Categorie: Pyreneeën

Nog wat nagekomen foto’s. Kwaliteit is niet zo bijzonder maar het zijn dan ook foto’s die met de telefoon genomen zijn…Was onze camera vergeten, helaas.

Perpignan        uitzicht zwembad Boule 

cactustuin Serrabonne

Maria met Jezus.
Het gaat om een beeld uit de 10e eeuw!

details pilaren serrabonne 10e eeuw

Ik heb in de laatste week nog ‘echtere’ foto’s kunnen nemen omdat Luuk m’n camera had meegenomen. Die zal ik nog scannen en posten. Vooral die van ons verblijf met z’n vijven in ons minihuisje…

Vandaag het nieuwe huis van Jes en Dos bekeken in Woudenberg. Mooi hoor. Ben zeer blij dat ze iets hebben kunnen vinden op zo’n mooi plekje dat nog te betalen viel! Ze kijken uit op een park met mooie wuivende bomen, heel landelijk en groen. School om de hoek. En Woudenberg heeft een Hema, dus komt ook mee in de vaart der volkeren. Wat heb je behalve een supermarkt, de Zeeman en de Hema eigenlijk verder nodig? Oh, en er is ook een boekhandel. Doet een beetje aan Wageningen denken, maar dan wat bezadigder. Geen studenten.

Terwijl Jes en Dos het koopcontract ondertekenden hebben Kim en ik ons weer kunnen laven aan kleinzoonplezier!

                                     

Onze Niek is een avontuurlijk ventje dat graag de buurt verkent. Op z’ eentje. "Oma, terug!", gebood hij me herhaaldelijk met een streng en gebiedend vingertje. "Niek zelf". We bereikten een compromis, ik ongeveer 10 meter achter hem.

Opa z’n baard vond hij wel leuk, maar wat hij nu doet met Kim z’n haar op de eerste foto? Het lijkt wel of hij hem aan het ontluizen is….

Volgens Jes is hij aan het experimenteren met boosheid en "krachttermen". ‘Stout!’ en ‘Stom’ en ‘Niek boos!’ vliegen in allerlei toonaarden door de lucht. Soms zit hij op z’n fietsje ze zachtjes voor zich uit te prevelen en soms krijgt Jes ze luid en duidelijk te horen als hij het niet eens is met de gang van zaken. Het doet me denken aan toen Jes zelf een peuter van die leeftijd was. Altijd een lief engeltje veranderde ze ineens in een monstertje dat bij alles heel hard "STOUT" tegen ons gilde. Nu is er niks mis met het woord stout maar de toon was minder aangenaam. ’t Was een hele toer om een peuter aan te leren dat je best ‘stout’ mag zeggen, maar niet op die toon. Jes heeft nu de ‘Zitten Op de Traptree-straf’ ingevoerd. En, het verbaast me steeds weer, hij huilt tranen met tuiten, maar zitten blijft hij wel! En snappen doet ie het ook…’Mag niet, he?’
Intelligente mini-mensjes. De verleiding is zeer groot om om alles (heimelijk) te lachen omdat het zo vertederend is, maar ja, dan zit je later met de gebakken peren…

We zijn weer Hooomme! Vaak, als Kim en ik lang genoeg buiten hebben gespeeld kijken we elkaar aan en zeggen dan vol verlangen, als ET, het ruimtewezentje uit de film: Hooommme!

Mensen, wat hebben we een hoop gezien, ik kan er een boek over schrijven. Dat zal ik jullie besparen. Maar dit wil ik er wel over kwijt: wie van bergen, de zee, oude abdijen, kerken en stadjes houdt (en bovendien tegen de warmte kan) die moet zeker de Pyreneeën-Oriental (gebied rondom Perpignan,aan de Middellandse Zee, tot aan de de Spaanse grens) bezoeken. We hebben er echt genoten. Vooral van de combinatie aan mogelijkheden en van het mooie weer.

Bed&Breakfast, zouden we dat nog weer zo doen? Misschien. Ik was heel enthousiast over Le Troubadour in Boule d’Amont, maar het hangt natuurlijk in zo’n kleine herberg wel erg af van met wie je daar zit. Wij troffen een erg leuk gezelschap. In de tweede week was de kamer naast ons ook bezet en dat maakte wel uit. Die kamers waren zo gehorig dat je moest fluisteren als je iets privé’s te melden had. Nou ben ik niet zo geheimzinnig, maar er zijn toch zo van die privé geluiden die je niet met wildvreemden wilt delen…Toch? Goed, dat is dus een minpuntje.

