Categorie: chronicles

mijmeringen

Als je niet veel kunt lopen is het leven toch aanmerkelijk anders. Ik wilde eerst saai schrijven, maar dat is niet helemaal waar. Ik beleef genoeg, maar het is meer in de sfeer van wat me overkomt, dan waar ik voor kies.

Vandaag (strakblauwe lucht, zacht briesje, 25 graden) zou ik natuurlijk gekozen hebben voor de zee ! Ik woon 5 minuten van het strand vandaan, wat in de zomer vooral ’s ochtends vroeg altijd goed te merken is. Het kabaal dat de zeemeeuwen dan maken is onbeschrijfelijk! Hier in Scheveningen hebben we nauwelijks last van toeristen, want onze straat is peperduur om te parkeren.
Zoiets zouden ze voor meeuwen ook moeten invoeren…

Ik dwaal af. Niet naar het strand dus met m’n voet in dik verband (zie ‘hamer en beitel’ voor de oorzaak). Andere bezigheden dus gezocht binnenshuis. Bloggen. Surfen (interessant, over verpleeghuizen, inmiddels m’n hobby), lezen. Maar ik merk dat, nu ik tijd en excuus heb om te lezen, ik er toch de rust niet voor kan vinden. Ligt misschien ook aan m’n boek, The Coup, van John Updike over een Afrikaanse dictator…..Spreekt me net niet genoeg aan om er in weg te zinken…

Gisteren heb ik een paar uur gewerkt. Voor het eerst sinds 10 dagen. Juist tijdens mijn afwezigheid speelden er allerlei spannende politieke ontwikkelingen. Toen ik met ziekteverlof ging werkte ik voor 1 raadslid, nu ik terug ben voor 2! (Misschien nog wat langer wegblijven…) Evert de Niet, raadslid voor een lokale Scheveningse partij heeft gebroken met die partij en zich bij de ChristenUnie gevoegd. Hij neemt z’n zetel mee, dus nu hebben we plotseling een dubbele vertegenwoordiging in de raad, 1 SGPer en Evert CU. Helaas is het niet zonder verwijten over en weer (tussen ex-fractiegenoten en Evert) gegaan. Jammer.

Ik denk dat (lokale) belangenpartijen altijd zeer risicovol zijn wat betreft potentiële conflicten. Men gaat voor 1 belang en komt van totaal verschillende achtergronden, ook principieel. In een gemeenteraad of parlement gaat het vervolgens niet alleen over Scheveningen of ouderen of weet ik wat. Integendeel. Evert heeft een duidelijke christelijke overtuiging en werd geconfronteerd met standpunten over bijv. softdrugs, 24-uurs economie enzovoort, waar hij niet achter wilde staan.

Zeer benieuwd of hij z’n Scheveningse achterban mee krijgt bij de verkiezingen volgend jaar. Evert staat als nr. 3 op de lijst. Hetty Voogel op de 2e, verkiesbare plaats, een unicum in de samenwerking met de SGP, die tot nog toe geen vrouw op die plaats wilde. Men accepteert het nu en zal zelfs de samenwerking niet opzeggen als Hetty verkozen wordt! Een unicum tot dusver in Nederland.

 

met hamer en beitel

Gisteren eindelijk dan DE INGREEP aan mijn al jaren pijnlijke knobbel aan het gewricht onder m’n grote teen. Alles went, zelfs pijn, maar er zijn grenzen. Na steunzolen, afwikkelzooltjes (‘k ga het niet eens uitleggen, zo zat ben ik het), bergschoenen, veterschoenen, zachte schoenen, harde schoenen, dichte schoenen, open schoenen, sportschoenen, (zijn er nog meer soorten?) had ik het helemaal gezien. Ik kon gewoon niet meer lopen zonder na zeer korte tijd een brandende pijn te aan m’n voet te ontwikkelen. Eerste specialist was van het: ‘helaas -pindakaas, dit is slijtage, niets aan te doen, zoek maar stevige schoenen uit, dag mevrouw’ – soort. Nog weer een jaar verder geploeterd. Toen een 2nd opinion en tja, gisteren vervolgens onder het mes. Weliswaar verdoofd, maar zeer plaatselijk, met de nadruk op ZEER. Het deed gemeen pijn. Terwijl de dokter enthousiast met z’n hamer en beitel zwaaiend mijn bot aan het modeleren was, gaf ik aan dat het toch wel erg pijn deed: “Is dat de bedoeling?” Direct werd er weer een naald in het toch al gevoelige gebied gestoken..: ‘we zullen het een beetje bij verdoven.’

Nou ja, voor de zwakken onder jullie zal ik verder geen details meer noemen.( Zoals de tandartssboorachtige slijpmachine ….). Ik was heel erg blij toen het afgelopen was en ik met een dik verband om werd weggerolstoeld door de verpleegkundige.

