Categorie: kleinkids
pc-lol
niek en opa hebben lol om sesamstraat, opa’s favoriete programma….
En wat fotootjes van Kris
pastinaak, spekjes en strand
We hebben eindelijk een groenteabonnement. Al heel lang van plan om het te nemen maar ’t kwam er maar niet van. Echtgenoot heeft de stap gezet:een formuliertje ingevuld in de reformwinkel in onze straat, that ’s all.
Een groenteabonnement, voor de niet-kenners, is een tas met een wekelijkse groentesurprise. Voor een vast bedrag kun je iedere week een voorraadje biologische seizoensgroentes van eigen bodem ophalen in de reformwinkel. Heel leuk, want er zitten soms ook zg. ‘vergeten groentes’ bij.
Deze week zaten er 4 witte wortels in die ik na enig speuren kon identificeren als ‘pastinaak’. Ziet eruit als een winterwortel, wit en van iets andere substantie. Gebakken of gewokt smaakt ie naar een mix tussen wortel, aardappel en appel. Heel mild en zacht van smaak. Heerlijk gebakken met een uitje, (knoflook)en wat kerrie. Volgens Wikipedia zat in de originele Leidse hutspot pastinaak (de aardappel was nog onderweg uit Zuid-Amerika!)
Zaterdagmiddag nog heerlijk op het strand geweest met o.a. kleinzoon Niek. Na een paar uurtjes strand met Niek komt het zand mijn en zijn oren uit. Ik ben de uitverkoren “bergenbouwer” , heuvels zand, waar Niek met groot plezier vervolgens bovenop springt of valt. Dat ritueel kunnen we uren lang herhalen. Tot hij besluit iets anders te doen: “Niek rennen”, en weg is tie, richting de zee. Net als ik denk dat hij plompverloren het water in rent keert hij zich om en komt even hard weer terug gerend: Help!! roepend, met z’n armpjes in de lucht, als een heuse acteur.
We hadden voor we richting strand gingen in een (nieuw)cafeetje in de Stevinstraat een tosti gegeten. Op de toonbank stond een grote glazen pot te schitteren, gevuld met spekjes. Hoe en wat we ook probeerden, Niek’s arm bleef 1 richting uitwijzen: spekjes. Ok, ik ben opgestaan en heb brutaal een spekje gepakt, waarom zou die pot er anders staan. Niek blij. En toen was het natuurlijk de bedoeling dat het klaar was. De andere spekjes waren voor andere kindertjes. Ja, knikt Niek gewillig. Nu waren de spekjes niet meer voor Niek. Nee, schudde Niek met z’n bolletje: niet voor Niek…ma’nnie, he? Maar z’n oogjes bleven maar staren en het handje ging steeds vaker toch weer wijzen. Nu was Niek nog herstellende van een flinke griep en z’n incasseringsvermogen zeer beperkt. Opeens keek ik naar een jongentje in opperste wanhoop. Mondje wijd open, dikke tranen die over z’n wagen rolden en z’n wereldje bestond nog maar uit 1 ding: SPEKJES!!
Volwassenen beraad. Nu wat? Mamma Jes stond kordaat op en vroeg de dame achter de pot of ze de pot des onheils uit het zicht wilde verwijderen, terwijl ik de net de dag daarvoor verzamelde beukennootjes en kastanjes uit m’n tas toverde. Even was er afleiding. En toen de oogjes zich weer vast wilden zuigen aan de verleidelijke glazen pot-met-inhoud was er slechts lucht. Pot weg. Spekjes weg. Langzaam droogden de tranen en na enige beukennoten trucjes mijnerzijds, brak de zon weer door bij Niek. Pfffff, close call!
Later thuis heb ik hem nog naar bed gebracht, liedjes gezongen (“mamma weg”), over z’n ruggetje gewreven tot twee vermoeide oogjes langzaam dichtvielen. Dagjes Scheveningen staan garant voor groot energieverbruik!
