Categorie: Daily life

 
 
 
 
 

  Foto's kunnen het niet weergeven. Een plaatje kan niet laten zien wat ik  tijdens mijn fietstochtjes in de omgeving van IJsselstein beleef.  Foto’s kunnen de geuren niet beschrijven, of de ruisende wind in de monumentale bomen in dit oude boerenland laten horen. 
De dichteres Vasalis komt nog het dichtste bij met haar mooie gedicht over de lente: 
          
          Voorjaar

Het licht vlaagt over 't land in stooten
wekkend het kort en straf geflonker
der blauwe wind-gefronste sloten;
het gras gloeit op, dooft uit, is donker.
Twee lamm'ren naast een stijf grauw schaap
staan wit, bedrukt van jeugd in 't gras…
Ik had vergeten hoe het was
en dat de lente niet stil bloeien,
zacht droomen is, maar hevig groeien,
schoon hartstochtelijk beginnen,
opspringen uit een diepe slaap,
wegdansen zonder te bezinnen.

M. Vasalis

  De lucht is zwaar van een mengeling van geuren. De kruidige geur van pas gemaaid hooi, van fluitenkruid in de bermen en van de meidoorn die je hier veel ziet. De weeïge, licht rottende geur van de bloeiende laurier, de bedwelmend zoete geur van seringenbomen, lindebloesem, vroege clematis, en magnolia; spirea die haar met witte bloemen beladen takken als emmers water langs het tallud leeg gooit.  Een explosie van geuren en kleuren, groen, roze, wit en nog eens groen in tientallen varianten. Donsgroen, hardgroen, glanzend groen, paarsgroen, bijna witgroen en eindeloze combinaties.
 
  Ik fiets door lanen en langs wegen met rijen platanen, esdoorns, berken en acacia’s. Langs het water en op oude wallen en schansen groeien knotwilgen in lange, kronkelende rijen, net als de reusachtige treurwilgen, en tussen de huizen, middenin de woonwijken, liggen gedeelten van oude appel- en perenboomgaarden. En overal water. Sloten, slootjes, kanaaltjes, rivieren, plassen, en vijvers. In het water vele soorten eenden en hoog in de bomen zingen honderden vogels. Hier geen krijsende meeuwen, geen zee en geen zand. Dit is het land van klei, van groene weilanden en van rivieren.
 
  Hier weet ik weer dat Nederland waterland is. Kwetsbaar, maar daardoor ook sterk. Ik fiets over bruggetjes en langs de Lek, de Kromme IJssel, de IJssel, door eeuwenoude stadjes waar de geschiedenis weer gaat spreken. De Oude Waterlinie, de Nieuwe Waterlinie, de Forten, allemaal gebouwd en ontworpen om de vijand buiten te houden. De Spanjaarden, de Fransen, de Duitsers. Is er in dit vredige landschap, waar door het warme weer alles tegelijk in wilde bloei is uitgebarsten, werkelijk ooit gevochten? Zijn hier ooit doden gevallen? Het lijkt een onmogelijkheid.

  Maar dit is oud land. Van klei, rivieren en vruchtbare grond. Lentebloei barst los en sterft weer af in wintertijden. De burchten, kerken en de stadjes blijven getuigen van het verleden.

Het viel me vandaag op bij het krantlezen. En 'krant' is dan niet mijn lijfblad het Nederlands Dagblad, maar onze weekendkrant, NRC-Handelsblad. Ook een goeie kwaliteitskrant vind ik, met veel cultuur en interessante columns. Maar bepaald niet christelijk. Humanistisch liberaal zou ik zeggen.

Wat me opviel in twee artikelen was dat er weer dingen gezegd mogen worden klaarblijkelijk die in de laatste 30 jaar van de 20e eeuw (dat klinkt werkelijk alsof ik hoogbejaard ben…) absoluut taboe waren.

1. Kinderen lijden onder de echtscheiding van hun ouders en die ouders moeten terwille van hun kind maar eens even hun haat en nijd aan de kant zetten.
2. Je moet niet in alles alleen maar je gevoel volgen want dat gevoel is niet betrouwbaar altijd en heeft correctie nodig van je brein, dat soms beter in staat is de consequenties te overzien van impulsieve daden.

