moeder, minoes en artrose

Vandaag bij m’n moeder geweest, heen en weer naar Dordt. Wat word ik toch moe van die rit..Maar moeders was wel blij me te zien. Praten ging moeilijk, maar ze vroeg wel opeens, helder als wat: waar is Kim? Dan val ik altijd bijna van m’n stoel! Er was een vrijwilligster bezig haar handen te masseren en nagels lakken. Heerlijk, hoor. Boven even koffie gedronken, beetje gerommeld. Veel praten hoeft eigenlijk niet. Ze zit wat voor zich uit te staren en is duidelijk tevreden dat ik er ben. Af en toe vraagt ze dan toch: wat stop je in je tas, als ik een vieze bloes meeneem voor de was…Het maakt me aan het lachen, die wisseling van (schijnbare)wezenloosheid naar oplettendheid. Ze lacht dan mee. Ook werd me duidelijk gemaakt dat m’n haar slordig zat. Ik heb ‘moderne’ pieken en daar is ze nooit weg van geweest. Tot twee keer toe wees ze ernaar: daar moet je wat aan doen. Ja, mam. We zijn erg benieuwd wanneer er een plek vrij komt in het verpleeghuis in Schiedam. Als ik bij haar ben, breng ik het altijd even ter sprake. Schiedm is mijn moeders geboortestad, het verpleeghuis staat dicht bij haar geboorteplek en haar zus en zwager zijn er onlangs in een verzorgingshuis in de buurt komen wonen. Allemaal punten waarvan we hopen dat het de verhuizing enigzins zal verzachten.Minoes is nog steeds zo fit als een hoentje. Af en toe maakt ze wat vreemde bewegingen, mar ik denk dat ze door het oog met de bloeduitstorting waarschijnlijk onduidelijk ziet. Ze maakt een beweging alsof ze met haar pootje iets weg wil wrijven, wat er niet is.het is zo heelrijk om haar nu ’s ochtends weer ongeduldig te zien wachten op haar eten! Voorheen irriteerde het me mateloos, dat gemauw, maar het klinkt nu nog even als muziek!Zelf heb ik nog veel last van m’n voet die gemeen zeer doet bij het lopen. Als ik veel loop begint vervolgens m’n dijbeen en daarna m’n heup te branden….Ook m’n handen, m.n. m’n duimen en wijsvingers zijn heel pijnlijk. Toch maar afspraak maken bij de dokter, op aandringen van Kim en m’n zus. Ben altijd erg bang met een kluitje in het riet gestuurd te worden. Ben absoluut niet assertief bij een arts, omdat ik koste wat kost niet als hypochonder wil overkomen…Stom dus.

Onze scanner doet het niet dus ik kan helemaal geen leuke foto’s van Niek op de site zetten. Ik ga er snel wat aan doen.

minoes

Behalve 4 kinderen, een schoonzoon en een kleinkind hebben Kim en ik samen ook een poes! Minoes, al 14 jaar een medebewoonster van ons huis. Eerst met haar zus Lotje, maar die hebben we een aantal jaren geleden laten inslapen. Minoes was tot voor een maand of zo energiek en sterk. Met zeer vaste gewoontes die zonder luid protest geen verandering mochten ondergaan. Opeens werd ze ziek. Geen brokjes meer, eerst nog wel nat voer, maar na een tijdje ook dat niet meer. De dierenarts constateerde een schildklierafwijking. Medicijnen gekregen, maar ze knapte niet op. Vijf dagen geleden kreeg ze een toeval en daarna leek ze blind. Heel zielig liep ze klagelijk miauwend rondjes door de kamer. Haar achterlijfje leek gedeeltelijk verlamd. Nog een paar dagen aanzien, dachten we en dan moeten we haar maar laten inslapen (snik).

Tot onze grote verbazing begon ze echter 2 dagen geleden op te knappen! Ze werd levendiger, ging weer eten en nu kan ze ook weer zien! Minoes is met het 2e van haar 9 levens gestart. Hoera!

Niek heeft inmiddels ook niet stil gestaan. Hij rolt zeer soepel van z’n rug naar z’n buik en is daardoor een heus gevaar geworden. Wat een actie-radius krijgt een baby door zo’n simpele beweging onder de knie te krijgen…. Zeker als hij daarna weer op z’n rug weet te komen. Altijd nieuwsgierig naar waar hij net niet bij kan legt hij, zonder te kruipen, al een hele afstand af. Het is zo schitterend om hem te observeren en dat uiterst geconcentreerde gezichtje te zien wanneer hij iets op het oog heeft.

