Categorie: Daily life

Al lange maanden ben ik op zoek naar een andere bank. Overtuigd aanhanger van het hergebruik van spullen zoek ik dus al lange tijd naar iets geschikts op Markplaats.nl. Na veel vijven en zessen had ik een bank gevonden in Nootdorp. Ik ben hem uit gaan proberen, goed bekeken op verborgen gebreken en tot koop overgegaan. Aardige man die hem verkocht. Volgens mij net gescheiden of zo. Maar goed. Wie iets nieuws koopt moet van zijn oude spullen af. En daar heb ik een hekel aan. Hoewel ons bankstel minstens 10 j. geleden bij de Kringloop is gekocht voor peanuts, had ik er toch moeite mee het bij het oudvuil neer te zetten. Het zag er niet meer uit, maar zat daarentegen nog prima. Ooit was het een duur merk bank geweest, dat voelde je temeer wanneer je het ding verplaatsen wilde. Loodzwaar.

Welaan, dochter Saskia was toch haar kamer aan het herinrichten. Spullen van een atelier dat te duur werd moesten weer een plekje op haar kamer krijgen, daarvoor moesten natuurlijk weer andere spullen wijken, kortom het was weer Boedelbakkentijd.

Loodzware bank van den Haag naar Utrecht. De trap op was een heuse krachttoer. En lukte het om het gevaarte 2trappen op te krijgen naar Sas’ haar kamer? Na 3 pogingen moesten Kimen Luuk het opgeven.

Dat werd dus een tocht met bank naar het grofvuilstation. Vervolgens een bed van Utrecht naar Den Haag, hoogslaper van 1 adres in Utrecht naar Saskia’s kamer, bank van Nootdorp naar Den Haag.

Ik ben nog moe en stijf van al het gesjouw. Maar 2 huizen zijn er zeker op vooruit gegaan!

Hier nog een plaatje waarvoor alle moeite gedaan werd

From trial and error with a couch

Wel hij heeft gewonnen,the one and only: Barack Obama. Geen verrassing denk ik voor wie het allemaal een beetje gevolgd heeft. Vanmorgen om 6 uur is Kim opgestaan om de uitslag te horen en zien. Ik volgde een uurtje later. Wat een zegenvierende menigtes overal in de steden van Amerika. Ik besefte vanmorgen pas goed wat een enorme betekenis deze uitslag heeft voor de zich toch immer underdog voelende zwarte (afro-amerikaanse) bevolking van de VS. Het kreeg messiaanse trekjes bijna, zoals de mensen met betraande ogen naar hem stonden te luisteren. Indrukwekkend maar ook wel eng, vond ik. Wie kan ooit tegemoet komen aan zulke hoge verwachtingen van zo’n mensenmassa? Obama moet nu het paradijs op aarde gaan scheppen…

Maar het is een man met een enorm charisma en hij zal best veel gedaan kunnen krijgen, zeker met ook nog een meerderheid in de Senaat. Ik hoop en bid dat hij zijn macht ten goede van veel armen en kwetsbaren zal gebruiken, niet in het minst voor de miljoenen ongeboren babies die daar jaarlijks geaborteerd worden. Het lijkt een verloren strijd, een soort achterhoede gevecht. Ik had bewondering voor Jan van den Bosch die bij Pauw en Witteman op de verkiezingsavond zich de spot en het cynisme van Maarten van Rossum liet welgevallen om toch zijn punt op dat onderwerp te maken. Maarten van Rossum, overal opdravend als Amerika-deskundige vindt zichzelf wel erg grappig en gevat (hij is het ook echt af en toe) en is bijna niet meer stil te krijgen. Hij kan het allemaal goed brengen en heeft degelijke argumenten, maar hij laat weinig tot geen ruimte voor een opponent, die hij dan goed in de z… kan zetten. Getuigt niet van veel respect vind ik. Pauw en Witteman vinden het prachtig, helaas. Beetje humor en elkaar pesten kan geen kwaad, maar dit is irritant.

