Categorie: Tentoonstellingen

Hermitage

In juni opende de Hermitage in Amsterdam haar deuren. Prachtig gelegen aan de Amstel bevindt het museum zich in een oud pand uit de 17e eeuw, het voormalig Oude Vrouwen Huis. Opvang voor hulpbehoevende oude vrouwen van boven de vijftig (slik) door de diaconie van de Gereformeerde kerk te Amsterdam. Die liet het gebouw bouwen van het geld uit de nalatenschap van 90.000 gulden van een rijke Amsterdamse handelaar. Er woonden 400 vrouwen die met vier personen een kamer deelden. Tot in de 20e eeuw is het als verzorgingshuis in gebruik geweest.

Nu dus verbouwd en in gebruik als museum. Omdat het zo mooi aan de Amstel ligt heeft het wel wat weg van de Hermitage in St. Petersburg, het voormalig winterpaleis van de Russische tsaren gelegen aan de rivier de Neva.

De openingstentoonstelling staat in het teken van het Russische hof in de 19e eeuw. Zes tsaren regeerden in die eeuw, o.a. ook de de vader (Paul 1) en de broers (Alexander en Nicholas 1) van Anna Paulowna, die trouwde met de latere koning Willem II

Het pand is van binnen prachtig verbouwd. Veel licht. Hoge witte zalen met chroom en glas. Naast de grote zaal zijn er ook zg. kabinetten (de oorspronkelijke vrouwenslaapzalen) die wat krap zijn.

De tentoonstelling zelf is een en al pracht en praal. Veel (militaire) kostuums, veel baljurken en avondjaponnen, kostbare voorwerpen uit de paleizen en collecties van de tsaren families en prachtige portretten van de verschillende tsaren en hun echtgenotes en andere familie. Zonder meer de moeite van het bezichtigen waard.
Wrang is wel wanneer je al die weelde en overdaad bekijkt te weten dat de Russische bevolking van de honger crepeerde terwijl het hof zich uitsluitend bezig hield met kwesties van protocol en zich dag in dag uit vermaakte met toneel, muziek, bals en wat dies meer zij….

Het blijft iets vreemds zo’n hofleven.

Een film en een tentoonstelling

We hebben er zin in de afgelopen dagen. Soms zijn we lui (lees ‘ik’, Kim is nooit lui) en laten veel moois aan onze neus voorbij gaan. Den Haag heeft een eindeloos aanbod aan films, tentoonstellingen, muziek, galerieën, noem maar op, maar soms ben ik net zo lief thuis met een boek of een video…

Maar gisteravond waren we in het Filmhuis (wat is dat toch een heerlijk theater, vergeleken met de Pathé’s met vloerbedekking van popcorn) om ‘Les plages d’Agnes’ te zien.

Agnes Varda is een filmmaker uit Frankrijk, mij onbekend maar met veel titels op haar naam. Ze wordt 80 en maakt een autobiografisch portret van zichzelf en haar leven. Ze gebruikt scenes uit haar eigen films en allerlei gebruiksvoorwerpen, zoals foto’s, spiegels om herinneringen en gebeurtenissen te verbeelden. Heel creatief en prachtig gefilmd. De zee speelt een belangrijke rol in haar leven dus op een inventieve manier komt die steeds weer terug. Ze vertelt haar eigen verhaal, is soms acteur, laat haar kinderen en kleinkinderen scenes spelen, kortom het is een echt kijkspel. Iets aan de lange kant, maar boeiend tot het einde.

Ze treurt in de film om de dood van haar man Jacques met wie ze graag oud geworden was. En om, zoals iedere tachtigjarige wel moet beleven, de dood van zo vele vrienden.  Ze bedenkt ontroerende rituelen voor sommige van die geliefden om hun herinnering te eren. Het deed me beseffen hoe goed dat eigenlijk is. Vaak is er zo’n leeg, onwezenlijk gevoel als we aan onze doden denken. Door te benoemen of verbeelden wie ze voor ons waren en wat ze voor ons betekenden krijgen ze een stem.

