.

Een discreet ‘Margreet!’ klonk vanaf de balie, of ik even wilde komen. Met een fluisterstem legde het zeer vriendelijke meisje uit dat ik  niet geholpen kon worden vanwege het soort medicijn, een antidepressivum. Daarvoor moest echt een afspraak met een specialist geregeld. Echtgenoot wilde graag weten of dat dezelfde prijs was als de ‘gewone’ arts ($400,-), en dat bleek niet het geval. Minimaal toch wel $1500,-.

Na een korte pauze om onze adem weer te hervinden zeiden we dat we dat toch wel èrrug duur vonden. Het meisje keek begripvol, maar kon er niets aan veranderen. En de Eerste Hulp dan? $2500,-.  Wá-at?? Na ja…Forget it! Misschien ga ik nog een keer terug vermomd als dakloze….dan krijg ik het gratis tenminste. En nog eens goed navragen bij de verzekering hoe dat nou zit.

Schoonvader stelde ons gerust dat dit niet de prijzen zijn die de doorsnee (verzekerde)Amerikaan betaald. Maar er zijn teveel niet-doorsnee Amerikanen die hier toch wel tegen aan zullen lopen. Wat is Nederland toch een mooi land!