Categorie: kleinkids

Kleinzoon Niek zit in de piraten wereld. Piet piraat is een populaire held. En het piratenschip in de speeltuin in het Westbroekpark is zijn favoriete speelplek. Niks geen gevaarlijke schommels en kabelbanen, Niek heeft voldoende aan het schip en zijn fantasie. Hij is op zoek naar de schat, achter het houten stuurwiel vaart hij de grote, eindeloze zeeën af en ontmoet monsters en andere piraten. Dat gebeurt allemaal in zijn hoofd. Om zijn opa en oma een plezier te doen komt hij af en toe het scheepstrapje af en zet zich geduldig op de schommel. Opa duwt en hij vliegt hoog in de lucht. Heel leuk allemaal. Maar niet te lang. Het piratenbestaan roept.

Een tijdje terug kocht ik een piratenpak voor hem. Nou ja, wat heet pak, het is een hoed, een ooglap en een oorbel. Maar het viel wel in de smaak. De oorbel hoefde niet, maar het ooglapje was wel stoer, hoewel onwennig…. De hoed paste Kris van 2 beter, die er vervolgens trots mee rondliep.                                                               

Vervolgens kregen de beide mannen afgelopen zaterdag een piratenpannenkoek, ter ere van het feit dat wij 35 jaar getrouwd waren. We zijn met z’n allen uit eten geweest. Het was reuze gezellig en de  dolk plus de haakarm waren helemaal geweldig. Kris, inmiddels weer wat ouder, zwaaide zeer behendig met de dolk en Niek raakte buiten in een waar steekgevecht met oom Sunny. De ooglap is inmiddels heel gewoon geworden!                 

Geleide agressie is dit. Ergens moeten ze het toch kwijt?                      

Deze afgelopen week was strandweer in optima forma. Dat wil zeggen wanneer we er op tijd arriveerden en weggingen. Meestal zaten we (dochter, schoonzoon en hun twee zoontjes van vier en anderhalf) om 10 uur aan de koffie (ah, het voorrecht van wonen aan de kust…) als de meeste stoelen nog leeg waren. Rond 12.30 uur liepen we weer richting huis, tegen de stroom in. De grote massa was dan aan het komen, zwaar beladen met koelboxen, speelgoed, tentjes en andere voorraden om een hete dag door te brengen in het zand. Zwoegend en zwetend streek men neer.

Ik zat op een ochtend in de buurt van twee vriendinnen die met hun kinderen waren aangekomen. Een jongetje van een jaar of acht bleef maar vragen hoe laat de tram zou vertrekken, tot groot chagrijn van zijn moeder: ‘ik ben speciaal voor jou naar ’t strand gekomen en nu zit je al te zeuren!’ Het ventje had er niet om gevraagd, denk ik. Het zou nog een lange hete dag worden.

Ik heb wel genoten van het mooie weer, maar was ook blij toen het weer afkoelde tot menselijke temperaturen.

Lees verder “Even de wereld de wereld laten”

Kleinzoon Niek is aan het spelen, maar is een beetje druk en mamma is een beetje moe na een lange dag. Het is oma-voorleestijd. Samen gaan we naar de logeerkamer waar Jip en Janneke ligt en gaan op het uitklapbed liggen. Niek sprint nog af en toe een rondje door de kamer, maar als ik stop met lezen is hij als de kippen erbij om weer lekker naast me te kruipen en te luisteren.

Lees verder “Het valt niet mee geduldig te zijn”

Het zag er zo lekker uit. Voor de kleinkinderen had ik risotto gemaakt met daarin op verzoek van Niek (4) ‘naaltjes’. Kim had extra lekkere gehaald, jumbo’s en rivierkreeftjes. Niek smikkelde. Kris (1) had niet zo’n zin in de risotto, maar de garnaaltjes daarentegen gleden naar binnen als ware het snoepjes. Ach, was ik toch maar wat voorzichtiger geweest met dit soort exotisch voedsel te geven aan een baby…

Het is 1.30 uur in de nacht. Ik slaap in het bed van dochter en schoonzoon die een weekendje weg zijn vanwege de 10e trouwdag. Kris z’n kamertje ligt naast de mijne. Ik hoor wat gepruttel en denk, even afwachten. Geen huilen, geen gegil, alleen wat gebabbel. Dus langzaam zak ik weer weg in de zoete armen van de slaap. Wel blijft Kris geluidjes maken. Vreemd. Waarom gaat hij niet lekker weer slapen?