De camping vervolgens was erg wennen, maar na een paar dagen was het er heerlijk.Terug er heen? Nee. Te warm, te veel ongewenste geluiden die mijn oren bereiken zoals discomuziek van de buurcamping, huilende kinderen en zo. Ik ga voor de gite volgende keer denk ik.

De stranden en de zee! Aah, wat is er heerlijker dan zwemmen in de Middellandse Zee? Die was vaak een ‘peu agitée’, heuse golven dus. Het viel ons op dat het zand heel anders is dan we gewend zijn. Het is eerder fijn gruis. Niet fijn. Heel plakkerig en het fungeert als een soort scrub, maar dan een hele ruwe. (M’n Nederlands is er ook op vooruit gegaan zie ik…)

De laatste week met Luuk, Ravinia en Eelke was super gezellig. We zijn naar een concert geweest, hebben lekker gegeten met elkaar waarbij we bij toerbeurt kookten in onze ruime woonkeuken..Het werd dan minstens 35 gr. binnen. Vooral samen koken is op een oppervlak van 1 bij 1 m. een intieme aangelegenheid. We hebben veel aan de voor 15 euri aangeschafte ventilator gehad.

De reis terug is wel een killer. Van het uiterste zuiden helemaal door het midden van Frankrijk bij Lille eindelijk de grens over. Wat is dat een immens groot land met adembenemend mooie gedeeltes.
De eerste etappe zijn we van Perpignan naar Bourge gereden, ongeveer halverwege en hebben daar overnacht. Dat was prima. Kim had het via internet geregeld en aangezien Calvijn er gestudeerd had (Kim Googled volgens mij altijd op: Calvijn+hotel) was het nog een interessante stop ook. Prachtige kathedraal en mooie oude binnenstad.

De tweede etappe was vooral heel LANG. Vooral als je ook nog je tas laat staan bij een plasstop. Ik kwam er (gelukkig!)een uur later achter: @#$%$#@ &*# We moesten dus terug. Kun je je voorstellen welke emoties dat in twee vermoeide reizigers teweeg bracht? Zwijgend en gekweld hebben we naast elkaar gezeten…Tot de tas door de bazin van de plasstop aan mij overhandigd werd, met inhoud. Toen konden we weer glimlachen, vermoeid weliswaar.

In Ypenburg de poesjes nog opgehaald bij Suzy en toen waren we Hooomme. En kon ik weer slapen m’n in eigen bed

(Hoe het ons verging op 6 aug. jl. Inmiddels is het weer back to normal en zijn wij alweer op weg naar Nederland, in etappes.)

Warmte, ruimte en hoe een mens dat beleeft het is allemaal maar net waaraan je gewend bent. Daar ben ik weer eens met m’n neus op gedrukt de afgelopen dagen. Wat heb ik hier peentjes lopen zweten,zeg, en wat is 20 gr. (hoogste temp vandaag)dan opeens KOUD!
En wat vond ik onze stacaravan mini-mini en wat lijkt die nu ruim voor ons tweetjes nadat we er Onverwacht met vijf volwassen mensen in hebben gebivakkeerd, een nacht en een dag!!

Er is een oorzakelijk verband tussen beide feiten: Opeens werd het in deze streek rondom Perpignan)waar het in deze tijd NOOIT zou regenen, slecht weer. Maandag begon het te miezeren en langzaam aan te stortregenen en onweren. Ondertussen waren zoon Lukas met vriendin Ravinia en vriend Eelke onderweg vanuit Nederland om op onze camping te komen kamperen. Ze waren wat later dan berekend en door de regen was het geen doen meer om de tent op te zetten.
Onze rommel die zich inmiddels over de weinig beschikbare ruimte van de stacaravan had verspreid bij elkaar vergaard en in het slaapkamertje, maat bedstee,gepropt. De bedjes van 1.80 bij, nou pak ‘m beet 40cm in de het 2e slaaphokje vrijgemaakt voor beslaping en in het woon/eetgedeelte de bank, waar Kim al nachten sliep omdat zelfs hij het benauwd kreeg in ons 180 bij 130 bedje, eveneens als bed voor een van de drie geprepareerd. Om half tien kwamen ze aan. In een keer doorgereden, in bijna 16 uur. Om de twee uur gewisseld.
Nou 5 volwassen mensen met hun spulletjes (drie rugzakken nemen ong. een derde van de woonruimte in beslag..) is het uiterste wat dit 25 vierkante meter hokje ruimte aankan. Je hoorde de voegen zuchten en voelde de funderingen buigen.