McCain was een goeie verliezer. Mooie speech, door vriend en vijand bewonderd. Nu maar weer verder in de Senaat, waar hij blijkbaar de afgelopen jaren veel goed en degelijk werk gedaan heeft.

Bijna misselijk word ik wanneer de kosten genoemd worden die voor dit hele verkiezingsspektakel gemaakt zijn. Men heeft het over een paar miljard. Dat is gewoon niet te begrijpen. Ik blijf me verbazen over de verkwistende cultuur op dit gebied in de VS.

Laten wij toch alsjeblieft niet die kant uit gaan in Nederland.

In onze familie zijn 5 van de 6 Amerikaans staatsburger. Simpeler gezegd ik ben de enige die het niet is. Ik ben niet de enige Nederlandse echter. Twee dochters hebben zowel de Nederlandse als de Amerikaanse nationaliteit. De anderen, echtgenoot, zoon en nog een dochter zijn alleen Amerikaans, hoewel zij overwegen ook de Nederlandse aan te vragen. Onze jongste is in Zuid-Korea geboren wat de procedure er niet eenvoudiger op maakt. Om Nederlander te worden moet je bewijzen dat je geboren bent als Amerikaans staatsburger. Een eenvoudig kopie van je geboortebewijs is daarvoor in Nederland niet meer genoeg. Het moet een kopie van niet ouder dan 3 maanden zijn, uit de geboorteplaats. In ons geval Pusan, van het consulaat aldaar. Maaaaar, het moet aangevraagd in Washington en het is nog maar de vraag of dat niet in eigen persoon gebeuren moet.

Als je het mij vraagt volslagen belachelijk, maar de wegen van de bureaucratie zijn ondoorgrondelijk.

Hoe dan ook, er wordt dezer dagen gestemd in mijn familie! Kim heeft voor iedereen ‘Absentee Ballot Voting’ formulieren aangevraagd in de VS. Die ontvingen we op de verschillende adressen in grote kartonnen enveloppes, bezorgd met spoed door DHL. Een dure grap voor het toch al zo geplaagde Amerika. Niet alleen onze formulieren worden nl. zo bezorgd, maar die van alle stem gewillige expats in de wereld!

En wie gaat het worden? Kim heeft voor McCain gestemd, vrnl. om zijn standpunten op ethisch gebied zoals abortus. Ik denk dat de anderen Obama hebben gestemd, vanwege zijn charisma en opvattingen over de oorlog in Irak enz.

Ik hoef niet, gelukkig. Maar voel me eerlijk gezegd niet sterk aangetrokken door het McCain team. Hoewel Obama en McCain veel opvattingen delen (McCain heet een ‘linkse’ republikein en beiden spreken zich sterk uit voor betere milieu wetgeving, verzekeringen voor de allerarmsten, tegen het homohuwelijk om er maar een paar te noemen) staat me vooral de combi McCain/Palin tegen. Nu zal Palin ongetwijfeld niet een erg faire pers krijgen, onervaren en strijdbaar als ze is. Verder hoor ik niets en niemendal over Biden, de runningmate van Obama, ook niet sterk. Obama moet het van zijn charisma hebben en inhoudelijk blijft hij moeilijk te volgen evenals McCain trouwens. Ik las ergens dat de hele verkiezingscampagne in Amerika minder een politiek gebeuren is en eerder in het verlengde van de entertainment industrie ligt. Daar zit wat in. Aan de andere kant kun je niet zeggen dat Amerikanen het maar passief over zich heen laten komen. De duizenden en duizenden vrijwilligers die zich nu al maanden de benen uit hun lijf lopen zul je in Nederland, waar alles zg. serieuze politiek is, niet tegen komen.

God geve een wijze man op de meest invloedrijke positie in de wereld!