Na een kwartiertje ga ik toch maar eens kijken. Wellicht is hij z’n speentje kwijt. Ik word enthousiast begroet door het mannetje. ‘Ha’, roept hij zoals altijd vol vreugde als hij een bekende ziet. Hij staat half rechtop en kijkt wat twijfelachtig naar beneden als ik aanstalten maak hem weer lekker neer te leggen met speen, die inderdaad op de grond lag. Mijn hand zoekt op de tast naar de zachte hydrofiel luier waar hij als troostdekentje mee slaapt. Ik stuit op een kletsnatte, koude, klonterige massa. In mijn slaapdronken toestand begrijp ik even niet wat hier nu aan de hand is. Even maar. Ik zal de details verder niet beschrijven. Iedereen snapt wel wat er loos was. Arme Kris had alle garnaaltjes weer naar buiten gewerkt.

En toen de uitdaging. Kindje zijn bedje uit, helemaal onder de smurrie. Met het kind in 1 arm, het beddegoed uit het ledikantje halen met de andere. Slaapzak, kleertjes, kortom alles uit en schone aan. Maar eigenlijk moest hij ook gewassen. 1 arm is maar weinig op zo’n moment. Ik bedacht hoe ik dat vroeger nu toch in vredesnaam deed. Ik zette Kris dus maar op de grond. Daar zat hij dan, knipperend met z’n oogjes tegen het felle licht, tollend van de slaap. Als een speer alles lekker weer verschoond, alleen waar bewaarde Jes nu alle lakentjes? Dan maar grote lakens. In korte tijd lag het ventje weer op z’n rug met grote ogen naar me te staren. Speen in de mond, speeldiertje aan en hij sliep al weer bijna. Klus geklaard.

Na 10 minuten sliep ik weer. Onrustig dat wel. En ja hoor, na een half uur hoorde ik weer een benauwd gilletje. De volgende lading garnalen. Rotbeesten. Wie heeft ooit verzonnen dat ze eetbaar waren? Ik hoef ze voorlopig niet meer. Nadat nog een half uur later de derde lading eruit kwam en ik door beddegoed, slaapzakken en dekens heen was heb ik gezworen de monstertjes de rest van mijn leven te boycotten.

Na nog een explosie de volgende dag, maar nu via de darmen, is Kris heerlijk opgeknapt. Ik voelde me schuldig dat ik hem zulk volwassen eten had gegeven….

Ik zou het bijna vergeten, maar ik heb een kelinzoon die op de basisschool zit! Vier jaar is hij geworden afgelopen 20 februari.

Hij is er helemaal klaar voor, pienter baasje als hij is. Hij schrijft z’n naam en maakt hele uitgebreide figuratieve tekeningen van treinen, tractors en hijskranen met veel details.

Hij gaat naar de 0-groep tot na de zomer. En de creche-tijd is voorbij. Het Enzo tijdperk is aangebroken. Zo verstond ik het tenminste. School En Zo…

Het staat echter voor NSO: Naschoolse Opvang.
ook daarvan geniet Niek met volle teugen.

Lieve Sara Fris, het dochtertje van 4 van Rianne, de vriendin van dochter Sas, is een kindje dat duidelijk meeluistert als er uit de Bijbel gelezen wordt. Op de verjaardag van Sas ontmoet ze kleinzoon Niek en zijn broertje Kris.
De naam Kris is nieuw voor haar blijkbaar.
Als ze samen met Niek chipjes aan het smikkelen is besluiten ze dat Kris er ook een paar mag.

Trots zegt Sara tegen haar moeder dat ze ‘Kristus’ ook een chipje heeft gegeven.

‘Bollie, je bent wel lief, maar dat mag je niet hebben, hoor’. Kleinzoon Niek pakt vriendelijk doch beslist de trein uit de handen van broertje Kris. Kris opent zijn longen en een afgrijselijke schreeuw komt er uit zijn mond. Het is het enige speelgoed waar hij op gefixeerd is, tussen de tientallen aantrekkelijke dingen waaruit hij kiezen kan. Het is een trein. Met een knop. En als je op die knop drukt gaat de trein rijden en maakt een geluid, hoe-oe-hoe, tjoeke,tjoek,tjoeke...

Niek heeft geen meelij. Dit is zijn trein en geen oma kan hem ertoe bewegen die af te staan aan die knijphandjes van Kris. De enige oplossing is hem af te leiden. In de box staat een doos met leuke noppen-blokken. Makkelijk aan elkaar te steken en zo echt voor babies dat Niek zich er niet mee zal bemoeien. Dacht ik. Er zitten wielen bij zodat je er een soort auto of trein van kan maken. Niek confisqueert de wielen, geheel tegen de wil van Kris die geen idee heeft wat wielen zijn, maar ze wel lekker vindt smaken en zich realiseert dat ze belangrijk zijn omdat Niek ze wil hebben. Knijphandjes worden opengewrongen voor dat ene zwarte wiel wat nog aan Niek’s auto ontbreekt. ‘OK, er zijn ook kleine wieltjes, Niek, maak jij daar een mooie auto van voor Kris?’ Niek is lief en maakt een auto met kleine wieltjes. Maar de wieltjes worden uitgetest op smaak door Kris en blijken toch wel erg klein te zijn. Andere oplossing gezocht.