Vanmiddag zijn we naar een expositie van Michael Readecker geweest. Ook een heel bijzondere kunstenaar. Op grote doeken, meestal met een licht, leisteen kleurige achtergrond verft en borduurt hij hele subtiele voorstellingen. Een tafelkleed met twee bordjes, een taart, of een ruïne-achtige voorstelling met pilaren en muren. Vooral de combinatie van verf en textiel is heel verrassend. Hij is ooit begonnen als mode-ontwerper en dat zie je in de schilderijen terug. Ongelooflijke techniek.

het mocht niet zo zijn

Vandaag dan eindelijk naar de overzichtstentoonstelling van Picasso in het Haags Gemeentemuseum met vriendin Ank. Geen van beiden zijn we echte fans van Picasso, maar een overzichtstentoonstelling is altijd leuk omdat je dan iemand vanaf het begin kunt volgen. Er is vaak een film, uitleg enzovoort. Je groeit daardoor in waardering voor iemands oeuvre. Om 11 u. afgesproken met elkaar.

Het eerst wat ik zag bij het museum aangekomen was een ellenlange rij, die buiten al begon, dat wil zeggen in de regen. Met mijn na 1 minuut buiten in Scheveningen door de wind aan flarden gereten paraplu, had ik daar niet veel trek in. Maar ja, men moet offers brengen voor Kunst met een K. Geduldig schaarde ik mij in de rij. Voetje voor voetje schuifelden we richting de overdekte ingang. Wie het Gemeentemuseum kent, weet dat de kassa nog ver verwijderd is van de ingang. Na een half uur was ik op twee derde afstand van de kassa gekomen.

Ondertussen had mijn ergernis de vorm aangenomen van een zwarte donderwolk, onzichtbaar voor alle mensen om mij heen die vrolijk stonden te babbelen over het prachtige art deco gebouw en die opgewonden, steeds weer nieuwe details ontdekten. Ik kon alleen maar denken: dit hele museum kan me gestolen worden, ze lopen hopeloos achter. Waarom hebben ze niet bedacht dat 2 kassa’s wel een beetje mager is voor zo’n tentoonstelling?

Mijn mobieltje ging: Ank. “Ik zit bij het Museon in het restaurant, daar kun je zo naar binnen, halen we straks als het rustiger wordt wel kaartjes”. Puik idee, hoewel ik mijn, na een half uur schuifelen veroverde plaatsje wel met moeite afstond. Had ik daar nu al dat geduld voor opgebracht? Ik wilde er bijna een kleine vergoeding voor vragen…Maar Ank had gelijk. Eerst maar aan de koffie.

Na 2 koppen koffie, een broodje en veel bijgepraat te hebben, stond er NOG een lange rij. Toen besloten we maar naar het Gem te gaan en de fototentoonstelling te bekijken van de prijswinnaars van de Zilveren Camera. Ook zeer de moeite waard. En we hebben de schilderijen van Richter bekeken. Mij onbekend en zou hem ook niet mijn favoriet willen noemen na bezichtiging. Heel cryptisch, soms dreigend en bij tijden gewelddadig. Wel verschrikkelijk knap.

Picasso is er dus (nog) niet van gekomen. Het zij zo. Moeten ze maar meer kassa’s openen. (Tip voor wie nog wil: ga na 14.00 uur, aanmerkelijk rustiger).  Oh en een pinautomaat in het restaurant van Museon zou ook wel bij de tijd zijn…

Sixties

Vanmorgen even in de Sixties! rondgelopen. The Doors, Eagles, Beatles…Minirok, broekpakken, stapelstoelen, Martin Visser, Cobra, peace, demonstreren, flower power, moord op Kennedy, Martin Luther King, Vietnam, president Johnson, Bob Dylan..

Alles in anderhalf uur op de tentoonstelling Sixties! in het Gemeentemuseum den Haag.
Aan de ene kant herkenning, maar bij veel ook weer niet. Ik ben van 1955 en was denk ik net te jong om het allemaal mee te krijgen als bijzonder, als anders. Toen ik tiener werd was veel al normaal. Broeken dragen, functioneel meubilair (alles werd opeens teak en skai bij ons thuis, ik vond het best, maar oudere broers en zussen waren verontwaardigd dat er opeens nieuwe meubels stonden, in ieder geval mijn oudste broer, zei mijn moeder altijd. Mijn moeder hield wel van veranderen, maar hij blijkbaar niet. Ik zie die moderne meubels nu op oude foto’s staan en vind ze armetierig en tegelijk geweldig: zo zestiger jaren!).

