Categorie: Daily life

Mijn eerste slapeloze nacht achter de rug. Als ik mijn ogen sluit zit ik direct in het nieuwe huis en ben aan het bedenken welke kleur de slaapkamer krijgt, hoe we de plafonds moeten witten en hoe we alles neer gaan zetten. Waarom ben ik na 1 lange gedachte daar nou niet klaar mee? Waarom gaan mijn gedachten cirkelen en komen ze steeds weer uit waar ik net ook al begonnen was? 

Ik draai me met een ruk om, na een uur gedaan te hebben alsof het vanzelf wel weer over gaat. Ik spreek mezelf streng toe, nu is het afgelopen. Denk aan hoe de kinderen ter wereld kwamen. Dat zijn tenminste echte gedachten. Ze krijgen allemaal een beurt, maar als ik bij de jongste ben zit ik vreemd genoeg toch weer in IJsselstein, terwijl ze daar niet geboren is. Tijd voor m’n andere zij. Ik zucht diep in de hoop na anderhalf uur een woord van empathie te ontvangen van mijn bedgenoot. Die snurkt echter lekker door.

Wat ga ik bedenken? Het voelt niet goed in de bovenkamer. Ik ben klaarwakker en de radertjes draaien op volle toeren.
Ik ga er maar uit. Beneden pak ik een appel en zet de tv aan. Met m’n neus in de boter: een detective. Het is weliswaar 01:45 uur, maar, nou ja, of ik nu naar het plafond lig te staren of beneden naar een beeldscherm, dat maakt niet uit. Achter de tv vergeet ik tenminste even te denken aan de verhuizing. 

Vandaag overdag een opdracht op werkspot.nl gezet voor het schuren van de woonkamervloer. Leuke site, had er niet eerder van gehoord. Een soort marktplaats voor diensten. Bedrijven kunnen bieden en je kunt hn referenties checken door posts van voormalige klanten. Wel komisch. Sommige klanten zijn zeer tevreden terwijl anderen dan weer ellenlange stukken schrijven over hoe slecht dit of dat wel niet was…Tot nu toe 5 biedingen, tussen de 360 en 540 euro.

Lieve volgers van mijn weblog: Een heel goed en gezegend nieuw jaar toegewenst! Ik hoop in 2011 weer veel te schrijven en jullie te laten meeleven in wat ik zoal tegen kom in mijn dagelijkse leven! Ik blog nu 5 jaar en heb er nog steeds plezier in, ondanks de concurrentie van Facebook. Maar alle voordelen van Facebook ten spijt, bloggen is leuker omdat het bestendiger is om in deze digitale en vluchtige tijd nog maar 's een ouderwets woord te gebruiken!

#opzoeknaarGod' opvallend: voor de drie zoekers worden in de 1e aflevering gelovigen erbij gehaald om hen te helpen. Uitsluitend Afrikaanse christenmigranten en een Engelsman. Zegt dit iets over de staat van de Nederlandse kerk?

Langzaamaan nemen de kinderen hun door mij bewaarde bezittingen mee. Jaren lang heb ik gezeurd maar was er geen interesse of geen ruimte. Bij ons was beide wel aanwezig dus bleef het erbij. Nu hebben ze gelukkig allemaal én interesse en ruimte, dus daar gaan de dozen met boeken, herinneringen en speelgoed…

Open Doors Gebedsnieuws

Somalië: Nurta vermoord om Christus

Overdag vastgebonden aan een boom en ’s nachts opgesloten in een kleine, donkere kamer. In juni vroegen we gebed voor Nurta Mohammed Farah. Haar leven veranderde ingrijpend toen zij de islam de rug toekeerde en christen werd. Nurta vluchtte naar familie, omdat ze sinds haar bekering zo slecht werd behandeld door haar ouders. Op 25 november werd ze doodgeschoten.
Nurta was één van de weinige christenen in Somalië. Als christen kun je in dit land je geloof alleen in het diepste geheim uitoefenen. De sociale controle is groot en de overheid hanteert streng islamitische wetten. Daarnaast neemt de macht van islamitische extremisten toe. Eerder dit jaar vroegen we uw gebed voor het 15-jarige christenmeisje Anab Ghelle Hassan en voor de kinderen van de christelijke Abdullah. Zij werden ontvoerd door de extremistische islamitische organisatie al Shabaab. Sindsdien hebben we niks meer van hen gehoord.

