morgen is het weer ‘keep the faith’

Morgenavond de derde Dudok avond van KeeptheFaith! Eimert van Middelkoop komt spreken over christen-zijn aan het politiek front. Heeft christelijk geloof relevantie voor de samenleving? Zijn we niet te bescheiden in onze opstelling? En hoe zo scheiding van staat en religie (men zegt dan kerk maar bedoelt religie)? Welke religie is meer fundamentalistisch dan die van het relativisme? Alles mag behalve dat je nog in de waarheid gelooft. Die bestaat niet, behalve dan die waarheid dat er geen is…Het is zo naief (op z’n minst) te menen dat geloof subjectief en ongeloof neutraal/objectief is…

Ik hoop dat er een aardig groepje mensen zal zijn. Helaas voor degenen die hopen op live muziek…drie bands hebben afgebeld uiteindelijk. Nu hebben we een verrassing in petto, weliswaar niet live maar wel een bijna-primeur voor velen.

Ik droom van een Keep the Faith met een groter werkverband, waarbij behalve denkers, ook kunstenaars, creatievelingen en musici betrokken zijn. Uitstralen dat het christelijk geloof een totaalvisie is en al mooie dingen uitwerkt in dit leven. Bijvoorbeeld in de zorg en betrokkenheid op zwakkeren en wie niet in aanzien staan. Een soort voorportaal van wat ons te wachten staat op de nieuwe aarde aan diepte en schoonheid en heelheid. Daar hoort dus bij een ruimte waarover vrij te beschikken is, uiteraard geld = sponsors en bovenal enthousiaste, door de Geest bevlogen, mensen.

Aquisitie van sponsors is de banale eerst stap naar de verwezenlijking van mijn droom. Ieder die zich aangesproken voelt: reageer

God is een placebo

Dit las ik van Kuitert. In z’n nieuwe boek ‘ Hetzelfde anders zien’, probeert hij aan te tonen dat het er helemaal niet toe doet of God nu wel of niet bestaat en of Christus nu wel of niet echt gestorven is. Het hoeft niet echt te zijn om toch betekenis te hebben. Denk aan een placebo, daar zit niets in en toch doet het wat met mensen. De verbeelding werkt iets uit en daar gaat het om.

Maar zou een arts een kankerpatient in de terminale fase een placebo geven om z’n pijn te bestrijden? Zouden hulpverleners een bijna verdronkene nep-beademen zodat de verbeelding van het slachtoffer de rest doet?

Met andere woorden, wanneer je niet gelooft in de diagnose die God stelt: we zijn allen vervreemd van Hem en dood in onze zonden, zul je het kunnen doen met een placebo. Je hebt dan ook niets meer dan dat nodig. Een beetje fantaseren en de verbeelding wat laten spreken.

Maar als de nood aan de man komt wie zal Harry Kuitert dan redden?

waar blijven de jaren?

Ik kan beter vragen: waar blijven m’n blogs? Heb ik net een uitgebreide geschreven, ga even naar een andere pagina…weg blog.  Goed, ik had geschreven dat ik me enigszins nostalgisch voel sinds ik m’n ouwe vriendin Willemien weer gezien heb.  We hadden elkaar 20+ jaar  niet meer ontmoet en nu kwam ze van de week eten en hebben we de draad weer opgepakt.  En het is alsof er geen 20 jaar maar een paar dagen tussen zitten.

Ik heb Willemien in Groningen leren kennen in onze studie-tijd daar.  Zij deed Sociale Academie en ik deed vooral veel Niets.  Een blauwe maandag Spaans, toen even Duits, maar veel resultaat heb ik niet behaald.  Dat waren de gouden dagen voor studenten.  Zonder ook maar iets uit te vreten ontving je een beurs en een renteloos voorschot en kon je dus een heel end weg niksen.  Ik was trouwens wel actief in de studentenvereniging Hendrick de Cock.  Bijbelstudie, soos en zo.  Ik zwabberde behoorlijk in die tijd en had een regelrechte adolescentie-crisis…

