Vaderdag in de VS

Parkstreetchurch

   Mooie binnenkomer in de kerk in Boston vanmorgen. Alle overgrootvaders en grootvaders moesten opstaan. Kim, trots, hoorde erbij! Daarna alle vaders. En toen volgde er applaus. Dat de liefde van deze vaders de liefde van de Hemelse Vader mag weerspiegelen, wenste de dominee hen toe. Mooi.

Daarna, as always: kennismaken met je buren links en rechts en hen de vrede van Christus wensen. Prachtige oude, Bijbelse gewoonte, helaas door veel Nederlandse kerken verbannen als zou het niet passen bij de Nederlandse cultuur. Gelukkig weer geïntroduceerd door evangelische kerken! Ter navolging!

Toen dopen. Heel anders dan gewend maar met mooie elementen. Terwijl mamma door de kerk loopt met het kindje op de arm (een jaar oud) zodat iedereen goed kon zien wie er gedoopt ging worden vertelde de vader waarom ze het kindje wilden laten dopen. Een soort getuigenis. De ceremonie zelf was uiterst kort en voor bijv. een buitenstaander niet erg duidelijk wat de doop nu betekent. Maar het persoonlijke getuigenis element was indrukwekkend. 'Niet uit routine of bijgeloof', zoals in het doopformulier van de gereformeerde kerken staat komt zo heel practisch aan de orde. Eveneens: Ter navolging.

De preek was zeer onderhoudend. Een boodschap van minstens een half uur over Gideon en zijn vraag om een teken van God door middel van de schapenvacht. De schapenvacht die hij buiten neerlegt is nat 's ochtends van de dauw, terwijl de grond erom heen droog is en de tweede keer is de vacht droog en de grond erom heen is kletsnat van de dauw. Het was geen teken om te helpen beslissen, het was een teken dat bevestigde wat hij al wist: God gaat Israel bevrijden van de Mideanieten die vreselijk huishielden in het land. Niet met een groot leger maar door een bange eenling (Gideon, die er helemaal geen trek in had, met een paar helpers).

Het thema van de preek was hoe je de wil van God kan kennen. Met veel humor en veel Bijbelkennis legde de predikant (Gordon Hughenburger van Park Street in Boston) uit dat Gideon om bevestiging vroeg van een belofte die God al eerder aan hem gegeven had, net als Mozes indertijd om een extra teken vroeg zodat anderen zijn leiderschap zouden erkennen. Het ging dus niet om individuele beslissingen van zal ik wel naar het buitenland gaan of niet, maar om bevestiging van beloftes die al stonden. God ging Israel bevrijden van de bezetters door Gideon en Mozes zou Israël uit Egypte leiden en bevrijden van de onderdrukking van Farao. Door de tekens liet God zien Wie Hij is.

Voor ons zijn er de tekens van het Kruis en de Opstanding. Wie wil weten wat voor soort God de God van de Bijbel is kan zien dat Hij alles ervoor over heeft om  ons bevrijden van schuld en alles wat tussen Hem en ons in staat en ons tot Zijn kinderen te maken. Jammer dat ik de humor niet kan weergeven. Veel gelachen en zeer opgebouwd. Mooie preek!

Verder heerlijk gezongen, ondersteund door een professioneel koor en geluisterd naar een kort muziekstuk tijdens de dienst en een lied gezongen door een sopraan. Een 'ouderwetse' Park Street dienst.  Mijn tweede thuiskerk sinds 35 jaar.

de foto is van FreeFoto.com

USA – the good, the bad and the ugly

 IMG_3595IMG_3592

Kim op onze wandeling langs de haven en lunch met de schoonouders  

Sinds een week in de VS op familiebezoek. Naast alle familienieuwtjes veel verhalen gehoord over de slechte sociale voorzieningen in de VS. Ik wist wel dat er veel minder gebeurt op dit gebied dan in Nederland, maar dat het zo erg is…