Bid dat de ouders en familie van Nurta aan het denken worden gezet over haar geloof en dat zij zelf ook Jezus Christus leren kennen.
Bid om wijsheid en bescherming voor alle geheime gelovigen in dit land. Bid ook om troost en bemoediging voor de christenen met wie Nurta contact had.
Bid om bescherming en vertrouwen voor Anab en de kinderen van Abdullah. Bid dat zij een teken van leven kunnen geven. Bid ook voor de algehele situatie van christenen in Somalië.

Ik heb een vreselijke gewoonte om altijd drie of vier dingen tegelijk te doen. Af en toe vraag ik me af of ik niet een beetje neurotisch aan het worden ben naarmate ik ouder word. Steeds vaker betrap ik mezelf erop dat ik met gevaar voor eigen leven de trap op of af ga met een verzameling aan spullen die allemaal wel naar boven cq naar beneden moeten, maar of dat nu echt in één keer moet?

Ik heb haast om ergens te komen en wil naar beneden rennen maar ik loop dan toch terug om nog even dit boek mee te pakken en die krant en de lege mok en het plantje wat eigenlijk verplant moet worden. In die ene slaapkamer kom ik dan nog wat wasgoed tegen en ik herinner me dat ik eigenlijk de was aan wilde zetten maar dat er beneden nog een vieze theedoek ligt, dus ik ren naar beneden en herinner me dan dat ik al die spullen mee wilde nemen en keer terug en…, nou ja enzovoorts. 

Als ik onder de douche sta, zie ik de voegen die wel erg schimmelig aan het worden zijn en schrob die maar gelijk even. Als ik in de keuken koffie zet zie ik de spetters op de koelkastdeur en neem die gelijk maar even af en als ik de oude koffiefilter weggooi zie ik dat de afvalbak vies is…Als ik op de WC zit veeg ik de stofvlokken op de grond bij elkaar, als ik kook neem ik ondertussen de tegeltjes af.

Het is wel efficiënt moet ik zeggen. Ik sta zelden 's ochtends op met het plan om huishoudkarweitjes te gaan doen. Maar aan de andere kant alles tussendoor doen is ook erg onrustig…

Toch maar 's zoeken naar een balans. 

Vanavond naar #"Des Hommes et des Dieuxs". Volgens de recensies tot nu toe een indrukwekkende en ontroerende film over Franse monniken in Algerije (het laatste klooster indertijd) die zich verzetten tegen terreur en daar hun leven voor over hebben. Kim leidt morgen een leerdienst over Islam en Christendom, verschillen en overeenkomsten. Misschien valt er nog wat te leren van de film?

 
Voor alle indrukken zijn weggezakt een blog over de tentoonstelling in het Gemeentemuseum Den Haag, waar ik vorige week was en waar de geslachtsdelen me letterlijk om de oren vlogen. Het thema van de expositie van de werken van beide kunstenaars was de strijd tussen het mannelijke en het vrouwelijke in onszelf, woede en verzet tegen kwetsures opgelopen in de opvoeding. Zowel Louise Bourgeois als haar Duitse collega Hans Bellmer zijn tot ze hoogbejaard waren actief gebleven.

Ik heb een vriendin die als kunstenares erg geinteresseerd is in hoe andere kunstenaars omgaan met vormgeving, materiaal enzovoorts. Ook het menselijk lichaam interesseert haar. Zij kijkt anders naar kunst als ik. Ik kijk veel meer gevoelsmatig, hoe vind ik iets, wat doet het met me. En ik merk dat ik ook ethisch kijk. Wat is de grens van het betamelijke? Pornografie, pedofilie, prostitutie, allemaal zaken die bestaan en waar iedere schrijver en kunstenaar zich mee bezighoudt. Maar hoe?

Daarom is het leuk met mijn vriendin op pad te gaan, juist om over die thema's na te denken en te praten samen.