Willemien was mijn vaste baken waarop ik nog enigszins koers kon varen!  Maar veel is het niet geworden voor mij daar.  Ik ben er in 1974 weg gegaan.  Vrij snel erna getrouwd, net als Willemien.  We zijn op elkaars bruiloften geweest (Willemien maakte voor mij een prachtig geborduurd huwelijksgedenkteken, hangt nog altijd op een ereplaats in onze slaapkamer), hebben elkaar’s oudste kinderen nog gezien (Willemien bewaarde een truitje met ingebreid patroon dat ik voor Lucy breide) en toen vertrokken wij naar Zuid-Korea in 1980.  Acht jaar correspondeerden we en stuurde W. me theezakjes in haar brieven omdat de thee in Korea zo vies was.  In 1988 kwamen we terug naar Nederland.  Ik verdronk in het drukke leven van pastorie en een gezin met 4 kinderen zonder de geweldige hulp die ik in Korea drie x per week had.

Willemien heeft me gelukkig vergeven dat ik toen m’n vriendschappen ben gaan verwaarlozen.  Nu we die weer opgepakt hebben kan ik ook in het reine komen met de toch wat donker omfloerste herinneringen aan Groningen!

50 jaar ichtuskerk

Dit weekend gevierd dat de Ichthuskerk, Scheveningen, 50 jaar geleden gebouwd werd. Zaterdag bazar, het beproefde instrument voor geld en gezelligheid in de kerk. We hebben een mooi gebouw met een souterrain voor allerlei activiteiten, dus we hebben geen last van regen gehad. Ook geen zon gezien, dat is dan weer het nadeel. Maar goed, ook buiten waren activiteiten.

Enorm veel energie dus gestoken in het organiseren van zo’n dag. Het rendement is gelukkig niet alleen in geld uit te drukken, want alle man-uren bij elkaar opgeteld zouden ver boven de opgehaalde 1500 euro zitten! Leven het vrijwilligerswerk!! Voor alle uren kerkelijk werk, verzet door de jaren heen door twee broeders uit de gemeente, kregen ze gisteren na de dienst de stadspenning van Den Haag uitgereikt! Door wethouder Smits. Goeie actie!

Ook de dienst stond in het teken van 50 jaar Ichthuskerk. Veel oud-leden, maar ook veel mensen uit de buurt waren op uitnodiging gekomen. De kerk zat voor het eerst sinds vele jaren weer stampvol! Heel feestelijk allemaal. Er was een groot koor, ons Sudanese gezin zong twee liederen, en natuurlijk, als slot het Wilhelmus ter ere van koninginnedag.

Tussen stad en landelijk, tussen kerk en thuis

Vrijdagavond dan eindelijk het nieuwe thuis van mijn zus gezien.  Van hartje Dordrecht is ze verhuisd naar landelijk Lieren, onder Apeldoorn.  Naar een heuse (verbouwde) boerderij.  Met blauwe luiken, aan een boerenweggetje, temidden van de weilanden.  Wat een weldadige rust.  ’s Ochtends hoor ik de haan kraaien bij de buren.  De kalkoen blijk ik gemist te hebben ondanks z’n kabaal.  Zo diep slaap je dus op het boer’nland.  Zus heeft ook wel even achter haar oren moeten krabben voor ze haar geliefde Dordt verliet!  Maar de liefde woog heel zwaar, dus is ze haar nieuwe man achterna verhuisd. Frappant (en leerzaam!) hoe God vaak gebeden verhoort op een moment wanneer je zelf je eigenlijk al hebt neergelegd bij het feit dat Hij blijkbaar een andere weg voor ogen heeft.  Jaren was het een onderwerp op m’n gebedslijst dat zus weer een goeie partner mocht vinden.  Zo lang dat het wat vervaagde.  Tot opeens: Zo waar, E. opdook.  En nu zijn ze alweer een paar maanden getrouwd.  Met dank aan God die gebeden hoort.

De landelijke omgeving trok ons wel opeens.  Altijd ervaar ik een dilemma: de heerlijke rust van het platteland, de geuren, de geluiden van de natuur… De ruimte die me dan doen denken aan grotere tuinen, dieren, een oord voor meditatie en verdieping.  Een plek voor muziek en kunst.  Dan weer de realiteit.  Hoe landelijker hoe duurder de huizen.  En kan ik de afwisseling van de stad wel missen?  En heeft juist de stadsmens geen behoefte aan een plek om tot rust te komen, waar hij is, in de stad?