M’n voet geneest langzaam. De wond heelt netjes maar het bot is nog zo gevoelig en pijnlijk dat ik geen gewone schoenen aan kan. Alleen m’n gehate klittenband sandalen. Ook het lopen is nog moeilijk. Ik blijf hopen en bidden dat de ingreep toch ergens goed voor geweest is…In elk geval heb ik nog meer leren sympathiseren met mensen die hun hele leven met een beperking moeten leven.

minder is meer

Genieten van genoeg
auteur: Bob Goudzwaard, bewerkt door Frank Mulder
(van de site http://www.timetoturn.nl, een bezoekje meer dan waard!)

Mensen in het rijke Westen worden vaak aangeduid als ‘consumenten’. Terecht misschien, want nooit eerder werd op zo grote schaal geconsumeerd als in onze cultuur. Hoe meer consumptie, hoe meer geluk, zo wordt ons voorgehouden, Prof. Bob Goudzwaard stelt tegenover deze illusie het bijbels realisme dat garant staan voor echt genieten.
‘Genieten’ en ‘genoeg’: twee woorden die op elkaar op het eerste gezicht lijken tegen te spreken. Genieten doe je als je veel hebt, genoeg associeer je met soberheid. Toch is er een verband, en dat heeft te maken met overvloed, een bijbels begrip. Overvloed betekent: meer dan genoeg hebben. Is er geen besef van genoeg, dan is er ook geen besef van overvloed.

Opzettelijke schaarste

De filosoof Hans Achterhuis ontdekte dat dit heel sterk geldt voor onze maatschappij. Het gevoel van schaarste neemt toe naarmate de welvaart hoger is. De illusie heerst dat je door consumeren steeds gelukkiger kunt worden.

René Girard, eredoctor van de VU, heeft het begrip begeerte onderzocht en twee vormen onderscheiden. Er is spontane begeerte, die wil voorzien in een onmiddellijke behoefte, en er is ‘driehoeksbegeerte’, die is gebaseerd op het nadoen van de ander.

Onze maatschappij is daarvan doortrokken. Van merkschoenen op de basisschool tot het bankstel in de huiskamer, consumptie is een vorm van imitatie, die tot uitsluiting leidt van de mensen die er geen geld voor hebben. Reclame speelt hierbij een sleutelrol. Het bedrijfsleven schept op kunstmatige wijze steeds meer behoeften, steeds meer opzettelijke schaarste, zonder ons te verzadigen. We worden minder subject en steeds meer object: wij zijn nodig om de economie te doen groeien.

Menselijke maat

Het bijbels realisme kijkt anders naar de samenleving. De bijbel veroordeelt nergens bezit of rijkdom als zodanig, maar waarschuwt wel nuchter dat de consumptie en het bezit met jou op de loop kunnen gaan, waardoor je vervreemdt van je bestemming. Er is een maat die mensen past, niet alleen voor eten en drinken, maar ook voor tijd. Elke vorm van consumeren kost immers tijd. Consumptie moet je verdienen, goederen moet je onderhouden, naar de tv moet je kijken. Voor een niet-functionele omgang met mensen blijft in een materieel rijke samenleving weinig tijd over. Het bijbels realisme zegt: stop niet zoveel tijd in de omgang met goederen, dat je geen tijd meer voor de ander kunt vrijmaken of voor het genieten van wat God je geeft.

Het bijbels realisme zegt nog iets: leven begint niet bij zo veel mogelijk produceren en consumeren, maar bij ontvangen en geven. Rust hoef je niet te verdienen door eerst zelf te produceren en zo veel mogelijk mogelijkheden te scheppen. Integendeel, rust is een gave van God, waarin je krijgt wat je nodig hebt om je arbeid te kunnen starten. Ditzelfde geldt voor het geven: hiervoor hoef je niet eerst je goederen vermenigvuldigd te hebben. Nee, het is zaliger te geven dan te ontvangen. Pas door te geven kom je tot je bestemming.

