Categorie: Tuin

Gebroken Hartje of Vrouwentranen

Ik moet even klagen. Gewoon wat vrouwentranen storten. In de frisse kou, mèt zon, begon ik gisteren aan een wandeling. Ik liep met mijn echtgenoot langs de tuinen in lentetooi. De narcissen, de viooltjes, de blauwe druifjes, de forsythia, enfin, het bekende assortiment. Ik word er vrolijk van en altijd enigszins begerig. Op dit moment verkeert onze eigen tuin in een wat desolate toestand. Half leeg geruimd en ont-tegeld, hier en daar wat zand en aarde, met jawel, gelukkig ook nog wat bolletjes die boven de grond uit komen en bloeien.

Maar opeens miste ik mijn ouwe tuinen in Scheveningen en die in Wageningen en die in Zaandam. In de laatste stad, 23 jaar geleden, begon mijn liefde voor de tuin. Aangelegd door een bekwame broeder uit de gemeente in Aziatische stijl (we kwamen tenslotte net terug uit Korea). Maar daar is het experimenteren begonnen met stekjes en zaden. Ik was overmoedig en probeerde van alles. Ik meende in de voortuin misschien wel mais te kunnen kweken, gewoon een paar planten. Waarom niet? Alles moet je leren door ondervinding. Het werkte niet, maar ik was een ervaring rijker.

In Wageningen hebben vele broeders hun mankracht verenigd en alle coniferen uit onze tuin gehaald zodat ik zelf kon gaan rommelen in een lege tuin. Lekker met mijn handen in de zwarte aarde. Mijn nieuwe woonplek werd meer van mezelf naarmate ik meer in de grond stopte. Zaden, bollen, stekjes en soms (volgens mijn kinderen wel erg vaak..)nieuwe planten van het tuincentrum. Altijd dubbel. Heerlijk als ze eenmaal in de grond stonden, maar ik werd in zo’n tuincentrum wel snel tureluurs van alle keus.

In die tijd ben ik gaan houden van Vrouwentranen. Gebroken Hartjes of Dicentra. De verse stengels die zich door de aarde omhoog boren in de vroege lente, vol belofte. De tere blaadjes, de prachtige vorm van de bloemen. ‘Ochtends vroeg met de dauwdruppels als tranen langs je  kin.

Ik word er lyrisch van. Die beginnende plant zag ik gisteren in een van de tuinen waar we langsliepen. En ik wilde mijn tuinen terug. Ik wil geen nieuwe tuin met weer allemaal gedoe. Ik zag die heerlijk dikke groen/rode stengels zich omhoog strekken naar de zon en zag de hartjes al breken, de tranen vloeien.

OK. In mijn nieuwe tuin krijgt de Dicentra een ereplaats. Ik koop een roze en een witte. In het tuincentrum. En nu de renovatie.

De bijl erin

Vandaag lenteachtig weer, dus mijn echtgenoot heeft de grote eerste stap gezet: alle pergola’s, palen en hekwerken weggezaagd uit het tuintje van ons huurhuis. Een van de vorige bewoners had zich behoorlijk uitgeleefd met hout van de Gamma en de tuin opgedeeld in kleine postzegels. Alles was inmiddels overwoekerd door klimop en wijn- en clematisranken. Ik hou wel van een beetje wild, maar dit was zelfs mij te gortig.In de tuin overviel mij altijd een licht gevoel van claustrofobie.

foto Viva forum

De tuin is nu lichter en lijkt een stuk ruimer! En het is nog maar de eerste fase. De volgende is: alle steentjes eruit halen, de grond egaliseren, een terras leggen, en zo mogelijk een stukje gras.

Voor mij het ultieme zomergevoel: met blote voeten in het gras…

10 levenslessen geleerd van ‘zuster Tuin’

1.Niets is wat het lijkt en niets wordt zoals jij denkt dat het wordt. Een onooglijk aardknolletje wordt een koninklijke bloem; een prachtige rozenstruik met certificaat staat na een jaar te schlemielen.
2.Er komt altijd weer een nieuwe kans, als iets gruwelijk mislukt. Een heel nieuw zaaiseizoen ieder jaar weer
3.Rustpunten. Veel kleur en spektakel is mooi. Maar rust is een must.
4.’Maar wat doen’ kan tot hele leuke resultaten leiden.
5.’Maar wat doen’ kan tot een rommelig geheel leiden.
6.Creatief en techniek gaan hand in hand, wat ik betreur want ik ben lui.
7.Wie zelf iets kweekt zal er beter voor zorgen.
8.Schoonheid heeft niet in de eerste plaats met geld te maken, (stekjes, zaadjes)
9.Seizoenen blijven komen. Altijd weer de lente om naar uit te kijken.
10.Het paradijs hoeft het niet te worden, Hof van Eden is een tuincentrum tegenwoordig, geloof ik. En in het echte paradijs kom je via een andere route