Zondag vanwege mijn rug niet naar de kerk geweest.  Was ook zo moe dat ik steeds bij ieder boek wat ik trachtte te lezen in slaap viel…’s Middags wel lekker door de duinen gefietst en even op het strand in de zon gelegen.  Prachtig weer was het!  De natuur loopt uit en je ziet nu de meest waanzinnig mooie bloesembomen! Zo overdadig en kleurrijk.  En de geuren die je soms tegemoet waaien, zomaar wanneer je door de straten fietst.

Ik heb dit seizoen het liefst.  In mijn eigen tuin steken vergeten plantjes weer hun eerste sprietjes boven de grond en ik word helemaal blij wanneer ik ze herken: jij bent er ook nog!  Tijdens m’n ziekte heb ik mezelf vaak getroost met beelden uit de tuin.  Het onaanzienlijke bloembolletje dat in de herfst de grond in gaat, verdwijnt en dan toch maar in de lente staat te flonkeren van pracht.  Het miezerige zaailingetje, bijna opgevreten door de slakken, dat toch als door een wonder overleeft en een echte plant wordt…  Dan kon ik weer een uurtje verder.

Vandaag heb ik de knoop doorgehakt om terug te gaan naar 16 uur werk per week.  20 uur betekent 3 dagen bezet en het werd me toch te veel.  Ik wil echt blijven proberen eenmaal in de week kleinzoon te zien en bijna zo regelmatig mijn moeder.  Ik heb sociale contacten, kerkelijke contacten, vrienden, een gezin, ik wil schrijven, lezen, af en toe sport ik (moet vaker) en ik heb ook nog een gigantisch huis!!!!  Nu doe ik alles liever dan in huis bezig zijn, maar als m’n huis vies is, voel ik me niet senang.  Vandaar.  We hebben nu besloten op het werk iemand erbij te zoeken voor 8 uur die vooral de administratieve taken gaat doen, post, archiveren en zo verder.  Ik ga me iets meer met PR bezighouden en wat inhoudelijke dingen.  Gegadigden voor de 8 uur?  Meld je aan

Niek en PSV

Gisteren voor het eerst sinds een week onze kleinzoon, Niek, weer gezien! Wat een veranderingen. Zijn ogen kijken me nu echt aan en hij reageert met een lach of blijft me ernstig observeren, terwijl ik van alles probeer hem aan het lachen te krijgen. Bij het verschonen trek ik aan de muziek giraf en Niek is bijna niet te houden van enthousiasme. Z’n armpjes en beentjes draaien en trappelen en met z’n mondje maakt hij praatbewegingen, alsof hij zo in een lied kan uitbarsten. Vast muzikaal..!

Prachtig om te zien hoe zo’n lijfje aan het werk is om alle functies te gaan leren gebruiken. Hoe gecompliceerd heeft God dat toch gemaakt. En hoe ongelofelijk dat zo’n klein mannetje van 7 weken toch al een echt individu is, met eigen voorkeuren en gedrag. Slapen is nog geen echte hobby van hem, o.a omdat hij daarin dus al een echte voorkeurshouding heeft:, op z’n buik, het liefst op z’n linkerwangetje (of was het nu z’n rechter?). Dat hoofdje zie je dan heel eigenwijs van de ene naar de andere kant draaien. Zo kan hij uren slapen, maar er wordt erg tegen gewaarschuwd vanwege wiegendood, dus mamma is er niet gerust op. Lastig hoor. Kinderen met een eigen opvatting,daarmee moet je altijd zoeken naar een compromis. Dus dachten we enthousiast: op z’n zij, met een kussentje als steun! Ik heb een baby nog nooit zo ongelukkig zien kijken. Dachten wij nu echt dat dit de oplossing was? Niet dus. Het werd toch maar een uurtje slapen op z’n rug, een beetje spelen, een beetje huilen en dan maar weer een lekker hapje melk.