Mensen die als kind nooit hebben geleerd dat ze waardevol zijn vanwege zichzelf, vluchten de weg op van zelfbevestiging. Ze duwen zichzelf omhoog, ze denken zich beter te voelen als ze meer bezitten dan een ander. De bijbelse oproep is juist die van het bevestigen van de ander, zoals Jezus doet met Zacheüs, de tollenaar. Hij zegt alleen: “Vanavond kom ik bij jou thuis eten.” Zacheüs gaat open geeft de helft van zijn bezit aan de armen.

De vraag is niet: hoe veel moeten we precies aan de armen geven? De vraag die we ons moeten stellen is: Staat onze consumptie in het teken van de zelfbevestiging of is zij dienstbaar is aan de bevestiging van anderen?

De cycloon van het begeren

Girard omschrijft deze wereld als een cycloon van begeren. Het is een dynamiek die je te pakken krijgt en waar je je moeilijk aan kunt onttrekken. Die cycloon is gevaarlijk voor onszelf, maar ook voor de toekomst van de wereld en van de wereldeconomie. De almaar toenemende consumptie van het rijke Noorden eist grondstoffen en de milieufactoren op die heel hard nodig zijn in het arme Zuiden om basisbehoeften te bevredigen. Als we de arme meerderheid voldoende basisvoorzieningen willen geven, moet ons beslag op de natuur tien keer zo klein worden, zo heeft het Milieuprogramma van de Verenigde Naties (UNEP) berekend. Doen we dat niet, dan sluiten we anderen uit van onze rijkdom, met alle maatschappelijke risico’s van dien. Het gaat hier niet om wat ontwikkelingshulp, het gaat hier om delen.

Zoals elke cycloon heeft ook deze cycloon van het begeren een centrum, zegt Girard, waar het stil is. Wij moeten weer op zoek naar die stilte. Die wordt ons gewezen door liefde en navolging. Als we liefhebben, verdwijnt de concurrentiejacht waarbij de ander ons model en rivaal is. Als we Jezus navolgen, dan hoeven we onze buurman niet na te bootsen. We mogen ons gewonnen geven aan Iemand die een beter model voor ons is, en we hoeven niet beducht te zijn dat we dan diep ongelukkig worden, want het is de weg die het dichtste zit bij de menselijke bestemming.

De Bijbel zegt niet: pas op, wat u heeft wordt u misgund. De bijbelse insteek is: kom je toe aan je positieve opdracht? Om de ander met vreugde bij te staan in wat hij of zij nodig heeft? Dan mogen we rekenen op de belofte dat er voor ons en anderen meer dan genoeg overblijft om van te genieten.

genoeg is genoeg

Waarom moet ik mijn tijd besteden aan het kiezen uit 100 soorten kaas? Waarom wordt het normaal gevonden om met Kerstmis aardbeien te eten? Overvloed wordt in onze dromen verbonden met geluk. In werkelijkheid worden we steeds ongelukkiger. Er zijn honderden en honderden mogelijkheden, en het eind van het liedje is dat men niet meer kan kiezen.

— Dorothee Solle,

Kijk eens vanuit een ander perspectief

Als we in staat zouden zijn om de bevolking van de aarde terug te brengen tot precies 100 inwoners, met behoud van alle huidige menselijke verhoudingen, dan zou dat ongeveer lijken op wat hier volgt: Van de 100 mensen zouden er zijn: – 57 Aziaten, 21 Europeanen, 14 inwoners van Noord- en Zuid Amerika, 8 Afrikanen – 52 vrouwen, 48 mannen – 70 niet blanken, 30 blanken – 70 niet-christenen, 30 christenen – 6 mensen zouden 59 % van de welvaart van de hele wereld bezitten en alle 6 zouden in de Verenigde Staten wonen – 80 mensen huizen in onwaardige woningen – 70 mensen zijn analfabeet – 50 mensen lijden aan ondervoeding – 1 (ja werkelijk maar 1!) zou een hogere opleiding hebben gevolgd – 1 zou een computer bezitten Besef hoe bevoorrecht je bent en kom in beweging: it’s Time To Turn!

fietsen met m’n grote teen?

Ik heb, dacht ik, nog niet vermeld dat ik m’n eerste prijs binnen heb voor m’n weblog…Ik heb zowaar een t-shirt gewonnen waarop mijn favoriete foto wordt afgedrukt bij de Hema. Raad eens wie er op mijn t-shirt gaat prijken?? Juist. Ik ben helemaal blij. Alleen heb ik nog geen t-shirt ontvangen terwijl het toch al even geleden is dat ik de verrassingsmail kreeg..En eigenlijk zijn het hele lelijke t-shirts…Als nachtpon wel nuttig.

