Categorie: Picardie

Eindelijk m’n blogs op de site gezet, zonder plaatjes, maar goed. Nog een paar minuten over, dus even de laatste indrukken.

Vrijdag, 4 mei

Weer is nog steeds prachtig. Droog, droog, droog..Maar dankzij de regen van zondagnacht staat alles nog volop in bloei. Overal langs de huizen de prachtige lelies in blauw, paars, geel, lila en andere mogelijke kleurencombinaties. Blauwe regen, klimrozen, Wisteria, Seringenbomen en ga zo maar door. De geuren van al die bloemen door elkaar en de doordringende geur van de koolzaadvelden die in volle bloei staan zal ik forever met deze vakantie associeren!

Gisteren in een museum van de 1e en 2e WO geweest. De treinwagon waarin, wrang genoeg, de overwinning op Duitsland van de geallieerden in de 1e en de overwinning van Duitsland op Frankrijk in 1940 getekend werd, stond er opgesteld. Ergens middenin een klein gebouwtje in een bos in Compiegne. Zo’n onbekend plekje en alle ‘grootten’ uit die tijd waren er vergaderd.

Helaas geen wireless hier, dus alle blogs moet ik opslaan en straks in een keer op de site gooien. Met het risico dat de lezer denkt, dat is me teveel van het goede…Nou ja, in ieder geval heb ik dan m’n eigen herinneringen geboekstaafd.

Woensdag 2 mei.
Opnieuwe een stralende dag, met een flinke bries. Beter weer kan ik me eigenlijk niet voorstellen. Ik zit in korte broek (die van Kim 😦 ben m’n eigen vergeten) en een hemdje in de tuin te bloggen. Net terug van een lange fietstocht in de omgeving die echt prachtig is.
Thiescourt, Lassigny en weer terug.  Heuvel op (hijg,hijg), heuvel af. Vrijdag voor de vakantie nog een conditietestje gedaan op fitness, niveau 8, en daar kwam ‘goed’ uit. Kan ik merken. Tien jaar geleden, in Limburg, viel ik na een halve heuvel al in zwijm,
zo slecht was m’n conditie toen.

Het huis-in-Frankrijk kwam weer ter sprake. In Lassigny 2 huizen gepasseerd die in aanmerking voor permanente bewoning zouden komen. Onder voorwaarde dat we een schuurtje met twee bedden en een kacheltje om op te koken in Nederland houden om regelmatig terug te komen.
Zo ging ongeveer de fantasie. Toch benieuwd wat de prijzen hier zijn. Zo dicht bij Parijs zou dat wel eens heel prijzig kunnen zijn. (inmiddels gezien dat de prijzen hier nog heel erg redelijk zijn! Zeker wanneer je in aanmerking neemt hoeveel land je bij zo’n huis hebt…)
Lassigny is een zeer leuk dorpje. Met supermarkt, 2 restaurantjes, een sportclub, enz. Wat wil zeggen: er is leven. Dit in tegenstelling tot veel andere dorpen in de omgeving.

Onze patron zei dat hij probeert zoveel als mogelijk de plaatselijke winkels in de buurt te bezoeken om zo hen te steunen in de overlevingsstrijd. Wij waren (om een tuinstoel te kopen, ivm mijn ongemakkelijke achterkant, niet geschapen voor de franse smeedijzeren schattige tuinstoeltjes) naar de Hypermarche geweest in een stad verderop.
Daar rondlopend zeiden we ook tegen elkaar dat het geen wonder is dat al die dorpen zonder winkels zitten.
Niemand kan tegen zulke giganten en hun prijzen op.

Op weg naar Lassigny vanmiddag hebben we in Thiescourt een Duits militaire begraafplaats bezocht uit de Eerste Wereldoorlog.Er lagen denk ik minstens tweeduizend soldaten begraven. De grote kerk, vlakbij de begraafplaast had als ziekenhuis gediend in die oorlog. Zowel Duitse als Franse soldaten werden er verpleegd.
De kerk zelf raakte zwaar beschadigd door een bombardement en is in 1920 gerestaureerd.

Het was er zo stil, zo vredig. Heuvelachtig, groene velden, koolzaadvelden en in de verte de bossen. Boerderijen, af en toe een weide  met koeien, die je verbaasd aan staren. Je probeert je in te denken hoe het daar toen was.
Ik ben Geert Mak aan het lezen, Europa. De hoofdstukken over de Eerste Wereldoorlog vond ik heel aangrijpend.
Iedereen ging nog de oorlog in met een gevoel van eer en vaderlandsliefde. Zingend trok men weg, toegejuicht door de achterblijvers. Om terecht te komen in een van de meest zinloze oorlogen, jaren lang verschanst in een loopgraaf. Mak beschrijft de gruwelen van die oorlogsvoering heel beeldend.