Terwijl dochter en ik druk met Niek waren, keek echtgenoot PSV. Dat was een spannende wedstrijd, blijkens de kreten, die Niek steeds een Moro-reflex van schrik bezorgden. Het werd een latertje. Eerst 1-1, dus verlenging, geeuw, nog steeds 1-1, zucht, dus penalties en toen PSV alsnog won alle interviews met blije voetballers. Toen werd ik even wakker. Om 1.00 uur waren we thuis.

verpleeghuizen en thee aan het strand

Vanmorgen gelijk maar doorgezet. Het stond al dagen op m’n lijstje: contact zoeken met mogelijke verpleeghuizen waar mijn moeder geplaatst kan worden mocht het niet langer gaan in Dordt. Ik heb me voorgenomen om haar dan naar Scheveningen te laten komen. Lekker dichtbij. Niet steeds die drukke weg door de files. Inmiddels is de route via Rotterdam/Kleinpolderplein uitgeroepen tot de drukste route van Nederland! En ik daar maar langs crossen. Maar goed, het is dubbel. Als het echt een stuk slechter gaat met m’n moeder kan ze dichterbij komen wonen, maar liever heb ik dat ze blijft waar ze is natuurlijk!

Ik heb 2 verpleegtehuizen bekeken. Allebei in Scheveningen. Het viel me niet tegen. Bosch en Duin is erg groot en doet, ondanks alle pogingen tot het tegendeel, toch institutioneel aan. Modern ingericht en met een mooie tuin en dergelijke, maar ja, wel vier- of tweepersoonskamers. Het is niet anders. Het andere tehuis was intiemer en lag op een schitterende locatie  tussen de 19e eeuwse villa’s waar tegenwoordig veel ambassades zijn gehuisvest! Het laatste huis zou zeker mijn voorkeur hebben, maar bewoners van het aangrenzende bejaardenhuis hebben voorrang…

Ik hoop dat moeders nog een poos in Dordt kan blijven. Vooral het voluit christelijk karakter van de Linde is heel fijn. Ze staat in elk geval op de wachtlijst nu.

Na deze toch wel moeizame rondgang zijn Kim en ik heerlijk naar het strand gefietst en hebben een poos in de zon gezeten in een strandtent met de toepasselijke naam: Plekzat.

Kopje thee, boek mee en zonnen! Wat een genot. Aan ’t strand wonen heeft op zonnige dagen iets heel feestelijks. Iedereen is vrolijk en komt om te genieten! Nog steeds voel ik me bevoorrecht dat wij op loopafstand van de zee wonen en geen lange trein/tram of autoritten er voor over moeten hebben om even de zee te zien! We hebben in ons leven heel wat afgereisd om naar het strand te gaan en nu: om de hoek. Als ik daar dan zo zit kan ik het niet laten aan mijn moeder te denken die ook zo genieten kon van ergens koffie drinken, zeker op een terrasje in de zon. We hebben liters koffie en ontelbare appeltaartjes verorberd in de loop der jaren. Goeie herinneringen!

Nicholas

Niekje, zo noem ik hem steeds in m’n gedachten…Hoe lang zal ik dat volhouden? Tot hij op z’n vijftiende mij wanhopig toeschreeuwt dat hij nu toch eindelijk geen kind meer is…?

Niek groeit als kool! Zijn wangen worden almaar boller, terwijl die van mamma al magerder worden. Hij drinkt en drinkt maar en is, denk ik, sinds z’n geboorte al 3 pond gegroeid en meer dan 5 cm in lengte toegenomen. Dat is hetzelfde als wanneer ik in 6 weken 35 kilo of zo zou aankomen. Ik hou het bewust een beetje vaag, dat snappen jullie, want mijn gewicht is geen publieke zaak…

Al dat groeien maakt Niek de ene dag zeer slaperig, dan ligt hij als een engel(aar)tje in wieg of maxi-cosy en de andere dag onrustig en een beetje huilerig. Geen peil op te trekken. Hij slaapt eigenlijk graag op z’n buik, het liefst nog op die van iemand anders! En hoe verleidelijk vind ik het om zo’n warm pakketje uren lekker bij me te houden. Gelukkig is mamma niet streng. Hij hoeft niet in z’n bedje te slapen, overdag zeker niet. Morgen ga ik naar ze toe.

psalmen voor nu

http://www.boekencentrum.nl/pvn_beluisteren.tpl?cart=11127164924861891 Hier moet je echt even naar toe als je muziek op je computer kunt beluisteren! Twee voorbeelden van psalmen (ps. 15 en 147) op eigentijdse muziek en met in gewoon, modern Nederlands vertaalde teksten. Tekst van de psalm er wel even bij nemen om de sfeer van de melodie te kunnen plaatsen. Ik vind het heel geslaagd zowel wat betreft de melodie (wel wennen!), maar ook de teksten zijn prachtig eigentijds Nederlands.