Ben net thuis van m’n eerste dag aan het werk na de voet’bewerking’. Vanaf m’n grote teen tot 1/3 van m’n voet bevindt zich een ritssluiting die bijna netjes dicht is. Slechts het bovenste stukje is hardnekkig niet van plan zich te sluiten en sputtert letterlijk tegen..Ik heb het bange vermoeden dat de huid daar niet gladjes gaat helen. We zullen wel zien. Als ik koorts kreeg, zei de verpleegkundige die ik erover belde geruststellend aan de telefoon, mocht ik natuurlijk terugkomen..

Voor het eerst ook weer gefietst. Nooit gerealiseerd dat je bij het fietsen je grote teen nodig hebt. Dus wel. Ik stap af aan de rechterkant van m’n fiets en steeds weer dacht ik vandaag: Niet Doen! Afstappen, afzetten, het moest allemaal met links vandaag. FF wennen.

Op m’n werk de vruchten van Jeanines arbeid geplukt. Ik heb een collega voor 8 uur erbij die mij heel veel werk uit handen neemt. Echt geweldig. Ik ga meer tijd aan de website besteden, = schrijven. Helemaal mijn ding. Ik sta echt verwonderd hoe God me zo stapje voor stapje naar m’n (werk) plek leidt. In 1995 of zo drentelde ik trillend heen en weer voor het uitzendbureau in Wageningen. Ik durfde niet naar binnen te gaan omdat ik voor m’n gevoel niets te bieden had op de arbeidsmarkt. Vanaf het moment dat ik binnen was, zo van: dan maar afgaan als een gieter, is er een opgaande lijn geweest. Cursus Vrouw en Werk waar ik leerde om heel anders naar mezelf te kijken, vooral op het gebied van werk en ervaring. Heel veel plezier gaf me dat. ‘Gewoon huisvrouw?’ , zei de cursusleider dan, ‘weet je wel hoeveel managementvaardigheden je daar voor nodig hebt?’

Communicatie, met mensen omgaan, creatief meedenken en oplossingen zoeken, dat zijn de leuke kanten van het werk dat ik deed als huisvrouw, moeder en receptioniste. Nu als fractie-assistente bij de gemeenteraadsfractie ChristenUnie-SGP kan ik dat ook gebruiken + ook nog eens bezig zijn met allerlei dingen die de samenleving betreffen! Ik had het zelf zo niet kunnen plannen. Ik kan God zeker aanbevelen als Arbeidsconsulent! ’t Gekke is altijd dat je achteraf een lijn ziet, maar al gaande gewoon, voor je gevoel, losse (wankele) stappen zet.

mijmeringen

Als je niet veel kunt lopen is het leven toch aanmerkelijk anders. Ik wilde eerst saai schrijven, maar dat is niet helemaal waar. Ik beleef genoeg, maar het is meer in de sfeer van wat me overkomt, dan waar ik voor kies.

Vandaag (strakblauwe lucht, zacht briesje, 25 graden) zou ik natuurlijk gekozen hebben voor de zee ! Ik woon 5 minuten van het strand vandaan, wat in de zomer vooral ’s ochtends vroeg altijd goed te merken is. Het kabaal dat de zeemeeuwen dan maken is onbeschrijfelijk! Hier in Scheveningen hebben we nauwelijks last van toeristen, want onze straat is peperduur om te parkeren.
Zoiets zouden ze voor meeuwen ook moeten invoeren…

Ik dwaal af. Niet naar het strand dus met m’n voet in dik verband (zie ‘hamer en beitel’ voor de oorzaak). Andere bezigheden dus gezocht binnenshuis. Bloggen. Surfen (interessant, over verpleeghuizen, inmiddels m’n hobby), lezen. Maar ik merk dat, nu ik tijd en excuus heb om te lezen, ik er toch de rust niet voor kan vinden. Ligt misschien ook aan m’n boek, The Coup, van John Updike over een Afrikaanse dictator…..Spreekt me net niet genoeg aan om er in weg te zinken…

Gisteren heb ik een paar uur gewerkt. Voor het eerst sinds 10 dagen. Juist tijdens mijn afwezigheid speelden er allerlei spannende politieke ontwikkelingen. Toen ik met ziekteverlof ging werkte ik voor 1 raadslid, nu ik terug ben voor 2! (Misschien nog wat langer wegblijven…) Evert de Niet, raadslid voor een lokale Scheveningse partij heeft gebroken met die partij en zich bij de ChristenUnie gevoegd. Hij neemt z’n zetel mee, dus nu hebben we plotseling een dubbele vertegenwoordiging in de raad, 1 SGPer en Evert CU. Helaas is het niet zonder verwijten over en weer (tussen ex-fractiegenoten en Evert) gegaan. Jammer.