Mijn schoonfamilie hoort gemiddeld bij de middenmoot economisch gezien. Schoonouders behoren tot de meer welgestelden maar zijn niet echt stinkend rijk. Mijn zwagers en schoonzussen hebben allemaal een baan, niet als carriere na een studie, maar om brood op de plank te hebben. Ze hebben nl. allemaal andere interesses zoals muziek, beeldende kunst en andere soortgelijke artistieke bezigheden. Hun baan biedt behalve een mager salaris echter nauwelijks enige secundaire arbeidvoorwaarden. Geen of nauwelijks vakantiedagen, geen cent vakantiegeld, geen bijdrage in ziektekostenverzekering, geen pensioenvoorzieningen, gewoon helemaal niks, nada. Ze betalen wel belasting maar zien daar niets of nauwelijks iets van terug in uitkeringen als werkeloosheidgeld, ziekte-uitkeringen, noem maar op.

Mijn schoonzus werkt in een winkel en kan nergens een beroep op doen. Ze kan geen normale ziektekostenverzekering betalen zodat ze voor een paar duizend dollar per jaar een soort catastrofe verzekering heeft, in het geval van totale uitschakeling. Maar voor de rest, niets. Jaarlijkse check-ups, uitstrijkjes, mammograms, alles komt uit haar eigen portemonnee. Dat geld heeft ze niet dus gebeuren die onderzoeken niet. Ze is nu hier voor 10 dagen vakantie, maar dat is een onbetaald verlof. Waar wij 4 of 5 weken vakantie per jaar krijgen, hebben de meeste mensen hier nauwelijks tot geen vakantiedagen, laat staan extra vakantiegeld. Je mag al blij zijn als je je vakantieweken krijgt doorbetaald. Vergeleken met de VS leven wij als Nederlanders nog steeds in een verzorgingsparadijs en is er best nog wel het een en ander te bezuinigen.

Als ik die verhalen zo aanhoor is het geen wonder dat de voorzieningen in Nederland onbetaalbaar zijn geworden. Het is een lachertje wanneer je de situatie hier ziet dat wij klagen over bijv. een verplichte eigen bijdrage van meer dan 250 euro voor ziektekosten. Mijn familie hier kijkt me echt met grote ogen van verbijstering aan als ik ze vertel dat wij voor een paar honderd euro per maand alle ziektekosten gedekt krijgen. Dat we niet alleen betaalde vakantie hebben maar er ook nog een toelage bij krijgen. Ongehoord voor hen.

Obama is populair in mijn familie, zonder uitzondering democraten. Ze geloven in zijn goede wil om dingen te verbeteren op dit gebied, bijv. het Nationale Ziekenfonds wat hij van de grond wilde krijgen. Maar ze zijn tegelijkertijd zeer sceptisch over de politieke wil van Congres en Senaat. Iedereen is afhankelijk van z'n electoraat en het geld wat daaruit vloeit voor verkiezingen en campagnes. Het plan is goed, maar om het te bekostigen zal de belasting omhoog moeten (er zijn genoeg rijken!) maar niemand durft z'n nek uit te teken en daarom komt het er niet van.

Ik schrik iedere keer weer van de cynische toon over regering en alle overheidinstanties hier. Mijn familie is er heilig van overtuigd dat alles en iedereen volledig corrupt is, niemand te vertrouwen en alleen maar erop uit is eigen kapitaal te vergroten. Ik voel me naief en idealistisch als ik me realiseer dat ik wil geloven in mensen die uit overtuiging en met idealen de overheid wil 'dienen'. Het is een totaal andere insteek die voortkomt uit mijn christelijke levensbeschouwing. Ik ben aan de ene kant realistisch genoeg om te beseffen dat er natuurlijk corruptie bestaat in regering en overheid. Maar ik durf ook te geloven in visie, dromen en idealen. We zijn kinderen van Adam maar ook schepselen van God.

