Van de week kwam dan eindelijk het lang verwachte en enigzins gevreesde telefoontje: er is een kamer voor uw moeder vrijgekomen in het verpleeghuis Frankenland, gesloten afdeling, in Schiedam. Eind maart kan ze er terecht.
Ik heb gemengde gevoelens. Natuurlijk is het goed dat ze een goeie plek krijgt. Met meer professionele verzorging. Ze krijgt een eigen kamer, met eigen sanitair (!) en het huis is prachtig gerenoveerd met tuinen, een restaurant en winkeltjes. Kan niet beter. Ook is het gunstig dat moeder in haar eigen geboorte-omgeving terugkomt. Ze is een geboren en getogen Schiedammer, en dat is zeker nu met de Alzheimer erg belangrijk.
En toch. De Linde in Dordrecht is klein en intiem en uitgesproken christelijk. Ze woont er al 4 jaar en is er thuis. Vooral dat laatste is zo essentieel. Een thuis maak je niet door moderne, profssionele voorzieningen, maar door ergens vertrouwd te zijn. En dat zal niet zo zijn. Frankenland is vreemd en nieuw. Ze kent er niemand. Rationeel weet ik dat het allemaal wel komen zal. Maar m’n gevoel is bang voor het moment dat ik moet zeggen: ‘mam ik ga naar huis’ en ik haar moet achterlaten.
We hebben het maar gewoon gezegd: Ma je gaat verhuizen naar Schiedam. Dan woon je dichter bij Ed in de buurt en andere familie, zoals een zus en schoonzus die daar ook wonen. Ze nam het kalm op en zei zelfs dat ze er wel zin in had. In hoeverre het echt doordringt is moeilijk te zeggen…