Op de tentoonstelling is veel aandacht voor kunst en mode uit die tijd.
Van de kunst werd ik niet vrolijk, minimalistisch meest. Hoewel het spelen met bestaande materialen (kurk, spijkers, stof) gecombineerd met verf wel weer hele mooie composities opleverde. Maar heel duidelijk zie je bij sommigen dat schilderen op zich ophoudt te bestaan. Alles gaat om het idee, de filosofie en dan beginnen de video-installaties en zo. Very high-brow. Paradox: gewone mensen moesten betrokken worden bij Kunst. Een Amerikaanse kunstenaar legde een wit vel papier op straat. De voetstappen op het papier was zijn kunstwerk. Hmmmm.

Oude Polygoon journaalbeelden zijn altijd een traktatie, vind ik. Wat lijkt dan die hele hippie beweging infantiel en onvolwassen! Maar ja, dat was ook zo, denk ik, als reactie op de zeer serieus ingestelde generatie van voor en vlak na de oorlog. Wel een typisch voorbeeld van een welvarende maatschappij, waar mensen zoveel tijd hebben om zich met onzin bezig te houden..Excuse me.

Ik vond de voorbeelden van de zg. India mode het mooist. Jassen van tapijtstof, jurken van zware pluche gordijnstoffen..prachtig, heel exotisch. Ik heb er zelf ook nog wel een tikje van meegekregen maar toen was het al zeventiger jaren.

Er liepen opvallend weinig jonge mensen en véél senioren. Ik hoorde een dame van zeker zestig uitgebreid vertellen aan haar vriendin over de broek van Jimi Hendrix die daar hangt, hoe hij die had uitgetrokken omdat ie stuk ging tijdens het optreden en hem toen de zaal in had gegooid. De slimmerik die ‘m opving heeft hem bewaard en nu hangt het ding achter glas in een museum. Een roze fluwelen, versleten broek.

Ik zal de  broeken van mijn echtgenoot voortaan toch maar niet meer naar de Kringloop brengen.

Dierendag in Amsterdam

Wij zijn dus op dierendag getrouwd. Geen goed idee want al die jaren hoor ik dezelfde reactie als ik zeg dat 4 oktober onze trouwdag is. Oh, dat is dierendag! Nee! Dat is onze trouwdag.

We hebben vanmiddag heerlijk in de zon door Amsterdam gelopen. De dag begon als 32 jaar geleden, druilerig en grijs. We zouden naar een museum. Maar het klaarde op en toen hebben we in de buurt van het Rijksmuseum rondgedwaald. Eerst even de PC Hooftstraat ‘gedaan’, maar daar wilde ik snel weg. Kim had namelijk net voor deze gelegenheid, bij gebrek aan beter, een oud, veel te groot regenjack aan gedaan. Nog uit de tijd van de oversized-mode! Na 32 jaar kan ik wel tegen een stootje, hoor, maar dat jack en dan de PC Hooftstraat was nét iets teveel gevraagd…

Goed, we zijn naar de grachten gelopen en daar hebben we heerlijk geneusd in wat galerietjes. Bijna bij Smelik en Stokking een bronzen beeldje gekocht via de kunstkoopregeling (in termijnen betalen betekent dat, haha) maar twijfelden nog wat. Carla Wiersma heet de kunstenares. Het beeldje is van een “paar”, licht naar elkaar toegebogen, in elkaar passend. Een beeld met mooie lijnen en iets zachts en kalms. We vonden het wel een mooie symbool voor ons huwelijk na 32 jaar. We hebben het goed met elkaar, er is rust na (ook) vele zware jaren. En God is betrouwbaar gebleken: onze liefde is dieper dan ooit.

In dezelfde ruimte hing ook een expositie van ene Michael Brady. Hele lichte kleurige schilderijen van allerlei straatscenes in New York. Het licht deed ons aan Hopper denken, alleen niet zo onheilspellend. Integendeel dit waren ronduit vrolijke schilderijen.

 

Loretta Lux

Vanmiddag, na een andere fiets voor mezelf gekocht te hebben (zie m’n log van 15-04 fiets gestolen), naar het Gemeentemuseum, de foto-afdeling. Het GEM dus. Een overzichtstentoonstelling van een fotografe, Loretta Lux. Niet haar eigen naam overigens. Afkomstig uit Oost-Duitsland, waar ze opgroeide onder het totalitaire regime van Honecker. Na de val van de muur is ze heel bewust de vrijheid van expressie gaan gebruiken. Ze is eigenlijk qua training schilderes, maar is overgegaan op fotografie. Toch zijn haar foto’s eerder schilderijen. Ze bewerkt ze nl. maandenlang o.a. op de computer tot ze de uitdrukking hebben die ze zoekt. De foto’s zijn vrnl. van kinderen. Mooie kinderen, in ouderwetse kleren, met een ernstige uitdrukking in hun ogen. De gezichten zijn zodanig bewerkt dat je het gevoel hebt eigenlijk naar volwassenen te kijken. De kunstenares zelf zegt in een video dat ze probeert weer te geven hoe je in kinderen soms de volwassene al kan zien en andersom. Het is heel vervreemdend, vind ik. Kleine meisjes in korte jurkjes (schattig, lief bij kinderen) lijken nu bijna uitdagend.
Ook de proporties zijn vreemd. De hoofden zijn groter dan in werkelijkheid. Dat versterkt het gevoel alsof je ‘aliens’ ziet.