Het eerste wordt gezegd in een artikel over een nieuw beleid van een basisschool in Geldrop. Daar worden gescheiden ouders opgeroepen sàmen naar de tienminutengesprekken over hun kind te komen ipv te eisen, zoals nu vaak het geval is, om aparte gesprekken te hebben. Beiden hebben recht op informatie, maar kunnen elkaar nog geen tien minuten verdragen, vandaar. Of je hebt de ouders die via gescheiden ingangen binnengeloodst moeten worden om elkaar niet tegen het lijf te lopen om zo toch beiden aanwezig te kunnen zijn voor de groep 8 musical. Ouders ontkennen vaak dat hun kinderen hier last van hebben, maar de lerares van de basisschool die aan het woord is durft het woord 'lijden' in de mond te nemen.  70.000 kinderen maken per jaar mee dat hun ouders uit elkaar gaan, volgens het artikel van Frederiek Weeda. In Amsterdam komt zelfs 52% van basisschool leerlingen uit gescheiden gezinnen.

Het tweede werd gezegd in een column van Marjoleine Vos. Gevoelens zijn belangrijk, ze helpen je om voorkeuren te ontwikkelen en om beslissingen te nemen. Maar een gevoel hebben is nog niet hetzelfde als in je gevoel verdwijnen, zoals wellicht de boze man die in Alphen 6 mensen dood schoot. Boosheid zegt Marjoleine Vos, kan bedwongen worden. We zijn geen willoze slachtoffers van onze impulsen.
Het lijkt de Heidelbergse Catechismus wel.

Treffend. Het verband ook tussen de twee ondewerpen, vind ik. Niet iedere scheiding is te voorkomen, ook niet wanneer je gelooft dat het niet in Gods bedoeling ligt en zeker niet de stijl is van Zijn koninkrijk. Maar door de gebrokenheid bestaat de echtscheiding wel. En kan er ook veel pijn en leed mee gepaard gaan. Toch zou ik hopen dat om wille van kwetsbare kinderen er altijd gezocht wordt naar een voor hen minst schadelijke oplossing. Ook al kost dat de ouders wat en moeten ze tegen hun gevoel in gaan. Gevoelens kunnen bedwongen worden als er belangrijke zaken in het geding zijn en dat zijn kinderen toch? 

 

‘Allemaal gezond’ sms’te mijn vriendin me zaterdagmiddag 9 april. Ik zat in de auto, op weg naar vrienden en genoot van de losbarstende lente om me heen. Mijn vriendin woont in Alphen a/d Rijn. Ik las het berichtje en dacht, 'ze heeft het vraagteken vergeten, zeker.' Ik zou haar later wel even sms’en dat alles goed met ons ging.

Na 5 minuten zette ik het nieuws aan. En begreep onmiddellijk de strekking van haar boodschap. Er ontbrak helemaal geen vraagteken, integendeel, er had wel een uitroepteken achter haar tekst mogen staan. Zij waren God zij dank ongedeerd. In tegenstelling tot tientallen mensen voor wie het leven stopte of nooit meer hetzelfde zal zijn omdat hun geliefde net even ging winkelen op een zonnige zaterdagmiddag en zonder pardon werd neergeschoten.

Al het geweld wat dagelijks op tv te horen en te zien is heeft me bijna murw gemaakt. Maar nu is er toch weer een schok wanneer dat geweld zich plotseling in mijn nabije belevingswereld afspeelt. Alsof het geweld gewelddadiger wordt naarmate de slachtoffers dichterbij je staan.  

Dat gevoel versterkte zich helemaal toen ik in het Nederlands Dagblad las dat de vader van de dader leraar beeldende kunst is aan een reformatorische school in Gouda. Toen ik dat tot me door liet dringen realiseerde ik me tegelijk dat ik me onbewust al een beeld had gevormd van het milieu waaruit zo iemand als de moordenaar moest komen. Volkomen onterecht en nergens op gebaseerd, maar toch.

Lid van een schietvereniging (ergens in een programma werd gezegd dat hij samen met zijn vader lid was van zo’n club), psychiatrische problemen, schoonmaker bij C1000 enz. Bij schieten als hobby is mijn directe associatie blijkbaar: slecht en asociaal. Bij psychiatrie en schoonmaker doemt het beeld van de loser op. Je denkt dan het een beetje te snappen. Al die irrationele overwegingen spelen zich echter onder de oppervlakte af.

Dat bleek allemaal toen ik las over zijn vader. Het nieuws over het blijkbaar reformatorische milieu waaruit hij kwam bracht me uit mijn evenwicht. Ik snapte er opeens niets meer van en het geweld nam nog pijnlijker vormen aan.  

