Ongewenste initimiteiten op het werk moet je melden. Maar wat doet een mens met ongewenste TRANEN? En dan niet van een ander maar die van jezelf?
Je hebt een overleg en tijdens dat gesprek zegt iemand een paar keer iets waarmee diegene op een zere plek in jouw ziel trapt. Weet hij veel. Niet iedereen heeft duizend-en-een antennes om dat soort gevoeligheden op te pikken. Je vermant je, zegt tegen jezelf dat je het niet zo persoonlijk op moet vatten, je blijft flink, maar van binnen gaat ’t bibberen…Je red het nog net naar het toilet en dan komt de Niagara-waterval, hoor. Unstoppable.
Na een tijdje wil ik dat het klaar is, zodat ik me tenminste fatsoenlijk op de gang kan vertonen. Drinken en nog eens drinken. Naar m’n kamer dan maar, snel achter m’n PC. Collega komt binnen, hoi, hoe ging het? Nou de tuinslangsproeier is er niks bij. Collega is lief en haalt een kopje koffie.
Weer een tijdje later gaat de telefoon. M’n baas: hoe is’t? Goed weekend gehad? Met gebroken stem zeg ik dat ik straks terug zal bellen, ik houd het niet droog.
Het overkomt me misschien eens in de 3 jaar, maar het is iedere keer zo vervelend! Het is blijkbaar een hele gevoelige plek en m’n ziel zegt keihard ‘au!!’ Ik wil dan ook heel hard ‘sssht’ terugroepen maar m’n ziel leidt dan even een autonoom leven. Die laat zich niets gezeggen. Gelukkig, na een poosje zakt het weer en kan ik verder.
Toch gebeurt het ook wel dat ik door die gevoelige plek te fel reageer op anderen. Die dan vervolgens niet snappen waarom ik van een schijnbaar niemendalletje zoiets groots maak, in hun ervaring. Ik moet dan soms meer uitleggen dan ik eigenlijk wil. Het lijkt me zo lekker om zakelijk en onaangedaan te kunnen blijven en niet met een bibberstemmetje te moeten zeggen dat je ook wel eens een complimentje of een woord van waardering wil horen! Pffff. Ik voel me dan enigszins een looser. Weliswaar een eerlijke, maar toch..