Toch vond ik het een fascinerende tentoonstelling, met prachtig werk. De kleuren, veel (zee)groen, blauw, de kristalheldere atmosfeer in de foto’s, echt heel mooi. De moeite waard.


meisje met brood

Verder een expositie bekeken van 23 startende kunstenaars: Met Stip.
Tja, wat vond ik er van? Veel enigma’s. Een videopresentatie die duizenden keren per dag het moment vertoont van een lucifer die vlam vat…Diepe betekenis wellicht of juist niet, maar de waarde ontgaat me (nog). Een tweede werk: 48 deuren. Letterlijk 2 rijen deuren waardoor je binnen kunt gaan in de drie zalen waar de kunstwerken hangen/staan. Grappig, maar verder…?Verder, 3 ingelijste polaroids, voorkant, 3 polaroids, achterkant en een zwart-wit foto van een gekwelde vrouw. De bezoeker mag een boekje meenemen met de titel: biografie van een Fantoom. ???
Van alle werken vond ik er eigenlijk maar een echt boeiend:Home van Sara Blokland. Een grote collage, die een hele muur beslaat, van tientallen foto’s van in aanbouw zijnde huizen en flats met daartussen foto’s van vensterbanken, schoorsteenmantels, planken vol met verzamelde spulletjes. Dat sprak me aan. Heel persoonlijk en echt wat een huis tot thuis maakt: de spulletjes die een herinnering met zich meedragen en die elke verhuizing meegaan.. Ontroerend vind ik dat vaak: een groepering dingen, mooi of lelijk, maar het vertelt een verhaal over een mens. Dat proefde ik in dit werk.

tweemaal Caravaggio-Rembrandt

Ik ben op 2 verschillende dagen, met 2 verschillende vriendinnen naar de tentoonstelling Caravaggio-Rembrandt geweest. Erg leuk om zo’n overweldigend mooie expositie voor een tweede keer te bekijken. Wat een meesterstukken én wat een mensenmenigte. Dankzij onze museumjaarkaart kon ik tot 2 keer toe langs een lange rij wachtenden doorlopen naar de ingang. Dat voelde erg luxe. Een aanrader dus die kaart, al was het alleen maar voor dit soort triomfen.. Overigens betaalde ik wel 2 keer 10 euro bij, maar goed.

Ik heb genoten van de schilderijen en ben tot de conclusie gekomen dat Rembrandt ongeevenaard is in stijl, techniek, maar vooral in sfeer. Zo subtiel en intiem als hij menselijke emotie weergeeft, daaruit blijkt dat hij van mensen hield. Het licht in z’n schilderijen is warm, geel, verlicht de donkere nacht en creeert menselijkheid.

Caravaggio is ook een meester in het schilderen van emoties. Maar zijn emoties zijn hard, schel, heftig en schokkend. Net als het licht op zijn doeken. Het voelt aan als licht dat plotseling aangaat middenin de nacht en waarvoor je je ogen sluit, zo schel.

Ik vond het commentaar van de audiotoer treffend. Rembrandt suggereert, Caravaggio registreert, vooral in zijn vroegere werk. Later wordt zijn werk ook wat losser, de penseel wat grover.

Verder vond ik sommige van de schilderijen van Caravaggio nogal uitdagend erotisch. Homo-erotisch noemt de commentaarstem het. Kinderen in verleidelijke posities….Pedofilie is van alle tijden. En altijd afstotelijk.

Ik was eigenlijk niet zo’n Rembrandt-fan. Met m’n vriendin Ans had ik het erover hoe je sommige kunst opnieuw moet leren waarderen omdat er overal van die stoffige, vergeelde posters en ingelijste plaatjes hangen van Hollandse Meesters.

Na deze tentoonstelling(en) ben ik bekeerd. Rembrandt is een echte Meester.