Categorie: Daily life

Kim is op een congres geweest in Soest waar afgevaardigden van gereformeerde kerken uit heel Europa bij elkaar kwamen. Voor kennismaking, voor delen van ervaringen enz.

Kim was enthousiast! Zoveel kleine maar levendige gemeenschappen. Als wij denken dat we klein zijn ga dan maar eens praten met iemand uit Letland, of Spanje..

De foto is genomen door P.de Vries.

Het bliksembezoek van m’n schoonouders, Blanca en Chris Fincham uit Amerika, is weer voorbij. Drie leuke, drukke dagen. Onvoorstelbaar, de hoeveelheid energie die schoonmoeder Blanca nog heeft. 85 and still going strong, na borstkanker, 2 TIA’s, open hart operatie, enz. Wel langzaam lopend, behoedzaam in het bewegen, (geen elegante schoentjes meer, maar zwarte sneakers. In zo’n klein maatje dat ze nog steeds elegant staan!)Niettemin liep ze moedig de lange trappen op en af bij ons thuis.

Allebei zijn ze vol belangstelling en zeer betrokken bij wat wij doen en de kids.

Zo wil ik ook graag oud worden. Nu heeft zij wel een 7 jaar jongere man die enorm
veel doet voor haar.
En tja, ik heb een negen jaar oudere man….
Als ik 85 ben is hij 92, hmmmm….. ’t Is wel zo dat hij tot nu toe altijd dubbel zoveel energie heeft gehad, dus zelfs als het wat minder wordt loopt ie me nog altijd voorbij! Pfffff, opluchting……

Ik hoef hem i.e.g. niet in bad te doen hoop ik, hahaha…

Ik kan me nog niet zo goed voorstellen hoe dat er uit gaat zien bij ons, het lijkt nog zo ver weg. En dat is het ook natuurlijk. Maar af en toe overvalt je dat gewoon, de jaren gaan zo vliegensvlug….

Wat een mens al niet bewaart, zuchtte ik bij het sorteren van een dikke map met post van m’n moeder. Vooral veel rouwkaarten, met bijbehorende liturgie. Een hele generatie en meer zat er in dat mapje. Grootouders, ooms, tantes, de vrienden en vriendinnen die altijd op verjaardagen present waren, m’n zus, twee zwagers…Geslachten gaan, geslachten zullen komen, wij zijn in uw ontferming opgenomen. De psalm op mijn vaders rouwkaart. Hoe waar en hoe vervreemdend soms.

En temidden van al die rouw en dat sterven een teken van leven! Piepklein maar toch: mijn geboortekaartje! Ik was helemaal ontroerd, dat ik daar tussen zat….

 

Let vooral op dat lieve Margreetje links!!

Nieuwjaarsdag in Scheveningen. De wind jaagt het zand langs de boulevard, de zee is woest, de hoge golven breken met witte schuimkragen langs de vloedlijn. Een blauwe hemel maakt het zicht helder en scherp. Onze wandeltocht eindigt in een van de vele cafees waar borden met ‘ erwtensoep met roggebrood en katenspek’ de koude wandelaars binnenlokken. Opgewarmd door soep en tosti’s (katenspek was op) keren we huiswaarts. 2007. Een nieuw jaar van de Here is gestart.

             Al m’n lezers wens ik een goed,

                     gezegend 2007!

Ik ben blij dat de motie van Wouter Bos is aangenomen. Een generaal pardon voor duizenden illegalen die nu leven bij de gratie van kerken, particulieren en vluchtelingenorganisaties.
Een uitnodiging aan de hele wereld om nu Nederland te overspoelen, volgens de demagogische kretologie van Geert Wilders? Grote onzin. We hebben het over een groep mensen die heel duidelijk afgebakend is. Voor 2001 asiel hebben aangevraagd, daarna gelden andere regels. Rechtvaardige regels? Dat weet ik zo net nog niet, maar daarover gaat dit nu niet. Dit gaat over de schrijnende situatie van vele duizenden mensen die het recht hadden in beroep te gaan na een afwijzing van hun asielaanvragen en hier nu al zo lang zijn dat terugsturen niet rechtvaardig is.