En dan loop je daar op zo’n kerkhof. Bijna al die jongens kwamen om, of in 1914, direct na hun aankomst, of in 1918, toen er een beslissende keer kwam. Werkelijk honderden duizenden zijn omgekomen toen. En de overlevenden leidden een zeer moeizaam leven. Van Post Traumatische Stress Stoornis had nog niemand gehoord. Shell shock heette het toen, geloof ik. Plastische chirurgie stond in de kinderschoenen. En juist de loopgravenoorlog droeg het in zich om mensen helemaal krankzinnig te maken.
Opgesloten in een kuil beschoten worden en om je heen de een na de ander letterlijk kapot geschoten te zien worden..
Wanneer is het jouw beurt?

Onder de Duitse graven zagen we zelfs twee Joodse. De Davidsster en een Hebreeuwse tekst erop. Toen nog wel.
Bij de Franse militaire graven lagen vele Islamitische jongens begraven. Waarschijnlijk Algerijnen, toen nog een kolonie van Frankrijk.
Fascinerend om zo de geschiedenis te ‘lezen’ op een kerkhof!

maandag 30 april

‘Zou je zelf een huisje willen in Frankrijk?’  vroeg Kim tijdens het eten. We aten trouwens heerlijke witte asperges met gebakken aardappelen.

Terwijl we buiten aten stelde Kim die vraag. Het lijkt zo leuk. Een plekje waar je ten allen tijden terug kunt komen om uit te rusten en te genieten. Maar net daarvoor had ik zitten denken, bedachtzaam mijn asperges kauwend:
"als dit nu mijn tuintje was, zou ik dan net zo rustig hier zitten? Of zou ik toch denken, dit moet anders, dat is nog nodig, morgen dit enz."?
Ik moet eerlijk bekennen dat dat wel zo zou zijn. Iets wat van mezelf is bekijk ik kritischer dan wanneer ik het huur.
Nee, volgens mij is het rustiger om lekker af en toe een huisje te huren.
Juist die afstand maakt dat je het niet kan schelen wanneer er dingen het niet of slecht doen. Melden bij de eigenaar, en verder ben je ervan af!

Gisteravond hebben we lekker gegeten in een restaurant in Noyon, aanbevolen door de verhuurder van onze gite.
Dame Journe, Franse keuken. Echt lekker eten, naar verhouding goedkoop. We hadden een menu gekozen, voor 25 euro.
Hele grote porties (te groot voor mij) van zowel voor- als hoofdgerecht. En drie keuzes voor een nagerecht wat aan tafel gebracht werd op een rijdende wagen. In het Frans moest ik vervolgens uit 10 dingen kiezen..Is gelukt hoor,gewoon op m’n ogen af gegaan en aanwijzen met m’n wijsvinger, heb ik geen frans voor nodig.
Wat me altijd opvalt in Frankrijk is dat je niet gewoon een glas wijn kunt bestellen. Je word min of meer verplicht een fles te bestellen. En jezelf dus tipsy te drinken…
En daarmee verdienen ze dan een heleboel geld. Maar goed. Ik klaag niet. Het was heel gezellig en het is ook speciaal om ’s chique uit eten te gaan. Hoewel ik me altijd ietsepietsie onzeker voel. Vooral als ik de wijn moet voorproeven…"Hmmmm, ja lekker hoor, doe maar…" Ik zal ‘m echt niet terugsturen. Zeker niet omdat we toch snel
even de meest redelijk geprijsde wijn gekozen hadden!

Op weg naar Frankrijk hebben we in Belgie een nacht B&B gedaan in Oud-Heverlee. Ook altijd een leuke ervaring.
Gewoon bij iemand thuis. Dit was een heel smaakvol ingericht huis, prima kamer en het ontbijt was heerlijk.
Op aanraden van de gastvrouw (gepensioneerd lerares aan het Gymnasium daar) ’s avonds nog even Leuven ingegaan.
Prachtig universiteitstadje met uiteraard een indrukwekkend stadhuis en kathedraal.
Alle terrasjes afgeladen vol, plein, na plein, na plein.

Wat een bizar weer is het toch! Het heeft de sfeer van hoogzomer, maar het is gewoon nog april!
 

Zondag 29 april

Zondagmiddag. Cannectancourt, Frankrijk. Om precies te zijn: Noord-Frankrijk, Picardie, een uurtje ten noorden van Parijs. het is warm, zeer warm. Afgelopen nacht heeft het hier overigens wel hard geregend en geonweerd. Voor de boeren in deze omgeving ideaal groeiweer.

Ons huisje is een idyllisch, voormalig deel van een boerderij. Helemaal afgesloten van het erf door een houten schutting begroeid met blauwe regen en rozen. Die zijn niet gisteren geplant, maar zien er uit of de situatie al jaren zo was. Ik kan me voorstellen dat hier een bejaard echtpaar op het erf van kinderen heeft gewoond. Het huisje voldoet aan de eisen van deze tijd, maar heeft nog wel iets zeer ouds en ruikt naar geschiedenis en soms naar beesten van vroeger en zo. Kan ook een gewone dode muis zijn, maar ik maak er liever iets meer romantisch van.