Gelukkig is Ravinia niet groot en paste redelijk op het bedje. Eelke met zijn lengte en breedte moest in een soort driehoekige buiging slapen. Lukas had de meest riante plek van de drie, op de bank, maar die schoof alsmaar met z’n voeten langs de wand waarachter Kim en ik lagen en maakte dat ik door dat geluid alleen al, de kriebels in m’n benen kreeg. M’n weg zoekend langs rugzakken en andere obstakels ben ik toen, rond half twee maar een poosje op de camping gaan lopen (het was inmiddels even droog).

Vandaag, 6 aug., heeft het de hele dag geregend. Ongelofelijk. Goed voor de natuur, riepen we steeds naar elkaar! Het is nodig! Nu is er even geen gevaar voor bosbranden! Maar toen het om 1 uur nog plensde was onze verdraagzaamheid tot het minimum teruggebracht. In de regen zijn Luuk en Eelke de tent op gaan zetten. En zowaar, om 5 uur stond die als een huis. Uiteraard met de nodige strubbelingen maar wat dat betreft zijn het alle drie bikkels want ik heb geen klacht of mopper gehoord.

Vanavond is het eindelijk opgeklaard. We hebben heerlijk ergens gegeten, gelachen en gekletst en de vakantie is eindelijk ook voor hun begonnen!

Ik heb vandaag voor het eerst onder m’n dekbedje uren gelezen en geslapen. Er was even niks anders te doen en ik vond het prima! Ben gestart in een nieuw boek van Margaret Drabble. Helemaal in mijn territory: familiegeschiedenis, -genen, -emoties, -relaties. Hoe ben ik geworden die ik ben in het licht van familieachtergrond de eeuwen door. Heel boeiend! "The Peppered Moth", titel is me nog niet duidelijk.

Over motten gesproken, het stikt hier van de vleermuizen! En van de muggen. Maar de laatsten krijgen geen kans ons te bereiken want boven ons dak vliegt ’s avonds een hele familie vleermuizen die ze uit de lucht hapt voor ons. Perfect. Nog geen ene muggebeet of -zoem waargenomen.

Ik leef erg mee met de gijzeling van de Zuid-Koreanen en bid veel voor hen.
 

3 augustus, Sorede

In de Volkskrant van woensdag 1 aug. stond een leuk stukje van Martin Bril: Pindakaas. Calve pindakaas. Die gaat overal mee naar toe als hij en z’n gezin reizen. Eventueel met hagelslag en sambal,voor de variatie (op de pindakaas).

Deed me denken aan onze vakanties met de kids. Inderdaad, alles kochten we in Frankrijk, maar pindakaas ging mee vanuit Nederland. In het begin eigenlijk nog veel meer. Te veel, volgens Kim die de auto altijd inpakte. Alles was overal te koop, volgens hem, als wereldreiziger. Maar wel veel duurder, was dan mijn tegenargument als zuunige Nederlandse. Dus tassen vol gingen er mee met voorraad van de Aldi. Ik maakte m’n eigen kruidenmengsels. Yoghunaise (want de franse mayo was vies in de aardappelsalade, leverpastei (zonder stukjes) en zo verzamelde ik een voorraadtent met spullen. Raar eigenlijk, na 8 jaar Korea zonder kaas en zo. Maar wel met pindakaas!

Later werd het steeds minder. Ik werd al dat gesjouw zat en de prijzen in Frankrijk daalden volgens mij ook. Zeker nu met de euro vind ik nauwelijks nog verschil en als er verschil is, dan is het ten goede! Je kunt hier overal lekker eten en dat begint vaak al onder de 10 euro. OK, dan komt er wijn en zo bij, maar toch. Fruit en groente zijn i.e.g. in deze streek heel goedkoop vergeleken met Nederland. Ook vis en vlees. Wat natuurlijk ook kan is dat de prijzen in Nederland gestegen zijn en dat door de euro hier alles goedkoper lijkt..Nou ja. Wat betreft voedsel vind ik  Frankrijk nog altijd een paradijs. Het enige wat dus ontbreekt is inderdaad lekkere pindakaas. Maar daar kan ik nu wel zonder, nu mijn kids (vooral Lukas en die is er ook letterlijk groot van gegroeid..) er niet meer om zeuren.