Het heeft allemaal lang genoeg geduurd en veel te veel verdeeldheid gezaaid in de samenleving. Een schone lei, dat lijkt me een goed idee. Met 1 beslissing is er een toekomst voor al die duizenden vreemdelingen van wie vele en vele kinderen uitstekend Nederlands spreken en goed geintegreerd zijn in de ‘Nederlandse cultuur’ (wat dat dan ook precies moge zijn).

Ik geloof als christen dat God ons als Zijn schepselen oproept gastvrij te zijn voor elkaar ten koste van ons eigen comfort, als dat nodig mocht blijken. Ik geloof dat dat ook geldt voor een groep of een land. God herinnert Israel er aan in de bijbel hoe dat volk zelf geleden heeft toen het in Egypte woonde (2000-1500 jaar vC). Omdat ze het zelf zo slecht hadden gehad en God hen zou zegenen in hun eigen land mochten ze die zegen niet voor zichzelf houden. Wat God ook geeft, is altijd om te delen met wie minder heeft. Liefde, welvaart, overvloed, vrede…Ik vind daarom ook dat economische vluchtelingen niet denigrerend behandeld moeten worden alsof ze ‘alleen maar’ uit zijn op ‘rijk worden’. Als zij zo veel armer zijn dan wij hebben we een verantwoordelijkheid te helpen, ook las er allerlei ‘eigen schuld’ factoren zijn.

De beste manier om arme landen te helpen is natuurlijk om daar de economie te versterken. Ik ben geen econoom en weet dat de werkelijkheid complex en weerbarstig is. Maar ik vertrouw christeneconomen als Bob Goudzwaard die de economie van het genoeg promoten en duidelijk kunnen maken dat er een rechtvaardiger verdeling van welvaart mogelijk is. Maar dat vereist wel een verandering van onze westerse mentaliteit.

De begeerte naar geld is de wortel van alle kwaad. Niet geld zelf, maar de verslaving aan het bezit ervan, dat drijft ons verder en verder weg van een samenleving zoals die God voor ogen staat in psalm 72.

Daarom stem ik niet GroenLinks of SP maar ChristenUnie. Alleen de CU heeft dit Bijbelse ideaal gekoppeld aan de realiteit van de mens in al z’n zwakke zondigheid en de noodzaak tot bekering. Niet wij verwerkelijken ps. 72 uiteindelijk. Jezus Christus heeft die nieuwe aarde al mogelijk gemaakt. Hoe onmogelijk het voor ons is laten Zijn lijden en dood wel zien. Niemand minder dan God Zelf als Mens moest eraan te pas komen om een Generaal Pardon af te kondigen voor de mensheid die in Zijn Koninkrijk van licht en vrede willen wonen.

gelezen op voeding.web-log.nl

Wat zit er in een kipnugget?

WELKOM OP MIJN WEBLOG
 
Hallo, leuk dat je op mijn blog bent!!  In de zijkolom kun je klikken op ‘over mijzelf’ als je meer over me wilt weten.  Voorlopig even kort maar krachtig: ik ben een vrouw met veel interesses, een gezin en een part-time baan.

Nog een paar foto’s. Linkerfoto weer een deel van de familie, nu met broer Robin, 2e vl achter. Rechts mijn schoonmoeder, met haar broer, Woody.

Vandaag schitterende wandeling gemaakt in de omgeving van Brook en Katie’s huis. Ze wonen twee en half uur rijden van Boston in een heel klein stadje, Shelburne Falls, min of meer op het platteland. Heuvelachtig, stil, mooie vergezichten. Het weer was koel maar glashelder en zonnig. De volmaakte herfstdag met een hemel zo blauw dat alle kleuren dubbel fel leken. In boston terug in een klein restaurantje gegeten in de Italiaanse wijk.

Morgen is het alweer zaterdag. Nog een dag en we vliegen richting Nederland. Er wordt hier erg slecht weer verwacht voor zondag. Hopelijk geen vertragingen!