Een Facebookfriend verwoordde het zo: We willen inkaderen om evenwicht te hervinden, maar dit kader (reformatorisch) is (bijna) ook het onze…. dat maakt het raar en geeft juist geen nieuw evenwicht. Dus moeten we een tandje dieper tasten waarom we in sociale kaders verklaringen zoeken…..

Er zijn dan ook geen verklaringen in sociale kaders te vinden. Geweld, lichamelijke agressie als uiting van machteloosheid, wanhoop of woede is van alle mensen, alle tijden en alle plaatsen. En daarom is het plotseling weer zo angstaanjagend.

Billy’s dus. Van Ikea. Je hebt ze in soorten en maten. Je hebt ze smal en breed, hoog en laag. Je hebt ze in beuken, of zwart en wit fineer. Je hebt oudere modellen en verschillende kwaliteiten. Je hebt zelfs nep-Billy’s.  Ik heb in de laatste weken sinds onze verhuizing nog nooit zoveel verschillende soorten Billy’s in- en uit elkaar gehaald, omdat ze toch niet pasten op de plek waar we ze dachten neer te zetten. En stapels boeken in Billy’s gezet en om ze vervolgens er weer uit te moeten halen omdat de plank net een gaatje te hoog of te laag zat.

Slepen met Billy’s is ook een hele uitdaging. Sommige pak je zo in je eentje op, dat zullen wel de neppe zijn. Voor andere moet je eerst iemand zoeken om ze te verzetten en dan is het nog maar afwachten of deze nu wel of niet door het gat van de deur kan of eerst gekanteld moet worden. Meestal kom je daar net te laat achter. Net als wanneer je een Billy van boven naar beneden moet dragen of andersom. De ene gaat vanzelf en de andere is net 1 cm te breed voor het trapgat. Mijn huis is dus nu ingericht  niet naar mijn wensen maar afhankelijk van weke maat een in elkaar gezette Billy bleek te hebben.

Ik moet zeggen dat Billy’s niet de schoonheidsprijs verdienen maar wel uitermate praktisch zijn. Je kunt er een ongelofelijke stoot boeken in kwijt. En wie niet rijk is moet slim zijn dus dopen we ons nieuwe huis misschien wel met de naam: Huize Billy

Terwijl ik niets beters te doen heb dan spullen van de ene plek naar de andere te verplaatsen, en paniekerig te zijn over waar ik alles laten moet, vinden er elders in de wereld revoluties plaats. Ik heb te maken met luxeproblemen, een te veel aan bezittingen. In Egypte en andere Arabische landen waar het rommelt wordt duidelijk dat miljoenen op of onder de armoedegrens leven. Terwijl een kleine elite zich verrijkt en baadt in weelde, kunnen deze mensen nauwelijks het hoofd boven water houden. Hoe kan het toch denk ik dan, dat je als leiders zo gemakkelijk je ogen sluit voor de misere van landgenoten en je eigen volk? Ik sympathiseer met de opstandelingen die het beu zijn verdrukt en uitgebuit te worden. Volg alles ook met zorg want wat komt er straks voor in de plaats? Zie Iran met Khomeiny in het verleden…

Maar terug naar het uitbuiten en er gemakkelijk mee leven. Ik realiseer me nl. dat ik (op kleinere schaal weliswaar, maar toch) hetzelfde doe. Ik hoor bij die kleine superrijke Westerse elite in een grote wereld waar massa's medemensen onder armoede en honger gebukt gaan. Wat doe ik concreet om daar verandering in te brengen? Laat ik het ook maar gebeuren, omdat ik nu eenmaal in de juiste hoek zit, nl. die van het geld? 

Het dringt me ertoe opnieuw te zien dat mijn rijkdom niet vanzelfsprekend is. Ik wil waar mogelijk delen en steunen. Nadenken over wat ik koop, waar mijn spullen gemaakt zijn en door wie. Niet te veel zeuren (een beetje mag, ik ben ook maar een mens) over relatief kleine ongemakken als ik zie waar de rest van de wereld mee te maken heeft aan ellende…

Vandaag kijk ik weer anders naar de inhoud van mijn verhuisdozen.

