Categorie: Geen categorie

Bron: Een eigen hooikist, makkelijker dan je denkt

Ik kan niet helemaal vatten wat er aan de hand is met het Nederlandse weer. Twee maanden heeft het niet geregend. Dat is te gek voor woorden. Mooie periodes ken ik, maar nooit langer dan hooguit één, vooruit twee weken. Altijd komt er een einde aan met een fikse onweersbui en een dip in de temperatuur. Ik haal dan meestal opgelucht adem. Heerlijk ruikt het dan buiten. De natuur herstelt zich en dat niet alleen, ook ik herstel.

Ik vind de zon aangenaam, mooi weer fijn, maar na 2 weken wil ik verandering. Ik ben niet gemaakt voor de tropen, waar het weer uit één soort bestaat: heet. Met misschien 1x per jaar  een regenseizoen. Ik wil variatie. Lekkere regenbuien, waarbij ik met een goed excuus op de bank kan blijven zitten met een boek, terwijl de regen tegen de vieze ramen klettert. Of een kast uitmesten. Ik wil stormen en hagelbuien, het liefst natuurlijk wanneer ik er niet op uit hoef. Ik wil dat het af en toe lekker koud is zodat ik m'n pyjama aan kan en wegkruipen onder m'n dekbedje. Ik ben heel simpel, gewoon een Nederlandse vrouw en ik vind dit saaie, warme, droge weer, met alle stof en pollen die het met zich meebrengt, niks.

I pray for rain!

Ik heb ze ook gehad. Van bamboe, van glas, van metaal. Windorgels zo heten ze volgens mij officieel. Ze maken met een zacht briesje een liefelijk geluid: pingeling-e-ling…

Tijdens een storm zoals we die vaak hadden in mijn vorige woonplaats Scheveningen wordt het geluid wat doordringender en zijn er momenten 's nachts dat je denkt 'morgen gooi ik het ding in de vuilnisbak!'. Maar de wind gaat meestal liggen tegen de ochtend dus het kwam er niet van. Tijdens de verhuizing heb ik ze allemaal weggekieperd. Die van bamboe en die van metaal. Ik was er klaar mee.

Helaas. Een van onze buren heeft een windorgel hangen. En niet eentje die liefelijk af en toe 'pingeling-e-ling' zegt, nee, deze heeft de afmeting van een klein kerkorgel en galmt voortdurend bij het geringste zuchtje wind heel doordringend Ding-Dong, Dong-Ding, met als toegift een soort variatie op die twee.

Ik probeer al dagen (nachten) te denken: als dit het enige is waar je last van hebt, moet je je niet aanstellen, het went vanzelf. Melodieuze klanken, harmonieus en warm. Daar kun je toch niet over klagen? Er zijn mensen die aan de snelweg wonen, mensen die een trein onder of bijna door hun huis hebben razen. In Scheveningen moest je de politie te hulp roepen vanwege de overlast die allerlei vreemde lieden in het buurhuis gaven. Wat is dan het geluid van een windorgel daarmee vergeleken?

Oordoppen, voor wie dat aan gaat raden, helpen niet. Het ding-dong geluid penetreert alles. Heel harmonieus weliswaar, maar niettemin hardnekkig en constant. Het is een soort Chinese marteling. Een waterdruppel op het hoofd. Eentje maar. Maar wel constant, totdat de druppel een mokerslag lijkt te worden. Nou ja, zo erg is het natuurlijk niet, maar ik heb wel de neiging te gaan gillen af en toe zo gauw ik het geluid weer hoor. 's Nachts lijkt het of iemand voortdurend onze bel ingedrukt houdt.

Iets voor de rijdende rechter? Het dossier Windorgel in IJsselstein. Nou eerst maar eens kennismaken met de buren en zien of we er met elkaar uit kunnen komen zonder dat er arrestaties worden verricht.  

Jammer genoeg is het nogal winderig op het moment.

Als je op 1 ochtend 2 telefoontjes krijgt van mensen die zo boos zijn dat ze uit frustratie de hoorn erop gooien moet de rest van je dag toch wel bedorven zijn…

Zo niet de dag van mijn geliefde partner. Enigszins beduusd was hij wel, maar hij kon relativeren.  De woede was namelijk niet onmiddellijk op hem gericht. Het kwam erop neer dat hij  in feite gebruikt werd als bliksemafleider,( ook wel pispaaltje genoemd). Als niet direct betrokkene in beide conflicten kon hij de knetterende ontlading opvangen, zonder zich heel persoonlijk aangevallen te voelen.