Galagogo is de naam van een van de duizenden campings in de omgeving van Argeles en die naam(met een kleine aanpassing) geeft perfect mijn gevoel weer als ik door dat gebied rijd: Ik word er helemaal ‘gaga’ (gek). Nu zitten wij gelukkig 6 km ervan verwijderd op een hele lieve camping (60 stpl), met mooie bijzondere bomen, een riviertje en een zwembad(je) en geen ‘animation’, maar ja helemaal eraan ontkomen doe je toch niet. Sinds gisteravond genieten we mee met de muziek van de (grote)camping aan de andere kant van het riviertje. Onze camping staat in de Eceat-gids (groen, ecologisch, rustig enz.)maar kan dat alleen binnen haar eigen grenzen garanderen…Wat de rest van het dorp doet om wanhopige toeristen te vermaken, daar hebben zij geen zeggenschap over.

Ja, we zijn dus verhuisd van onze herberg in Boule d’Amont in de bergen, naar een stacaravan op een camping in Sorede dichter bij de kust. Het stadje ligt aan de voet van het Alberes-massief, dat de grens met Spanje vormt. Gisteren wandelden we naar een 10e eeuws kapelletje (in deze omgeving struikel je daarover) en hadden al stijgend een spectaculair uitzicht over de bergen en de Middelandse Zee in de verte.

Het kapelletje was overigens ook zeer de moeite waard. Vervallen weliswaar, maar juist daarom prikkelt het m’n fantasie nog meer. We konden er niet in, maar zagen wel door de raampjes tussen het koor en het schip een Byzantijnse poort. Aan de kerk zat een woning gebouwd. Met verschillende kamers, misschien een vroege kloostergemeenschap. Ik heb er een poosje stil gezeten om de sfeer van eeuwen geschiedenis op me in te laten werken.

Het is wel wennen even. Van de dikke, koele, eeuwenoude muren van onze herberg in Boule, naar de dunne, kunststoffen, 20e eeuwse wandjes van de stacaravan. Wat wordt het daar heet binnen,zeg! Het is nu 11 uur ’s avonds en eindelijk is de temperatuur binnen gedaald naar 25 graden of zo. Het eerste wat we bij de Hyper-U hebben gekocht is een ventilator. Hele goeie investering van 16 euri. In de nacht koelt het af en rond 3 of 4 uur is het eindelijk zover dat ik een dekbed over me heen trek. Pfff, wat een warmte, niks voor mij dus. Oh ja ons kamertje is net zo groot als het bed: 1.40 bij 2 meter, met een beetje staruimte. Er is nog zo’n kamertje, met 2 bedden, een douche/WC en de ‘woonkamer’. Inmiddels slaapt Kim daar, op de bank, vanwege de warmte. Heel gezellie hoor, zo’n stacaravan. We zeiden de eerste dag tegen elkaar het is net of we vader en moedertje spelen..

Eerste conclusie na drie dagen: Leuk voor in de lente misschien, maar NOOIT meer in de zomer in een stacaravan in dit oord. Tweede conclusie: ik ben het campingleven zat. Terwijl ik toch m’n eigen WC en douche heb…Ik ben gewoon al die mensen beu en al die geluiden die ze maken..Ik ben lichtelijk neurotisch geworden, geloof ik. Wat ik wil is ook niet te vinden, hoor. Ik wil stilte, schaduw, warmte, koele nachten en huizen, stadjes, natuur, zwemwater, en ruimte. En internet (ha, ha). We zitten nu in een cybercafe in Arles sur Tech. Vlakbij de Spaanse grens overigens.

Hoe de Fransen vakantie vieren hier (aan de kust) is werkelijk onnavolgbaar voor mij. Langs de hele kust staan rijen en rijen flatgebouwen met piepkleine apartementjes die als vakantie’huisje’verhuurd worden. Het zijn net van die blokkendozen die je soms (via TV) in Oost-Europa ziet (wel iets mooier natuurlijk), maar aan de honderden balkonnetjes hangen de strandlakens te drogen en op 2 vierkante meter zit de familie met de knieen opgetrokken aan een tafeltje te eten. Verschrikkelijk..Hoe rijker je bent hoe ruimer de appartementen maar toch..Wie wil nu 4 hoog zitten op z’n vakantie? Met alleen een balkonnetje. Volgens mij bestaat dit niet in Nederland. Wij zitten dan op campings boven op elkaar, maar we hebben in elk geval ruimte om lekker buiten te zitten! (pijl is niet van mij..)