De zomer is aangebroken hier. Sinds gisteren is het warm en zonnig We hebben gezwommen in de pool die bij het appartementencomplex hier hoort en gisteravond buiten een film gezien op een groot scherm onder het genot van een maaltijd en een cocktail. Achter ons, op de stenen trappen zaten
mensen waar ik normaal gesproken ook tussen had gezeten, gescheiden met een koord van het bevoorrechte publiek dat dineerde op het terras van het restaurant. Zij met koelboxes en eten dat ze langs de kant van de weg hadden gekocht. Wij met onze wijnglazen en porseleinen servies. Een ding hadden
we gemeen. De harde ondergrond van de trap was niet harder dan de gietijzeren stoelen waar wij de hele avond onze billen langzaam in steen voelden veranderen. Maar Driving Miss Daisy in de buitenlucht op een warme
zomeravond is ultiem genieten. Met dank aan de schoonouders.

USA – the good, the bad and the ugly

 IMG_3595IMG_3592

Kim op onze wandeling langs de haven en lunch met de schoonouders  

Sinds een week in de VS op familiebezoek. Naast alle familienieuwtjes veel verhalen gehoord over de slechte sociale voorzieningen in de VS. Ik wist wel dat er veel minder gebeurt op dit gebied dan in Nederland, maar dat het zo erg is…

Mijn schoonfamilie hoort gemiddeld bij de middenmoot economisch gezien. Schoonouders behoren tot de meer welgestelden maar zijn niet echt stinkend rijk. Mijn zwagers en schoonzussen hebben allemaal een baan, niet als carriere na een studie, maar om brood op de plank te hebben. Ze hebben nl. allemaal andere interesses zoals muziek, beeldende kunst en andere soortgelijke artistieke bezigheden. Hun baan biedt behalve een mager salaris echter nauwelijks enige secundaire arbeidvoorwaarden. Geen of nauwelijks vakantiedagen, geen cent vakantiegeld, geen bijdrage in ziektekostenverzekering, geen pensioenvoorzieningen, gewoon helemaal niks, nada. Ze betalen wel belasting maar zien daar niets of nauwelijks iets van terug in uitkeringen als werkeloosheidgeld, ziekte-uitkeringen, noem maar op.

Mijn schoonzus werkt in een winkel en kan nergens een beroep op doen. Ze kan geen normale ziektekostenverzekering betalen zodat ze voor een paar duizend dollar per jaar een soort catastrofe verzekering heeft, in het geval van totale uitschakeling. Maar voor de rest, niets. Jaarlijkse check-ups, uitstrijkjes, mammograms, alles komt uit haar eigen portemonnee. Dat geld heeft ze niet dus gebeuren die onderzoeken niet. Ze is nu hier voor 10 dagen vakantie, maar dat is een onbetaald verlof. Waar wij 4 of 5 weken vakantie per jaar krijgen, hebben de meeste mensen hier nauwelijks tot geen vakantiedagen, laat staan extra vakantiegeld. Je mag al blij zijn als je je vakantieweken krijgt doorbetaald. Vergeleken met de VS leven wij als Nederlanders nog steeds in een verzorgingsparadijs en is er best nog wel het een en ander te bezuinigen.

Als ik die verhalen zo aanhoor is het geen wonder dat de voorzieningen in Nederland onbetaalbaar zijn geworden. Het is een lachertje wanneer je de situatie hier ziet dat wij klagen over bijv. een verplichte eigen bijdrage van meer dan 250 euro voor ziektekosten. Mijn familie hier kijkt me echt met grote ogen van verbijstering aan als ik ze vertel dat wij voor een paar honderd euro per maand alle ziektekosten gedekt krijgen. Dat we niet alleen betaalde vakantie hebben maar er ook nog een toelage bij krijgen. Ongehoord voor hen.

Obama is populair in mijn familie, zonder uitzondering democraten. Ze geloven in zijn goede wil om dingen te verbeteren op dit gebied, bijv. het Nationale Ziekenfonds wat hij van de grond wilde krijgen. Maar ze zijn tegelijkertijd zeer sceptisch over de politieke wil van Congres en Senaat. Iedereen is afhankelijk van z'n electoraat en het geld wat daaruit vloeit voor verkiezingen en campagnes. Het plan is goed, maar om het te bekostigen zal de belasting omhoog moeten (er zijn genoeg rijken!) maar niemand durft z'n nek uit te teken en daarom komt het er niet van.