Wat een ingrijpende en slopende ervaring is verhuizen. Leuk hoor die dagboek blogjes, maar dat was nog vóór het echte werk begon. Vanaf vorige week maandag de 7e ben ik in de ware verhuismodus. Verhuizers in mijn huis tot en met woensdagmiddag, toen ze uit ons nieuwe huis vertrokken met achterlating van hun 300 dozen en een enorme verzameling aan meubels, kasten, en TROEP.

Ja ik weet het, mijn eigen troep. Maar wie weet hoeveel troep hij/zij verzamelt totdat vreemden zonder onderscheid alles in een doos kieperen en aan jou de taak de eindeloze hoeveelheid dingen en soms ondefinieerbare zooi weer een plek te geven..Ik weet niet hoeveel potjes en bakjes en laatjes ik nu al heb met spul waarvan ik geen idee heb wat het eigenlijk is maar waarvan ik toch denk, wie weet….

En dan de kamer van mijn echtgenoot. Het was er pikkedonker op klaarlichte dag omdat er een Chinese muur aan boekendozen was gebouwd. Ergens diep verscholen eronder stond zijn bureau. Pas vandaag dringt het daglicht weer door!

Vervolgens de ellende van internet. We hebben een nieuwe provider, Caiway, nooit van gehoord en het verliep allemaal in het geheel niet soepel. Vandaag voor het eerst weer online. Nu nog de telefoon en dan is het leven bijna weer normaal. Op de tientalle dozen na dan die nog uitgepakt moeten worden en de lampen die opgehangen en de planken en schilderijen die aan de muur moeten.

Focussen op prioriteiten is de les van het verhuizen. Ik heb het overleefd. We zitten weer op een nieuwe stek en zijn er zeer tevreden mee!

Ik moest even wennen aan de nieuwe samenstelling van ons klusteam. In plaats van met drie waren we met vier man/vrouw aanwezig in ons nieuwe huurhuis om te schilderen en behangen. Ik was tot nu toe het klusmaatje geweest van Kim, mijn echtgenoot en samen hebben we vol toewijding  barok en zwart   streepbehang van de muur weggestoomd. Urenlang. Best gezellig zo samen, hoewel hij tot de categorie ‘stille werker’ hoort en ik wel van een babbel houd zo tussen het stomen en krabben door.

Gisteren was er een behangexpert mee. Van beroep apotheker-assistente, dus we hadden goede hoop op  strak  en recht behang. Bobbels heb je altijd, die trekken wel weg. Kim ging haar assisteren, André was al weer fanatiek aan het schilderen, dus ik moest even zoeken naar een nuttige bezigheid. Niet dat die er niet waren maar ik moest omschakelen. Toen ik mezelf erop betrapte gedachtenloos de kranten in de afvalbak aan het vouwen te zijn en op nette stapeltjes te leggen realiseerde ik me dat dit in elk geval het huis niet verder zou brengen naar een bewoonbare staat.

Toen maar aan het soppen geslagen. De vethoek waar het fornuis normaal staat onder handen genomen. In de volle wetenschap dat het eens en voorgoed was. Tegeltjes soppen is niet mijn ding. Maar ik voelde enorme voldoening deze muurtjes te zien glanzen na een strategische aanval met Jif, schuursponsjes en een microvezel doek.

Na de koffie ben ik gaan sausen. Vreemd woord altijd. Echt jargon, want je kunt net zo goed verven zeggen, maar muren en plafonds saus je. Zoals je, wanneer je een houten vloer gaat schuren de vellingen moet fresen. Op de offerte werd dat genoemd, en werd fresen met een V geschreven. Vellingen vrezen. In een gelovig gezin ken je het woord vrezen alleen uit de Bijbel, God vrezen. Maar vellingen. Geen idee wat dat zijn en waarom ze eventueel gevreesd moeten worden. Ook de vakman kwam er niet uit toen we het hem vroegen. Als je vellingen vreest, tja, dan vrees je de vellingen, daar kwam de uitleg op neer.

Wikipedia bracht uitkomst. Een velling is een voeg (een spleetje, kiertje), maar dan tussen de houten planken van het parket. Ze schoon schuren heet fresen. Blijft een raar woord. Maar het resultaat van de actie mag er zijn, we hebben een prachtig geschuurde, gefreesde en geoliede houten vloer.

Met dank aan Marcel Hazekamp uit Tienhoven 
 

Ik moet toch echt even beginnen met een loflied op de goede huisman. Die staat nog niet in Spreuken, maar ik stel voor hoofdstuk 32 toe te voegen.

