Categorie: politiek

Na alle commotie om de uitspraken van Kees van der Staaij over zijn standpunten ten aan zien van abortus, ook na een verkrachting, even een terugblik, ook al is er inmiddels geloof ik geen enkele journalist of politicus die er nog mee bezig is. Al bij het zien van het bewuste interview op RTLZ met Frits Wester was ik stomverbaasd dat één zin zo’n eigen leven is gaan leiden. Wat van der Staaij bedoelde te zeggen, dat het minieme aantal zwangerschappen dat voortkomt uit een verkrachting (in een tussenzin kwam toen die onhandige opmerking, die niet te onderbouwen is) niet als een excuus mag dienen om de 30.000 abortussen per jaar in Nederland te rechtvaardigen, heb ik nergens terug gehoord, behalve in het ND, en RD.

Ik sta helemaal achter van de Staaij in zijn vóór-het-leven standpunt. Dat is een principieel standpunt, voor mij gebaseerd op het christelijk geloof. Dat bepaalt hoe ik tegen menselijk leven aankijk: als een groot wonder en mysterie dat door God geschapen en geschonken wordt en waar wij niet zelf aan mogen komen, niet aan het begin, niet aan het einde.

Meestal wordt dat gelezen als – dús ben je (als een soort masochist) voor het lijden, voor handicaps, voor allerlei ellende. Jouw God is wreed want Die wil blijkbaar graag dat er gehandicapte kinderen en uitzichtloos lijdende demente mensen bestaan.

Maar die conclusie is onjuist. Vandaar dat de pro-life beweging liever die term  graag hanteert: vóór het leven! En dan inclusief de kwetsbare kant ervan. Ook vóór de gehandicapte mens, de gehavende mens, de gedeukten en gebutsten, in onze ogen althans. God is absoluut geen wrede God, maar is liefdevol nabij en dat ervaart een mens júist, vreemd genoeg, wanneer het leven zwaar wordt door het lijden, in welke vorm dan ook. Die liefde, de existentiële steun en het méé-lijden van mensen om je heen kent alleen diegene die er door heen is gegaan, of er nog middenin zit. (Zie bijv. mijn vorige blog van een moeder over haar gehandicapte zoon Job)

Het is de paradox van het lijden dat we als gevolg van handicaps, lichamelijk of psychisch, pas werkelijk de liefde van God leren kennen. Niet in de vorm van een ‘wat ben ik blij, wat ben ik blij’ euforie, maar in de tastbare, bijna zichtbare vorm van de naastenliefde die we dan ondervinden. De onbaatzuchtige betrokkenheid van zoveel mensen om je heen, van hulpverleners en vrijwilligers.

Dus, nooit en te nimmer abortus? Nooit en te nimmer een euthanasie? En fijn wat lijden inplannen? Nee, natuurlijk is dat onzin. In principe geen opzettelijk doden van menselijk leven, nee. Je zoekt dat niet op, dat komt op je pad. Pas dan is er de bewuste keuze vóór het leven met een beurse plek.

Zelfs geen abortus na een verkrachting? Ik zeg niet automatisch, ja dan wél natuurlijk. Lost meer geweld op wat met geweld ontstaan is? Als de verkrachter niet gedood wordt, waarom het onschuldige kind, dat als gevolg van die wandaad ontstaan is dan wel? Zou het dragen van die vrucht ook niet aan heling kunnen bijdragen? Het is een vraag die gesteld mag worden. Ik ken een prachtig mens dat ontstond tgv een verkrachting en door de moeder op de wereld is gezet en vervolgens afgestaan ter adoptie. Tot grote vreugde van ouders en huidige partner en kinderen.

Op principes mogen altijd uitzonderingen gemaakt worden. Dat zijn dan noodsituaties. Die zijn er altijd geweest en daar is altijd ruimte voor geweest. Zowel aan het begin als aan het einde van het leven. Maar als je uitzondering tot wet gaat maken, dan is er geen norm meer en wordt de wet tot dictatuur, waarop géén uitzonderingen mogelijk zijn.

En dan sta je als Kees van der Staaij opeens volop in het nieuws en krijg je emmers met bagger over je heen. Jammer. Sterkte voor alle pro-life politici! Trouwens ook voor de niet-christenen onder hen!