Ik moet eerlijk zeggen dat me aan de kust toch een unheimisch gevoel bekruipt. Niet als ik in de zee zwem, maar als ik al die vreselijk toeristische toestanden erom heen zie. Scheveningen is erg, maar ja dat kan ik niet helpen, ik woon daar nu eenmaal. Maar hier doe ik eraan mee door er te zijn. Ik denk dan steeds: driekwart van de wereld lijdt honger, sterft aan AIDS, is op de vlucht en hier vermaken we ons met de meest onzinnige dingen om ons geld maar uit te kunnen geven. Enigzins overdreven, maar toch. Als ik in de bergen wandel word ik rustig en kan ik God danken. Als ik in de zee zwem ook. Maar als ik met de auto terug rij denk ik: wat doe ik in dit krankzinnige oord? Gagagogo, dat vat het goed samen! 

We beleven van alles hier in de Pyreneeen.

Gisteren was het tijd voor cultuur in de vorm van een balletvoorstelling in het kader van het Festival van Perpignan. Modern ballet. Choreograaf Merce Cunningham. Naam zei mij verder niets. (Kim wel, maar die vertelde dat pas later). Kaartjes hadden we vorige week al gekocht. Voorstelling in de buitenlucht op het binnenplein van de kathedraal St.Jean Baptiste. Ik verheugde me er op.

’s Middags al wat vroeger naar Perpignan, alwaar we gewinkeld hebben, tot het tijd was te gaan eten. Op een leuke hoek buiten een gezellig uitziend terrasje uitgezocht: le Petit Moka. Nu zijn we erg verwend geraakt door onze driegangenmaaltijden in le Troubadour, onze B&B. En een luxe maaltijd hadden we ook niet voor ogen. Maar wat we daar voorgeschoteld kregen is werkelijk met geen pen te beschrijven. Kim bestelde Calamaris (ja, hij wist dat dat inktvis was en dat vind hij lekker…) a la Provence. Ik een maaltijdsalade Landaise. Kim kreeg een zeer onsmakelijk uitziend bord droge rijst met donkerbruine sliertjes die smaakten naar inktvis-uit-blik van voor de oorlog. Ik kreeg een kledderzooi sla met ondefinieerbare stukken rood vlees waaraan een dikke rand vet zat, alles verdronken in een dressing die zo zuur en vet was dat ik er tranen van in de ogen kreeg.

Kim is geen zeurpiet, maar kon werkelijk geen hap naar binnen werken. Met een heel vies gezicht zei hij tegen de ober dat dit eten “pas son goute” was. De ober nam het met, evenveel desinteresse als waarmee hij het voor onze neus had neergezet, weer mee. Kim heeft lang op de menukaart gestudeerd voor hij iets vond wat hem veilig leek om te bestellen: pizza met alleen maar kaas. Ik heb de tomaten en komkommer en nog een paar verlepte boontjes uit m’n salade geprikt en had toen wel genoeg…

Maar goed, op naar het ballet, daar waren we voor gekomen. Goeie plek, zeker toen we allemaal in mochten schuiven naar het midden omdat het lang niet was uitverkocht. (Er had een alarmbelletje moeten gaan rinkelen toen..) De tribunes, de belichting, de geluidsinstallatie, alles kondigde een spannende voorstelling aan. Om 22.00 uur startte het gebeuren. Het schemerde nog wat, maar de grote schijnwerpers richtten zich op het podium. De muziek begon. Ik zeg muziek, maar beter kan ik gewoon over geluid spreken. Dat hield het midden tussen DJ Tiesto die volledig de weg kwijt is en wat er te horen valt als onze katten ’s nachts wel eens over de piano gingen rennen. Onsamenhangende kraak- en bonktonen, onheilspellend onderaards gerommel, ondragelijke, angstaanjagende hoge pieptonen en soms alleen het geluid van een installatie die niet lijkt te werken. Ondertussen wordt er op het podium gedanst. Zonder enig verband met de te horen geluiden. Wel heel knappe bewegingen, maar eerder acrobatiek dan ballet, in mijn bescheiden opinie.