The days after
Nu is het alweer 2 dagen geleden dat mijn moeder stierf. Ik vind het vervreemdend dat zij daar nu ligt te wachten, in Schiedam, om begraven te worden. Moet ik daar niet bij haar zijn? Bij haar waken? Nee, zeg ik dan, dat is zij niet, het is haar lichaam. Zijzelf heeft geen weet meer van alleen-zijn, van wachten, van begraven worden. Tenminste daar ga ik van uit. “Terstond zult u met mij in het paradijs zijn” zei Jezus tegen de moordenaar die met Hem gekruisigd werd. En Paulus zegt ergens in het Nieuwe Testament: ” het is beter om te sterven en met Christus te zijn dan verder te leven…” En de zielen van de rechtvaardigen vragen aan God in de hemel, waar ze verblijven: “Hoe lang nog Heer, voor de verdrukkingen zullen stoppen op aarde?”. En de rijke man die in de hel terecht komt wil z’n familie gaan waarschuwen toch vooral te geloven in Jezus.
Natuurlijk is er in het ene geval sprake van een gelijkenis, in het andere geval is er sprake van veel symboliek. Maar alle voorbeelden, alle teksten in het NT gaan uit van het bewustzijn van de gestorvenen. Ze weten wie en waar ze zijn, ze communiceren, hebben lief, loven God of klagen dat ze niet dichter bij Hem kunnen komen!
Een mooie tekst in dat verband vind ik Hand. 17:28-” In Hem (God) leven wij en bewegen wij ons, in Hem zijn wij.” Zo verbonden en geborgen, nu al. En eeuwig leven is Hem kennen en liefhebben. Dat begint nu al, immers? In de hemel wachten we op de afronding, de finale. Dan komt Jezus nog eenmaal en zullen we allemaal een nieuw (vernieuwd) lichaam krijgen en de aarde zal helemaal gelouterd, schoongemaakt worden. Waar we vervolgens zullen wonen. Misschien worden dan wel al die planeten bewoonbaar gemaakt? We zijn nl. wel met een boel mensen…
Mijn moeders lichaam wordt straks begraven, maar het is een vorm van zaaien zegt de Bijbel. Wat je zaait is niet om aan te zien, niks bijzonders. Maar wacht totdat het bloeien gaat, dan komt er iets schitterends uit. Kijk maar naar de crocussen, de narcisussen, hyacinten, scilla’s,anemonen enz. enz. die uit verschrompelde bloembolletjes tevoorschijn komen.
Dat is begraven. Zaaien en wachten op de jongste dag.
Intussen hebben we vanmorgen kleinzoon Niek’s feestje (1e verjaardag!)gevierd met z’n allen en vrienden van zijn pappa en mamma. Heerlijk om met Niek op schoot te zitten. (Hij was een beetje beduusd van alle bezoek).Troost. In de diepste zin van het woord.
Hij kreeg veel cadeautjes die hij met grote belangstelling openmaakte. Muziek genoeg. “La,la,la”, zingt hij met een schuddend bolletje wanneer hij een CD ziet. Hij kan met snelle vingertjes alles openkrijgen en als de CD-speler lager zou staan zou hij waarschijnlijk met veel plezier als DJ optreden. “Open, in, aan”, vingertje omhoog, luister…” Jaaaa! lalala”, helemaal verguld.
Van ons kreeg Niek de KijkBijbel van Kees de Kort, met de beroemde grote, expressieve platen, die in het Bijbels Museum ten toon gesteld worden.
Onze kinderen vonden ze prachtig. De blinde Bartimeus, die door Jezus weer ziende gemaakt wordt, z’n ogen wijd open gesperd.
De woeste golven en Jezus spreekt een woord: Stil! En het water is zo glad en stil als een spiegel..
Indrukwekkend was het altijd.
De platen in de kijkbijbel zijn wat kleiner, dat is jammer.