Met een ernstig gezicht klimt kleinzoon Niek (3,5 j.) de lange trappen op naar de 2e verdieping van het bovenhuis waar dochter Saskia woont. Niek helpt deze zaterdag tante Sas haar atelier leeg te ruimen, samen met de rest van de familie. De inhoud daarvan moet op de een of andere manier in haar kamer gepropt die eigenlijk al uit zijn voegen barst. Voor het bed in de plaats komt dus een hoogslaper. Volgens Sas een behoorlijke stap terug in haar ontwikkeling, maar praktisch gezien voorlopig toch wel de beste oplossing. Er is veel ruimte in de lucht op een kamer met een plafond op 3m hoogte. Benutten dus.

In de mega grote Volvo van broer Luuk ligt de hoogslaper in ontbonden staat. Plank voor plank moet die naar boven en weer in elkaar gezet. Zo komt Niek dus de trappen op met een plank onder zijn armen, gecoacht door oom Lukas die hij aan het helpen is. Wow, roepen we allemaal in koor, heb jij die helemaal alleen de trap opgedragen?
Niek blijft ernstig en loopt weer richting de trap. The job must go on.

Vele uren en zweetdruppels later staat de hoogslaper. Het bed is naar de minder mega maar nog wel ruime auto van dad Kim getransporteerd, de tafel uit het atelier staat op z’n nieuwe plek, de stellingkast uit het atelier staat provisorisch want er ontbreken (natuurlijk!) 4 onderdeeltjes. En Sas kan er net nog bij, als ze haar buik inhoudt 🙂

Schoonzus Ravinia en de rest van de familie is witjes van vermoeidheid. Op 20 vierkante meter verhuizen met z’n vijven is een behoorlijke uitdaging…
Maar het was de moeite waard. Het scheelt Sas toch weer bijna 100 euri pm en eigenlijk ziet de kamer er nog beter uit ook.

Gisteren was het dan zo ver: de eerste dienst in onze geheel vernieuwde kerkzaal. Opwinding alom. Wat was het mooi geworden. Wat was er veel werk verzet in korte tijd. wat was het licht en groot. Wat lag er een schitterende vloer van eikenhout. Wat waren de meubels op het liturgisch centrum mooi ontworpen.

Natuurlijk smaken verschillen. Sommigen vonden het wel erg wit en licht en misten kleur. Anderen waren niet zo weg van het kruis, te groot, beetje Hour of Power-achtig. Ik mis hanglampen als finishing touch. Maar ja, ga maar eens met 200 mensen samen een kamer inrichten. Dat komt nooit goed. Uit handen geven de boel en vertrouwen op expertise van het groepje dat de uitvoering doet. Het resultaat mag er wezen. Nijverige, betaalde Oosteuropeanen en vele vrijwilligers hebben een schitterend resultaat opgeleverd.

Nog wat foto’s van vorige week maandag toen het herfstvakantie was en de mannetjes bij ons waren. Kris eet bij ons voor het eerst in de kinderstoel z’n broodje.

                                                                                                         

In een paar dagen tijd hebben we in oost,west en midden Nederland de herfstkleuren gezien.    

Vrijdag in Bergentheim een begrafenis. Na de dienst liep de stoet van kerk. naar kerkhof, een dikke 10 minuten lopen langs kanaal en een stuk het land in. Prachtig gezicht die lange stoet onder de herfsthemel.

Die avond overnachtten we in Markelo, in een hotelletje. De ochtend daarop gewandeld in de bossen daar. De geur, de kleuren en zelfs de zon! 

Vervolgens naar Utrecht waar we noodgedwongen moestenwachten in het Julianapark. Rond 18.00 uur, het tijdstip waarin de warmste oranjekleurtinten in de lucht hangen.

Maandag was weer een mooie dag. Met de kleinkids en hun pappa en mamma en dochter Sas naar Meijendel in de duinen bij Wassenaar. Meijendel is een beroemd pannenkoeken huis waar we geen pannekoeken aten, maar broodjes en uitsmijters. Buiten in de zon. Een ware Indian Summer die afgelopen dagen.