Het balletgezelschap kwam uit Amerika en de oorspronkelijke muzikale directeur was John Cage. Voor de kenners zegt dat misschien wat meer. Ik ben niet zo bekend met muziekgeschiedenis, maar deze twee C’s (Cunningham en Cage)zal ik niet licht meer vergeten!

Vandaag was het Grote Verhaal dat van Thomas, de zoon van de B&B eigenaren, die op z’n fiets was aangevallen door een Mamma-everzwijn en in shock op het pleintje zat toen ik terugkwam van het zwembad. Ik dacht dat hij hard gefietst had de berg op en daarom zo uitgeput daar zat te hijgen. Maar hij bleek van z’n fiets gesmeten te zijn door Mom, omdat die dacht dat haar jongen gevaar liepen.

Thomas fietste tussen haar en de jongen. Hij had alleen de jongen gezien en Mom niet gehoord vanwege z’n Ipod-dopjes…Arm helemaal geschramd door de val, fiets kapot gemaakt door het Zwijn en Thomas vreesde voor z’n leven. Een mamma everzwijn die haar jongen wil beschermen kan lelijk bijten.

Kim wist wat everzwijn in het frans was. “Hoe wist je dat nou?” vroeg ik later. “Van Asterix en Obelix!” Kim koopt in Frankrijk altijd een franse A&O. En tja, wat eet Obelix? Juist. “Sanglier”.

Overigens, morgen hopen we naar een concert te gaan van de drie B’s: Bach, Beethoven en Brahms. Hopelijk voldoet dat meer aan de verwachtingen!

Van de 4 gastechtparen die er inmiddels zijn in le Troubadour is de helft gereformeerd (vrijgemaakt), dat vertelde ik al. Het volgende boeiende feit is dat drie van de mannen Noord-Amerikanen zijn, getrouwd met Nederlandse vrouwen. Dat is toch wel grappig. We zijn wildvreemden voor elkaar maar de aanknopingspunten blijven voorbij komen. Kim en David hebben allebei op Harvard gestudeerd. Sam en Kim delen een kerkelijke achtergrond. Sam is daarin (Reformed Baptist) opgegroeid en heeft die achter zich gelaten, Kim is er door zijn opleiding op Westminster Seminary mee in aanraking gekomen en kent sommige van de voorgangers uit Sam’s jeugd persoonlijk. Bea, van het Nederlandse echtpaar heeft weer jaren in dezelfde gemeente gekerkt als ik. Alleen was ik 12 en zij 23, dus ik weet het niet meer.

Gisteren hebben we een lange wandeling gemaakt. Minder lang dan in de bedoeling lag. Omdat we te vroeg een afslag inliepen waren we na 3 i.p.v. 6 uur terug. Lichtelijk verbijsterd vroegen achterblijvers hoe we dat zo snel gedaan hadden…Maar ik was achteraf wel blij. M’n voet gaat eigenlijk best goed, maar m’n rechterbeen gaat zeer doen, vooral als we veel moeten klimmen en dalen. Rustig aan dus maar.

Het is schitterend om hier te wandelen. De rust en de ongerepte natuur zijn weldadig. Er staat vaak ook wat wind en omdat we op 300 m hoogte zitten is het net wat minder bloedheet dan in de vallei. Maar warm is het vaak wel!

Gisteren zijn Maud en Geert met hun pappa en mamma gekomen. Maud is net drie en Geert is 7. Maud slaapt naast onze kamer met haar ouders. Gisteren had ze veel geslapen in de auto en was dus zeer spraakzaam in bed…Om halfeen werd het stemmetje almaar zachter en toen was het opeens stil.

En nu zitten we na het ontbijt heerlijk vakantiedingen te doen. Kaarten schrijven, bloggen, beetje lezen. Ik ben een trilogie van Stephen Lawhead aan het lezen, fantasy. in de traditie van Tolkien en Lewis. Goede, nobele Koningen en Strijders verwikkeld in felle en gecompliceerde worstelingen tegen het Kwaad, verpersoonlijkt in zwarte magiërs en monsterlijke, wrede Warlords. Heel fantasierijk en spannend. In onze genivelleerde westerse maatschappij raak je het gevoel kwijt van de machtige strijd die gaande is tussen Gods Koninkrijk en dat van de Satan. Het lijkt een taal die we niet meer kennen. Als ik zo’n boek lees gaat het weer spreken. Rechtvaardige Koningen, Glorie, Eer, Moed en Heldendom krijgen weer betekenis. En ik lees de Bijbel weer vanuit een nieuw perspectief.