Maar voorlopig is Niek nog niet zo geestelijk geïnteresseerd. Hij is m.n. vol belangstelling voor auto’ s, dieren en vandaag wel in het bijzonder voor z’n 2 Jip en Janneke koffertjes! Prachtig vond hij die. Open en dicht. Niet altijd even makkelijk, maar kleine prutsvingertjes kregen het meestal voor elkaar. Met koffer in elke hand ging hij dan de deur door naar de gang, daaaaag, en dicht ging de deur.
Niek was op reis of naar z’n werk.
niek danst en springt door het leven
Kleinzoon Niek heeft een keyboard, van het Kruidvat, wat hij goed bedienen kan. Knopje indrukken en daar start de muziek: En Niek danst mee. Niet wild, niet vallend en rollend, nee in langzame rondjes met z’n handjes in de lucht. En de vingertjes bewegen elk afzonderlijk. Het lijkt wel een Oosters prinsje…Nu wil het geval dat Niek twee Marokkaanse leidsters heeft op de crèche. Die ongetwijfeld op het ritme van de muziek met de kinders hun mooie oosterse dansjes doen. Geert Wilders zou subiet z’n kinderen van school halen of eisen dat er alleen de klompendans wordt aangeleerd. Dat is ware Nederlandse cultuur, immers….
Grappig dat ik op verschillende blogs lees over meisjes van dezelfde leeftijd als Niek die TV of films kijken. Niek heeft daar niet de minste interesse voor. Wel in de afstandsbediening uiteraard, maar kijken doet hij verder niet. TV aan (oma doet ‘m weer uit) en hop, naar de volgende activiteit. Tekenen, z’n koffer met technische spulletjes leeghalen, z’n beker morsen zodat hij snel naar de keuken kan rennen om hevig met een doekje aan het poetsen te gaan. De computer vindt hij wel interessant. Luuk en Jes hebben verschillende sites gevonden waarop je spelletjes kan doen op zijn niveau. Zingen doet hij ook. Heel hard. Het liefst in onze hal omdat het daar zo heerlijk echoot.
Ok, ok, ik hou al op. ’t Is weer even genoeg oma-trots.
Een tandenborstel, geen knuf
Voor het eerst is kleinzoon Niek een nachtje bij ons wezen logeren. Het viel mamma en pappa niet mee zich van hem los te scheuren, maar uiteindelijk reden ze dan richting Zeeland, terwijl Niek zich vermaakte met van alles en nog wat.
Mijn grootste vraag was: hoe zou de nacht verlopen? Niek is niet helemaal voorspelbaar en ik wilde toch wel heel erg graag lekker slapen ’s nachts. Half acht bedtijd, badje, pyjamaatje, flesje (ja, ja, het heerlijkste moment van de dag, helemaal lui onderuit op schoot nog een flesje voor het slapen gaan). Klaar voor bedje, maar eerst nog even tandjes poetsen. Ik had van dochter wel gehoord dat hij verknocht was aan z’n tandenborstel, maar er niet meer aan gedacht. Niek pakte de tandenborstel, maar van tanden poetsen was geen sprake. Met een flinke zwiep van z’n arm werd de mijne weggeduwd. Niet tandenpoetsen. Oma wil niets forceren, dus ik pak de borstel om hem weer weg te leggen. Neee!!(perfecte communicatie, zonder een woord nog te zeggen) WEL de borstel, NIET poetsen! Ok, ook goed. Oma is tot veel bereid. De borstel geklemd in z’n handje legt Niek z’n hoofdje op m’n schouder en z’n arm (met borstel) om m’n nek. De vaste houding voor het zing-ritueel. Oma’s heerlijkste moment.