Ik heb een partner die overal licht en volheid ziet waar voor mij slechts duisternis en leegte heerst. Wij lopen door ons nieuwe huis in IJsselstein waarin hevig geklust en geverfd wordt. Ik zie spetters en vlekken en kamers die niet klaar zijn. Behang wat er na 2 dagen nóg niet af is. Ik zie kleuren die net niet zijn zoals ik ze bedoelde. Ik zie, mopper, mopper, dat er slordige randjes langs het plafond zijn. Ik zie alles wat niet werkt of niet zoals ik wil.

Mijn partner loopt met een stralende glimlach naast mij. Wat is er al veel klaar! Wat is de kleur mooi geworden! Wat werkt de schilder nauwkeurig en hard! Wat schieten we toch op. Wat zijn we al ver met het behang..

Ik ben stil en ga bij mezelf te rade. Hoe zit dat nou? Ben ik nu echt zo negatief? Ben ik perfectionistisch? Meent hij echt alles wat hij zegt? Doet ie dat nu voor mij?

Ik kom tot de conclusie dat ik inderdaad perfectionistisch ben en hij niet. Dat ook hier weer het principe van het halfvolle en halflege glas geldt en dat ik gewoon een hele optimistische man heb. Waarvoor ik alleen maar dankbaar kan zijn. Iedere keer weer haalt hij me uit het donkere gat van wat verhuizen voor me is. Hij verstaat de kunst dingen te zien in proportie. Terwijl ik ze vaak allemaal even zwaar laat wegen. En hij heeft de gave om te genieten van kleine vorderingen.

Voor wie slecht verhuizen kan zou ik hem bijna voor een uurtarief uitlenen. Maar ik ben bang dat hij het nog echt zou doen als ik het voorstel. En nog gratis ook!

 

Het tweede meubel is de deur uit.

  De schommelstoel van mijn moeder was dezelfde dag dat ik hem op Marktplaats zette al verkocht . Dag, stoel van mijn tienerjaren en van de oude dag van mijn ouders. Mijn vader, handig als altijd, had de uitstekende stukken van de schommelbeugels afgezaagd, zodat de stoel paste in de hoek waar hij hem wilde hebben en tegelijk had de stoel daardoor een heel eigen 'look'. Kinderen die er hard in zaten te schommelen werden altijd gewaarschuwd voor een dreigende salto. De stoel was niet meer op hard wiebelen gemaakt. Ik heb natuurlijk al spijt als haren op mijn hoofd dat ik 'm aan de eerste de beste student heb meegegeven voor 20 euri. Maar ja, ik moet toch echt dingen wegdoen…

  Het volgende waar ik me van los moest scheuren is een houten bureau uit de jaren 50?, 40?, 30?  Niet een hele mooie of zo. Ooit bij de Kringloop Wageningen op de kop getikt. Eenvoudig, met 6 lades en zo'n uitschuifblad waarvan ik nog steeds niet goed weet waar het oorspronkelijk voor diende. En sinds één van de dochters het in een dolle bui ooit wit schilderde schoof dat ook niet meer zo makkelijk. Wel leuk detail. Hij gaat voor 30 euri de deur uit. Kreeg natuurlijk net nadat ik had toegezegd aan iemand, een hoger bod. Handelen is ook een kunst! Maar goed, de koper zat al in de auto op weg naar Den Haag. Dag bureau, waar ik jaren met kouwe benen achter heb gezeten, vol ongeduld wachtend tot mijn oude PC eindelijk 's wou opstarten. Het bureau stond voor de balkondeuren waar het flink tochtte en door de trage PC heb ik er heel wat uurtjes achter gezeten.

Morgen gaan we met de schilder in IJsselstein kijken wat er allemaal gebeuren moet en zien hoeveel tijd hij er voor nodig heeft. André is een vriend van ons en schilder van beroep. Door omstandigheden zonder werk en graag bereid om ons te helpen. Heavenly gift!

Gisteren waren we op een receptie van een gemeentelid uit onze vorige gemeente. We hebben daar ruim 8 jaar gewoond en wonen nu 9 jaar hier. En onze volgende verhuizing staat voor de deur. Heel vervreemdend om mensen te spreken die nog steeds in hun zelfde huis wonen als toen, 17 jaar geleden en dat voorlopig ook blijven doen. Veel van mijn vrienden wonen al tientallen jaren op dezelfde plek. Dat doet iets met een mens. Ik bedoel, vaak verhuizen of juist lang ergens wonen, dat moet toch invloed op je geest hebben? 
  