Niek wil ‘tekelen’. Daar is hij een kei in en we vinden zo waar nog een wit vel papier tussen de stapels kunstwerken die hij per dag produceert. Kris ziet het en is er als de kippen bij, al indianenkreten slakend. ‘Ik ook!’ betekent dat ongetwijfeld. Ach dat kan ook geen kwaad, een stuk papier, genadig afgestaan door Niek en een wascokrijtje, even rust. Neeee, Bollie, roept Niek en komt de keuken in met een zwart stukje wasco, rechtstreeks uit Kris z’n mondje. Goed hoor Niek, goed opgelet! Hmmm, toch niet zo’n succes nog, tekenen met 13 maanden.

Dan maar een kaascracker. Die gaat er altijd in, Kris is een bodemloze put waar je alle vormen van voedsel in kunt gooien. Maar het gaat ook heel snel. Na een minuut zit de cracker er weer in en moet er naar ander vermaak worden omgezien. Voor de grote mand  Duplo dan maar. Daar is hij vaak wel een poos zoet mee, ware het niet dat Niek altijd net dat ene blokje/wieltje/poppetje nodig heeft waar Kris zijn zinnen op had gezet. Maar het gaat een poosje goed. Niek is geconcentreerd hijskranen, treinen en Nijntjes aan het produceren met allerhande details, letters en fantasie schepselen.

En dan wrijft een mannetje in zijn ogen. Tijd voor een paar uurtjes rust. Kris gaat naar bed. Tijd om filmpjes en foto’s te maken met Niek.

En als mamma thuis komt is de vreugde groot

Een ouderwets dagje oppassen vandaag. Dochter Jes moest naar een bespreking van haar werk, schoonzoon Dos heeft weer een baan (bij de gehandicapten Sportbond), en is huisman af, oma Tonny heeft het in haar rug en dus moest de stand-by oma worden opgeroepen. Werkdag geruild van dinsdag naar maandag en op naar Woudenberg. Gelukkig kon Kim mee. Moest weliswaar studeren, maar zou daar Augustinus ook kunnen lezen, leesstof voor deze week van z’n studieverlof. Thema: Hart voor de stad. Maar vandaag ook af en toe hart voor onze kleinkids in het durp.

From oppassen januari 2009

From oppassen januari 2009

Het begon rustig met een slapende Kris. Niek vermaakte zich uitstekend met van alles en nog wat. Wat wilde hij eten, vroegen we voor opa boodschappen ging halen. ‘Wat vind je lekker Niek?’ ‘Hhmmm…garnalen…’ ‘Ok..,garnalen it will be…’

Met spelen heeft Niek geen enkele moeite. De hele dag hoor ik hem harder of zachter tegen zichzelf praten. Hele fantasiewerelden bouwt hij op. Zijn legobouwwerken nemen toe in complexiteit en hij is heel inventief in het vinden van oplossingen voor verbindingen. Meest favoriet is het bouwen van stations en perrons, compleet met hekjes, zodat ‘de kinderen niet eraf vallen’.

From oppassen januari 2009

Een andere grote passie is tekenen, nu ook met kleuren. Ik heb hem nog niet betrapt op simpele tekeningen van mensen en bomen. Alles is techniek wat de klok slaat. Hoewel ik vandaag een prachtig zelfportret zag. Maar wel met een trein ernaast. 
Grappig is dat zijn treinen steeds menselijker aandoen. Met ogen en een mond, heel vriendelijk. Zo beleeft hij treinen, denk ik, als echte vriendjes.

Kris wordt immer blij wakker en keek duidelijk uit naar alle wilde capriolen die broer Niek weer uit ging halen met ‘m. Hij draait zich direct naar de deur met glansogen, een armpje gestrekt in de richting van beneden: ‘die’, zegt hij dan. Eerst nog een luier is wel veel gevraagd. Alleen met een speen kan ik hem enigszins rustig houden.
Beneden begroet hij Niek enthousiast met een vreugdekreet. Hij volgt hem, al kruipend en schuifelend langs de bank en stoelen Niek op de voet. En, omdat Niek er niet altijd van gediend is wordt hij door Niek af en toe achtervolgd. Ze hebben samen veel lol. Kris groeit op met een dikke laag eelt. Hij is sterk als een beer en huilt zelden. Hier volgt een kort moment van vreugde en samenspel…Oh en ’s avonds aten we rijst met vis-garnalensaus en broccolibomen. Ging er in als koek.

From oppassen januari 2009