En dan is het zover, Niek gaat, met z’n oogjes al half dicht, lekker slapen. Die oogjes sperren zich echter wijd open zo gauw ik de tandenborstel terug wil leggen op de wasbak. Dat is niet de bedoeling. Eerst heb ik het niet eens door en denk dat hij zich bezeert, of zo. Dan snap ik het en na een korte, maar hevige tweestrijd geef ik het ding weer terug. Ok, ok, ga maar lekker slapen met je borsteltje…Intussen ga ik in de kamer ernaast zitten wachten (nou eerlijk gezegd, liggen, want ik ben MOE). Ik denk slim te zijn en wil als Niek slaapt alsnog het borsteltje verwijderen…Als Niek snurkt (doet ‘ie echt een beetje) sluip ik als een dief z’n kamertje in. Heel voorzichtig buig ik me voorover naar de spijltjes, waarachter ik in z’n dikke knuistje het gewraakte plastic stokje ontwaar. Het handje lijkt slap, ik trek millimeter voor millimeter het ding naar me toe…Een kritiek punt wordt bereikt wanneer het borsteltje door z’n handje moet…Ik trek snel om het klaar te hebben en als geprikt door een mug zit Niek op z’n knietjes en slaakt een kreet, terwijl de tranen vloeien…Als de wiedeweerga geef ik ‘m z’n borstel weer terug en in minder dan een seconde is hij opnieuw in diepe slaap verzonken.
Ik geef het op: dan maar in plaats van een knuf een tandenborstel!
De jarige!!
slechts 12 maanden geleden
2 feestjes en 2 taarten!
Een weekend, een jaar en een dag
Afgelopen weekend weg geweest, naar Wijk bij Duurstede. Waarom daar? Omdat Niek 20 februari jarig was (1 jaar!) en we dus in de buurt wilden blijven van Utrecht om de grote dag mee te maken! We zaten in een hotel (het enige in Wijk) en hebben heel relaxte dagen gehad. Kim was zwaar verkouden en had dientengevolge hetzelfde energie-niveau als ik doorgaans heb (wanneer ik kerngezond ben) en zo konden we genieten van veel slaap, een langzame tocht door Wijk langs de vele galerietjes en leuke winkeltjes en hebben we 2 maal heerlijk gegeten en 1 maal geld bespaard door een patatje te kopen (eigenlijk toch nog altijd mijn favoriet, vooral met de kroket erbij, ha, ha)
Vrijdag zijn we naar Laren geweest (ik stond echt met Monique van der Ven in de boekhandel, ze herkende mij niet helaas…) en hebben daar een prachtige tentoonstelling bekeken in het Singer museum. Het ging om de verzameling van ene dr. Esser, die schilderijen verzamelde zoals ik theepotjes en ouwe meubels. Leo Gestel, Jan Sluijters, van der Hem, Breitner, Mondriaan en meer van dat soort klinkende namen. Van de meesten kende ik helemaal geen werk en van sommigen had ik nog nooit gehoord. Esser verzamelde eerst werk van de Haagse school, donker palet, maar raakte gefascineerd door heel modern werk voor die tijd. Ik kende de term Luminisme (licht, felle kleuren) maar had niet van het Amsterdams Luminisme gehoord. Echt een hele mooie tentoonstelling. Ik heb net geprobeerd wat ‘plaatjes’ te downloaden, maar helaas, waarschijnlijk lukt het niet zonder licentie.
Welaan, verzadigd door de mooie kunst kwamen we in ons hotel waar we een exquise diner kregen voorgeschoteld. (Hoorde bij het arrangement). Hotel de Oude Lantaarn, met restaurant Pippijn. Een aanrader. Enige nadeel: om in je hotelkamer te komen moet je naar buiten, naar een pand 2 huizen verderop en een nogal steile trap op. Niet geschikt voor senioren (wij hebben het nét gered).
De verjaardag van kleinzoon Niek was natuurlijk buitengewoon. Onvoorstelbaar dat dat ventje nu alweer een jaar oud is. En nog meer: hoe kan er nu ooit een tijd geweest zijn dat hij er niet was? Hij kruipt, staat, praat nog niet, maar denkt wel heel diepe gedachtes die er straks vast in volzinnen uitkomen, opeens, bij het ontbijt of zo. Misschien, als ik tenminste zie hoe z’n vingertjes heel trefzeker de knopjes van Dos z’n mobieltje indrukken, stuurt hij me binnenkort wel een sms-je.