Ik denk dat ik, naarmate ik vaker verhuis (dit wordt de 17e x sinds mijn trouwen), steeds minder graag weg ga, en steeds honkvaster wordt. Maar ook anders in een huis wóón. Ik ben steeds meer gericht geraakt op made-to-go styling, zeg maar. Sfeer, gezellig, kleur, eigen stijl, maar het moet allemaal weer zo in een doos kunnen, bij wijze van spreken. Zoals die prachtige nomadententen in Mongolië. (Heten inwoners van Mongoliën, Mongolen? Ik wil niemand kwetsen, vandaar dat ik het even vraag). Die tenten zijn ook zo weer op te breken, maar er zit zoveel moois aan borduurwerk en kleur aan! Het ultieme voorbeeld is natuurlijk de tabernakel waarmee de Israëlieten door de woestijn sjouwden. Alles erop gemaakt om zo weer in te pakken en op weg te gaan.

Het heeft wel iets dat pelgrimeren, dat klinkt doordacht, bewust. Niet gehecht zijn, los van vaste dingen en zo. Maar verhuizen klinkt toch echt héél anders in mijn oren. Eigen schuld denk ik dan. Teveel spullen verzameld, toch weer…:) Blijft leuk. Dus nu met goede moed een hoop door Marktplaats jagen, dan kan ik straks in IJsselstein e.o. weer volop op Kringloopjacht!  

 

Tweede dag. Afgelopen nacht weer goed geslapen. Met een beetje hulp uit een potje, maar goed, dat is het waard als ik zie hoe anders vandaag was!  Groot verschil maakte ook dat ik netjes met tabelletjes een to-do lijst gemaakt heb, samen met mijn geliefde. Eigenlijk was dat lijstje veel korter dan ik dacht dat het zou worden. Gek, hoe dingen in je hoofd veel groter en onoverkomelijker lijken dan wanneer ze op papier staan. Waarschijnlijk omdat ze in mijn gedachten op ‘repeat’ staan. Aan de andere kant heeft opschrijven ook iets misleidends. ‘Abonnementen Den Haag’ opzeggen zijn 3 woorden, maar ik ben er echt langer dan 3 minuten mee bezig.
Maar goed, het ordent de chaos in mijn hoofd wel.

Ik heb weer zaken op Marktplaats gezet hoewel dat niet hard loopt. Van de vorige 3 dingen heb ik er 1 verkocht. Een schommelstoel.  Ben benieuwd wat er met de spulletjes van vandaag gaat gebeuren. Zelf ook aan het zoeken naar 5 pits fornuis-met-wokbrander, koelkast en vrieskast(je). Echtgenoot wil gewoon nieuw maar ik blijf het een uitdaging vinden een duur merk voor weinig geld op de kop te tikken.
 
Heb de keukenkast en lades uitgemest en alle verlopen producten weggegooid. Er staan zo maar dingen van 10 jaar oud in mijn kast! Spliterwten, bakmeel, griesmeel…Ik weet nog dat ik ze kocht. Ja inderdaad in onze vorige woonplaats…Dat is een poos geleden, ik geef het toe. Maar zo lijkt het niet. Ik snap mijn moeder beter nu. Daar checkten we altijd even of de levensmiddelen die ze zelf weinig gebruikte niet te oud waren. De ketjap kon zo maar van een vorig decennium zijn, en de sambal of de pindakaas. “Nee hoor”, zei ze dan, “die heb ik nog niet zo lang geleden aangeschaft.” Wat is 10 jaar ook op een mensenleven?

Op mijn opdrachten op werkspot.nl krijg ik het een na het andere bod. Voor het schuren van de vloer en behandelen met olie staat de teller nu gemiddeld op   €500,00 incl. BTW. Er is ook een goochemerd die het voor €360 wil doen, maar bij de referenties staat iets te vaak dat hij slcht bereikbaar is en de telefoon niet meer opneemt als je een conflict ergens over krijgt. No thanks.

Ook iemand gevonden die tegen een geringe vergoeding wil helpen schilderen. Pfff..opluchting!
De verhuizer is geweest, eentje uit Scheveningen en zal vrijdag offerte uitbrengen. Ondanks mijn verwoedde pogingen boeken te slijten schat hij het aantal dozen boeken nog op 125. Zucht.