Laat ik nu al tientallen jaren in een kredietcrisis verkeren :).
Ik ben deze spannende dagen voor het eerst in mijn leven eigenlijk opgelucht geen spaartegoeden, aandelen of anderszins risicovolle bezittingen te hebben. Als kleine zelfstandige (ik kan het ook niet helpen, tegenwoordig vallen ook ‘geestelijken’ onder die categorie!) houden wij een serieuze winst- en verlies rekening bij. En hoewel we ons in het geloof rijk rekenen, alleen maar winsten geboekt (Wie is de eigenaar tenslotte van al het goud en zilver in de wereld?) moeten we meestal constateren materieel wat meer aan de verlies kant te zitten. Sinds ik besloten heb een loonslaaf te worden zijn de omstandigheden enigzins verbeterd en hebben we de risico’s wat gespreid. Deze feiten hebben er in elk geval toe geleid dat wij in deze donkere dagen niet wakker liggen. We lijden geen verlies, we hoeven niet midden in de nacht onze spaartegoeden van vreemde, buitenlandse banken af te halen. Het gaat dus een beetje aan ons voorbij. 

Ik wil het niet bagataliseren. Kijk, als op winst beluste directeuren en grootgrondbezitters eens wat geld verliezen is er niks aan de hand. Maar het gaat natuurlijk ook over moeizaam opgebouwd spaargeld van gewone mensen en de doorwerking van alles in de hele economie. Werkloosheid, prijzen die stijgen enz. Dat is een heel ander verhaal.

Toch zou een economische teruggang geestelijk gesproken niet slecht zijn. Pas als je dorst hebt ga je drinken bij de bron, zei Kim gisteren in zijn preek. Wanneer krijg je dorst, alleen wanneer er moeilijke dingen gebeuren in je leven. Dan word je op scherp gezet. Waar gaat het eigenlijk om? Stort mijn wereld in als ik minder blijk te bezitten dan ik dacht of hoopte?

Problemen brengen je in aanraking met de leegte, de onrust die er in je hart zit tot je rust vind bij God, zoals de beroemde uitspraak van Augustinus luidt. Kim noemde een mooie gedachte van Pascal in de preek: De mensheid is gedoemd rond te zwerven met een hunkering naar het verloren paradijs. Wij hebben de neiging die hunkering te vervullen met uiterlijke dingen of met relaties, cultuur. Maar het lukt nooit helemaal.

In het boek ‘God’s megafoon’ (over de zin van het lijden) van de Engelse schrijver CS. Lewis schrijft hij dat God tot ons fluistert in onze goede tijden, maar Hij schreeuwt ons toe in onze moeites en pijn. Dat is een geschenk aan dove mensen die wij zijn. Doof en blind omdat we onszelf steeds wijsmaken dat alles wel meevalt en dat we het zonder God prima redden. Tot de moeites ons overkomen. Wat blijft er nu over als geld, geliefden, of gezondheid wegvallen? Niets? Of Iemand die dat allemaal bij elkaar kan vullen?
Ik groei in de ervaring dat Jezus Christus echt die Persoon is. Heb ik daarom niks en niemand meer nodig? Nee, natuurlijk niet. Ik ben wel gemaakt om mensen, voedsel en mooie dingen nodig te hebben. Maar bij teleurstelling, pijn en dood weet ik me gedragen door Iemand die dat allemaal overstijgt en me vast zal houden.

Goeie basis voor een goeie nachtrust.

Niek van 3,5 heeft in zijn taalontwikkeling weer een nieuwe fase bereikt. Hij is veelvuldig bezig met het benoemen van de tijd. Niet alles is nog duidelijk verstaanbaar in zijn verhalen over allerlei interessante belevenissen maar dat er een opeenvolging in de tijd is komt duidelijk over. Als ik vraag wat hij gedaan heeft komt er meestal een lang verhaal met vele ‘en toens’ en ‘dan’ ertussen geplakt. Het woordje ‘toen’  en ‘dan’ met grote nadruk uitgesproken. De meeste dingen die we gaan doen worden geplaatst in het verloop van de dag, ‘eerst’ dit en ‘straks’ dat. ‘Eventjes slapen’ en dan..Eerst ‘eventjes tekelen’ (kleuren) en ‘dan komt Niek eten’. Het ‘Nu’ van mamma is niet zo interessant tenzij het om zaken gaat waar Niek ook zelf belang bij heeft en die zijn op de vingers van 1 hand te tellen en hebben meestal met iets lekkers te maken. Eten is geen favoriet momenteel. Dat Niek iets niet lekker vond kon hij altijd al wel goed communiceren: ‘dit vind Niek niet nekka, bah!’ Maar nu komt ook de tijdsbepaling erbij. ‘Ik ga dit nooit eten’. Armen over elkaar en een uitermate beslist en boos gezicht. Daar staat het bordje spagetti dan verguisd, ondanks de lekkere carbonara saus, hoogstpersoonlijk door pappa gemaakt.