Ik denk dat (lokale) belangenpartijen altijd zeer risicovol zijn wat betreft potentiële conflicten. Men gaat voor 1 belang en komt van totaal verschillende achtergronden, ook principieel. In een gemeenteraad of parlement gaat het vervolgens niet alleen over Scheveningen of ouderen of weet ik wat. Integendeel. Evert heeft een duidelijke christelijke overtuiging en werd geconfronteerd met standpunten over bijv. softdrugs, 24-uurs economie enzovoort, waar hij niet achter wilde staan.

Zeer benieuwd of hij z’n Scheveningse achterban mee krijgt bij de verkiezingen volgend jaar. Evert staat als nr. 3 op de lijst. Hetty Voogel op de 2e, verkiesbare plaats, een unicum in de samenwerking met de SGP, die tot nog toe geen vrouw op die plaats wilde. Men accepteert het nu en zal zelfs de samenwerking niet opzeggen als Hetty verkozen wordt! Een unicum tot dusver in Nederland.

 

zo zie ik het ook

Rouvoet bepleit op Christelijk Sociaal Congres bijbelse invulling verantwoordelijkheid

“Het begrip verantwoordelijkheid heeft in de christelijk-sociale traditie altijd sterk de lading gehad van onderlinge verantwoordelijkheid en zorg voor elkaar”, aldus André Rouvoet tijdens het Christelijk Sociaal Congres in Doorn. “Het gemak waarmee de eigen verantwoordelijkheid vandaag wordt opgevoerd als rechtvaardiging van bezuinigingen moet ons te denken geven”. Rouvoet meent dat de liberale agenda van individualisering en marktwerking de christelijk-sociale visie op een gezonde samenleving overstemt. Hij citeerde Abraham Kuyper: “Al wie Christen is, moet zich tegenover het liberalisme plaatsen”.

De sociale kwestie van 2005 is dat we de menselijke maat uit het oog zijn verloren. Dat is het thema van het Christelijk Sociaal Congres. Naast André Rouvoet sprak o.a. ook Karien van Gennip, staatssecretaris van Economische Zaken.

Rouvoet bepaalde de 280 congresdeelnemers bij de beroemde rede ‘Het sociale vraagstuk en de Christelijke religie’ van Kuyper tijdens het eerste Christelijk Sociaal Congres in 1891. Kuyper onderstreepte daarin de noodzaak van maatschappelijke vernieuwing door het christelijk geloof. Rouvoet: “Ik snak soms naar die radicaliteit”. De fractievoorzitter van de ChristenUnie betoogde dat de sociale kwestie in 1891 de aanleiding vormde voor de christelijke politiek om een optredende overheid te eisen, omwille van de bijbelse gerechtigheid. Daarentegen is de sociale kwestie in 2005 een gevolg van een – óók door de christelijke politiek verlangde – terugtredende overheid, primair omwille van de financierbaarheid. Rouvoet: “Verantwoordelijkheid dragen is óók impopulaire en pijnlijke beslissingen durven nemen, wanneer de sanering – gezondmaking – van de samenleving daarom vraagt. Maar de opgave voor iedereen die zich geïnspireerd weet door het bijbelse spreken over gezonde verhoudingen, is het bevorderen van de gerechtigheid en het bestrijden van (sociaal) onrecht. Dat geldt voor individuele christenen net zo goed als voor maatschappelijke organisaties, politieke partijen en een kabinet”.