Het meest vervelende was dat de arts alsmaar bleef zeggen tegen z’n stagiair: Kijk hier zie je nu een goed voorbeeld van ernstige slijtage, hier zie je goed dat er geen kraakbeen meer zit. Wist ik al wel, maar vervolgens bleef hij mij ‘geruststellen’ dat als dit niet hielp er nog wel een andere truc bestond. Hmmmm, erg bemoedigend als je net ligt bij te komen van je ‘garagebeurt’!

nog een keer jetlag, nu Cuba

Gisteren m’n jongste dochter Saskia van het vliegveld afgehaal. Ze kwam terug van 3 weken Cuba. Rondgetrokken met haar vriend. Niet in de hotels en de resorts maar gewoon zoveel mogelijk de Cubanen een Cubaan. Met het openbaar vervoer, in de pensionnetjes, de eettentjes enz. ” Daar ga ik nooit meer heen”, was het eerste wat ze uitriep na uiteraard een innige begroeting! “Zo heet, zo arm, zo vermoeiend”! Na een poosje kwamen de verhalen los, de goede en de slechte. Ze spreekt zelf geen spaans en dat valt niet mee als je van nature een echte prater bent. Drie weken je mond houden behalve als je met je vriend praat…En in alles afhankelijk van zijn vertaling. Niks voor mijn zelfstandige dochter. Maar goed, het was een wereldervaring. Ze liep met een nieuw bewustzijn van rijkdom en overdreven welvaart door de winkels. Vooral de keuze tussen tig soorten ham, zeep, jam en brood om maar wat te noemen viel haar nu zo op. In Cuba is er ham. Punt. Vieze roze ham. Er is nauwelijks tandpasta, laat staan 2 soorten…

Maar ja, dat zijn de zegeningen van het communisme. Iedereen hangt op straat, er is grote werkeloosheid, maar van vadertje staat krijgt iedereen ontbijtbroodjes. Iedereen mag een opleiding volgen, maar een baan vinden is moeilijk tot onmogelijk. Ik ben geen fan van de VVD of de Republikeinse ideologie ” ieder voor zich”, maar je ziet toch duidelijk dat een mens geschapen is om uitdagingen te hebben en te onderzoeken maar dat ‘ie zondig genoeg is om daarvoor wel een drijfveer nodig te hebben!

De beruchte jetlag sloeg ook toe bij Sas. Niet gewoon moe, maar dat zware gevoel van nergens meer zin in te hebben, uitputting en meer van dat soort akelige gesteldheden.

Sinds dinsdag ben ik weer enigszins mezelf. ’s Ochtend werd ik wakker en ik dacht: Chips, ik heb weer zin in de dag!! Bijna drie weken na aankomst….

waar blijven de jaren?

Ik kan beter vragen: waar blijven m’n blogs? Heb ik net een uitgebreide geschreven, ga even naar een andere pagina…weg blog.  Goed, ik had geschreven dat ik me enigszins nostalgisch voel sinds ik m’n ouwe vriendin Willemien weer gezien heb.  We hadden elkaar 20+ jaar  niet meer ontmoet en nu kwam ze van de week eten en hebben we de draad weer opgepakt.  En het is alsof er geen 20 jaar maar een paar dagen tussen zitten.

Ik heb Willemien in Groningen leren kennen in onze studie-tijd daar.  Zij deed Sociale Academie en ik deed vooral veel Niets.  Een blauwe maandag Spaans, toen even Duits, maar veel resultaat heb ik niet behaald.  Dat waren de gouden dagen voor studenten.  Zonder ook maar iets uit te vreten ontving je een beurs en een renteloos voorschot en kon je dus een heel end weg niksen.  Ik was trouwens wel actief in de studentenvereniging Hendrick de Cock.  Bijbelstudie, soos en zo.  Ik zwabberde behoorlijk in die tijd en had een regelrechte adolescentie-crisis…

Willemien was mijn vaste baken waarop ik nog enigszins koers kon varen!  Maar veel is het niet geworden voor mij daar.  Ik ben er in 1974 weg gegaan.  Vrij snel erna getrouwd, net als Willemien.  We zijn op elkaars bruiloften geweest (Willemien maakte voor mij een prachtig geborduurd huwelijksgedenkteken, hangt nog altijd op een ereplaats in onze slaapkamer), hebben elkaar’s oudste kinderen nog gezien (Willemien bewaarde een truitje met ingebreid patroon dat ik voor Lucy breide) en toen vertrokken wij naar Zuid-Korea in 1980.  Acht jaar correspondeerden we en stuurde W. me theezakjes in haar brieven omdat de thee in Korea zo vies was.  In 1988 kwamen we terug naar Nederland.  Ik verdronk in het drukke leven van pastorie en een gezin met 4 kinderen zonder de geweldige hulp die ik in Korea drie x per week had.

Willemien heeft me gelukkig vergeven dat ik toen m’n vriendschappen ben gaan verwaarlozen.  Nu we die weer opgepakt hebben kan ik ook in het reine komen met de toch wat donker omfloerste herinneringen aan Groningen!