Maar toch. Het blijft een raar beroep, dominee zijn. Hoe verantwoordelijkheden ook verdeeld zijn, je blijft spin in het web en bij botsende belangen ben jij degene die het eerst wordt ingeschakeld of uitgekafferd.
Ergens is dat logisch. Net vanmorgen las ik een mooie column van een collega predikant die het predikantschap vergelijkt met het beroep van herder (uiteraard niet origineel, dat is een Bijbels beeld) maar het ging in de vergelijking met name om ‘de kooi’, die sedentaire groepen christenen zijn gaan bouwen om rondtrekkende herders een onderkomen aan te bieden. Ruud ter Beek zegt vervolgens in Pro Ministerio â€œWij zijn beroepsgasten, met in ons profiel de vrijheid om te kunnen gaan. We zijn zwervers uit roeping, met in onze verblijfsvergunning de clausule, dat we elk moment de woestijn in gestuurd kunnen mogen worden.”

Nu slaat dit ook erg op verhuizingen en zo, waar ik me momenteel middenin bevind, maar daar wilde ik het dit keer even niet over hebben. Ik heb mezelf een rustdag gegund.

Het gaat me om dat beeld van de predikant als â€˜beroepsgast’. Dat spreekt me aan. Het verklaart namelijk  waarom de predikant degene is die als vanzelf bijna het onzichtbare middelpunt blijft van wat gaande is in een gemeente. Hij is de buitenstaander, als het goed is, die toch zo thuis is als huisgast dat hij zijn mensen kent en begrijpt. Maar ook,( opnieuw: als het goed is!) degene die de mensen eraan blijft herinneren niet op kleinmenselijk clubniveau hun ergernissen en problemen op te lossen, maar naar buiten wijst.
What would Jesus do?

Een hele uitdaging op de luie zaterdagmorgen.

Ik heb mezelf van Facebook verwijderd. Als een test. Een paar weken zonder en dan eens kijken of ik een meerwaarde kan ontdekken aan het fenomeen.

Voor de niet-ingewijden: Facebook is een social networksite, oftewel een site waar je online met vrienden gedachten, opmerkingen, foto’s enz. kunt uitwisselen. Alles wat je publiceert is te zien voor vrienden die je zelf selecteert. Anders dan op deze weblog, want hier kan in principe iedereen lezen wat ik schrijf of foto’s zien die ik publiceer. Het leuke van FB is dat de meeste vrienden regelmatig checken wie er wat gezegd heeft en direct kunnen reageren met commentaar. Er kan dus een hele levendige uitwisseling ontstaan, maar altijd in korte ‘boodschapjes’, zoals onze koningin het zo mooi omschreef.

Nu heeft dat iets verslavends in zich. Er is altijd wel een van je vrienden die iets zegt, waarop je kunt reageren. Of er is door iemand een aantal foto’s geplaatst die leuk zijn om te bekijken. Soms heeft een vriend van een vriend ook leuke foto’s en voor je het weet zit je een uur te clicken…Een soort zappen, zeg maar…

Ik merkte dat ik aan bloggen nauwelijks meer toekwam omdat ik dan vond dat ik genoeg achter de PC gezeten had. Vandaar dat ik mezelf een FB-loze periode heb voorgeschreven.

Wat is mijn ervaring tot nu toe?

Het is rustig. Ik verspil minder tijd met eindeloos ‘zappen’ op Facebook. De eerlijkheid gebied om te zeggen dat ik mezelf nu wel vaker betrap op zappen op de TV. Vooral als ik moe ben kan ik slecht lezen, mijn ogen hebben de neiging dicht te vallen, dus ik zoek iets waarbij ik wakker kan blijven. Als ik ipv van zappen op TV op FB zit ben ik tenminste met andere mensen bezig dus dat voelt beter dan gezap op TV. Ik krijg daar toch een heel druilerig gevoel bij.

Het is wel zo dat ik nu weer blog, getuige dit stukje. Het kost meer inspanning om te bloggen, denk ik dan om een opmerking op FB te plaatsen, maar uiteindelijk is een blog meer van waarde. Ik kan ze terug lezen terwijl op FB alles binnen een dag of wat volledig is verdwenen. Een goede illustratie van de vluchtigheid van het medium.

Wat ik zeker een meerwaarde van FB vind is de mogelijkheid om heel gemakkelijk op de hoogte te blijven hoe het je buitenlandse vrienden (tot op zekere hoogte natuurlijk) vergaat. Ik heb verscheidene  vrienden die in alle delen van de wereld wonen en op FB actief. Zo gedurende de dag laten ze wat van zich horen. Dat geeft wel meer een gevoel van verbondenheid. Dat is een reden dat ik misschien wel terug op FB zou gaan. Met wat strengere gedragsregels voor mezelf. Opmerking op FB? Dan ook een blog, vandaag of morgen!