Ik schrik iedere keer weer van de cynische toon over regering en alle overheidinstanties hier. Mijn familie is er heilig van overtuigd dat alles en iedereen volledig corrupt is, niemand te vertrouwen en alleen maar erop uit is eigen kapitaal te vergroten. Ik voel me naief en idealistisch als ik me realiseer dat ik wil geloven in mensen die uit overtuiging en met idealen de overheid wil 'dienen'. Het is een totaal andere insteek die voortkomt uit mijn christelijke levensbeschouwing. Ik ben aan de ene kant realistisch genoeg om te beseffen dat er natuurlijk corruptie bestaat in regering en overheid. Maar ik durf ook te geloven in visie, dromen en idealen. We zijn kinderen van Adam maar ook schepselen van God.

Dagje oppassen

“Ik ga weg, doei”, zegt mijn kleinzoon van twee-en half als we nog maar net in de speeltuin zijn gearriveerd. Eigenwijs loopt hij op een drafje richting het steegje waardoor je via een gangpad bij de weg uitkomt. De weg is niet druk, maar ik ben hem daar wel kwijt dus, eveneens op een drafje, ren ik achter hem aan. Kris vindt dat bijzonder leuk en rent nog harder, onderwijl roepend, gierend van de lach en spanning: “nee oma, niet pakken…!”
Ik bedenk koortsachtig hoe ik dat vroeger ook weer deed met dwarse kinderen van twee. Ik besluit maar mijn dochters methode te gebruiken die met haar tellen meestal een plotselinge gedweeheid weet te bewerkstelligen. “Kom terug, Kris! Drie, twee, een…anders gaan we naar huis, hoor!” En wonder boven wonder, tot mijn grote opluchting, keert het mannetje zich om en zegt met een licht verongelijkt gezicht: “ik niet naar huishj, ik in de shjpeeltuin shjpelen”.

Ik ben blij dat we geen strijd hoeven te voeren. Kris vermaakt zich een tijdlang opperbest. Ik maak gebruik van het heldere licht en maak een fotoshoot van Kris. Na een poosje stappen we weer op de fiets en gaan richting een kop koffie ergens in het dorp. Ik hoop dat er ergens een terrasje is, het weer is schitterend.

We vinden er een en ik wacht op de bestelling terwijl Kris de omgeving verkent.Hij heeft twee minuten parmantig in een stoel gezeten en geconstateerd dat het wel een leuk plekje is. Maar nu wordt het de hoogste tijd voor een kennismaking met anderen.

Hij loopt naar binnen waar de eigenaar en een oude heer met een scootmobiel een praatje maken. “Hallo”, zegt Kris enthousiast. Overal waar hij binnenstapt kijkt hij meestal omhoog naar het plafond en roept dan verbaasd uit: “heel hoog!” Alles is nieuw voor een tweejarige. De twee mannen stemmen vriendelijk in met Kris: ‘Ja, hoog he?’ ‘Doei”, roept Kris en gaat weer naar buiten. Klimt op zijn stoel en wacht geduldig met mij op de bestelde appelsap. Na het koekje en een paar flinke slokken wandelt hij weer naar binnen. Ik hoor zijn stemmetje en het gebrom van de heren dus ik geniet rustig even van het zonnetje. De mannen hebben er wel plezier in.

Na een tijdje komt Kris terug. ‘Hallo oma’, roept hij enthousiast alsof hij me voor het eerst ziet deze morgen. Hallo Kris. Ik voel me gezegend dat een kind zo onvoorwaardelijk van me houdt en blij is wanneer het me ziet. Om hem wat te doen te geven zeg ik tegen hem nog maar een kop koffie voor oma te halen. Hij gaat onmiddellijk op weg. Ik zie hem naar binnen lopen en wat zeggen en zo waar, de café baas begint een kop koffie klaar te maken en komt er mee naar buiten. ‘Heeft hij het echt gezegd?’, vraag ik hem verbaasd. ‘Ja, koffie voor oma’, zei hij, het was toch wel de bedoeling?’, de eigenaar schrikt ervan. Ik moet heel erg lachen. ‘Ja natuurlijk was het de bedoeling, maar ik had het niet verwacht’, stel ik hem gerust.