Ik had gisteren pagina twee in het Nederlands Dagblad er wel uit willen scheuren, in duizend snippers knippen en in de tuin verbranden. Twee vrijgemaakte dominees, de een door de rechter veroordeeld tot een taakstraf wegens het uitbuiten van een bejaard gemeentelid om z’n gokverslaving in stand te houden. Een tweede dominee eist van z’n ex-kerkenraad in een kort geding doorbetaling van z’n salaris terwijl hij voor zichzelf begonnen is omdat dat nodig zou zijn om de kerk zuiver te houden. Geld is nooit onzuiver blijkbaar. Ik ken de ins en outs niet van die twee zaken maar ik vind het verbijsterend dat daar twee predikanten voor de rechter staan, in twee plaatsen in Nederland, om zulke redenen. Als je onrecht is aangedaan mag je (zo nodig) voor jezelf opkomen (Paulus beriep zich ook op z’n romeins burgerschap en eiste excuses van het gerecht) maar dít? Diep treurig.

Treurig werd ik ook van het bezoek aan m’n moeder…De doodstille zaal waar de liedjes van Wim Sonneveld door de lucht schallen en de stilte versterken. De slapende mensen, de starende mensen, de zuchtende mensen: zuster mag ik alsjeblieft even plassen? De boze mensen die alle frustratie en woede van een leven herbeleven. De angstige mensen, mijn moeder, die bij elke opmerking van een boze demente bejaarde denkt dat het tegen haar is en bang wordt. Tegen mij zei haar buurvrouw aan tafel: denk erom dat je nergens aanzit, dénk erom! Ok, zei ik, ik kom nergens aan, alleen m’n moeder, goed? Nou, dat mocht. Voor mij een grappig moment, maar moeders had direct geen rust meer en bleef schichtig en onrustig. Foto’s gekeken, ging nog net. Maar toen ik na een poosje nog een boek wilde bekijken werd het haar teveel. "Doe maar dicht. Ga nou maar". Ik heb nog even geprobeerd het haar uit haar hoofd te praten, maar ik mocht er niet zijn. Ze ging helemaal hijgen en werd zo zenuwachtig dat ik maar weg gegaan ben. Bah.

Terwijl ik er zat, was er bijna 10 minuten niemand op die afdeling. De een moest plassen, een andere man stond opeens op en veroorzaakte een golf van onrust, want blijkbaar mag hij niet alleen lopen. De beste van de dames kreeg hem in een stoel. "La’ gaan", riep de één, "hij mot ’t zelluf weten (plat schiedams)"Ja en dan valtie zich te pletter", riep de nog redelijk kiene dame terug, alles op een toon waar ik om moet lachen, maar waar de anderen niet vrolijk van werden. De wankele heer wilde ook in de kastjes en werd daar drastisch in gestopt: "áfblijvu! Zitten!" Nou, daar zakte hij gelukkig neer in een moderne kanariegele leren zetel . Herkende het waarschijnlijk niet eens als stoel. Voor wie is die huiskamer eigenlijk ingericht? Volgens mij voor de inspectie om een certificaat te krijgen vanwege moderniteit, maar de bewoners zou je een groot plezier doen met een paar makkelijke lanceerstoelen, waar ze hun moede hoofd tenminste achteruit kunnen leggen ipv met een geknakte nek en half onderuit gezakt in een rotan stoel te hangen.

En Balkenende maar stralen dat het zo fantastisch gaat met Nederland. Het blijft schrijnend dat we zo steenrijk zijn met z’n allen, maar niet in staat blijken demente bejaarden zodanig te verzorgen dat ze niet een groot deel van de dag zitten te suffen en te verpieteren!

Nou, dat was wel een beetje negatief. Maar goed, dat moet ook maar eens. Het is echt moeilijk je moeder niet meer blij te kunnen maken met je aanwezigheid en die bezoeken op zo’n afdeling zijn ook zwaar.

Mijn zus Thea was er vandaag en toen ging het beter gelukkig. Die hoefde niet weg en ze liet weer merken blij met haar bezoek te zijn.

Afgelopen vrijdag zou ik ’s middags m’n zoon Lukas gaan helpen in z’n flat in Utrecht. Van ons overgekocht, 5 jaar in gebruik geweest als studentenflat, dus heel wat te klussen en verbeteren. In de zomer is er een nieuwe keuken in gezet en zijn een aantal muren opnieuw gestuct. Dit, nadat met man en macht de schrootjes en het behang van 20 jaar verwijderd was en de helft van de muur bleek mee te komen. De grootste ellende is voorbij. Maar ja, genoeg karweien nog.