zaterdag 21 juli

Vanavond zeer geanimeerde maaltijd in onze herberg. Er zijn inmiddels in het huis zelf 6 gasten en in de gite een echtpaar met 3 kids. Vanavond aten we allemaal samen, incl. Sam en Lideke en hun zoon Thomas. Het echtpaar met kinderen is vlaams. Verder is er een echtpaar uit Drenthe en vandaag arriveerde een stel dat uit Haarlem komt. Uit de buurt i.e.g. Onder de aanwezigen is er 1 persoon met gluten allergie en 2 personen zijn vegetarisch. Een ware uitdaging dus voor Liedeke als kok!

Grappig hoe er zonder enige stroefheid een levendig tafelgesprek op gang komt, met veel humor en gelach. De Vlamingen vertelden over hun beleving van de Nederlandse taal. Poepen moet je tegen een Vlaming niet zeggen want dat heeft een heel seksuele betekenis. Heel formeel vinden ze uitdrukkingen als ‘welterusten’ of ‘ik hou van jou’. ‘Slaap wel’ is de gangbare nachtgroet en de liefde verklaren ze daar met ‘ik zie je graag’. Dat laatste vonden we allemaal wel heel roerend.

Ik moet zeggen dat zo’n B&B ons goed bevalt. Er is een perfecte verhouding van prive (je hebt je kamer, en iedereen doet overdag z’n eigen ding) en gezelschap. Als je zin hebt drink je een biertje beneden en wissel je de ervaringen van de dag uit. En tijdens het eten (om 20.00 uur) babbel je wat met elkaar. Iedereen heeft ’t reuze naar z’n zin dus de sfeer zit er goed in. Je leert ook veel van elkaar. Waar wat mooi of interessant is, waar je vooral heen moet en waar vooral niet. Je eigen lunch maken is een beetje gedoe. Goed vooruit denken, want ben je een keer boven dan ga je niet ‘even’ terug voor een pakje boter of zo. Gisteren hebben we dus voor het eerst weer boter op brood gehad. Beetje kamperen dus toch, zonder koelkast.

Overigens, een van de stellen hier is geref.(vrijgemaakt), dus statistisch zijn we goed vertegenwoordigd!

Vandaag trouwens een behoorlijke plensbui gehad en de temperatuur is gedaald naar onder de 20 vannacht. Kim heeft zelfs het dekbed weer in de hoes gedaan.

Toch nog in zee gezwommen vanmiddag bij St Marie sur Mer,na een bezoekje aan Perpignan om me even weer aan winkels te vergapen…St. Marie ligt aan de Middelandse Zee. Die is daar bepaald niet lekker warm! Maar wel heerlijk helder en schoon. 

Morgen is het zondag. ’s Kijken of we nog een ‘paapse mis’ kunnen vinden in de buurt…

Ik moest aan die opmerking van Mulder denken, uit het boek van Adriaan van Dis "de Wandelaar", dat Kim aan het lezen is. Hij las een stukje voor ’s avonds nadat we 2 prachtige kapelletjes bekeken hadden. De hoofdpersoon Mulder loopt door een regenachtig Parijs en wil schuilen in een kerk:"hij kon uit tientallen kerken kiezen. De protestanten bleken allemaal dicht, alsof er in die kaalheid wat te stelen viel,maar bij de roomsen konden ze overal voor niks op adem komen." 

Het kapelletje dat we die middag bezochten is wereldwijd bekend onder kunsthistorici vanwege een zeer oud Christusbeeld. Het is waarschijnlijk door kruisvaarders mee uit het Oosten genomen. Het is een zg. geklede Christus aan het het kruis. Zeer zeldzaam. Vorig jaar in Duitsland hebben we in een museum ook zo’n heel oud kruisbeeld gezien. Maar dit hangt gewoon in de kerk. De kerk is iedere dag open. Hier valt nog ’s wat te stelen!

Vanmorgen bij een oude kerk met
klooster Serrabone geweest.
Daar zijn in 2000 inderdaad twee kapitelen
die buiten bij de poort stonden gestolen.
Maar de kerken blijven open. Merkwaardig verschil
tussen protestanten en katholieken! Toch wat ruimhartiger en meer vertrouwen die roomsen!