Ik heb de psalmen meer dan lief en ook met de Geneefse melodie heb ik persoonlijk geen moeite, maar het is wel een muziektaal die een jongere generatie niet erg aanspreekt. Ik ken de discussie over kerkmuziek en -stijl, maar ik ben een groot voorstander van diversiteit en variatie!! Ook kwaliteit mag zeker een rol spelen maar dat is niet hetzelfde als alle muziek in mineur, wat toch vaak het geval is met onze psalmen. Luuk, bedankt voor de link!!

Ga maar even luisteren !

Lente, ADO en SOC

Genieten, hoor deze dagen! Wat een zon en warmte zo vroeg in april. Alles begint weer te borrelen: eindelijk de tuinbank in de grondverf, viooltjes geplant, roestplekken in het tuinhek bijgewerkt (echtgenoot!), kortom we komen uit onze winterslaap.

Volkomen onverwacht zaterdagavond naar een wedstrijd ADO-RKC geweest in het Zuiderpark stadion. Sinds een paar weken kennen we een van de spelers, Jamie Smith, uit Schotland. Hij is getrouwd met een vrouw die christen is en lid van onze zusterkerk in Schotland, de Free Church of Scotland. Jamie is sinds de laatste 2, 3 jaar ook steeds meer geinteresseerd geraakt in het evangelie en is sinds kort christen. Op verzoek van zijn Schotse predikant hebben we hem ontmoet en zo is het gekomen…Zijn vrouw is niet in Nederland, hun oudste meisje kon niet wennen aan de school. Een moeilijke situatie dus voor beiden. Gisteren is Jamie mee naar onze dienst geweest en we hopen hem wat gezelschap te bieden. Ik was in geen jaaaaaaren bij een live voetbalwedstrijd geweest (op de geweldige matches van onze zoon voor Bennekom na dan..)

ADO staat niet echt bekend als de club met de meest beleefde fans…Maar het was een leuke ervaring. We zaten aan de goede kant van de tribunes en de sfeer was ontspannen en gezellig. Ik heb zelfs niet één vloek gehoord!

Onze diensten waren zondag voor mij bijzonder in de zin dat echtgenoot naast me zat, i.p.v. zelf voor te gaan. ’s Ochtends leidde een van de ouderlingen en ’s middags was er een vriendendienst. Mooie dienst. Op het laatste moment was er een predikant gevonden die voor kon gaan. Daar moet je wel enige gaven voor hebben want het is een dienst met moderne middelen als beamer, video enz en muziek. Drums (bescheiden), piano fluit en gitaar. De liturgie is dezlefde als in een klassieke dienst. Een goed vormgegeven combinatie vind ik. Naderhand was er eten met elkaar. En een presentatie over Save our Children, hulp aan Soedanese kinderen.

Door de oorlog is het zuiden van Soedan verwoest en totaal achtergebleven op alle terreinen. Tegelijkertijd komen er duizenden vluchtelingen terug vanuit Kenia, Oeganda en uit het Noorden naar hun dorpen, nu er een begin van vrede is. Er is alleen geen onderwijs, geen ziekenzorg enz. De Islamitische regering zet van alles op poten maar men moet moslim zijn om mee te draaien op de scholen enz. Onze evangelist onder de moslims, zelf een gewezen imam uit Soedan, is erg bezorgd over deze ontwikkeling. Het Zuiden van Soedan is van origine christelijk en zou op deze manier alsnog gedwongen kunnen worden te islamisering! Sylvador roept dan ook op zoveel mogelijk chistelijke hulp te sturen naar Zuid-Soedan. SOC is een van de (kleine) organisaties die een poging doet.

Tijd om te gaan fitnessen.