Tussen stad en landelijk, tussen kerk en thuis

Vrijdagavond dan eindelijk het nieuwe thuis van mijn zus gezien.  Van hartje Dordrecht is ze verhuisd naar landelijk Lieren, onder Apeldoorn.  Naar een heuse (verbouwde) boerderij.  Met blauwe luiken, aan een boerenweggetje, temidden van de weilanden.  Wat een weldadige rust.  ’s Ochtends hoor ik de haan kraaien bij de buren.  De kalkoen blijk ik gemist te hebben ondanks z’n kabaal.  Zo diep slaap je dus op het boer’nland.  Zus heeft ook wel even achter haar oren moeten krabben voor ze haar geliefde Dordt verliet!  Maar de liefde woog heel zwaar, dus is ze haar nieuwe man achterna verhuisd. Frappant (en leerzaam!) hoe God vaak gebeden verhoort op een moment wanneer je zelf je eigenlijk al hebt neergelegd bij het feit dat Hij blijkbaar een andere weg voor ogen heeft.  Jaren was het een onderwerp op m’n gebedslijst dat zus weer een goeie partner mocht vinden.  Zo lang dat het wat vervaagde.  Tot opeens: Zo waar, E. opdook.  En nu zijn ze alweer een paar maanden getrouwd.  Met dank aan God die gebeden hoort.

De landelijke omgeving trok ons wel opeens.  Altijd ervaar ik een dilemma: de heerlijke rust van het platteland, de geuren, de geluiden van de natuur… De ruimte die me dan doen denken aan grotere tuinen, dieren, een oord voor meditatie en verdieping.  Een plek voor muziek en kunst.  Dan weer de realiteit.  Hoe landelijker hoe duurder de huizen.  En kan ik de afwisseling van de stad wel missen?  En heeft juist de stadsmens geen behoefte aan een plek om tot rust te komen, waar hij is, in de stad?

Zondag vanwege mijn rug niet naar de kerk geweest.  Was ook zo moe dat ik steeds bij ieder boek wat ik trachtte te lezen in slaap viel…’s Middags wel lekker door de duinen gefietst en even op het strand in de zon gelegen.  Prachtig weer was het!  De natuur loopt uit en je ziet nu de meest waanzinnig mooie bloesembomen! Zo overdadig en kleurrijk.  En de geuren die je soms tegemoet waaien, zomaar wanneer je door de straten fietst.

Ik heb dit seizoen het liefst.  In mijn eigen tuin steken vergeten plantjes weer hun eerste sprietjes boven de grond en ik word helemaal blij wanneer ik ze herken: jij bent er ook nog!  Tijdens m’n ziekte heb ik mezelf vaak getroost met beelden uit de tuin.  Het onaanzienlijke bloembolletje dat in de herfst de grond in gaat, verdwijnt en dan toch maar in de lente staat te flonkeren van pracht.  Het miezerige zaailingetje, bijna opgevreten door de slakken, dat toch als door een wonder overleeft en een echte plant wordt…  Dan kon ik weer een uurtje verder.

Vandaag heb ik de knoop doorgehakt om terug te gaan naar 16 uur werk per week.  20 uur betekent 3 dagen bezet en het werd me toch te veel.  Ik wil echt blijven proberen eenmaal in de week kleinzoon te zien en bijna zo regelmatig mijn moeder.  Ik heb sociale contacten, kerkelijke contacten, vrienden, een gezin, ik wil schrijven, lezen, af en toe sport ik (moet vaker) en ik heb ook nog een gigantisch huis!!!!  Nu doe ik alles liever dan in huis bezig zijn, maar als m’n huis vies is, voel ik me niet senang.  Vandaar.  We hebben nu besloten op het werk iemand erbij te zoeken voor 8 uur die vooral de administratieve taken gaat doen, post, archiveren en zo verder.  Ik ga me iets meer met PR bezighouden en wat inhoudelijke dingen.  Gegadigden voor de 8 uur?  Meld je aan