Eerst naar Ikea om naar een tafel te kijken.  Ik had er ruim anderhalf uur over gedaan om vanuit Den Haag in Utrecht te komen. We deden er bijna net zo lang over om in Utrecht vervolgens bij Ikea te komen.  Half verdoofd door uitlaatgassen strompelden Luuk en ik door 25 afdelingen (zo slim gepland…)voor we bij de tafels kwamen. Na vele mogelijkheden bleek DE tafel er niet bij te zitten. Uiteraard kochten we allerlei andere kleine dingen, je moet wel, wanneer je er langs komt.

Thuis eten gekookt en met Jes en Dos, Niek, Kim, Saskia, Kees, en Eelke om de stokoude tafel, zeer genoegelijk gegeten. Ik moest aan Spreuken denken, een variant dan: beter een oude tafel met gezelligheid dan een nieuwe met een hoop dodelijk vermoeiend gewinkel door Ikea!

De volgende dag ( ik was maar blijven slapen want veel geklust hadden we niet), vroeg gestart. Lijstje van nodige spullen gemaakt voor bij de Praxis. We hadden besloten de zeer armoedig uitziende metalen deursponningen te gaan doen van de woon- en eetkamer. Tussen eet- en woonkamer zat een doorgang, die beplakt was geweest met de vloek der zeventiger jaren: schrootjes. Inmiddels verwijderd zoals ik al schreef, maar de lijmresten pronkten op het metaal in een soort pussig groen/geel.  Dat was mijn uitdaging. Lijmresten weg, schuren, in de grondverf en aflakken in een mooie Histor mengkleur.  Schuren met papier mocht niet baten. De lijm vormde plakkerige balletjes en slierten, maar bleef zitten waar het zat. Lukas was naar de Praxis om een schuurmachine te halen. Dan moest het allemaal wat makkelijker gaan en er waren nog minstens 10 deuren en sponningen te gaan. Hij kwam terug met een machine uit de graaibak, van 99 voor 60 euri. Een Bosch. Je voelt hem al aankomen: niet aan de praat te krijgen.  Terug, omgeruild. Nu aan de slag. Forget it. Lijmresten maakten nog fijnere balletjes en slierten maar zaten even vast. Nu wat?  Luuk naar de Hubo (het is inmiddels 13.00 uur en ik heb al wel de hele flat gesopt). Advies: met onverdunde thinner. Lukas gooit zich erop met een wilde blik in de ogen: nú zal het eraf. Om 15.00 uur was het zover. Je kon ons afvoeren vanwege de giftige dampen, maar de lijmresten hadden het eindelijk moeten afleggen tegen vijand Thinner!

Om een lange dag met tegenslag kort samen te vatten, om 17.30 zaten we in café Springhaver achter een rode wijn en keken we voldaan terug op een middag waarop we uiteindelijk toch de strijd gewonnen hadden. Drie deursponningen geschuurd en gegrond. We waren helemaal versleten.

Het laatste half uur van de middag, toen Lukas ging opruimen en douchen ben ik even naar het park om de hoek gelopen waar Jes was met Niek. Dat voelde heel luxe, zomaar in de buurt even een half uurtje spelen met m’n kleinzoon. Op de glijbaan, op de wipkip. En toen: op onderzoek. Hek door, stukje weglopen en weer terug. Hek open, speeltuin in, kijken, en weer weg. Ik wilde met Niek spelen en dacht, ik ga hem dan wel achterna. Nee, dat was niet de bedoeling. Zeker toen Jes ook nog het onzalige idee had met de wandelwagen buiten het hek te komen, voor de gezelligheid. Niets daarvan. Het avontuur was juist: wij dáár, aan de ene kant, hij aan de andere kant van het hek.

Jesseka als goeie moeder stilde het verdriet door hem in de wagen te zetten en te zeggen:wil je lekker wat drinken en een banaantje? Het woord ‘banaan’ is grote troost. Niek, al smakkend aan z’n banaantje, werd door mamma naar huis gereden, terwijl oma terug liep naar de klusflat.