De priester van het kerkje waar het
bijzondere beeld hangt, Chapelle
de la Trinite,was een Nederlander,
Jan Sommen. Hij kwam er in de
50er jaren in een totaal verlaten oord.
De kerk was vervallen, de duiven
vlogen er in en uit. Hij heeft eigenhandig
die kerk weer opgeknapt en ook wat
houten beelden die onder de duivenpoep
zaten schoongemaakt. Hij vond zelf een
van die beelden eigenlijk wel bijzonder en
heeft uiteindelijk iemand van het ministerie
zo ver gekregen er naar te komen kijken.
Toen wilde men het direct kopen en meenemen naar een museum. Maar dat was niet de bedoeling van pater Sommen. Het hangt daar dus alle jaren in een gewoon kapelletje boven op een berg. Pater Sommen ligt er begraven. In de hele omgeving was hij bekend vanwege z’n gedrevenheid en hulp op practisch gebied. Hij had een brommer waarmee hij door de bergen crosste. Het hele artikel hangt in de kapel la Trinite, tussen Boule d’Amont en St.Marsal.

Zelf vond ik dit kastje (een draagbaar altaartje)heel mooi.

Echt om te stelen….

foto’s van jeantosti.com

Zondagmiddag met enige gewetenswroeging vertrokken voor de lange tocht richting de Pyreneeen (kan nog steeds geen trema maken in kladblok..). Zondag is een speciale dag, rustdag en zo, tijd om God te dienen. Maar ja, de tocht is te lang voor 1 dag en ach, we rijden toch maar 100 uit principe, dus heel rustig. Toch? (Ben minder wettisch dan dit klinkt, hoor)

Bij Senlis boven Parijs had Kim een hotelletje geboekt, liep allemaal gesmeerd. Volgende dag de rest van de rit, maar die was toch wel errug LANG!! Ik weet niet hoe dat komt maar ik kan eigenlijk zo slecht tegen lange autotochten. Ik krijg overal pijn en raak na een uur of zo licht comatoos. Kan alleen maar knikkebollen en doezelen. Misschien ben ik wel te moe vertrokken want het was dit keer bar en boos. Kim heeft de hele rit gereden, 11 uur uiteindelijk!! "Strong like bull", zoals zijn opa al over zichzelf altijd verkondigde. Zit in de genen. Niet in die van mij helaas. Maar ik heb weer andere goeie eigenschappen 🙂

Onze vakantiebestemming Boule d’ Amont (dichtbij Perpignan) ligt op 400 meter hoogte en dat betekent 25 minuten rijden op een (goed onderhouden) bergweg naar de doorgaande route. In het donker niet zo fijn rijden maar verder garantie voor een weldadige stilte. Want Boule heeft maar 25 inwoners of zo, die allemaal in de oude huizen van eeuwen terug wonen. Opgeknapt, gerenoveerd, aan de moderne tijd aangepast van binnen, maar uiterlijk nog steeds zoals ze er altijd hebben uitgezien.

Onze B&B, ‘le Troubadour’ is de oude herberg, met gedeeltes die honderden jaren oud zijn. Heel gaaf. ’s Avonds kookt Liedeke, de eigenares (Nederlandse, kokkin van beroep) een heerlijke maaltijd met groenten uit eigen moestuin. Liedeke is, net als ik, getrouwd met een Amerikaan, Sam Garrett, die journalist en vertaler van beroep is. Hij heeft bijna alle boeken van Grunberg vertaald en o.a. ook ‘Europa’ van Geert Mak! Heeft zelfs een prestigieuze prijs (Vondelprijs?) ontvangen voor literaire vertalingen. Leuk om zulke mensen minstens 25 min. van de bewoonbare wereld te ontmoeten rond de eettafel! Wordt vervolgd.

Oh, het weer is fantastisch en we hebben ook een
zwembadje bij de B&B…Met uitzicht op de bergen.
Bijna paradijselijk.

De foto’s zijn van de site van Sam en Liedeke, le Troubador, zie boven. Neem een kijkje. Is echt een aanrader voor wie van rust, stilte en natuur houdt.

Het driegangenmenu ’s avonds is om je vingers er bij op te eten! 15 euro incl. wijn en koffie! Vanavond:verse toast met gebakken eekhoorntjesbrood, fricandeau in sinasasappelwildsaus met krieltjes, en eigengebakken abrikozentaart met slagroom toe….Huur maar vast een hijskraan om me uit de auto te takelen straks…