Tag: christelijk geloof

Engels of Nederlands?

Regelmatig heb ik de ervaring dat een Bijbeltekst in het Engels veel duidelijker is en me meer aanspreekt dan in het Nederlands. Zelfs in modernere versies zijn er toch termen en woorden die een bepaalde lading hebben gekregen. Dat heeft tot gevolg dat ik ze niet meer kan begrijpen in hun oorspronkelijke, minder beladen, bedoeling. Voorbeeld: onderwerpen, onderdanig, vernederen. Alle drie hebben zo’n akelige bijklank in het Nederlands dat je ze eigenlijk niet meer kan gebruiken, vind ik. Om een duidelijker voorbeeld te noemen uit vroegere tijden: wijf, het woord in de Statenvertaling voor iemands vrouw. Tja, dat kan echt niet meer. (Behalve blijkbaar bij bepaalde kerken die op zondag een paar eeuwen terug in de tijd gaan en rustig nog de Statenvertaling lezen.) Maar voor het woord vernederen/onderwerpen staat in het Engels (NIV) het woord ‘yield’. Tenminste in 1 Petr. 5: 6,7. Even citeren: “Yield under the mighty Hand of God, that He may exalt you in due time, casting all your cares upon Him, for He cares for you.” In het Nederlands staat: Verneder u onder de machtige Hand van God, enz. Dat klinkt in mijn oren, slaafs, passief en heeft een negatieve bijklank. Bij ‘yield’ denk ik aan iets heel anders. Ik hoor daarin ‘meebuigen’, meebewegen in een bepaalde richting, zoals een boom als vanzelf meebuigt met de wind. Anders breekt hij immers. Meebuigen is als de danser die zijn ledematen doet meebewegen op de muziek. Alles past, de dans en de muziek worden een eenheid.

Muziek is een goeie vergelijking voor Gods wil. De Bijbel zegt nergens dat die wil hard is, bars, onbuigzaam. Onaangepast aan ons leven en onze individuele persoonlijkheid. Dat kan niet, want er staat : He cares for you. Hij geeft om ons, is betrokken en Zijn wil heeft een doel. Ons leven zo tot ontplooiing brengen dat we inderdaad worden als de danser. Een en al schoonheid en God kijkt toe als publiek en roept: bis, bis, geweldig!

God is een placebo

Dit las ik van Kuitert. In z’n nieuwe boek ‘ Hetzelfde anders zien’, probeert hij aan te tonen dat het er helemaal niet toe doet of God nu wel of niet bestaat en of Christus nu wel of niet echt gestorven is. Het hoeft niet echt te zijn om toch betekenis te hebben. Denk aan een placebo, daar zit niets in en toch doet het wat met mensen. De verbeelding werkt iets uit en daar gaat het om.

Maar zou een arts een kankerpatient in de terminale fase een placebo geven om z’n pijn te bestrijden? Zouden hulpverleners een bijna verdronkene nep-beademen zodat de verbeelding van het slachtoffer de rest doet?

Met andere woorden, wanneer je niet gelooft in de diagnose die God stelt: we zijn allen vervreemd van Hem en dood in onze zonden, zul je het kunnen doen met een placebo. Je hebt dan ook niets meer dan dat nodig. Een beetje fantaseren en de verbeelding wat laten spreken.

Maar als de nood aan de man komt wie zal Harry Kuitert dan redden?

goede vrijdag

In mijn geheugen is Goede Vrijdag nog nooit zo vroeg geweest. Ik ben 30 jaar getrouwd maar dit is de eerste keer dat we echtgenoot’s verjaardag op Goede Vrijdag vieren. Hij is 59 geworden. Gezond gelukkig (nou ja, op chronische hoge bloeddruk na) en jong van hart.

Vanavond zijn we naar de kerk geweest om de dood van Christus te gedenken. Altijd moeilijk om daar de juiste ‘stemming’ voor te vinden. Het is verleden tijd, Hij is niet meer dood maar leeft, en toch is het een ernstige gebeurtenis uit het verleden die je gedenkt. We hebben dit jaar voor het eerst het avondmaal gevierd. Dat vond ik heel passend en mooi, omdat je daarbij dan ook leest over het waarom van Zijn dood en dat Zijn dood ons het leven geeft, omdat Hij de dood overwon. Zo’n simpel stukje witbrood en een slokje zoete wijn. Dat dat zo’n wereld van betekenis in zich kan dragen. Ik worstel dan altijd met m’n gebrek aan inleving. Soms zou ik meer willen voelen, meer de emotie ondergaan. Maar dat zit er gewoon niet in op commando.

Echtgenoot (die predikant is) benadrukte in zijn preek dat de Here Jezus Koning is en bleef, ook aan het kruis. Hij zei: Vader in uw handen beveel ik mijn geest, en Hij gaf de geest. In ons taalgebruik zijn dat eigenlijk passieve uitdrukkingen geworden, iets dat je overkomt. Maar in de mond van Jezus zijn het actieve woorden. Hij koos om zwak te zijn, gebroken en gedood te worden. Net zoals Hij uit eigen kracht uit het graf opstond. Daarom kan ik het aandurven zwak te zijn. Zodat ik door zijn kracht gedragen word.

Het gaat minder met mijn moeder. Ze is 87 en woont in een verzorgingstehuis. Ze heeft Alzheimer en dat is een ziekte die toch wel erg haar persoonlijkheid begint aan te tasten. Ze heeft veel wanen en is erg wantrouwig. Ik vind het moeilijk om haar zo te zien, hoewel ze bij mij meestal rustig is. Ik probeer haar wat af te leiden en van mij krijgt ze de aandacht die ze vurig begeert…Daar hebben het personeel en de medebewoners niet altijd tijd voor of zin in. Muziek maakt haar rustig en gedichten of stukjes uit de Bijbel. Dan raakt ze erg ontroerd. Ik vind haar aandoenlijk dan en zou haar het liefst thuis willen verzorgen….

Zo ben ik het ene moment kind (van een moeder) en het volgende oma van een kleinkind…Of moeder van mijn kinderen. Vier  generaties! En de grote en kleine verdrietigheden en vreugdes die daarbij horen zoals kleinzoon Niek’s groei…Hij is 1 kilo aangekomen in een maand en 5 cm gegroeid! Geen wonder dat hij maar bleef drinken, om de 2 uur.  Dat soort zaken houdt me in evenwicht.