Het is hier een en al boerenland wat de klok slaat. Mooi glooiend, velden vol van Gogh geel koolzaad. Uitgestorven dorpen, zoals we vorig jaar ook zagen in N-Frankrijk. Geen winkeltjes, geen Bar-Tabac. Gewoon niks. Zelfs de kerk wordt niet meer gebruikt, volgens mij. Het is iets minder doods dan de streek waar we vorig jaar zaten. Maar wel net als toen komt de bakker om 11 uur langs de deur en heeft een weids gebied tot zijn/haar beschikking. Fransen in deze streek eten dus geen vers stokbrood voor het ontbijt. Ontdooien in de magnetron lijkt me ook niet echt lekker..Wij eten nu als thuis muesli en melk. Oudbakken stokbrood is niet te eten. Daarbij raak ik van 2x stokbrood per dag toch verstopt.

Heel landelijk is het geluid van de kippetjes die achter ons in de schuur rond lopen te tokkelen. Een trotse haan (aan z’n geluid te horen) stapt er tussen door. Hanen kraaien de hele nacht. Ik had het al eerder gehoord, maar weet het nu uit ervaring. Het zijn net waakhonden. Bij ieder geluid laten ze een vrolijk gekukel horen. En ben ik wakker. Gisternacht was het helemaal bal. Het rommelde de hele nacht met af en toe bliksem. Koning haan was er druk mee. Bij iedere rommel of lichtstraal reageerde hij. En ik, voor het eerst in m’n nieuwe bed bedacht dat de geneugten van het franse platteland velen zijn: rust, stilte en hanengekraai. En, om die er direct maar bij te noemen: vliegen in alle soorten en maten. Gelukkig zijn die alleen overdag actief.

Ons tuintje is volledig afgeschermd. Heel prive. Als tuinmeubilair staat er een schattig stelletje smeedijzeren stoeltjes met tafeltje. Een marteling om op te zitten voor mijn gevoelige achterkant en zo, maar wel heel Frans. Ook binnen is het meubilair er niet neergezet om uren te lezen, maar duidelijk voor tijdelijke bezetting. Ik ben dus druk in de weer met kussens, e.d. een soort zetel te creeeren die me tenminste een uur lezen toestaat, ha, ha.

Ben bezig in Knielen op een bed violen, en daar kan ik toch niet langer dan een uur in bezig zijn zonder een uitblaaspauze. Pffff, wat een beklemmend boek. Ik wil alsmaar iets roepen: hou op, schei uit! Maar ja. Kim zegt wel steeds dat Siebelink natuurlijk vanuit z’n kinderherinneringen schrijft en sommige dingen misschien minder extreem waren in werkelijkheid. Dat kan ik inzien. Maar toch. Wat een tragiek. En waarom? Het is me niet duidelijk geworden. De hoofdfiguur heeft z’n eigen vader erom gehaat, omdat die het leven van hem en z’n moeder zo moeilijk maakte. Wat dreef hem er nu toe diezelfde kant op te gaan? Schuldgevoel? Niet los kunnen komen van een verleden?

Ik lees ook andere dingen om een beetje in balans te blijven, hoor!

Vandaag hebben we voor het eerst wat gefietst. Uitproberen hoe steil de wegen zijn. Daar kom je in de auto niet echt achter. Nou, het valt niet mee. We zullen best wel wat kunnen fietsen, maar de wegen zijn onvoorspelbaar en kunnen opeens enorme steiltes vertonen. We trekken natuurlijk de aandacht in dit niet-toerischtische gebied. Twee mensen op redelijk gewone fietsen??? ‘Dat moet’n buutenlanders weez’n’, zie je denken.

Vanmorgen naar een katholieke dienst geweest. In de kathedraal tegenover het geboortehuis van Calvijn! De kathedraal waar hij zelf ook menige dienst zal hebben bijgewoond. In de verschillende oorlogen en revoluties is de kerk zwaar beschadigd geraakt,en het is niet goed te zien wat er nog van de oude kathedraal over is. Maar schuin tegenover de kerk staat het Calvijnmuseum, het geboortehuis van Calvijn. Kim zei vanmorgen: als Calvijn ons zou zien, zou hij zich omdraaien in z’n graf..Nou ik weet ’t niet hoor. Ik denk dat de katholieke kerk in zijn tijd veel corrupter en decadenter was dan die van nu. Ik luister altijd met veel plezier naar kardinaal Simonis en Kim leest de boeken van de pauzen en zegt ook vaak dat de nadruk op Christus zo groot is dat je veel herkenning hebt met wat er geschreven en gezegd wordt.