Dit is een serie blogs over de jaren dat we als gezin in Zuid Korea woonden. Mijn echtgenoot gaf les op een theologische opleiding voor predikanten in Busan. Ik bracht mijn tijd door met het gezin, met Koreaans leren en leven in een cultuur die fascinerend, irriterend en op den duur ‘gewoon’ werd. Behalve de taal. Na acht jaar voelden we ons nog steeds beginners. Ik heb daardoor een groot hart gekregen voor alle migranten die in ons land die vreselijk lastige Nederlandse taal moeten aanleren. En moeten wennen aan onze gewoontes. Die vinden wij normaal maar die zijn soms best raar en vies als je er goed over nadenkt. Met je vieze buitenschoenen binnen rondlopen, bijvoorbeeld. En zonder water en alleen met een papiertje je billen schoonvegen op de WC. Nou ja, zomaar wat voorbeelden.