Double Sexus. Zo heet de tentoonstelling. 'Een spannende dialoog tussen het werk van deze kunstenaars', volgens de site van het Gemeentemuseum  'Gemeenschappelijke thema’s als vrouwelijke fantasieën, mannelijke angsten, dubbelzinnigheid van geslacht en de zoektocht naar de eigen identiteit sluiten goed aan bij de actualiteit', aldus een citaat van dezelfde pagina.

De kunst van Hans Bellmer is hard en vlak, letterlijk. Hij maakte poppen, haalde die weer uit elkaar en   arrangeerde de verschillende lichaamsdelen in onheilspellende, verleidelijke poses, waarvan hij vervolgens foto's maakte. De foto is het uiteindelijke kunstwerk. Ik vind het werk knap, maar mijn vriendin en ik kwamen allebei tot de weinig academische conclusie dat we het maar een vies mannetje vonden. Gefrustreerd, verknipt en met een neiging tot sadisme. Hij wikkelde zijn minnares strak in de touwen en nam daar dan foto's van. Schokkend. Dat is blijkbaar ook de bedoeling, de bordjes die bij de werken hingen, gaven commentaren als "de voyeur wordt in ons wakker gemaakt" enz. Vast een man die die bordjes geschreven heeft.

Hans Bellmer had een tyrannieke vader, die Nationaal Socialist werd in de 30'er jaren. Zoon Bellmer zou zich daartegen hebben willen afzetten. Zijn kunst werd uiteraard al snel door de Nazi's als Entartnete Kunst gezien. Ik geef ze daar niet helemaal ongelijk in…

Louise Bourgeois leed onder de ontrouw van haar vader die een minnares in huis nam. De spanningen die dat tot gevolg had heeft ze zich persoonlijk aangetrokken. Het is de grote inspiratiebron voor haar kunst geworden. Het gekwetste kind.

Haar kunst is zachter, heeft meer humor en is ook estethisch. Haar vader pestte haar ooit op een vernederende manier dat ze bijna geen borsten had. Opvallend is dat haar poppen, genaaide mensenlijven meestal grote, zware borsten hebben. Haar 'personen' zijn ook vaak androgyn, tweeslachtig. Ze is heel creatief, gebruikt soms prachtig materiaal en is minder donker en niet ontluisterend als  Hans Bellmer.

Een citaat uit de New York Times geeft weer waar het in haar kunst om draaide: “The subject of pain is the business I am in,” she said. “To give meaning and shape to frustration and suffering.” She added: “The existence of pain cannot be denied. I propose no remedies or excuses.” Yet it was her gift for universalizing her interior life as a complex spectrum of sensations that made her art so affecting.

Beiden zien het menselijk lichaam als een verzameling onderdelen die uit elkaar gehaald weer op elke manier samengevoegd kunnen worden. Gemankeerde mensen ontstaan daaruit. Mensen die volledig beheerst lijken te worden door hun sexe. Man of vrouw zijn is toch meer dan je geslachtsdelen?

Ik vind het ontluisterend wanneer mensen niet meer gezien worden als een geheel, als uitstijgend boven het geslachtelijke. Sex is zeker bij Bellmer synoniem aan lust. Bij Bourgeois is het lichaam bron van worsteling: afstand en nabijheid, verstikking en vrijheid. Daarmee kan je je als bezoeker beter identificeren. Maar wat ik aan moet met levensgrote geslachtsorganen die er door het gebruikte materiaal (latex) uitzien als vleeshompen bij de slager, en ook nog aan grote haken hangen?

Daar haak ik af. En de plaatjes met tekeningen van perverse spelletjes van Bellmer? Sorry, maar dat vind ik pornografie, niet waard om op een tentoonstelling als kunst te worden getoond. Zeker niet naast de kunst van Louise Bourgeois.

Op mijn weblog schrijf ik persoonlijke reacties op zaken die ik zoal op mijn levensweg tegenkom. Over wat ik lees, zie, hoor en meemaak. Ik schrijf o.a over ervaringen met mensen die ik ontmoet, vreemden, vrienden, familie en heel graag over mijn kleinkinderen. Ik schrijf ook over persoonlijke zaken als omgaan met depressies, over bekeken films of gelezen boeken, over tentoonstellingen die ik heb gezien, kortom ik deel mijn gedachten en vind het leuk als er reacties komen.