Lees de speech :www.christenunie.nl

Toerusten tot verantwoordelijkheid: De overheid en de sociale kwestie

met hamer en beitel

Gisteren eindelijk dan DE INGREEP aan mijn al jaren pijnlijke knobbel aan het gewricht onder m’n grote teen. Alles went, zelfs pijn, maar er zijn grenzen. Na steunzolen, afwikkelzooltjes (‘k ga het niet eens uitleggen, zo zat ben ik het), bergschoenen, veterschoenen, zachte schoenen, harde schoenen, dichte schoenen, open schoenen, sportschoenen, (zijn er nog meer soorten?) had ik het helemaal gezien. Ik kon gewoon niet meer lopen zonder na zeer korte tijd een brandende pijn te aan m’n voet te ontwikkelen. Eerste specialist was van het: ‘helaas -pindakaas, dit is slijtage, niets aan te doen, zoek maar stevige schoenen uit, dag mevrouw’ – soort. Nog weer een jaar verder geploeterd. Toen een 2nd opinion en tja, gisteren vervolgens onder het mes. Weliswaar verdoofd, maar zeer plaatselijk, met de nadruk op ZEER. Het deed gemeen pijn. Terwijl de dokter enthousiast met z’n hamer en beitel zwaaiend mijn bot aan het modeleren was, gaf ik aan dat het toch wel erg pijn deed: “Is dat de bedoeling?” Direct werd er weer een naald in het toch al gevoelige gebied gestoken..: ‘we zullen het een beetje bij verdoven.’

Nou ja, voor de zwakken onder jullie zal ik verder geen details meer noemen.( Zoals de tandartssboorachtige slijpmachine ….). Ik was heel erg blij toen het afgelopen was en ik met een dik verband om werd weggerolstoeld door de verpleegkundige.

Het meest vervelende was dat de arts alsmaar bleef zeggen tegen z’n stagiair: Kijk hier zie je nu een goed voorbeeld van ernstige slijtage, hier zie je goed dat er geen kraakbeen meer zit. Wist ik al wel, maar vervolgens bleef hij mij ‘geruststellen’ dat als dit niet hielp er nog wel een andere truc bestond. Hmmmm, erg bemoedigend als je net ligt bij te komen van je ‘garagebeurt’!

dagje op verpleeghuistocht

Ik word nog ’s een expert! Dinsdag met Thea, mijn zus, in drie verpeegtehuizen geweest, op zoek naar de beste voor Ma. Eentje legaal, met rondleiding, twee illegaal, met eigen rondgang. Vooral de laatste twee waren, voor een gezagsgetrouw iemand als ik, spannend! Temeer omdat je op een gesloten psycho-geriatrische afdeling niet zo maar binnenkomt. En als je mee naar binnen bent geslopen kom je er zonder code ook niet meer van af!! Ik had alsmaar het gevoel dat ze me daar zouden houden als ze zouden ontdekken dat we stiekem binnen waren gekomen…Ik liep braaf achter Thea aan, die wat dapperder is uitgevallen dan ik .

Er is nogal wat verschil in sfeer, inrichting en benadering in verpleeghuisland. Mijn broer is ondertussen ook in minstens 8 geweest en die onderschrijft het. Dat verbaast me eigenlijk. Een van de huizen, Bieslandhof in Delft, zag er geweldig leuk uit, Mooie aankleding, ruim opgezet, sfeervol, goed doordacht met een modewinkel, een kapsalon, een cadeauwinkeltje, een restaurant en een grote ruimte waarin zelfs (muziek)uitvoeringen gegeven kunnen worden.

Dan kom je in een huis in Scheveningen, de Eshoeve, waar de sfeer totaal anders is. Niet per se slechter, maar duidelijk wat rommeliger, minder smaakvol (in mijn ogen). Ik vraag me dus af, zijn verpleegtehuizen nu in feite kleine bedrijfjes, waarvan de een het domweg beter doet omdat de directeur slimmer is, of hoe zit het? Overal is tot nu toe ook de begeleiding van de PG-bewoners anders. In ieder geval wordt het ons anders voorgesteld. Helemaal geprogrammeerd, alles in kaart gebracht. Bij een ander vaag en onduidelijk, weer een ander geeft toe dat de wil er is, maar de beroepskrachten en vrijwilligers ontbreken om een hele dag rond te krijgen.

Zo moet je dus een lijst met voors en tegens gaan opstellen. Ik vind dat raar. Dit zijn allemaal AWBZ-instellingen. Ze moeten allemaal aan bepaalde normen voldoen volgens het ministerie van Volksgezondheid en de inspectie. Hoe kunnen de verschillen dan toch zo groot zijn? Wie het weet mag het me uitleggen.