Ik geef Kris een high five. Goed gedaan, jongen!

Vier neven en twee nichten

Fotos van Schiedam, bakermat van de familie. Stadhuis waar iedereen trouwde. Zakkendragershuisje. Westvest met de Beurs. Img_2872

In Leersum waren we bij elkaar gekomen, in het huis van Werner. Vier van mijn neven, zoons van drie zussen en een broer van mijn moeder. En mijn zus en ik, als dochter van de vierde zus in het gezin. Zoons van twee broers ontbraken. De ene oom heeft geen kinderen gekregen, de andere oom heeft drie zoons maar die konden er niet bij zijn. Dat gaat nog wel komen.

Img_2875Img_2876We waren bij elkaar om uit te wisselen. Wat weten we van de familiegeschiedenis, wie heeft welke foto’s, welke verhalen doen de ronde, welke raadsels zijn er.
Fascinerend dus. Er ontvouwde zich daar in die kamer een stuk geschiedenis van zeven, inmiddels overleden broers en zussen, die allemaal uit het begin van de vorige eeuw stamden. Wat  hadden ze hun kinderen meegegeven over eigen jeugd en welke herinneringen hadden ze doorgegeven? Allemaal waren ze positief over hun jeugd, behalve mijn moeder die altijd vertelde zich niet gewaardeerd te voelen door haar moeder.

De neven waren daar verbaasd over. Ze hadden nooit iets negatiefs over onze grootmoeder gehoord. Wel dat ze wat stil en zwaar op de hand was. Nu was mijn moeder dat ook, dus vermoedelijk hebben die twee gebotst. Mijn grootmoeder lachte graag en haar zoons en dochters hadden allemaal een groot gevoel voor humor en kwamen altijd in komische situaties terecht waarover ze dan smakelijk konden vertellen. Verjaardagen herinnerden wij ons allemaal als avonden waar we ons op verheugden want dan kwamen de ooms en tantes bij elkaar en was het lachen, gieren, brullen geblazen.

Alleen mijn moeder kon niet zo goed leuke verhalen vertellen. Wel erom lachen net als haar moeder. Zij moesten aan het lachen gemaakt worden. Mijn moeder was ook minder handig dan de tantes. Die naaiden geloof ik allemaal. Mijn moeder werd er nerveus van en mocht van haar moeder geen schaar hanteren. Die werd haar, volgens eigen zeggen, uit de handen ‘gerukt’.
Mijn moeder had dus als enige een moeizame band met haar moeder. Ze heeft daarvoor nooit begrip gevonden bij haar zussen, die meenden dat ze het zich verbeeldde.

Allemaal waren ze gek op hun vader. Een serieuze, zachtaardige man die een zeer betrokken burger was en overal lid van en veel weg. Maar ze hadden allemaal grote bewondering voor hem. In de oorlog heeft hij gegijzeld gezeten in St. Michelsgestel, waar notabelen gevangen zaten om gedood te worden mochten er Duitsers worden geliquideerd door het verzet. Er zaten veel bekende Nederlanders, politici en hoogleraren. men kwam de tijd door met colleges geven en debatten voeren over hoe het Nederland van na de oorlog verder moest, uit de ontzuiling komen als het ware.

De familienaam van Katwijk is terug te voeren naar de 16e eeuw. Vrij ongewoon om zo ver in het verleden te kunnen duiken. Maar de familie was erg honkvast. Altijd in Schiedam gebleven en op een gegeven moment werd de wijk war het kasteel stond (Cat, of Kat) een toevoeging aan de naam: van Katwijk. Blijkt dezelfde wortel te zijn als Gatwick bijvoorbeeld.

Mijn smakelijk lachende tantes blijken allemaal wel een melancholische binnenkant gehad te hebben. Ze tilden redelijk zwaar aan het leven en de humor was een steunpilaar die ze nodig hadden om vol te houden. Heel herkenbaar allemaal.