Antonie
Vandaag prominent in het nieuws de suicide van Antonie Kamerling, acteur. O.a bekend van de tv soap Goede Tijden Slechte Tijden en de film De kleine blonde dood van Boudewijn Buch. Hij was 44 en laat een vrouw en twee kinderen na. 

Als motief voor de zelfmoord noemt men de zware depressie waaraan hij sinds maanden leed. Het was niet de eerste depressie. Als student rechten raakte hij overspannen. De wilde levensstijl zal daar ongetwijfeld debet aan geweest zijn. Blowen en zwaar drinken zijn over het algemeen voor mensen met een aanleg voor emotionele stoornissen niet bevorderlijk. Hij is daarmee gestopt en in navolging van zijn moeder yoga gaan beoefenen. Hij knapte op en kort daarna brak hij door met de verschillende rollen in films. 

In een recent interview (geciteerd in Shownieuws 07-10-2010) zei hij: de depressie is zo zwaar dat ik niets meer ben, geen partner meer, geen vader meer en ik ben er ook niet meer voor mezelf. Zijn vrouw Isa Hoes, collega actrice, raadde hem aan hulp te zoeken, met zijn broers te gaan praten. ‘Hier zag ik enorm tegenop. Voor mijn gevoel moest ik altijd sterk overkomen, omdat ik bang was dat mensen me anders niet leuk, lief of aantrekkelijk zouden vinden. Tot Isa zei: Waarom zeg je niet gewoon dat het slecht met je gaat? Ik had er nooit eerder bij stilgestaan dat dit zou mogen.

Het heeft niet mogen baten. Of hij professionele hulp heeft gezocht en gekregen weet ik niet. Of hij medicijnen is gaan gebruiken weet ik ook niet. Het is een tragische dood. Niemand wil zijn partner en kinderen iets dergelijks aandoen. Het is de ziekte die de geest verstoort en doet geloven dat de dood het enige antwoord is. En dat is de grootste leugen.

Ik leef mee met de nabestaanden. Uit ervaring weet ik dat je leven nooit meer hetzelfde zal zijn.

Ongeboren kind
Iets anders wat mij de laatste dagen een paar keer onder ogen kwam was het bericht over de dood van een nog ongeboren kind.

Wie?  Dit kindje zou op 27 januari geboren zijn als zijn ouders niet hadden besloten hem al na de 20-weken echo geboren te laten worden. En te laten sterven. Het gaat dus om een een afbreking van de zwangerschap van dit kindje. Zijn abortus. 

Hij bleek nl. bij een vruchtwaterpunctie een ernstige afwijking te hebben. Hoe zwaar de ouders het ook vonden, het bracht hen tot de beslissing dat er in hun leven geen plaats was voor zo’n kindje.  En ze besloten hem te laten sterven. Ze hebben er een boek over geschreven: Misschien was je vandaag wel geboren. Het is een verslag over wat het met je doet als je je kind verliest: dagboeken van de moeder, fotografie van de vader. 

Ik vind dit zeer verhullend taalgebruik. Het kindje zou gewoon geboren zijn op 27 januari als zijn ouders niet voor zijn dood hadden gekozen. De dood als enig antwoord op het  vooruitzicht van het krijgen van een gehandicapt kind. Het doet pijn als je dit leest. Ook voor deze mensen zal het leven nooit meer hetzelfde wezen. 

Vanavond las ik psalm 57, voor mij een psalm in nood:
Have mercy on me, oh God, have mercy on me – for in you my soul takes refuge – I will take refuge in the shadows of your wings – Until the disaster has passed

Naast medicijnen, professionele hulp, lotgenoten contact en heel veel liefde van mensen in je omgeving is de Schuilplaats in de schaduw van Gods vleugels de veiligste plek om de storm te doorstaan, zonder te kiezen voor de dood.. Hoe verleidelijk die oplossing ook kan lijken.

Misschien zijn al die middelen samen wel Gods vleugels. Hij draagt je door de rampspoed heen.  Van de depressie en het gehandicapte leven.