Wat Niek van mijn snijbietenseop gevonden zou hebben vandaag wil ik niet weten. In mijn groente tas deze week zit een bosje bladeren die snijbieten blijken te heten. met recept erbij voor soep. Om te voorkomen dat dit bosje donkergroene bladeren met frisrode stengels verandert in een bosje slijmerig onbestemd groen besluit ik het recept te gebruiken waarbij ik tevens ook mijn nieuwe blender kan gebruiken voor het pureren van de soep.
Ik zet de fijn gesneden bladeren op met water en een teentje knoflook en wat Japanse sojasaus en heb al direct m’n twijfels over wat het resultaat zal worden. Na 20 minuten zit er in mijn pan een diep donkergroene brei die nogal sterk ruikt naar een soort combinatie van aarde en spinazie. De tweede fase start, die van het pureren. Een handeling die in kookboeken en recepten slechts 4 woorden omvat: pureer nu de massa. Bij mij leidt dit onderdeel meestal tot een grote puinhoopkeuken waarin alle pannen en potten uiteindelijk besmeurd op het aanrecht staan. En desondanks drijven er nog klonten in de soep of saus.

Met enige scepsis begin ik dus met het gieten van de soep in de blender. Eerste rondje wekt hoop, mijn nieuwe blender draait als een tierelier en het lijkt er warempel op dat ik een gladde soep aan het brouwen ben. Ik ga vrolijk door met het gieten van beetjes soep bij de reeds romig uitziende massa. Druk op de knop, huppetee, fluitje van een cent. Hoogmoed komt voor de val. Het laatste beetje is net teveel. Een druk op de knop en floep het deksel schiet omhoog en met een krachtige spuitbeweging drapeert de diep donkergroene naar spinazie en aarde ruikende massa zich nog net niet op het plafond maar wel op mijn keukenmuur en aanrecht en alles wat daar verder op staat.

Met een diepe zucht serveer ik na een half uur boenen en soppen de snijbietensoep. ‘Hmmm, bijzonder, wat is dit eigenlijk?’ vraagt Kim op zo’n toon waaraan ik direct hoor dat hij wel eens lekkerder soep gegeten heeft. ‘Dit zijn bloed, zweet en tranen met snijbieten’ antwoord ik dreigend.

Ik maak nooit meer snijbietensoep.   

Weer terug in Nederland zien we heel andere mooie dingen dan in Frankrijk: Nederlandse storm luchten boven de zee bij Scheveningen.

Terugkomen van vakantie is altijd een feest omdat we de hele familie weer in onze armen kunnen sluiten. Zondagmiddag direct maar van de gelegenheid gebruik gemaakt en een familiefoto geschoten. Het valt niet mee iedereen er leuk, zichtbaar en tegelijk op te krijgen. Mijn digitale camaraatje heeft een zelfontspanner die we voor het eerst uit probeerden. Na 4 foto’s waarop steeds iemand ontbrak realiseerden we ons dat de timer het helemaal niet deed…degene die ontbrak was degene die het knopje indrukte (en dus gewoon een foto maakte…) Dus weer allemaal in de houding. De glimlach lukte nog net.

Realiseerde me dat ik ‘reageren’  zodanig had ingesteld dat het niet meer lukte van buitenaf een reactie achter te laten. Is weer aangepast!