Het gekromde hart

Dat vind ik nu een mooi beeld. Een gekromd hart. Een hart dat naar binnen gekronkeld is en zelf niet uit die kronkel kan komen. Het beeld is van Luther.

Feestdagen

<!– /* Font Definitions */ @font-face {font-family:"Cambria Math"; panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4; mso-font-charset:0; mso-generic-font-family:roman; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:-1610611985 1107304683 0 0 159 0;}@font-face {font-family:Calibri; panose-1:2 15 5 2 2 2 4 3 2 4; mso-font-charset:0; mso-generic-font-family:swiss; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:-1610611985 1073750139 0 0 159 0;} /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-unhide:no; mso-style-qformat:yes; mso-style-parent:""; margin-top:0in; margin-right:0in; margin-bottom:10.0pt; margin-left:0in; line-height:115%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-fareast-font-family:Calibri; mso-fareast-theme-font:minor-latin; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}.MsoChpDefault {mso-style-type:export-only; mso-default-props:yes; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-fareast-font-family:Calibri; mso-fareast-theme-font:minor-latin; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}.MsoPapDefault {mso-style-type:export-only; margin-bottom:10.0pt; line-height:115%;}@page Section1 {size:8.5in 11.0in; margin:1.0in 1.0in 1.0in 1.0in; mso-header-margin:.5in; mso-footer-margin:.5in; mso-paper-source:0;}div.Section1 {page:Section1;}–>

Afb046

Vroeger ging ik met de feestdagen naar mijn ouders. Op de tweede Kerst-, Paas of Pinksterdag. Met man en kind(eren). Eerst alleen met de oudste. Toen waren we 8 jaar lang in het buitenland, dus kwam het niet voor dat we feestdagen samen vierden. Ons verlof viel meestal in de zomer. Maar na 1988 waren we terug in Nederland en inmiddels waren er vier kinderen.

Ik probeer voor de geest te krijgen hoe we dat toen deden. De zondag was eenvoudig, man moest voorgaan in de kerkdiensten. Terwijl ik dit schrijf  bedenk ik, dat mijn vader in ’86  al overleden was en dat mijn moeder daarom meestal bij ons was. (Of bij een zus en haar gezin). Zij kwam dan logeren en nam een tas met toepasselijk lekkers mee, wat ze tevoren op de markt had gekocht. Lekkers en gezellig gingen samen bij mijn moeder.

Het naar-huis -gaan- gevoel ken ik dus maar van een heel beperkte periode. En toch is het een heel sterke, nostalgische herinnering. Thuiskomen was voor mij altijd sterk verbonden met een gevoel van even geen verantwoordelijkheid dragen. Even alles loslaten, niet hoeven zorgen. Dat vind ik vreemd omdat ik tegelijk het gevoel heb gehad dat ik zorgen moest voor mijn ouders. Mijn vader was op latere leeftijd veel ziek, psychisch niet in orde en vaak somber. Mijn moeder zorgde goed voor hem maar had het zwaar door zijn moeiten. Zij wilde er graag op uit, gezellige dingen doen, vroeg uit de veren, genieten van het zonnetje en de natuur of een stadje, maar mijn vader had daar weinig zin en energie voor. Ik denk nu dat hij depressief was en veel moeite had zichzelf te motiveren. Opstaan was een kwelling, hij kwam zelden voor 11 uur uit bed. Terwijl mijn moeder het liefst om 8 uur aangekleed en wel met een kop thee in haar stoel zat om het nieuws te kijken.

Terug naar het thuiskomen voor de feestdagen. Ondanks de obstakels mis ik bij tijd en wijle het unieke gevoel van binnenstappen bij vader en moeder, hun onvoorwaardelijke en ongeveinsde blijdschap te ervaren van het weerzien en me te laten verwennen.  Het is een ontmoeting die alleen plaatsvindt tussen ouders en kinderen, denk ik. Ik idealiseer onze relatie niet. Maar de ervaring van je geliefd te weten en puur door je aanwezigheid en die van je kinderen hen blij te kunnen maken was en blijft een zeer belangrijke basis voor mijn leven. Daarom mis ik hen nog steeds. Vooral met de feestdagen.